Ένα όμορφο, νοσταλγικό και θλιμμένο τραγούδι του Λεωνίδα Μπαλάφα, σε στίχους Π. Δημητρόπουλου, τραγουδισμένο από την ιδιαίτερη και πολύ εκφραστική φωνή του Μπ. Στόκα και διανθισμένο από το υπέροχο παίξιμο του ξεχωριστού Μαν. Πάππου (μπουζούκι, μπαγλαμάς).

Μιας και ο χρόνος που μένουμε  σπίτι, στους καιρούς που διανύουμε, είναι περισσότερος από ποτέ, δίνοντας, συνάμα, και τη δυνατότητα να κάνουμε πολλά που δεν προλαβαίναμε μέχρι πρόσφατα, είδα χθες την ταινία «Happiness» του Todd Solondz. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που δίνει τροφή για σκέψη και προβληματισμό σε όποιον το επιθυμεί, και πραγματεύεται την εμμονή γύρω από το σεξ και κάποιες από τις μορφές με τις οποίες αυτή μπορεί να εκδηλωθεί…

Στη συγκεκριμένη ταινία, περιγράφεται, με έναν αριστοτεχνικό τρόπο, η φυλακή της μοναξιάς και της ντροπής στην οποία βρίσκεται το άτομο που διακατέχεται από σεξουαλικές  εμμονές, που στη συγκεκριμένη ταινία αφορά σε έναν πατέρα που  κακοποιεί σεξουαλικά τους φίλους του ανήλικου γιου του. Και στην περίπτωση αυτή, βλέπουμε πως πρόκειται, όπως συχνά συμβαίνει, για ένα άτομο της «διπλανής πόρτας», η διαστροφή του οποίου καλύπτεται κάτω από ένα μανδύα πειστικής «φυσιολογικότητας». Με λίγα λόγια, πρόκειται για έναν νέο παντρεμένο άνδρα που έχει έναν αρκετά «φυσιολογικό» γάμο, στον οποίο, όμως, συχνά υιοθετεί έναν υποτακτικό ρόλο…

Για να νιώσει δυνατός, πως έχει τον έλεγχο του εαυτού, της σεξουαλικότητας και του κόσμου του, θα πρέπει να αναζητήσει άλλους δρόμους και τρόπους, εκτός της έγγαμης ζωής του, όπως οι ταινίες πορνό στο διαδίκτυο, η επιδειξιομανία κ.ά. Όταν, κάποια στιγμή,  όλοι αυτοί οι τρόποι δεν επαρκούν, επιστρατεύεται ο βιασμός κάποιου αδύναμου και απροστάτευτου ατόμου…

Εδώ, θα πρέπει να τονισθεί πως ο βιασμός, αρχικά, δεν έχει να κάνει με την ικανοποίηση κάποιας σεξουαλικής επιθυμίας, αλλά με μία έντονη ανάγκη επιβολής και άσκησης εξουσίας, συνηθέστατα απέναντι σε κάποιον αδύναμο (γυναίκα, παιδί ή ακόμα και υπερήλικο άτομο) ή την «άλωση» ενός ατόμου (μιας γυναίκας) που ο βιαστής, για δικούς του λόγους, θεωρεί πως έχει εξουσία. Μην ξεχνάμε πως το σεξ αποτελεί το ισχυρότερο «όπλο» εξουσίας και δύναμης, με την ευρεία έννοια του όρου, της γυναίκας. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν πολλοί άνδρες…

Στην περίπτωση, όμως, απόπειρας βιασμού μίας γυναίκας, εάν αυτή «επέλεγε» να μην αμυνθεί στο ελάχιστο ώστε να αποφύγει την ακόμα μεγαλύτερη άσκηση βίας από την πλευρά του βιαστή της, είναι πολύ πιθανόν αυτός να είχε μεγάλες δυσκολίες να καταφέρει να ολοκληρώσει το βιασμό, από τη στιγμή που θα απουσίαζε το βασικό στοιχείο που έχει σημασία για αυτόν, δηλαδή, αυτό της άσκησης δύναμης και εξουσίας. Απλά, θα μετατρέπονταν σε ένα σεξουαλικά ανίκανο αρσενικό που δεν θα μπορούσε να έχει στύση…

Πριν από μερικά χρόνια, μία πρώτη μου ξαδέλφη, φοιτήτρια τότε, ένα πολύ δυναμικό και με πολύ καλή αυτοπεποίθηση πλάσμα, έκανε περίπατο, κάποιο απόγευμα, με μία φίλη της στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Κάποια στιγμή και ενώ κάθονταν σε ένα παγκάκι για να απολαύσουν την πανέμορφη δύση του ήλιου, πετιέται, πίσω από ένα θάμνο, ένας άνδρας, γύρω στα 35-40, δείχνοντάς τους τα γεννητικά του όργανα. Η ξαδέλφη μου, βλέποντάς τον, ξέσπασε αυθόρμητα στα γέλια, λέγοντάς του: «Πως είσαι έτσι, βρε άνθρωπέ μου!». Ο άνδρας αυτός, λοιπόν, βλέποντας μία αντίδραση εντελώς διαφορετική από αυτήν που περίμενε, το έβαλε στα πόδια σχεδόν τρομοκρατημένος…

Θυμάμαι, επίσης, την περίπτωση ενός νέου και πολύ όμορφου άνδρα που, παρόλο που γίνονταν αποδέκτης πολλών φιλοφρονήσεων και ενδείξεων έντονου ενδιαφέροντος από πολλές γυναίκες, δεν έκανε καμία προσπάθεια να τις προσεγγίσει, βρίσκοντας δεκάδες δικαιολογίες απέναντι στον εαυτό του κυρίως. Τις όποιες φορές επεχείρησε να δημιουργήσει σχέση, δεν μπόρεσε να λειτουργήσει ερωτικά. Ο μοναδικός τρόπος που μπορούσε να λειτουργήσει σεξουαλικά ήταν να πηγαίνει σε πόρνες. Εκεί, πληρώνοντας και «κατέχοντας» την πόρνη με τα χρήματά του, η οποία έκανε ότι αυτός επιθυμούσε, μπορούσε να λειτουργεί δίχως το παραμικρό πρόβλημα. Στη διάρκεια της ψυχοθεραπείας του, μπόρεσε να έρθει σε επαφή με τον τρομερό φόβο και θυμό που είχε για τις γυναίκες, καθώς και με τα βιώματα που του  προκάλεσαν αυτά τα αισθήματα, και σταδιακά να καταφέρει να τα ξεπεράσει…

Για άτομα σαν και αυτά, που δεν είναι λίγα και που μπορεί να φθάσουν και μέχρι το βιασμό, ο βιασμός δεν είναι παρά μια πράξη και προσπάθεια αναπλήρωσης των αισθημάτων κατωτερότητας και αίσθησης ελλιπούς ανδρισμού από τα οποία διακατέχονται. Αυτό που δεν είναι σε θέση να αποκτήσουν οικειοθελώς, το αποκτούν με την άσκηση βίας. Η ολοένα και μεγαλύτερη άσκηση βίας κατά τη διάρκεια ενός βιασμού, που μπορεί να φθάσει και μέχρι το φόνο,  δεν είναι παρά μία απεγνωσμένη προσπάθεια του βιαστή να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη αντίσταση από την πλευρά της γυναίκας/θύματος που θα του έδινε ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση «θριάμβου»…

Στις περιπτώσεις σεξουαλικής εκμετάλλευσης, κακοποίησης, βιασμού κ.ά., πάντα, έχουμε να κάνουμε με μια «σεξουαλικοποίηση συναισθημάτων» που σημαίνει πως πίσω από τέτοιου είδους πράξεις και καταναγκασμούς κρύβεται κάτι το εντελώς  διαφορετικό από την σεξουαλικότητα και που δεν είναι άλλο από τα αφόρητα  αισθήματα μοναξιάς, εγκατάλειψης, απώλειας, απόρριψης, ντροπής και κατωτερότητας…

Τα άτομα, που έχουν, για παράδειγμα, εθισμό στο πορνό, είναι συνηθέστατα άτομα μόνα ή που διακατέχονται από μια τεράστια εσωτερική μοναξιά και τα οποία αναγκάσθηκαν, για διάφορους λόγους και από τα πρώιμα τους ήδη παιδικά χρόνια, «να φροντίζουν μόνα τους τον εαυτό και τα συναισθήματά τους», μην τολμώντας/μπορώντας να εμπιστευθούν άλλους. Το σεξ, για παράδειγμα, διαμέσου του αυνανισμού, γίνεται ο δικός τους τρόπος να φροντίζουν μόνοι τον εαυτό τους, να νιώθουν πως ζουν και πως έχουν ένα δικό τους χώρο. Το πορνό τους δίνει, ταυτόχρονα, τη δυνατότητα να αποφεύγουν κάθε είδους επαφή με τον τεράστιο εσωτερικό θυμό, τη λύπη και τον ψυχικό τους πόνο, αλλά, μερικές φορές, να αποτρέπουν και την κατάθλιψη που πάντα καραδοκεί εκεί…