Για πολλούς, ακόμα και για τις ίδιες τις γυναίκες είναι δύσκολο να καταλάβουν τι είναι πραγματικά ο βιασμός.

Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε ότι κάποιος προσπαθεί να μπει μέσα στο σώμα σας, χωρίς τη θέληση σας, και εκείνη τη στιγμή δεν μπορείτε να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας. Ισως αυτό σας κάνει να αντιληφθείτε σε κάποιο βαθμό πως είναι να σε βιάζουν..

Θεωρήσετε το σώμα σας σαν το σπίτι σας..και σκεφτείτε πως θα νιώθατε αν κάποιος έμπαινε μέσα στο κανονικό σας σπίτι χώρις να τον έχετε προσκαλέσει, και σας κατέστρεφε τα πάντα δημιουργώντας σε εσάς την αίσθηση της ανασφάλειας και του φόβου..ίσως τότε να καταλαβαίνετε καλύτερα τι σημαίνει ο βιασμός.

Πάνω από όλα μιλάμε για τον βιασμό της ψυχής και όχι του σώματος..δεν πρόκειται για ένα παιχνίδι, αλλά για μια αρρωστημένη συμπεριφορά...

Προσωπικά πιστεύω ότι στην Ελλάδα θα έπρεπε να ισχύει η θανατική ποινή για όλους τους βιαστές..μόνο τότε, τη στιγμή του θανάτου μπορεί να αντιλαμβάνονταν πως είναι να νιώθεις αβοήθητος και να πονάς..

Ειχε να τον δει μια μερα..και ομως της φαινοταν οτι ειχε περασει μηνας.Και της ελειπε..πολυ.Και ενιωσε τα ματια της να βουρκώνουν.Και ενα ενα τα δακρυα αρχισαν να ξεπροβαλλουν..και κυλησαν σιγα σιγα στα ασπρα της μαγουλα.

΄"Τι μου συμβαίνει?τι έχω πάθει?".¨Ολα τα συναισθήματα ήταν κάπως πρωτόγνωρα.Χαμογέλαγε στη σκέψη του,βούρκωνε από χαρά όταν τον ακουγε στο τηλέφωνο ή όταν διάβαζε ένα μήνυμα του,ένιωθε ένα κόμπο στο στομάχι όταν πήγαινε να τον συναντήσει..

και όταν την έπαιρνε αγκαλιά, έκλεινε τα μάτια και ένιωθε σα να μεταφέρονταν και οι δύο κάπου αλλού..σε ένα μαγικό τόπο.Και δεν την ένοιαζε τίποτα.Ως δια μαγείας ξέχνουσε τα πάντα:πρόσωπα,προβλήματα,υποχρεώσεις.Τα πάντα.Εκείνη τη στιγμή ήταν μαζί του και το μόνο που ευχόταν ήταν να σταματήσει ο χρόνος εκεί.Να μείνει στην αγκαλιά του, να τον κοιτάζει μέχρι να βαρεθεί.Και αναρωτιόταν:"θα έρθει ποτέ η στιγμή που θα σταματήσουν όλα αυτά?Μήπως ζω ένα όνειρο και σε λίγο θα ξυπνήσω και θα δω ότι τίποτα δεν ήταν αληθινό?".

Και εκείνη τη στιγμή ερχόταν εκείνος.. η αγάπη της τής έδινε ένα ζεστό φιλί.Και όλοι οι φόβοι της έφευγαν..μόνο εκείνη έμενε..κουλουριασμένη μέσα στην αγκαλιά του...

χωρις λογια...

φοβαμαι την αποτυχια..

φοβαμαι οτι μπορει σε ολη μου τη ζωη να μην βρω σε τι πραγματικα ειμαι καλή,σε τι εχω ταλεντο..

φοβαμαι οτι μπορει να μην αγαπησω ποτε πραγματικα...

φοβαμαι οτι αν αγαπησω,μπορει να πληγωθω..

φοβαμαι οτι μπορει να μεινω μονη μου...

φοβαμαι οτι μπορει να ειμαι περισσοτερο δυστυχισμενη παρα ευτυχισμενη..

φοβαμαι οτι μπορει να πεθανω..

φοβαμαι οτι δεν θα μπορεσω να αντιμετωπισω τελειως το παρελθον μου και να προχωρησω μπροστα..

αυτο ομως που φοβαμαι περισσοτερο ειναι μηπως δεν καταφερω να αντιμερωπισω τους φοβους μου..

Υπάρχει τρόπος για να λυθούν όλα τα προβλήματα?

Τι κάνεις όταν είσαι μπροστά σε ένα δίλημμα?

Πως ξέρεις ότι κάνεις το σωστό?

Κάνεις αυτό που πρέπει ή αυτό που θες?

Αυτό που θες πως ξέρεις οτι δεν είναι εις βάρος των άλλων΄?

Πρέπει να κοιτάς πρώτα τον εαυτό σου ή πρώτα τους άλλους?

Πρέπει να συμβιβάζεσαι και αν ναι γιατί?

Πως ξέρουμε οτι αυτά που κάνουμε είναι οι δικές μας επιλογές και οχι κατα βάθος οι επιλογές άλλων?

Πότε πρέπει να λειτουργεί η λογική και πότε το συναίσθημα?

Πότε πρέπει να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε και πότε να μιλάμε αυθόρμητα?

Υπάρχουν άραγε απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα?