Πονάω

        και ξέρω που πονάω,

                                    και γιατί πονάω.

Ξέρω και ποιο είναι το φάρμακο.

Μεταξύ μας, ίσως είναι και ψευτόπονος,

                                                    δημιούργημα της φαντασίας μου.

Θες να πούμε αλήθειες?

Νιώθω μόνη

                αλλά ξέρω οτι εγώ το επέλεξα

Κλαίγομαι στον εαυτό μου

                  αλλά ξέρω πως αν θελήσω

                                   μπορώ να βρεθώ σε μια παρέα

                                              ή ακόμα και απέναντι απο κάποιον να μιλάμε

Δεν το κάνω όμως.

Τι με κοιτάς?

Δεν το κάνω.

Αν δεν έχω να πω κάτι ουσιαστικό με τον άλλον, κουράζομαι.

Θέλω να με δένει κάτι με τον άλλον.

Δύσκολα όμως αφήνω τον εαυτό μου να δεθεί.

Το ξέρω, είμαι στριφνή. Δεν χρειάζεται να μου το πεις. Τουλάχιστον είμαι ειλικρινής.

Παρ'όλα αυτά δυσκολεύομαι να συμβιβαστώ με αυτές τις επιλογές μου.

Λες να τα καταφέρω?

               Γιατί χαμογελάς?

                                ξέρω...

                                       Τα χαμόγελα των ματιών ποτέ δεν λένε ψέμματα  

Αλλιώς φανταζόμουν οτι θα ξεκινούσα αυτό το μπλογκ. Κανονικά θα έλεγα "πήρα πτυχίο!!Γιούπιιιιιιι!!!!!!!", αλλά όταν σήμερα το απόγευμα είδα τον βαθμό της πτυχιακής, στραβοκατάπια.

Και ο λόγος ήταν γιατί περίμενα οτι τουλάχιστον στην πτυχιακή θα έπαιρνα το πολυπόθητο 10αρι. Αλλά δεν μου έκαναν το χατήρι και μου κότσαραν άλλο ένα 9αρι. Τέλοσπαντων, εμείς να είμαστε καλά.

Και με το 9αρι όμως πάλι πήρα πτυχίοοοοοοοο!!!!! Με βαθμό πτυχίου 7,34 στα 4 χρόνια νταν πρέπει να είμαι πανευτυχής, έτσι δεν είναι? 

Πάμε για άλλα τώρα...για καλύτερα? Θα δείξει...

Ανασφάλεια...έχει τόση δύναμη που  μπορεί να σε σκοτώσει

Ζεις χρόνια με τις συμβουλές των άλλων,

                                                              των μεγάλων,

 γιατί βασίζεσαι στην εμπειρία τους,

                                                     τη σοφία τους

Και φτάνει η στιγμή που αποφασίζεις ότι πρέπει να βασιστείς στον εαυτό σου

προσπαθείς να κόψεις τον ομφάλιο λώρο

                                                             και οι άλλοι αντιδρούν

νιώθουν οτι δεν τους εμπιστεύεσαι

                                                    ή οτι κάνεις απλά την επανάσταση σου

όσο και να προσπαθείς όμως

                                             πάντα γυρνάς εκεί

                                                                       σε μια δύσκολη στιγμή

γιατί όσο δυνατός και να νιώθεις

                                            χρειάζεσαι να νιώσεις την σιγουριά 

Ισως όμως να φοβάσαι

                                                 την αποτυχία

φοβάσαι να υποστείς τις συνέπεις των πράξεων σου

                                                                              τα λάθη σου

Και ενώ οι άλλοι αφήνουν σε σένα την επιλογή να αποφασίσεις

                                                                               εσύ φοβάσαι

Φοβάσαι να αποφάσισεις μόνος σου

                                                        να ρισκάρεις

Γιατί είναι ωραίο να κάνεις σωστές επιλογές

                                             ακόμα και αν είναι επιλογές των άλλων

Κάποτε όμως πρέπει να φυλάξεις εκείνη την παλιά φωτογραφία απο τις αγαπημένες σου διακοπές, όπου σε βοηθούσαν να φτιάξεις ένα κάστρο στην άμμο...

Τώρα θα βγάλεις μια φωτογραφία

                                       όπου φτιάχνεις μόνος σου κάστρο

                                                                                   το δικό σου κάστρο...

Στη φώτο φαίνεται η μανιταρόπιτα που έφτιαξα χτες για δεύτερη φορά.

Η διαφορά είναι πως αυτή τη φορά την έφτιαξα με δική μου ζύμη! Δεν άνοιγε πολύ καλά βέβαια, ή μπορεί εγώ να μην ήξερα να την ανοίξω...τέσπα τα κατάφερα και ήταν πολύ ωραία.

 Η γέμιση δεν ήταν τόσο καλή αυτή τη φορά. Αλλά έδωσα έμφαση στη ζύμη και έτσι ήρθε σε δεύτερη μοίρα. Υποθέτω αργότερα θα τα συνδυάζω και τα δύο.

Σήμερα έχουν σειρά τα γλυκά. Είπα να ξαναφτιάξω, όχι για μένα, αλλά να τα πάρω σε έναν φίλο. Ετσι για να δοκιμάζουν και άλλοι τα επιτεύγματα μου!

Μετά το τέλος της εξεταστικής σκέφτηκα οτι καλό θα ήταν να επιχειρήσω για άλλη μια φορά να βελτιώσω τις μαγειρικές μου ικανότητες, αφού απο την επόμενη χρονιά δεν είμαι σίγουρη που και πως θα τρέφομαι.

Η μανιταρόπιτα που έφτιαξα δεν κάηκε. Βασικό αυτό.

Επιπλέον δεν έπαθε κανείς δηλητηρίαση. Και αυτό πολύ βασικό.

Η γέμιση ήταν εκπληκτική, δεν θα μπορούσα όμως να πω το ίδιο και για την όψη της ζύμης. Ενώ είχα διαβάσει προσεκτικά τη συνταγή, δεν είχα δώσει την ίδια προσοχή στις οδηγίες του κουτιού της ζύμης.

Παρόλα αυτά φαγώθηκε. Αυτό έχει σημασία.

Σειρά είχε το γλυκό. Αυτό ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Η κουζίνα δεν ανατινάχθηκε, ο φούρνος είχε προθερμανθεί, το γλυκό φτιάχθηκε με όλα τα υλικά και με τα σωστά βήματα. Και ήταν τέλειο! Μοιάζει με τα soft king allatini!!

Σε λίγο καιρό(5-7 χρονάκια το υπολογίζω) με βλέπω κοντά στον Μαμαλάκη. ¨Η ακόμα και με τον James Oliver.

Πφφφ! Αναρωτιέμαι καμιά φορά πως γίνεται να είμαι τόσο πολυτάλαντη...