Περιμενω πως και πως την ωρα να παω σε μια παραλια και να κατσω απο το πρωι μεχρι το απογευμα.

Τη μια βδομαδα σε μια παραλια γεματη κοσμο, με τρελη παρεα, με βουτιες, ηλιοθεραπεια, χορο στο κλαμπ πανω απο την παραλια, με τα ποτα μας, τα ετσι μας, τα αλλιως μας.

Την αλλη βδομαδα σε μια παραλια ηρεμη, με ελαχιστο κοσμο, να διαβαζω με την ησυχια μου το βιβλιο μου και να χαλαρωνω κατω απο τη σκια ενος δεντρου. Και να μην εχω κανενα πανω απο το κεφαλι μου να με ζαλιζει.

Παντως και στις δυο περιπτωσεις επιβαλλεται σεμνη εμφανιση. Μαθαμε τωρα και τα βγαζουν ολες εξω. Αν ειναι δυνατον! Η κοινωνιας μας εχει ξεφυγει. Εχουμε χασει την αισθηση του μετρου. Καμια αξιοπρεπεια, καθολου ηθος, καθολου σεμνοτητα. Πρεπει να βγει νομος επειγοντως που να επιβαλλει ολοσωμο σε ολες τις γυναικες ανεξαιρετως! 

500 σελίδες ύλη. Τι χωρισμοί, τι τσακωμοί, τι ξυλοδαρμοί. Αυτό είναι δράμα!

και δεν φτάνει αυτό, αλλά τα μισά κεφάλαια είναι και καθαρά νομικά. Διπλό δράμα δηλαδή. Αν ήθελα νομικά θα ξανάδινα να περάσω νομική, δεν θα καθόμουν στο πολιτικό! 

¨Οχι πείτε μου τώρα, είμαστε σοβαροί άνθρωποι? Αντί να πηγαίνουμε να ψωνίσουμε καλοκαιρινά, να κάνουμε καλοκαιρινές εξορμήσεις, στην τελική να πίνουμε χαλαρά τον καφέ μας στη Σκουφά ή στα Εξάρχεια, να έχουμε να διαβάσουμε Δίκαιο Ευρωπαικής Ενοποίησης (500 σελίδες επαναλαμβάνω)? Ημαρτον!

Και πρέπει να γράψουμε και καλά. Εμ τι? Καίγεται ο μπιπ μας για βαθμό, γιατί αλλιώς στα μεταπτυχιακά θα γυρίσουν και θα μου πουν "τα κουβαδάκια(=χαρτιά) σου και σε άλλη παραλία(=μεταπτυχιακό πρόγραμμα).

Τέσπα εμείς θα το παλέψουμε. Τι σόι γυναίκες (και κερκυραίες συν τοις άλλοις) είμαστε?  

Βλέπεις καθημερινά ανθρώπους να διψάνε για εξουσία, να ιδρώνουν για το χρήμα, να κάνουν τα πάντα για τη δόξα.

Βλέπεις ανθρώπους ευτυχισμένους με ότι έχουν, ακόμα και λίγο, άπληστους που δεν τους φτάνει τίποτα.

Βλέπεις ανθρώπους να είναι απίστευτα αισιόδοξοι, ακόμα και όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Βλέπεις και αυτούς που επιλέγουν τον ρόλο του θύματος, θέση την οποία ομολογουμένως  μπορούμε να την επιλέξουμε πολύ εύκολα.

Πόσοι από αυτούς εκεί έξω έχουν αναλογιστεί ότι αυτή η ζωή, η επίγεια είναι μία? Δεν είναι σαν τις μέρες της εβδομάδας, όπου ότι δεν πρόλαβες να κάνεις τη δευτέρα το κάνεις την τρίτη. Αυτή η ζωή είναι ένας καθημερινός αγώνας, για όλους, μικρούς και μεγάλους, μαύρους και λευκούς, πλούσιους και φτωχούς, δυστυχισμένους και ευτυχισμένους.

Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω οι οποίοι απο τη μικρή τους ηλικία δεν είχαν τίποτα να τους κάνει ευτυχισμένους πραγματικά. Δεν είχαν κανένα κίνητρο για να κάνουν όνειρα, να προσπαθούν για το καλύτερο. Και όμως αγωνίστηκαν, γιατί πίστευαν. Σε τι? Δεν ξέρω και για μένα δεν έχει σημασία. Και ενώ εμπόδια και δυσκολίες συνέχιζαν να εμφανίζονται στη ζωή τους, εκείνοι συνέχιζαν και συνεχίζουν. Γιατί? Ισως γιατί πίσω από έναν συννεφιασμένο ουρανό, πάντα κρύβεται ένας ήλιος.

Μην το βάλεις στα πόδια. Ποτέ. Αυτοί που φεύγουν μακριά από τα προβλήματα, αυτοκτονούν, προτιμούν τον ρόλο του θύματος, είναι οι χαμένοι του αγώνα.

Μην το βάλεις στα πόδια. Ποτέ. Ούτε για μια στιγμή. ¨Ολα είναι μέσα στο μυαλό μας. Μόνο εμείς μπορούμε να πείσουμε τον εαυτό μας πότε το ποτήρι είναι μισοάδειο και πότε μισογεμάτο.

Μην το βάλεις στα πόδια. Γιατί η ζωή είναι ωραία ρε γαμώτο. Και αξίζει να το παλέψεις μέχρι τέλος. Γιατί τότε, ακόμα και χαμένος να βγεις, είσαι πάλι νικητής.  

Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Με το που γύρισα απο τις διακοπές κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό! Οι υποχρεώσεις βουνό! Τράπεζες, συγγράματα, μαστόροι, μαθήματα, εργασίες, παρουσιάσεις, αιτήσεις, μεταπτυχιακά, προπτυχιακά και πάει λέγοντας.

Και τι ζητάω? Ενα σπίτι κοντά στην θάλασσα, μακριά απο αυτήν την πόλη, στην οποία είμαι μονίμως καθυστερημένη στα ραντεβού μου. Ζητάω πολλά? Την ηρεμία μου θέλω, λίγες μέρες χωρίς κινητά να δονούνται συνέχεια, δίχως συμφοιτητές-φυτά να με περιτριγυρίζουν, χωρίς αιτήσεις και βαθμούς να με κυνηγούν στον ύπνο μου.

Τα νεύρα μου, τα χάπια μου και ένα καράβι να πάω διακοπές! Επειγόντως!

ΥΓ στη φώτο εγώ στην κέρκυρα το πάσχα. Ακυρη με το ποστ αλλά δεν πειράζει. Ανισόρροπη είμαι, ότι φώτο θέλω βάζω!!