Δίαλογοι. Στο σινεμά παίρνουν άλλη μορφή. Σε ένα δρόμο παίρνουν επίσης άλλη. Σε ένα δωμάτιο, πάλι η μορφή διαφορετική. Στο τηλέφωνο, επίσης.

Το νόημα των λέξεων και ο τρόπος... Ας μείνουμε στο σινεμά. Ισως και σε ένα ποίημα με μουσική και εικόνα. Αξίζει να μοιραστεί.  

Περί έρωτα, αγάπης, ανθρώπων, κίνησης, ερμηνείας. Ενας διάλογος με λέξεις, κίνηση και μουσική. Από έναν, προς έναν. Και όχι μόνο. Για ανθρώπους και για τον κόσμο.

από τον μοναδικό J.L. Godard. Στο ξεχασμένο Alphaville.

Εχει υπότιτλους. Στα αγγλικά. Σχετικά εύκολο να το καταλάβει κανείς. Αλλά και χωρίς το νόημα των λέξεων, πάλι κάτι μένει. Ομορφο 

Τώρα που δεν είσαι πιά εδω, μπορεί να ειπωθεί.... Αλλοιώς - αν δεν είχες φύγει - και το έπαιρνες είδηση, είμαι βέβαιος πως θα έβρισκες τρόπο να μου υπενθυμίσεις πως είμαι πολύ μαλάκας που το έβγαλα βούκινο....

Τότε λοιπον, μια φορά κι έναν καιρό, ένας νεαρός άρτι ολοκληρώσας τις μεταπτυχιακές του σπουδες, γύρισε στην Ελλάδα και αναζητούσε δουλειά σε θέματα περιφερειακής ανάπτυξης. Μια ειδικότητα (γιατί, δεν ξέρω αν θυμάσαι, εγώ θυμάμαι, είχαμε καταλήξει πως αυτά δεν είναι επιστήμη, αλλά το είχαμε κρατήσει για μεταξύ μας ....) που δεν την ήξερε ούτε η μαμά της .... Τότε τουλάχιστον. Στην Ελλάδα.

Μου είπαν λοιπόν να παω να σε βρω. Είχαμε συναντηθεί δυό φορές στο παρελθόν, αλλά σιγά που θα με θυμόσουν.

"Από τους λίγους στην Ελλάδα, που έχουν σπουδάσει τέτοια θέματα και το παλεύουν... Και είναι εντάξει άνθρωπος, μην έχεις πρόβλημα.".

Καθηγητής στο Παρίσι και το Μονπελιέ, Ευραπαϊκά θέματα, Αγροτική Οικονομία ... από τότε. Και η αριστερά σου, οι ιδέες σου με μία γλυκύτητα και αποφασιστηκότητα....Σπάνιος συνδυασμός. Ηδη το άστρο σου ανέβαινε. Και φώτισε πολλούς τελικά.

Τηλέφωνο. Ραντεβού. Στην εφημερίδα .... Εγώ κομπλαρισμένος. Δεν είχες και πολύ χρόνο. Δεν με θυμόσουν, αλλά σου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός πως μετά την ΑΣΟΟΕ αποφάσισα να το γυρίσω στα χωροταξικά και περιφερειακά. .....

"Λοιπον, ήρθες πάνω στην ώρα... Μου έχουν πει να συμμετάσχω σε δύο μελέτες, αλλά δεν έχω χρόνο. Εχω δουλειά εξ' άλλου. Πήγαινε εσύ αντί για μένα...."

"Μα εσύ είσαι ήδη καταξιωμένος, εγώ τώρα ξεκινάω, ψάρι, άσχετος, Εσένα θα θέλουν..."

"Μαλακίες είναι αυτά. Σου είπα, το έχω πει και σε αυτούς, εγώ δεν μπορώ να το αναλάβω υπεύθυνα. Είπαμε ... Εχω δουλειά και πολύ μάλιστα αυτήν την περίοδο. Πήγαινε εσύ και αν χρειαστείτε κάτι μου λέτε αν μπορώ να σας βοηθήσω".


Σε ευχαρίστησα. Πήγα. Και ξεκίνησα. Και βρήκα δουλειά. Με σύσταση και προτροπή ενός ανθρώπου που δεν με ήξερε, ούτε έψαξε το τι και πως .... Και συνέχισα ... Και το ένα έφερε το άλλο, όπως περίπου γίνεται στη ζωή ... Και συνέχισα. Και είχα πάντα δουλειά.

Μετά από λίγο καιρό, δεν θυμάμαι ακριβώς, ξανασυναντηθήκαμε. Μιλούσα κι εγώ με άλλον αέρα ... Οχι παίζουμε ... Και δουλειά είχα και συνάδελφοι είμαστε πλέον.


Σου είπα πως ένα "ευχαριστώ" δεν μπορεί να ανταποδώσει το καλό που μου είχες κάνει. Και όχι μόνο ή σύσταση, αλλά ο τρόπος.... Και πως βεβαίως, θα σε ενημερώνω για οτιδήποτε προκύπτει, αν θέλεις να συμμετάσχεις κι εσυ ... κλπ. Απ' την καρδιά μου στο έλεγα ....


"Κοίταξε να δεις. Φαίνεσαι άνθρωπος που καταλαβαίνει... το ξέρω πως τα λες όλα αυτά απ' την καρδιά σου. Αλλά μη μου πεις πως δεν νοιώθεις και υποχρέωση ? Ανθρώπινο είναι, το καταλαβαίνω.

Αλλά, στο είπα, έχω δουλειά. Εσύ τώρα ξεκινάς. Αν απ' την αρχή κουβαλάς το βάρος της όποιας ανταποδωσης, πάει .. θα ξεκινήσεις στραβά. Γίνε καλός στη δουλειά σου, κράτα τις αρχές σου και ΄- όσο μπορείς - να συνεισφέρεις για κάτι καλύτερο και πρακτικό.

Δεν έχει σημασία τι νομίζουμε πως κάνουμε εμείς, τι προσφέρουμε και τί όχι. Σημασία έχει το αποτέλεσμα της όποιας μας πράξης. Να προσφέρεις και να είσαι ανοιχτός. Μην ακούς τους μαλάκες που λένε να βαστας πισινές στη δουλειά σου και στη ζωή σου. Ορίστε, εγώ, είμαι χύμα, δεν κρατάω τίποτα κρυφό, και είμαι μια χαρά... Και μη νομίσεις ποτέ πως τα ξέρεις όλα. Ακου."

Περίπου έτσι ήταν τα λόγια σου.... Εγώ συνέχισα τα επιχειρήματα .. Από πείσμα δηλαδή... Επρεπε να σου χρωστάω κάτι ? Ισως. Και τότε δέχθηκα τη χαριστική βολή .... Και μου έμεινε, για πάντα, στη ζωή μου.

"Επειδή λοιπον επιμένεις, θα σου πω έναν τρόπο να είσαι εντάξει απέναντί μου. Να κάνεις το ίδιο πράγμα για έναν νέο άνθρωπο, αν ποτέ έρθεις στη θέση μου και αυτός στη δική σου. Να τον εμπιστευτείς και να τον βοηθήσεις, χωρίς πλεονεξία. Να του δώσεις κάτι από σένα. Και με μένα θα έχεις καθαρίσει οριστικά".


Καλό σου ταξίδι.


Και να σου πω ένα μυστικό. Με πλήγωσε πολύ που έφυγες. Αν και ήταν αναμενόμενο.

Αλλά, να σου πω και το ευχάριστο που μου συνέβη. Είναι ίσως, η πρώτη φορά, .... ή έστω, μία από τις πολύ λίγες φορές, που νοιώθω μία μεγάλη αλήθεια. Να, γι αυτά που λένε, που γράφονται, που θα πουν αύριο. Δεν είναι ένας ακόμα αποχαιρετισμός στο όνομα μιας ευπρέπειας.
 

Είναι αλήθεια.

ΥΓ. Πρόκειται για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Στην αρχή δεν ήθελα να το αναφέρω. Αλλά το εξαιρετικό και τόσο ανθρώπινο, κείμενο της latte όπως και το σχόλιό της, με έκανε να αλλάξω γνώμη.

Ο Serge Gainsbourg, γράψαμε γι αυτόν σε προ - προηγούμενο ποστ, δεν λέει να φύγει. Δεν ήταν μόνο ο μπαμπάς του la decadence και του je t' aime ... με την φοβερή Jane Birkin. Είχε γνωρίσει τη Bridgitte Bardot, τη σεξοβόμβα, κλπ, μάλλον προν από τη Birkin... Ορίστε λοιπον κάποια από τα αποτελέσματα.

(και μεταξύ των άλλων, δεν ξέρω τι στο καλό έχει πάθει το γιουτιούμπ, βάζουμε απλα το λινκ και τελειώνει η ιστορία !!!!).

Το πρώτο, αφιερωμένο σε κάποια τωρινά παιδιά, που κάποιες μέρες παρατάνε τον γάτο τους, και εξορμούν με τη μηχανή τους, στα εκτός. Και με το πρώτο μαρσάρισμα της μηχανής, νάσου οι ζωγράφοι, οι περασμένοι .. για συντροφία. Μελαγχολική θα την έλεγα.

 Ομως .... Εκτός από τις street ... υπάρχουν και οι harley. Και οι γατούλες, τραγουδούν για τις

harley davinson. 

Είναι κάποιες γατούλες, που όταν γνωρίζουν κακά, ρομαντικά παιδιά, γίνονται λίγο undergroud. ...

αυτά οιπόν για τις αποδράσεις. Ισως όχι με harley, αλλά και οι γιαπωνέζικες καλές είναι.  

Αλλά αν πάρουν φόρα, μπαίνουν και σε άλλα (οι γατούλες). Ορίστε την πάλι στο

Bonnie και Clyde,

πάλι με τον ανεπανάληπτο Serge. Εδώ δεν έχει χαμογελάκια.

υπάρχουν και εκδόσεις, με τον serge, προς το τέλος του πλέον. Μάλλον είχε αρχίσει να πίνει πολύ, αλλά δίνει φοβερό ρεσιτάλ. Μόνος. Επί σκηνής.Τραγικός, λυρικός και ακόμα ζωντανός. 

Και για το τέλος, ίσως η βόλτα, μετά από τις περιπέτιες με τη μηχανή, τις ληστείες, τα κυνηγητά, να θέλει κάποια όμορφη κατάληξη. Τί πιο όμορφο λοιπον, από ένα φοβερό κομμάτι του Serge, με την καταπληκτική Anna Karina. "Ne dis rien"

Κρατάμε λοιπον τον Serge και τις υπάρξεις του .. έτσι. Θα αρέσουν ακόμα και στους ζωγράφους. Και στον νουάρ (αυτός θα ζηλέψει).  

dead poets society. Αφησε εποχή. Αφησε Σπάραγμα. Και μνήμη. Εκανε γνωστό το carpe diem. Το βρήκα κι εγώ ξανά παίζοντας. το μοιράζομαι. Αξίζει.

για την ταινία ... στο http://www.imdb.com/

για το σενάριο ... στο http://www.dailyscript.com/

Για πρώτη φορά εστίασα στο κείμενο του σεναρίου. Πολλά, είναι λογοτέχνημα από μόνα τους. ... Αξίζουν. Ακόμα και χωρίς τις τέλειες γνώσεις των Αγγλικών.

"Gather ye rosebuds while ye may, old time is still a flying, and this same flower that smiles today, tomorrow will be dying." ….

"Gather ye rosebuds while ye may." The Latin term for that sentiment is Carpe Diem. Now who knows what that means? Carpe Diem. That's "seize the day." 

Because we are food for worms lads. Because, believe it or not, each and every one of us in this room is one day going to stop breathing, turn cold, and die. Now I would like you to step forward over here and peruse some of the faces from the past. You've walked past them many times. I don't think you've really looked at them. 

They're not that different from you, are they?  

Same haircuts.  

Full of hormones, just like you.  

Invincible, just like you feel. The world is their oyster.  

They believe they're destined for great things, just like many of you.  

Their eyes are full of hope, just like you.  

Did they wait until it was too late to make from their lives even one iota of what they were capable? Because you see gentlmen, these boys are now fertilizing daffodils.

But if you listen real close, you can hear them whisper their legacy to you. Go on, lean in. 

Carpe. Carpe Diem. Seize the day boys, make your lives extraordinary.   

Understanding Poetry, by Dr. J. Evans Pritchard, Ph.D.!!!!!! :

"To fully understand poetry, we must first be fluent with its meter, rhyme, and figures of speech.

Then ask two questions: One, how artfully has the objective of the poem been rendered, and two, how important is that objective.  

Question one rates the poem's perfection, question two rates its importance. And once these questions have been answered, determining a poem's greatest becomes a relatively simple matter. If the poem's score for perfection is plotted along the horizontal of a graph, and its importance is plotted on the vertical, then calculating the total area of the poem yields the measure of its greatness.  

A sonnet by Byron may score high on the vertical, but only average on the horizontal.  

A Shakespearean sonnet, on the other hand, would score high both horizontally and vertically, yielding a massive total area, thereby revealing the poem to be truly great.

As you proceed through the poetry in this book, practice this rating method. As your ability to evaluate poems in this matter grows, so will your enjoyment and understanding of poetry."  

Excrement.  That's what I think of Mr. J. Evans Pritchard.

We're not laying pipe, we're talking about poetry.  

I mean, how can you describe poetry like American Bandstand? I like Byron, I give him a 42, but I can't dance to it. 

Now I want you to rip out that page. Go on, rip out the entire page. You heard me, rip it out. Rip it out! Go on, rip it out. Gentlemen, tell you what, don't just tear out that page, tear out the entire introduction. I want it gone, history. Leave nothing of it. Rip it out. Rip!  

Begone J. Evans Pritchard, Ph.D. !!!!!! 

Rip, shred, tear. Rip it out. I want to hear nothing but ripping of Mr. Pritchard.  We'll perforate it, put it on a roll. It's not the bible, you're not going to go to hell for this. Go on, make a clean tear, I want nothing left of it

. Keep ripping gentlemen. This is a battle, a war. And the casualties could be your hearts and souls.  

Armies of academics going forward, measuring poetry. No, we will not have that here.  No more of Mr. J. Evans Pritchard.  Now in my class you will learn to think for yourselves again.

You will learn to savor words and language.

No matter what anybody tells you, words and ideas can change the world.  ….

 nineteenth century literature has nothing to do with going to business school or medical school.  

Right? Maybe. ….  

"Yes, we should simply study our Mr. Pritchard and learn our rhyme and meter and go quietly about the business of achieving other ambitions."  

I have a little secret for ya. Huddle up. Huddle up!  

We don't read and write poetry because it's cute.

We read and write poetry because we are members of the human race. And the human race is filled with passion.  

Medicine, law, business, engineering, these are all noble pursuits, and necessary to sustain life.

But poetry, beauty, romance, love, these are what we stay alive for.  …. That life exists, and identity. 

That the powerful play goes on, and you may contribute a verse.

What will your verse be?   

I stand upon my desk to remind yourself that we must constantly look at things in a different way. You see, the world looks very different from up here. You don't believe me? Come see for yourself. Come on. Come on!   

Just when you think you know something, you have to look at it in another way. Even though it may seem silly or wrong, you must try!

Now, when you read, don't just consider what the author thinks.  Consider what you think.  

Boys, you must strive to find your own voice.  

Because the longer you wait to begin, the less likely you are to find it at all.  Thoreau said, "Most men lead lives of quiet desperation." Don't be resigned to that. Break out!   

Ενα τέλος, από τα πιο συγκλονιστικά στην ιστορία του κινηματογράφου.  

 "O captain my captain" ….

Δεν χρειάζονται πολλά ... Ο κύκλος των ποιητών έσπασε με μία απώλεια. Η έμπνευση, έκανε μία ψυχή να αναμετρηθεί με με τα πιο ισχυρά οικογενεικά “πρέπει”. Και η ψυχή δεν το άντεξε. Και έβαλε τέλος. Σε όλα. Εσπασε ο κύκλος.  Τέλος και για τον Captain. Ο Keeting αποχωρεί. Η τάξη επανέρχεται, o Dr. J. Evans Pritchard, Ph.D, αυτός που ήθελε να μετρήσει την ποίηση και τη ζωή, θα πάρει την εκδίκησή του. Αλλά δύσκολα πλέον.    

Και για το τελος  

O Captain my Captain! our fearful trip is done,

The ship has weathered every rack, the prize we sought is won,

The port is near, the bells I hear, the people all exulting,

While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring;

But O heart! heart! heart! O the bleeding drops of red,

Where on the deck my Captain lies,Fallen cold and dead.

O Captain! my Captain! rise up and hear the bells;

Rise up--for you the flag is flung for you the bugle trills,

For you bouquets and ribboned wreaths for you the shores a-crowding,

For you they call, the swaying mass, their eager faces turning;

Here Captain! dear father! This arm beneath your head

!It is some dream that on the deck,

You've fallen cold and dead.

My Captain does not answer, his lips are pale and still;

My father does not feel my arm, he has no pulse nor will;

The ship is anchored safe and sound, its voyage closed and done;

From fearful trip the victor ship comes in with object won;

Exult O shores, and ring O bells!

But I, with mournful tread,

Walk the deck my Captain lies,Fallen cold and dead.  

Οταν είδα την ταινία, δεν έδωσα και τόση σημασία στον Walt Whitman, ούτε και έψαξα για το «Ο Captain My Captain» για το οποίο δάκρυσα .. Το ανακάλυψα μετά ...

Είναι αμερικανός, τον είχα ακουστά, έζησε στον περασμένο αιώνα. Ρομαντικός, λυρικός, σκληρός. Το ποίημα γράφτηκε για τον δολοφονία του Abraham Lincoln. Για την ιστορία των ΗΠΑ, συμβολίζει τη δημοκρατία και την ισότητα, μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν έχουν (εδώ τουλάχιστον) σημασία τα υπόλοιπα. 

Zabriskie point.

Ο Antonioni και το '70, η Ευρώπη και η Αμερική. Μία ταινία που αμφισβητήθηκε, προσωπικά όταν την είδα, χρόνια μετά, δεν την εκτίμησα όσο έπρεπε, αλλά, αλλά στη συνέχεια, με ένα διαφορετικό κοίταγμα, κατάλαβα πολλά. 

Μεγαλειώδης ή τελευταία σκηνή της έκρηξης. Ολα στον αέρα. Δεν είναι μόνο καταστροφή. Ισως αναδιάταξη. Δεν είναι κοινωνική, είναι ερωτική. Δεν είναι Ερωτική, είναι κοινωνική. Και είναι pink floyd. 

Είναι η ιστορία δύο νέων που συναντιούνται στο πουθενά. Πάθος, ιδέες, σάρκα, ύλη, άϋλο. Ολα μαζί. ζουν το πάθος μέσα στην εποχή τους και έξω από αυτή.

Η σκηνή της έκρηξης έμεινε ιστορική στο σινεμά. Διάρκεια, φαντασία, απόλαυση, θλίψη.

το τρέιλερ μπαίνει ,για το "κλίμα" της ταινίας και για το ..φοβερό .."meet and touch and blow their minds". 

(άντε σας το έβαλα...)

Ας δώσω κι εγω ένα στιγμα ημερολογίου, έτσι για να δουμε πως θα πάει .. λοιπον.

Κηρύχθηκε αμείλικτος πόλεμος στο τσιγάρο. Ανταλλαγές πληροφοριών με φίλους, best practices .. και τα σχετικά. Στρατηγική: Οχι μία κι έξω. Δεν γίνεται. Ουτε σε χώρους μη καπνιστών συνέχεια κλπ. Κανονικά. Το βράδυ είναι τα δύσκολα. Στο αυτοκίνητο εντάξει, επιτυχία 100% μέχρι τώρα. Με καφέ, επιτυχία 50% περίπου. Με ποτό, δεν ξέρω ακόμα. Στη δουλειά, θα δούμε από Δευτέρα (εκεί φοβάμαι μην έχουμε κανένα περλ χάρμπορ ... αλλά θα δούμε....).

Πριν μία εβδομάδα μου τηλεφώνησε ένας φίλος από τη δουλειά. Τον ξέρω πολλά χρόνια. Από τους φωτισμένους ανθρώπους. (τον ήξερα από πριν, τυχαία βρεθήκαμε στον ίδιο εργασιακό χώρο, εργάζεται σε άλλο γιούνιτ και θεωρείται "κορυφή" στη κατηγορία του, τουλάχιστον για την Ελλάδα).

"Δες το email σου ..." μου είπε. Το άνοιξα. Ηταν ένα 15μερο newslleter που εκδίδουν, για θέματα αγοράς, οικονομίας κλπ.

"Τα κλασσικά" σκέφτηκα ... "Σου είπα ρε απαίσιε γιάπι της δεκάρας, πως δεν έχει νόημα να σας διαβάζω πλέον. Οτι και αν γράφετε, θα πέσετε έξω"... Και ... η σχετική πλάκα, με τα σχετικά κοσμητικά επίθετα και όλα όσα συνηθίζονται ..

Tip of the day 1. Ερώτηση. Γιατί ξενερώνω αφάνταστα με πολλές πλακίτσες, άχαρα πειράγματα, μπηχτές και άλλα συναφή που διαβάζω στις διαδικτυακές κοινότητες ? Απάντηση: Γιατί με τους φίλους μου, λέμε πολύ πιο πετυχημένα και γελάμε περισσότερο. .. Και κοκκινίζουν και οι τοίχοι αν χρειαστεί, χωρίς να λεμε @@!$# αντί για κακές λεξούλες ... Δεν χάνουμε την προφορά μας βρε παιδί μου. Τελος πάντων ... Αστο.

Κοίταξα λοιπόν με μεγαλύτερη προσοχή το email ... Ειχε και ένα προσωπικό του κείμενο.

Για την κρίση, για τον κόσμο όπως διαμορφώνεται σήμερα και τα αδιέξοδά μας, ... Και άλλα. Με οικονομική βάση κυρίως και προσανατολισμένα στον χώρο του business αλλά, έπιανε τα πάντα. Τα πάντα όμως. Με ειλικρίνεια, ... με πολλά "δεν ξέρω" ... "δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος". Από τις αγορές και τη μόχλευση κεφαλαίων που κατέστρεψαν την ανθρωπότητα στην κυριολεξία, μέχρι την ηθική, την ιδεολογία, ... τα πάντα. Και μεταξύ των άλλων, έγραφε το φοβερό (αναφέρω το νόημα) ...

Το ζήτημα δεν είναι πως και ποιόν τρόπο θα καταλήξουμε για τη μορφή του κόσμου που θα προκύψει μετά από τη κρίση που διερχόμαστε και που ο καπιταλισμός, ο σύγχρονος κόσμος δεν έχει ξαναγνωρίσει ίδια. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τίποτα και ένας από τους λόγους είναι πως χρησιμοποιούμε εργαλεία ξεπερασμένα. Το ζητούμενο είναι ο"διάπλους" μεταξύ των δύο κόσμων, των δύο εποχών, που και πάλι δεν ξέρουμε το πόσο θα κρατήσει και τι θα συναντήσουμε εκεί.

Ο διάπλους λοιπον ...

Κάπως έτσι .... Και ναι, αυτός ο άνθρωπος ο δικός μου άνθρωπος ο αγαπημένος φίλος, ο συνάδελφός μου, που με ξέρει και τον ξέρω σαν κάλπικη δεκάρα, ο άνθρωπος που στην προσωπική του ζωή αντιμετώπισε ότι δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ... και προχώρησε...

... Τόλμησε και έστειλε τις απόψεις του, τις αναζητήσεις του, στα πλαίσια ενός μεγάλου οργανισμού. Τις έστειλε επιλεκτικά, σε ανθρώπους που εκείνος διάλεξε, αλλά, όσο νάναι, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος, να θεωρηθεί "αιρετικός" και να έχει συνέπειες. Ευτυχώς - και σε αυτό είμαστε μάλλον τυχεροί - σε τέτοια θέματα υπάρχει εξαιρετική ανοχή στο όλο σύστημα, αλλά ο κίνδυνος παραμένει ... Είναι, ξέρετε, κάποιοι που γράφουν με τον κίνδυνο να έχουν συνέπειες. Οχι πρακτικές αναγκαία, αλλά τουλάχιστον ηθικές, αισθητικές. Και κάποιοι άλλοι που γράφουν μεν, αλλα μετά ξεχνούν και οι ίδιοι το τι έγραψαν ...

.... Με τίμησε, γιατί μου ζήτησε τις απόψεις μου... Και μου είπε, πως ότι έγραψε, το ξεκίνησε μετά από μία συνάντησή μας (5-6 άτομα) μία Κυριακή μεσημέρι τις μέρες των γιορτών, όπου συζητήσαμε την όλη ιστορία ....

..... Μου θύμησε, πως, λίγο, μα λίγο να δώσεις ένα τόσο δα ερεθισματάκι στον άλλον, που ζεί, εργάζεται, κινείται δίπλα σου, στον κόσμο σου, μπορεί να σου βγάλει θαύματα....

Αμέ ....και γραπτά και κειμενάκια, και εξομολογήσεις και ποιήματα ... Και πως υπάρχουν άνθρωποι που λιώνουν, όχι σερφάροντας στο άσχετο, σε καλές και κακές καρικατούρες, με άμεση ημερομηνία λήξης (του κειμένου και της καρικατούρας) Λιώνουν και σερφάρουν προς τα εκεί που νοιώθουν ότι θα έχουν μια συνέχεια. Ελιωσε με τις ώρες ο φίλος μου στο ίντερνετ ... Αλλά για να μου προσφέρει μετά έναν θησαυρό ...

Και που δεν χρειάζεται να προστρέξεις σε κανένα ίντερνετ και σε κανέναν μπλογκοχώρο με ξέκωλα, ρουφιανιλίκια, προσβολές, αστειάκια του δημοτικού και "υποχρέωση" απολογίας στη κάθε καρικατούρα που ξεφύτρωσε από το πουθενά. Και που εκτός της ιστοασελίδας μπορεί να είναι το απόλυτο τίποτα. Σε έναν χώρο που λειτουργεί ισοπεδωτικά, στο όνομα του να "γράφουμε", να πειραζόμαστε, να πινουμε και κανένα ρακόμελο. Και που παίρνει μαζί του τα όσα, πολλά φωτεινά, όμορφα και γλυκά μπορείς επίσης να βρείς και που όντως είναι εν αφθονία.

Ασε που τα γκομενάκια ή πάσης φύσεως "άκια" και τις μονομαχίες γιγάντων, και τις συνομωσιολογίες, τα συναντάς και έξω. Με περισσότερο ενδιαφέρον μάλιστα.

Αλλά .. τι να τα κάνεις ??? έτσι όπως είναι ανάκατα ... ????

Θυμήθκα πάλι το φοβερό "μη δίνεις σημασία" Αστο μωρέ.... Εκεί έξω, είναι γεμάτος ο κόσμος με το "μη δινεις σημασία", κάνε τον μαλάκα κοινώς και δέξου ότι υπάρχει, επειδή πρέπει να ζεις τέλος παντων ... Και ξεχνάς ποιός εισαι, ένα νικ είσαι, όπως οι άλλοι. Και υπόκεισαι στον κανόνα της πλήρους και άνευ όρων συνύπαρξης με οτιδήποτε είναι εξω από σένα. Αντανάκλαση της κοινωνίας είμαστε και εδω.

Συμφωνώ. Απόλυτα. Αλλά, εφόσον είναι έτσι, προτιμώ τις αναμετρήσεις μου με αυτούς πού έχω. Η που τους έχω λιγο μακρυά μου και τους θεωρώ τόσο δύσκολους στο άνοιγμα της ψυχής και του μυαλού τους. Σιγά που είναι δύσκολοι. Μιά μεμβράνη μας χωρίζει. Απλά εκεί, με αυτούς όλα έχουν συνέπειες.... Ασε που και σε λάιβ πηγαίνεις, και σε ταβέρνες και σε κλαμπάκια αν χρειαστεί.

Σημείωση. Ως καρικατούρα, θεωρώ πρώτα απ' όλους εμένα, για όσους με διαβάζουν και δεν με ξέρουν. Και μετά όλους τους άλλους. Οι καρικατούρες διακρίνονται σε εξαιρετικές, σε ευχάριστες, σε αποσροσδιόριστες και σε ειδεχθείς. Εως ...μπλιάχ. Ο όρος δεν είναι δικός μου. Προέκυψε από μία συζήτηση, με ένα νικ του ίντερνετ, από τα πιο ξεχωριστά και φωτεινά που μπορεί κατά τη γνώμη μου να συναντήσει κανείς.

Για όσους γνωρίζουμε προσωπικά, αλλά χωρίς καμμία επαφή δίχως το ΜΗ, ή έστω με μοναδική αναφορά το ΜΗ, τότε ισχύει ο ίδιος χαρακτηρισμός, αλλά εχουν διττη υπόσταση. Στις περισσότρες των περιπτώσεων αυτών, η καρικατούρα υπερισχύει. Δηλ, δεν μ ενδιαφέρει αν ειναι καποιος καλό παιδί γενικώς, αλλά κρίνω από αυτά που βλέπω εδω. Για το τι είναι "έξω" ασχολείται η μανούλα του, η γυναικούλα του, το αμόρε του, οι φίλοι του κλπ.  

Tip of the day 2. Eρώτηση: Γιατί τον τελευταίο καιρό που είπα σε 5-6 γνωστούς και γνωστές (30's - 35'ς) για το ΜΗ, ενώ βρήκαν πολύ ενδιαφέρον το e παιριοδικό και το φόρουμ (υπόψην, για λίγο μπήκαν οι άνθρωποι, δεν κάθησαν να κάνουν κοινωνιολογικο-ιστορικη ανάλυση ....) ...), μόλις μπήκαν στα μπλογκς, μπερδεύτηκαν και τελικά την έκαναν με τα χίλια ?? Αρεσαν αρκετά (το δικό μου .. οχι σε όλους) ..... Απάντηση: ελα ντε Οκ ... κομπλεξικοί θα ήταν. δεν το συζητώ. Καταπιεσμένοι. Αϊ από εδώ μαΜακισμένα...

Αναμέτρηση με τσιγάρο και Η/Υ ... 30% επιτυχία. Το κέρατό μου μέσα. Κομπολόϊ. Τσιγάρα τέλος. Και δεν πάω στο περίπτερο. Αύριο έχει καφέ χωρίς τσιγάρο. Προβλέπεται μάχη. Δεν το γλυτώνουμε το πέρλ χάρμπορ .. το ξέρω εγώ ... Αλλά, για το καλό της ανθρωπότητας ...

 Jane Birkin και Serge Gainsbourg

Παιδιά του Αντυ Γούρχολ, του ρόκ, παιδιά της ευρώπης, της μόδας, του σινεμά, των ποίησης, της ζωγραφικής, ... Γνωρίστηκαν με πάθος, το πάθος τους έγινε το απαγορευμένο τραγούδι του Βατικανού, προκάλεσαν με θράσος και ευγένεια. Και τελικά δεν μίλησαν μόνο στο ένστικτο αλλά και στη ψυχή, όλης της Ευρώπης του '70  

La decadance ...

Σε ένα αντίστροφο μπλούζ !!! Μία πρόκληση. Το χορεύουν .. και ... γνώμες της εποχής της εποχής για το πόσο ειναι σοκαριστικό ή όχι.   

Μετά την αντιστροφή των κορμιών, αντιστροφή του ρόλου. Η γυναίκα ψυθιρίζει  ότι ο άντρας. Και ό άντρας ψυθιρίζει τα λόγια της γυναίκας. Σε ένα μετέπειτα βίντεο κλιπ, του 'Alain Chamfort βασισμένο στην έμπνευση του Serge ... Και με ένα τέλος - έκπληξη.

Και βέβαια .... je t' aime moi non plus ... Αν χορέψεις αυτόν τον χορό με τόν πόθο σου και δεν προχωρήσει, καλύτερα να φύγεις. Αν το χορέψεις με τον επερχόμενο πόνο σου, θα σε γλυκάνει. Τα πάντα κάνει.

Και για το τέλος, χρόνια μετά τον θάνατο του Serge, η Jane μιλάει για το πως χώρισαν. Για το τηλέφωνο που τον πήρε στη συνέχεια, ανακοινώνοντάς του πως περιμένει και άλλο παιδί, από τον καινούργιο σύντροφό της.

Και ο Serge είναι κοντά τους. Σε όλους.

Θα είναι ο papa deux

1. Η αρχή της ιστοριούλας, στο τέλος της εποχής.

Τα λέγαμε λοιπόν, όλα. Τουλάχιστον όλα εκείνα που νοιώθαμε σαν ζωτικά μας. Και γι' αυτό, στις συναντήσεις μας μετά, ακόμα και πολύ μετά, νοιώθαμε και νοιώθουμε πως όλα είναι όπως τότε. Και με την αγάπη και εμπιστοσύνη να κυριαρχεί ακόμα.

(Και εδώ που τα λέμε, πολλές φορές μας μπλοκάρει στο να προσαρμοστούμε. Αμα έχεις μάθει να παιζεις με κάποιους κώδικες στη ζωή σου, σε σχέση με τους άλλους, άντε μετά να βγαίνεις στον κόσμο των συσχετισμών και να εξηγείς... Δεν είναι δύσκολο. Μιά χαρά τον παίζουμε τον εν λόγω κόσμο. Απλά λίγο βαρετό μερικές φορές). Αλλά αυτό είναι άσχετο με το θέμα.



2. Η αμηχανία του χωρισμού.

Είμαστε στο μπαράκι, πάντα στην μπάρα, εννοείται. Τουλάχιστον 10 απο εμάς, η πιο στενή παρέα. Ηρθε και μας βρήκε. Ειχε χαθεί για λίγο το τελευταίο διάστημα. Ολο και κάτι φανταζόμαστε, όλο και κανένα πείραγμα στο τηλέφωνο. Οι γνωστές κατσάδες, του "πόσο αλήτες είμαστε και δεν αφήνουμε άνθρωπο ν' αγιάσει στη ζωή του". Χαρά μεγάλη που την ξαναείδαμε. 
 
Η ζωή της είχε αρχίσει να μπαινει σε αλλαγές. Μεγάλες. Αγνώριστες για εμάς. Σαν να προεξοφλούσε τον "έξω κόσμο" στον οποίο ετοιμαζόμαστε να μπούμε. Μη ξεχνάμε. Για εμάς, το "εγώ" και το "εμείς" δεν είχαν χωριστεί εντελώς. το περιμένα με δηλαδή, αλλά ηταν ακόμα άπιαστη πραγματικότητα.

Μας τα είπε όλα. Με γέλιο με ερωτήσεις, με αγκαλιές, με διευκρινήσεις, με πειράγματα, με ευχές, με κουτσομπολιά για το πως και τι ... "Εκεί καθήκια να μένετε με την περιέργεια". Και μετά πλήρης ανάλυση με χαρτί και καλαμάρι.

Ανατροπές σε όλα. Σε όλα όμως. Μετά από λήψη αποφάσεων, βασισμένων σε λογικές παραδοχές.

- Αφού είναι έτσι, θα κάνω αυτό, ............. μετά από αυτό θα κάνω το άλλο, ........... θα κερδίσω το τάδε, .............θα συνεχίσω στο παραδίπλα, ................ θα είμαι καλά, .... "

Ορίζοντας τουλάχιστον 5 χρόνων στην αρχή και μετά θα έβλεπε. Και όχι μόνο συναισθηματικά. Σε κάθε τομέα της ζωής, που μπορούσαμε τότε να φανταστούμε. Δεν είμαστε βέβαια οι καλύτεροι σύμβουλοι για κάτι που δεν γνωρίζαμε. Αλλά καταλήξαμε στα ...
 

"μπράβο, μαζί σου, καλά έκανες, μιά χαρά όλα".

Και στις ερωτήσεις, τις γνωστές, που έπονται των αποφάσεων, αλλά διακρίνεις την αγωνία στα μάτια του άλλου όταν ρωτάει, απαντούσαμε πάντα θετικά.
 

"Μιά χαρά,
 

"ναι θα το αντιμετωπίσεις αυτό και το άλλο",
 

"μη σε απασχολεί,
 

"δύναμη, θα είσαι ο εαυτός σου ...."

Τα γνωστά.... Εφυγε νωρίτερα. Μείναμε μόνοι. Επεσε σιγή.
 

"Μα πως είναι δυνατόν"
 

¨Δεν θα της κάτσει καλά".

Περίεργο το ένα, προβληματικό το άλλο, μας ξένιζε το τρίτο,

"Γιατί δεν της είπαμε τίποτα" ?"

"Μα τι να της πούμε, το έχει αποφασίσει"

¨Μη νομίσει πως θέλουμε να την εμποδίσουμε"

"Μήπως νομίζει πως παίζει κάτι ανταγωνιστικό, ψιλογκομενικό, ...."

Οχι, σε τέτοια θέματα κρίσιμα θέλει προσοχή .... Μήπως νομίσει πως ... Μήπως θεωρήσει πως .... Μήπως συσχετίσει το ένα με το άλλο ... Μήπως το πάρει σαν ανταγωνισμό ... Μήπως ...

Και ένα τεράστιο "μήπως" καθόρισε τη σιωπή. Μη τύχει και παρεξηγηθούμε. Φίλοι αγαπημένοι είμαστε. Οχι τροχοπέδη στη ζωή των ανθρώπων μας. Εξ' άλλου αν γινόταν κάτι θα είμαστε εκεί. Για οτιδήποτε.

3. Η επιστροφή και οι εξηγήσεις.

Εξαφανίστηκε. Το επέβαλαν οι μεγάλες αλλαγές και η αναγκαία αλληλουχία των αποφάσεων προς την ευτυχία της. Που και που μαθαίναμε νέα. Οκ. Ολα καλα. Κατά τα γνωστά. Εξ' άλλου. Πέρασε καιρός. Πολύς.

Τα καταφέραμε και μαζευόμαστε. Μια φορά τον χρόνο. Οχι μόνο οι 10 - 15. Ολη η "φουρνιά". Και όλα ήταν σαν να μην ειχαν αλλάξει όπως είπαμε. Μόνο η δική μας σχολή είχε μάλλον αυτό το προνόμιο.

Κάπου, ναι, την ειχαμε ξεχάσει. Οχι "κάπου" δηλ... Την είχαμε ξεχάσει. Ωσπου ήρθε. Ξαφνικά. Τόσο ίδια και τόσο αλλαγμένη. Κουρασμένη αλλα ζωντανή. Χαρά μεγάλη. Ενθουσιασμός.... Τα είπαμε. το παρελθόν ξαναχτύπησε. Πάλι καθήκια, πάλι αλήτες, πάλι κουτσομπόληδες, πάλι αγκαλιές.

Τίποτα δεν της ειχε πάει καλά. Μα τίποτα. Από την αρχή σχεδόν. Όλα χάλια. Από επιλογές, μέχρι συσχετισμούς για τα επόμενα βήματα .... Ολα όμως. Και ζόρια. Εντονα όμως. Στα όρια του τραγικού. Και όχι από κάτι εξωγενές, αλλά εξαιτίας της αρχικής της επιλογής.

Αλλά ηταν εκεί μαζί μας. Ηταν καλά, ήρθε να βρει, όχι τόσο το παρελθόν της γενικά, αλλά τους φίλους της, τις φίλες της, που την αγαπούσαν τόσο και μοιραζόντουσαν τα πάντα μαζί της. Στενοχώρια 

"Κρίμα"

"Βέβαια το ειχαμε σκεφτεί"

"Δεν σου πήγαινε το ένα, δεν σου πήγαινε το άλλο"

"Δεν ηταν για σενα"

"Και που λες τότε που μας είπες για το ταδε θέμα σκεφτήκαμε ότι... "

"Εγώ τους το είχα πει ότι θα καταστραφείς" και όλα τα σχετικά.

 "Γιατί ???? Γιατί ????? Δεν μου είπατε τίποτα ?????"

"Μήπως το ένα, μήπως το άλλο",

"μήπως το πάρεις διαφορετικά",

"λεπτά και σημαντικά θέματα είναι αυτά",

"μήπως κάναμε λάθος εκτιμήσεις",

"ο ενθουσιασμός,τα επιχειρήματα από μέρους σου ...."

- "Και δεν ειχατε καταλάβει πως εκτός από τον ενθουσιασμό, ήθελα να μοιραστώ και την προστασία σας" ? Ακόμα και αν παρεξηγούσα οτιδήποτε. Ακόμα και αν ενα "μηπως" είχε νόημα για μένα. Θα ήταν καλύτερο από το μηδέν. ....

Γιατί ήθελα την άλλη πλευρά. Ηθελα το "πρόσεξε" από εσας. Δεν ξέρω αν θα έκανα πίσω, αλλά τουλάχιστον κάποιοι θα μου ειχαν πει κάτι. Τώρα τα ανακάλυψα όλα μόνη μου. Και πόνεσα. Ημουν κι εγώ απόλυτη. Κι εσεις δεν ξέρατε να εκφράζετε τα κρίσιμα..."

4. Βέβαια,

... τότε απλά... δεν ξέραμε. Πως να φερθούμε σε ένα όχι που μας τσιμπούσε μέσα μας και αφορούσε οχι εμάς, αλλά κάποιον άλλον. Και για καταστάσεις στις οποίες δεν είχαμε εμπειρία.

Είναι φορές στη ζωή μας, που οι άλλοι αναζητούν από εμας, σημάδια για το αντίθετο απ' ότι κάνουν. Κι εμείς, ενώ ακούμε τα καμπανάκια να χτυπούν, κλείνουμε τις πόρτες ... μήπως και ότι πούμε εκληφθεί διαφορετικά, στα πλαίσια μίας διακριτικότητας.

Ισως για να γίνουμε αρεστοί.

Ισως γιατί δεν ξέρουμε πως να διαχειριζόμαστε τις αμφιβολίες μας για τους άλλους, ενώ μας το ζητούν με τον τρόπο τους.

Ρούχα γεμάτα χρώματα ή μήπως χρώματα που ανταμώνουν σε πανιά για να κολλήσουν σε κορμιά ανθρώπων; Δεν διακρίνεις.

Κίνηση καθημερινότητας ή χορός; Δεν διακρίνεις.

Ύμνος στην ελευθερία η κάθε παρομοίωση με αυτούς.

Και ύμνος στο «προς αποφυγήν».

Οι καιροί, οι ήχοι και οι εικόνες των τσιγγάνων εμπνέουν δημιουργούς. Παραμύθια, πάντα με μία φωτιά στο φόντο. Πρόσεξε όμως ε ?

Τα σίδερα σιγά μη δεν τα κλέψουν.

Τις σχάρες.

Τα κινητά.

Τα καλώδια, κάθε είδους, .. έχουν χαλκό.

Ότι και αν κάνεις θα στο πάρουν. Πάνε παντού. Τα πάντα, τα ξηλώνουν. Και αν βρεις την άκρη, ίσως και να στο φέρουν πίσω.

Είχαμε περάσει αρκετές φορές. Με προσοχή. Ειδικά το βράδυ. Δεν είδαμε χορούς, ούτε φωτιές, εκείνες των τσιγγάνων.

Πάρε το κινητό μου λέει ο αρχηγός τους. Το έγραψα. Θα χρειαστεί τις επόμενες μέρες. Και αν μου ζητήσει το δικό μου ; ... Θα σου κάνω αναπάντητη εγώ. .... Κάτι σε θέλουν εκεί …. Φεύγει. Το ξέχασε. Του την έφερα. Νομίζω δηλαδή. Μάλλον θα μ’ έχει για κόττα. Ας είναι.

Τα παιδιά μεγαλώνουν στον ήλιο, στη βροχή, στη λάσπη. Απώλειες εντός πλαισίων στο μεγάλωμά τους. Δεν καταγράφονται όσα φευγουν.

Τα πουλάνε όλα και τα αγοράζουν όλα, μη ξεχνάμε. ....

Η ιστορία που έλεγε εκείνος ο «προϊστάμενος» με τα λιγδωμένα μαλιά, τότε που ηδονίστηκε με την μικρή, μα πολύ μικρή τσιγγανοπούλα. Του τη νοίκιασε η μάνα της, πάμφθηνα. Μπορεί να πήρε και τη μάνα, δεν θυμάμαι. Ημουν νέος τότε. Εφριξα.

Ηταν και λιγδιάρης. Τον αντιπαθούσα έτσι κι αλλοιώς. Παραμυθάς μου φαινόταν. Το απώθησα. Πακέτο με τη φάτσα του. Φαντάσου να σε ξυπνάει αυτός και να σου λεει καλημέρα ... Πολύ περισσότερο να σου κανει τα όσα μας διηγήθηκε.

Και νάσου πάλι εδώ. Πάντα το έλεγα πως, ότι τρώει σφαλιάρα και κουρνιάζει στο κουτάκι των «προς λήθη» ... σκάει μύτη.

Ε και τώρα όσο νάναι… κι εδώ δεν έχουν εξαλειφθεί αυτά ακόμα. Ξέρεις, εδώ είναι τόπος μυστηρίου. Υποδέχεται ότι δεν χωράει στη δίπλα πόλη. Όλα γίνονται. Δεν έχουν ιερό και όσιο. Έτσι έχουν μάθει. Προσαρμόζονται.

Ειχε δίκιο ο Λιγδιάρης. Λουκούμι πολλά από αυτά. Και τιμές ευκαιρίας. Οχι βέβαια όλοι. Αλλάζουν. Αλλά ... ότι θες μπορείς να βρεις ακόμα.

Προστατεύονται. Ε.Ε. Προσοχή μη γίνει καμιά στραβή μαζί τους. Εργάτες γής, μεταπράτες, κλεπταποδόχοι, μικροεπιχειρηματίες, νταβατζήδες, νονοί, όπλα, ναρκωτικά, κινητά, οικογενειάρχες, χορευτές, τραγουδιστάδες. Και ότι βγάζουν το χαλάνε οι κερατάδες. Και όταν θέλουν τα λεφτά τα βρίσκουν.

Ντοκυμαντέρ. Το πέτυχα. Ευτυχώς. Ας το δω. Εξαιρετικό. Να μάθω γι αυτούς. Ύμνος στην ιδιαιτερότητα. Η αλαζονεία της Δύσης απέναντί τους. Διατήρηση. Ενσωμάτωση. Πάντα έξω από τις πόλεις. Και προσδοκία. Για το κάτι τι .. το άλλο.

Η κούραση της περιφερόμενης νησίδας.

Τα δεδομένα για μας, στον πάγκο της «εδώ και τώρα διαπραγμάτευσης» γι’ αυτούς.

Η διαφορετικότητα των πολιτισμών.

Παζάρι σιδερικών, παροχών, πολιτικών, ανθρώπων.

Μη στενοχωριέστε για τη μιζέρια τους. Δεν τη νοιώθουν. Ολοι τουλάχιστον.

Πάντα σταλμένοι από τους ΟΤΑ κάπου εκεί πιο έξω, για προστασία της οικιστικής συνοχής. Απαγορευμένη περιοχή. Αδρανούσα περιοχή. Θα φύγουν. Θα πάνε στον νέο οικισμό. Μόνο γι αυτόύς. Κατόρθωμα. Εγινε τελικά. Οντως αξίζει ένα μπραβο. Εγινε.

Αποκατάσταση ζημιών στον παλιό τους χώρο. Σεβασμός. Συμφώνησαν. Αλλά δεν θα ξαναγυρίσουν. Μια χαρά θα είναι. Ούτε κρύο ούτε ζέστη γι αυτούς. Συνηθισμένοι εξ’ άλλου. Έτσι έμαθαν έτσι ξέρουν. Το τέλος του αίσχους.

Οι πόρτες του οικισμού κλειστές. Οι αρμόδιοι διαφώνησαν σε λεπτομέρειες. Ντου και όλοι μέσα. Τα φωτάκια ανάβουν στα πρώτα σπίτια. Νυχτώνει. Σε σπίτια. Ησυχία. Τα πρώτα ρούχα απλώνονται.

Καθαρισμός του παλιού τους χώρου, μόνο από αυτούς. Οι δικοί μας λιποθυμούν. Οι περιγραφές δεν φτάνουν.

Τα λάστιχα των bobcats (αυτά τα πολύ μικρά μπουλντοζάκια, με μεγάλες ρόδες όσες σχεδόν το μέγεθός τους, που πάνε παντού) τρυπάνε το ένα μετά το άλλο. Στο τσακ, ένα από αυτά γλύτωσε την ανατροπή. Αέρας. Δεν έχει ξαναγίνει. Εμετός. Ψοφίμια. Διάλυση. Μέρα νύχτα δουλειά. Προσοχή στα φίδια, στα μεγάλα ποντίκια, τα γυμνά καλώδια, τα φρεάτια.

Ποτέ οδήγηση κοντα στο πεζοδρόμιο, οι σχάρες λείπουν. Το νερό απ’ τις πρόχειρες δεξαμενές μή πέσει πάνω σου. Ο προηγούμενος ζήτησε άδεια και πήγε ν’ αλλάξει ρούχα. Πόσιμο ήταν βέβαια.

Με δέος φέυγουν οι κάβοι που ειχαν βάλει, κάθετα στο δρόμο, για ανάσχεση κυκλοφορίας. Για να μη τρέχουν με τ' αγροτικά μές τον δικό τους χώρο. Ωπ, νατη και έξοδος διαφυγής, μέσα από μεγάλες καλαμιές. Αλλά ούτε τάνκ δεν μπορεί να περάσει από εκεί – που λέει ο λόγος -. Πως περνάγαν οι άνθρωποι και τα αγροτικά, όταν έκανε ντού η ΟΠΚΕ ? Ελα ντε ... Μόνο αυτοί ξέρουν.

Ο παράδεισος της ιδιαιτερότητας αποκαλύπτει την υποδομή της δυστυχίας. ....

Εχουν δίκιο τελικά που λένε ότι .. εκεί έξω είναι διαφορετικά. Δεν είναι απλά. Σε βομβαρδίζουν διαφορετικά. Νοιώθεις την ερημιά του γραφείου και της κλειδωμένης σκέψης. Ευτυχώς, όλο και κάτι έχω καταφέρει μέχρι τώρα. Αυτές τις γαμωγέφυρες ανάμεσα στο χαρτί, τις συσκέψεις και το εκεί έξω. Που αγγίζεις και σε αγγίζει. Το πιάνεις. Και σε πιάνει. Και σου λέει, δώσμου το κινητό σου, θα με χρειαστείς. ...

Ενοχή. Έφυγαν απ’ τον κόσμο τους. Καταστράφηκε ένα κομμάτι της ιστορίας. Κάποιοι άντρες λείπουν ακόμα για δουλειές. Τα γυναικόπαιδα έμειναν πίσω. Πρέπει να βρθεί μέσο. Η μία οικογένεια δεν βοηθάει την άλλη.

Θέλουν να φύγουν. Δεν είναι το πρέπει. Θέλουν. Να προλάβουν τις βροχές. Θ’ αρχίσουν πάλι οι αρώστειες. Τα νερά θα μπαίνουν πάλι στις παράγκες. Και θα βρωμάνε. Όλοι θέλουν να φύγουν. Και ας αλλάξουν. Και ας μην γίνονται παραμύθι ελευθερίας.

Δεν συνηθίσατε ?

Ναι. Μόνο που τώρα βλέπουμε πως υπάρχετε εσείς. Και τα δικά σας τα παιδιά δεν βρέχονται. Και δεν κρυώνουν. Και ξέρετε ποιο σας μένει και πιο όχι. …. Κρυώνουμε όσο κι εσείς, απλά αντέχουμε λίγο παραπάνω. Και την αντέχουμε την μπόχα. Αλλά μας βρωμάει όσο και σε σας. Δεν έχουμε άλλες μύτες από εσάς. Έχουμε άλλες αντοχές.

Κατάλαβες κύριε με την ωραία μπουφανιά και το σενιο κουστουμάκι που σε ειδα χθες… πως σε είπαν το ονοματάκι σου ? …. Απολύτως (περισσότερο απ’ ότι νομίζεις).

Πιο πέρα, ένας μπόμπιρας βουτάει τη μπάλλα και τρέχει. Το φορτηγό κάνει όπισθεν. Ο σεκιουριτάς που βρίσκεται κοντά, τρέχει και τον μαζεύει. Τη γλύτωσε. Η μάνα του μόνο που δεν κλαίει. Κάποιοι άλλοι σκάνε στα γέλια. Ρουτίνα. ….. Τον αρπάζει και του χώνει μερικές. Και μετά τον αμολάει. Χαμογελώντας.

Και ο δικός σου, ορμάει πάλι ακάθεκτος στην περιπέτεια. Βούρ για το κολατσιό που μοιράζεται πιο κάτω. Έχει και γλυκά. Ο σεκιουριτάς, τον έχει πάρει από φόβο και ... εκεί ... από δίπλα. Ο οδηγός του φορτηγού κατεβάζει αγίους περιλουσμένους με όχι καλά λόγια. Ουρλιαχτά του head των operations από το cb. Nα προσέχουν στις όπισθεν. Πάντα με το μάτι. Δεύτερο άτομο. Ποτέ με καθρέφτη. Δεν φαίνονται οι μπόμπιρες.

Δεν υπάρχει μανουαλ σε αυτά. Ούτε previous experience. Για μας δηλαδή. Γι αυτούς, το previous και το today δεν απέχει πολύ. Για το αυριο, λέμε πως δεν τους νοιάζει. Ετσι ερμηνεύουμε.

Ο μπόμπιρας λοιπον, ο μαχητής των δρόμων και της μπαλας, … Έχει μάθει από μωρό μέσα στους δρόμους που τρέχουν μηχανές κάθε λογής και ζώα. Και φίδια. Και με γυμνά καλώδια. Και με βροχή. Και γυμνός....

Μόνο που έχει μάθει, … όσα μπορεί να μάθει ένα μωρό. Και να αντέχει όσα μπορεί ν’ αντέξει ένα μωρό, ένας πιτσιρικάς.

Το παραπέρα, σημαίνει τέλος ζωής. Μωρού. Μπόμπιρα. Πιτσιρικά. Οχι πάντα καταγραφόμενη. Το έχει συνηθίσει. Με τα όρια ενός πιτσιρικά στον κόσμο των μηχανών. Και των φιδιών. Και της βροχής.

Τα αγαπούν. Τα νοικιάζουν. Τα πουλάνε στη νέα οικογένεια. Και όμως θέλουν να φύγουν. Θέλουν σχολείο.

Γιατί ξέρουν. Μας έχουν γύρω τους. Εμείς μάλλον δεν ξέρουμε ακόμα πως, ακόμα και οι διαφορετικοί ... συγκρίνουν.

Δεν έχει ταινία. Δεν έχει τραγούδι για το χάσιμο του ατόφιου και πρωτογενούς. Δεν έχει εικόνες άγριας ρομαντικής νύχτας με πανέμορφες τσιγγανοπούλες γύρω απ’.τη φωτιά, στον τελευταίο χορό τους. Δεν έχει θρήνο για την ενσωμάτωση στον πολιτισμό της δύσης.

Έχει την αποκάλυψη της δυστυχίας στους καιρούς της δήθεν αθωότητας.

Και στα δύο χιλιόμετρα πιο πέρα, ανάβουν τα φώτα. Χωρίς ποντίκια και φίδια. Με νιπτήρες και ντουαλέτες. Ισως μετά γίνει και ιατρείο. Ισως και σχολείο, κάποιο πειραματικό, κάτι ... Μπορεί. Ετσι δεν λέμε ;

Τέλος.

α ναι .. και σ/σ (σύντροφοι συναγωνιστές) της συμπολίτευσης, της πάσης φύσεως αντιπολίτευσης, του εναλλακτικού οράματος και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, της νέας αυτονομίας κλπ, να ξυπνάμε και λίγο νωρίς το πρωϊ ε ? Κι εγώ χουζουρλής κι ονειροπόλος είμαι .. αλλά ... η ζωή είναι σκληρή. 

Και δεν βλάπτει και καμμια βολτούλα πιό έξω ε ? Σας την φόρεσαν κανονικότατα οι δεξιοί γιατί έφτιαξαν τα σπιτάκια επιτέλους. Και σκασίλα μου αν μερικοί διαφωνούσατε με το όλο κόνσεπτ και αν καταγγείλατε τα αδιέξοδα στη λειτουργία του νέου οικισμού, και σκασίλα μου αν συζητούσατε το όλο θέμα με σφηνάκια χθες, αλλα ...

οταν βρέχει ο κόσμος θέλει στέγη που να μη μπάζει γιατι...

παιδική πνευμονία = κακό = bad thnig και τα ποντίκια και τα φίδια επίσης κακό = bad thing. Εξ ορισμού. Να το αναλύσουμε, ναι οκ, αλλά αφού συμφωνήσουημε στο τζίζ κακό. 

Και σκιζόμαστε και κάνουμε ότι μπορούμε για να .. "οχι τζιζ κακό ε" ? Απλά το είπαμε ? Απλά. Κακιούλες. Αny way dearests, εγώ πάντα θα σας αγαπάω με τη μισή ψυχή μου. Η άλλη μου μισή θα βρίσκεται στο τώρα. Ναι ? Και θα σας πάρω και παπουτσάκια και φορμίτσες. Μη μου λερώνεστε, όποτε .. και αν .... Και ξυπνητήρια. Αυτά ειδικά... με το κουδούνισμα το σπαστικό.

Αρχίζω να στενοχωριέμαι. Σε πληγώνω. Σε έκανα να φταις για τα πεσίματα και τα νοσοκομεία της προηγούμενης ιστοριούλας.  Το ξέρω πως έκλαψες όταν τη μυρίστηκες εκεί να χαζεύει μέσα στο πλήθος. Στο πεζοδρόμιο. Αναζητούσε εκείνα τα πλάσματα που όλοι ψάχνουν, αλλά δεν τα έχουν ξαναδεί.

Κάποια σχεδόν αόρατα, που σου ψιθυρίζουν «ποτέ δεν θα μ’ αγγίξεις» …

Κάποια άλλα, αόρατα κι αυτά, που όμως απλώνουν χέρια, φυσούν αναπνοές …  να σαν κάτι αυτό που λένε πράξη, ύλη.

Αλλά σε ερέθισε και τόσο… Έγινες ένα από αυτά τα πλάσματα τα δεύτερα. Ίσως και να βιάστηκες, Συμβαίνει. Αν γινόσουν ένα απ' τα πρώτα, ... κανείς δεν ξέρει. Ίσως να στεκόσουν απέναντι και να ερχόταν να σε βρει. Εκείνη, σε αυτά τα πρακτικά, είναι πιο επιδέξια από σένα. 

Και όχι μόνο αυτό ...

Ίσως και να έτρεξε στην αγκαλιά σου. Και να σου είπε ... "πάρε με μαζί όπου πας".

Κι εσύ, άλλο που δεν ήθελες. Την πήρες. Με μία εκχώρηση που ποτέ δεν θα μάθουμε αν ήταν ατόφια ή όχι. Της τα ξεκαθάρισες μάλιστα τα πράγματα, λέει. Από την αρχή. Πως δεν τα καταφέρνεις στα περίεργα και στους βρεγμένους δρόμους, πως οι άλλοι …. Έκανες το deal μια χαρά.

Και με όλα αυτά …εσύ, .....ξεπροβάλεις ειρωνικά, σαρκαστικά

και μου γυρνάς το κατηγορητήριο πίσω.

Το κοιτάζω και το έχεις αλλάξει.

Το έκανες περγαμηνή.

Και θα υποκλιθώ μπροστά σου, καθώς λες μ’ εκείνο τον τόνο που σκοτώνει πως ...

Σε θέλουν ....έτσι όπως είσαι. Αν είναι οι άνθρωποι να βρούν το όνειρο, περνάνε μέσα από λαβύρινθους γεμάτους τέρατα. Και νεράϊδες.

Σαν τις κοινωνίες που βγαίνουν έξω στη φωτιά. Ενώ, εκεί στο βάθος βλέπουν το απειλητικό μαύρο. Σαν τον ερωτευμένο που βουτάει. Εκεί που η λογική και τα όποια δεδομένα του φωνάζουν «μη».

Οκ. Υποκλίνομαι. Είσαι αστέρι. Έτσι .... εκεί. Να επιμένεις …..Χωρίς το επόμενο βήμα, χωρίς να σου καίγεται δεκάρα για τον πόνο, το ποιος θα μαγειρέψει, πως θα πληρωθεί για να πάει σούπερ μάρκετ, τέτοια. Και για να παίρνει ταξί όταν φοβάται να τον πας βόλτα.

Μας έχεις χαρίσει τις ζωτικές αλήθειες και τα ζωτικά ψέμματα. Δεν ζούμε χωρίς αυτά. Το ξέρεις. Είσαι ένοχη για τόσους πόνους και τόσα δεινά, σαν μας αφήνεις στα κρύα του λουτρού …  Και για κάθε όμορφο και ωραίο. Και ξέρω επίσης. πως χωρίς και αυτά, ούτε εσύ, ούτε εγώ υπάρχουμε.

Μη σου πω ότι σε παράγει ύλη…. Ανθρώπινο μυαλό. Αλλά εντάξει, μη φωνάζεις. Δεν θέλεις να το ακούς αυτό. Οκ. Ούτε και μένα μ’ ενδιαφέρει τίνος γέννημα είσαι εσύ, αλλά ξέρω πως υπάρχουν αυτά τα πέρα απο σένα. 

Άρα, τέλος δίκης. Απόφαση Αθώωσης. . Τέρας και νεραϊδα. Λοιπόν, επειδή είσαι μέρος της ζωής. Και να προσέχεις άλλη φορά να μη γλιστράς. Θα σε ξαναχρειαστώ. Να σε δικάσω κατά τα γνωστά. Εντάξει ?  

Μείνε λίγο. Έτσι κι αλλιώς θα σε ξαναφέρουν.

Τελικά ξέρεις τι κατάλαβα, ???? πως το παιχνίδι το ορίζεις εσυ. Γιατί – ξέχασα να σου πω – πως έχεις και αυτή τη μαγική ιδιότητα.

Να τρυπώνεις στα ουράνια και στα γήινα, στα όνειρα και τα υλικά, με μεγάλη μαεστρία. Άρα, είσαι και τα δύο η τουλάχιστον κάτι απ’ τα δύο.

Δεν μπορεί κανείς να σε σπάσει στη μέση….. Δυστυχώς.

Λοιπόν άκου τώρα όμως να σου πω κάτι. Πως θα παίξουμε μαζί.

 Κι εγώ έτσι τα βιώνω. Άρα σε ξέρω. Με οράματα, με ποίηση, με παραμύθια, με διαπιστώσεις, φταίχτες, οράματα και προσδοκίες. Με φαντασία. Με ερμηνείες. Για τα αίτια, τα αποτελέσματα, τις άλλες κοινωνίες, τις άλλες εποχές στις σχέσεις, στα ταξίδια και τους άλλους ανθρώπους. Για αυτά που θα έρθουν, θα γίνουν, άσχετα από ποιον και πως.

Όμως.

Οταν, εκεί κάτω, εκεί στη γή εννοώ, γίνονται τόσα πολλά, που εσύ δεν τα διακρίνεις πλέον, ή θα έχεις καταπιαστεί με άλλα παιχνίδια,

και όταν εδώ ψηλά, στους κόσμους σου, αρχίζει αυτό το μοναχικό κρύο,

τότε εγώ θα κάνω τα ταξιδάκια μου προς τα κάτω. θα μένω και λίγο παραπάνω αν δεν σε πειράζει. Εξ άλλου, είναι το άλλο αδιαίρετο του ουρανού σου. Μη πας να μου τα ξεχωρίσεις. Βάλε το μαχαίρι μέσα. Θα πας για κακούργημα.

Θα σε παίξω με βάση τον εξής κανόνα. Να δεις τι ψυχάρα είμαι. Για να ξέρεις πως θα ελιχθείς απέναντί μου.

 Όπως λέει κι ο Λιβιεράτος, όταν  ξεφεύγεις από τον υποκειμενικό σου κόσμο, τότε καλείσαι να αναμετρηθείς με τα φαντάσματα. Όπως τα νοιώθει ο καθένας. Τους φίλους τους χαμένους, τους έρωτες που έφυγαν και θα έρθουν, τον κόσμο που στις μικρές και μεγάλες του αποστάσεις.

Τα φαντάσματα της, η πραγματικότητα τα λέει και όνειρα.

Και τα όνειρα, την πραγματικότητα, φάντασμα την λένε.

Αλλά είπαμε. Αναμετρήσεις. Εντάξει ? Όχι κοροϊδίες και φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Και αυτή τη βασική αναμέτρηση του "θέλω", του δικού μου και των άλλων. Των υπερβάσεων και των ορίων. Των αυτοκτονιών και των γεννήσεων όταν φεύγεις από το δικό σου "ενα". Κατάλαβες ? Οταν συμμετέχουν και οι άλλοι.

Ξέρω είναι δύσκολο. Πολλοί ρόλοι σε πολλές σκηνές. Δεν πειράζει. Συνήθεια είναι. Έχεις και μνήμη και εμπειρία και γνώση άπειρη. Τόσους αιώνες τώρα .... όλη η ανθρωπότητα για σένα δούλευε. Φτάνει και περισσεύει. Έτσι ?

Παίζουμε λοιπόν ?

Διαλέγεις εσύ πρώτος και ώρα και καιρούς. Μέρα,  νύχτα, σκοτάδι, φως, γκρίζο, βροχή, ομίχλη, ήλιο. Αντε … ποιος τη χάρη σου.

Έχεις και το ατού των παραμορφώσεων. Σε βλέπω να κερδίζεις.

Αλλά … την έβαψες. Μη χαίρεσαι !!!!

Σιγά μη κάτσω να μου πεις πως έχασα. Έτσι κι αλλιώς, όταν μου ανακοινώσεις το αποτέλεσμα, δεν θα με νοιάζει τίποτε πλέον, παρά μόνο οι όποιες επεκτάσεις μου έχουν μείνει πίσω. 

Να τις προσέχεις. Θα τις έχω εκπαιδεύσει καλά. Θα τις έχω μάθει και τα κρυφά σου κόλπα. Και θα σου την έχουν στημένη. 

Και θα σου την έχω φέρει κανονικότα, γιατί πλέον εσύ δεν θα μπορείς να με ορίσεις. Εδώ δεν τα κατάφεραν επί αιώνες οι θρησκείες και οι επιστήμες. Εσύ δεν θα τα καταφέρεις ποτέ. Δεν μου συγκεντρώνεσαι επαρκώς. 

Όσο για μένα, θα τα βλέπω όλα, μα όλα.  Και θα μαρτυράω την κάθε σου κίνηση. Θα σε προβλέπω. Θα είμαι η αόρατη τρικλοποδιά σου. Έτσι. Για να φοβάσαι. Σε εγρήγορση. Να μου ανανεώνεσαι. Να μου είσαι σε φόρμα …

Μήπως και βάλεις μυαλό.

Δεν θα βάλεις δηλαδή. Δεν ξέρω αν θέλω να βάλεις. Αλλά φαντάζομαι πως μέχρι τότε, θα με έχεις ταλαιπωρήσει αρκετά. Και θα θέλω να σε εκνευρίσω κι εγώ. Με το ίδιο σου το νόμισμα. Να μη μπορείς να με ξεχωρίσεις από το άπειρο….  Θα σε έχω μπερδέψει. Να δεις τη γλύκα. Οκ ?   

Στο καλό τώρα. Και προσοχή στους δρόμους όταν βρέχει. Πάρε και κανένα παπούτσι της προκοπής ε ? Εκπτώσεις έρχονται. Νουμεράκι θα βρείς.  

Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ

Σε αγαπώ. Σε θέλω. Ελα μαζί μου. Κράτα μου το χέρι. Μη το φοβάσαι. Εχουμε να τρέξουμε στον κόσμο όλο.

Θα ξεκινήσουμε από την παλιά πόλη. Και στη συνέχεια θα σε παω στο Παρίσι. Εκεί που κάθε γωνιά του έχει τις αόρατες πινελιές δημιουργίας, έρωτα, πάθους. Σαν κι αυτές που μόνο εμείς μπορούμε να διαδκρίνουμε. Περίμενα εσένα για να πάω εκεί. Κι’ ύστερα, οπου θες.

Ελα παμε. Μια βόλτα στην παλία πόλη και μετά πάμε στο Παρίσι. Στάσου στο πεζοδρόμιο, στην άκρη του, μαζί μου. Εκεί που χωρίζεται η κίνηση των ανθρώπων από εκείνη των μηχανών. Εκεί που καταργείται η ελευθερία και μπαίνουν οι κανόνες. Εκεί που χωρίζεται η ψυχή από την ύλη. Που μας έχει υποτάξει.

Είναι μεγάλη η λεωφόρος που θα διασχίσουμε, έχει 10 λωρίδες και τ’ αυτοκίνητα τρέχουν. Τα φανάρια έχουν χαλάσει. Είναι και αυτή η καταιγίδα.... Εχει και ομίχλη. Δεν θα μας διακρίνουν οι οδηγοί. Αλλά εμείς είμαστε πλασμένοι για να ζούμε στις ομίχλες.

Γλυστράει και ο δρόμος. Δεν τα παω καλά ανάμεσα στα πολλά αυτοκίνητα ξέρεις.... Αλλά έλα. Βασίσου σε μένα. Ξέρω, λατρεύεις αυτήν την αδεξιότητά μου.

Εγώ ποτέ δεν τα μπορούσα αυτά. Τα καλούπια που έπαιρναν ψυχή. Και τη φύλαξα. Για σένα. Ελα. Την απολαμβάνεις. Περνάμε.

Ευτυχώς δεν είσαι σοβαρά. Θα είμαι κοντά σου στο ασθενοφόρο. Θα σου κρατάω το χέρι. ....

Σαν τρελλοί έτρέχαν όλοι.

Και αυτή ή ομίχλη, η βροχή, και φοράω και αυτά τα γυαλιά. Που να τους διακρίνω ..

Φοράμε και μαυρα ρούχα. Πάντα το λατρεύμε το μαυρο. Δεν το έβλεπαν.

Και όταν γλίστρησες γλίστρησα κι εγώ. Τα παπούτσια φταίνε.

Και οι πολλές λωρίδες.

Αλλά, ο πόνος είναι πάντα δεμένος με τον έρωτα. Αν δεν σε έπαιρνα μαζί μου, θα σε πρόδιδα. Γιατί μου είπες για τις παλιές πόλεις που λατρεύεις. Και το Παρίσι.

(Και μιά άλλη εκδοχή) ....

Γλίστρησες, έπεσες αλλά μου είπες να περάσω εγώ απέναντι, Να συνεχίσω. Να δω την παλιά πόλη και το Παρίσι.

Κι εσύ να δεις με τα δικά μου μάτια. Να σου προσφέρω τις εικόνες μου όταν γυρίσω. Γιατί μου το είχες πει, ποσο ήθελες να βλέπω τον κόσμο μεσα απ τα δικά σου μάτια κι εσυ μέσα απ τα δικά μου.

Κατάρα στις απάνθρωπες πόλεις τους, τις ασύδοτες κυκλοφορίες τους, στα ιμιτασιόν παπούτσια. Αλλά ο έρωτάς μας αντιστάθηκε. Γιατί δεν έχει όρια. Και έζησα το Παρίσι. Χωρίς εσένα. Αλλά με σένα.


Ποίηση. Υπέρβαση. Τράβηγμα. Ονειρο. Πάμε προς τα εκεί. Τόσο αναγκαίο για τη ζωή μας. Χωρίς αυτά τα τόσο αφαιρετικά, τόσο υπερβατικά, τόσο μη – γήινα, δεν ζούμε.

Και ταυτόχρονα. Τόσο απάνθρωπο. Με την τόσο πεζή του εκδοχή.

Αν δεν μπορείς να περάσεις την λεωφόρο, τότε πήγαινε άλλαξε παπούτσια, κάνε πράκτις, και μέτα ξεκίνα. Η πηγαίνετε βολτούλα στην πλησιέστερη ανισόπεδη.

Και μην αφήνεις τον άλλον. Ξέρεις, ο έρωτας είναι έρωτας, αλλά τα σπασμένα πλευρά και η πνευμονία μέσα στη βροχή πονάνε και τλαιπωρούν. Ειτε κρατάς το χέρι στο ασθενοφόρο, είτε όχι.

Και το ξέρουμε πως φταίνε οι οδηγοί που τρέχουν, οι πολεοδόμοι που έφταξαν μία πόλη όχι ανθρωποκεντιρκή, τα φανάρια που χαλάσαν.

Μη τάζεις ότι δεν μπορείς και μην παρατάς στη μέση των λεωφόρων (ειδικά με πολλές λωρίδες). Είτε είναι έρωτας, είτε φιλία, είτε οτιδήποτε. Ειτε και πολιτική ακόμα.



ΤΟ ΒΑΖΟ


Και στη συνέχεια, γύρισαν στο σπίτι. Τέλος πάντων, υπήρχε και ένα σπίτι, δικό του, δικό της, δεν έχει σημασία. Και ένα πρωϊνό της Κυριακής, μοιράστηκαν τις δουλειές του σπιτιού. Ενα χειροποίητο βάζο πέφτει και σπάει. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το βάζο λοιπον ...

Εγκατέλειψε την μονιμότητα του τραπεζιού, σπρωγμένο από ένα φτηνιάρικο ξεσκονόπανο που χόρευε ανεξέλεγκτο.

Το κρατούσαν χέρια που δεν ήταν πλασμένα για ξεσκόνισμα, αλλά για να συνομιλούν με το σώμα του τα φιλοξενεί, κάτω απ τους ήχους της μουσικής.

Και τα κομμάτια του, σε σιωπή, άτακτα σκορπισμένα, περιμένουν το μάζεμά τους.

Τώρα δείχνουν τις κοφτερές τους μύτες. Ενώ πριν από τόσο λίγο έδειχναν το λείο της επιφάνειας. Εκείνης που μέσα στα χρώματα θα φιλοξενούσε λουλούδια και νερό.

Αν χάσουμε αισθήσεις όπως αυτή που περιγράφεται, ... χαθήκαμε

Ομως ...

Το βάζο έσπασε, έγινε κομμάτια,

κάποιος πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια με σκούπα και φαράσι.

Και αυτός θα είσαι εσυ. Αν δεν μαζευτούν τα κομμάτια θα κοπεί κανένα πόδι. Το δικό σου ή το δικό μου. Και αν μπουσουλάει και κανένα μωρό στο σπίτι, θάχουμε και χειρότερα.

Και άλλη φορά να μην εισαι αφηρημένος.

Α ναι ... και ...

Αν δεν ξέρεις να ξεσκονίζεις ένα τραπέζι, μη το κάνεις. Θα σπάσεις το βάζο. Α ναι και σκασίλα μου αν η μουσική ήταν δυνατή και μεθυστική. Να τη χαμήλωνες. Εσπασε το βάζο, (κινδυνεύει και το μωρό και το πόδι μου).

Κιν δυνεύουν και τα καινούργια σου παπούτσια, με το λάστιχο από κάτω που δεν γλυστράνε στη βροχή, στις λεωφόρους με τις 10 λωρίδες. Θα τα τρυπήσεις και μετά θα ξαναγλυστράς όταν πηγαίνεις σούπερ μάρκετ και θα σου πέφτουν τα πράγματα. (για Παρίσι ξέχνα το. Μία Πλάκα και πολύ σου πάει .. με ταξί. Ουτε καν με το μετρό.)

(το παράκανα λίγο στο τέλος, αλλά είχα κουραστεί με την εναλλαγή μεταξύ ποίησης και καθημερινότητας ...)


Και οι δύο γραφές, αυτή η ποιητική και αυτή τόσο πεζή, για τη λεωφόρο και βάζο είναι το ίδιο. Η μάλλον είναι ΓΙΑ το ίδιο, αλλά τελείως διαφορετικές. Αναγκαίες για τη ζωή μας. Και οι δύο. Μόνο η πρώτη έχει θύματα. Μόνο η δεύτερη, έχει σάπισμα και ακινησία.

Υπάρχει αρμονία ? Μια αναμέτρηση και αυτή.

υποενοχή 1. Το "ρομαντικό" της ιστορίας, ήταν αποτέλεσμα εξαιρετικά λογικής σκέψης κλπ. θα μπορούσε να είχε γραφτεί κατόπιν παραγγελίας έναντι αμοιβής. Ουδεν συναίσθημα λειτούργησε. Δηλ κάποιος μπορεί να γράψει κείμενα πως να το πουμε ... προς το αφαιρετικό, το ρομαντικό, το ποιητικό, παίζοντας απλά με λέξεις και προτάσεις ? Χωρίς να νοιώθει τίποτα ? Ναι μπορεί.

υποεχνοχή. 2. Δυστυχώς δεν είναι προσωπικο - συναισθηματικού τύπου (και μόνο) αυτές οι σκέψεις. Είναι και επηρεασμένες από το γενικότερο κλίμα. 

Ενα εμβόλιμο ποστάκι, ώστε αντί για ευχή (που έχουμε υπερπροσφορά τις μέρες αυτές), να μοιραστώ μία πολύ πρακτική ιδέα. Για το 2009. Λοιπόν.

Μιά χαρά είναι οι πρωτοχρονίες. Χρειάζονται. Ορίστε ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους.

Μηδενίζεις το κοντέρ. Θες δε θες. Και έρχεσαι αντιμέτωπος με χρόνους και ημερομηνιες. Θες δε θες. Είναι η 1/1. Επομένως.... 

Αν πάρεις κάποιες αποφάσεις την 1/1. Πχ.

Θα αντικαταστήσεις το δίπλωμα οδήγησης που έχει καταστραφεί. Την επόμενη φορά που σε σταματήσουν δεν σε γλιτώνει τίποτα. Θα σου φύγει και η ανασφάλεια που έχεις όταν τρέχεις. Ε, το πήρες απόφαση την 1/1, αν το θυμηθείς στις 23/1, θα ξέρεις πως είσαι off για 23 μέρες και ντροπή μου και φτού μου. Ενώ, αν το αποφασίσεις γενικώς κάποια μέρα του χρόνου, μετά άντε να κρατάς σημειώσεις, να κάνεις αφαιρέσεις κλπ. Κόβεις τσιγάρο (λέμε τώρα). Την 7/1 , δεν αντέχεις και τσακίζεις στην τράκα τον πρώτο που θα συναντήσεις. Θα έχει να λες. "7 μέρες αντίστασης και αγώνα". Κράτησες 7 μέρες. Χωρίς πολλά - πολλά

Βγάζεις ή βάζεις στη ζωή σου ανθρώπους, καταστάσεις, αλλάζεις πλαίσια, ότι νάναι.  Μπορεί και να μην οφείλονται σε σένα. Εξωτερικοί παράγοντες ...Οποιαδήποτε στιγμή θέλεις να κάνεις ψιλο-απολογισμούς, αναθεωρήσεις, ενδοσκοπήσεις και όλα αυτα ...

αμέσως έχεις τον χρόνο και τις διάρκειές του στη διάθεσή σου. 1 μήνας, 2 μήνες και 18 μέρες, όσες είναι.

Αρκεί να μη κλέβεις.Συνήθως κλέβουμε στην αίσθηση και την ερμηνεία.

Λόγω εορτών, το να σου ξεφύγουν και 2 - 3 μέρες, δεν είναι σημαντικό. Τα ανάγεις όλα σε 1/1. Εξ άλλου, αυτά που θέλεις να ρίξεις στην αναμέτρηση του χρόνου, έχουν διάρκεια. Δεν χάνεται ο κόσμος για 2 - 3 μέρες.

Γιατί καμμιά ημερομηνια δεν υπάρχει από μόνη της. Είναι όλες γατζωμένες σε εικόνες και εμπειρίες της ζωής μας, σε παραστάσεις, σε τόπους καθημερινούς και μη. Από το δωμάτιο του σπιτιού μας, μέχρι μία τυχαία στάση σε ένα ταξίδι μας. Και είναι σημαντικά. Για τα γεμίσματα και τα κενά μας.

Η 1/1 πάντα θα βοηθάει λοιπόν, ώστε να ζωγραφίσουμε στο τετραδιάκι μας και να κάνουμε στη συνέχεια τις σχετικές αναμετρήσεις. Χωρίς ανάγκη για αφαιρέσεις.

Καλή χρονιά.

Το '80, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, κάποιες ομάδες της διαφοροποιημένης αριστεράς, αποφάσισαν να σπάσουν την απαγόρευση της πορείας προς την Αμερικανική Πρεσβεία. Η πορεία θα κατέληγε στη Βουλή. Η ΕΦΕΕ και τα κόμματα είχαν συμφωνήσει σιωπηρά.

Το σύνθημα έπεσε.... εμείς θα πάμε. Δεν θα μας περιορίσουν τη μνήμη. Θα σπάσουμε τον κλοιό της αστυνομίας και θα περάσουμε. Θα πεσουν κάποια σπρωξίδια, κάποιες ψιλές, και μετά θα μας ανοίξουν τον δρόμο. Σιγά που θα τολμήσουν τα χειρότερα... Δεν έχει κανεις να χασει και τίποτα ... εχει ξαναγίνει. Παιχνιδάκι με μπάτσους.

Και μαζεύτηκαν πολλοί. Πάρα πολλοί. Για την πορεία στην Πρεσβεία και όχι στη Βουλή. Δεν υπήρχαν ούτε φρικιά, ούτε αντιεξουαστές ... Ηταν οι φοιτητές που ήθελαν με αυτόν τον τρόπο να κάνουν κάτι το διαφορετικό. Στην αρχή ήταν κάτι σαν γιορτή. Στην κεφαλή, αντε να ήταν το πολύ 10 σειρές με τη μορφή "αλυσίδας". Ουτε κράνη. Ουτε ξύλα. Ουτε μολότωφ.

Και ξεκινησε το σπρωξίδι. Με κάποια συνθήματα ακόμα και χιουμοριστικά. Και οι μπάτσοι με τις συμβατικές στολές, ξαφνικά παραμέρισαν. Και φάνηκαν τα ΜΑΤ. Και με το που φάνηκαν όρμησαν. Και έπεσε ο φόβος και ο πανικός. Τα ζευγράκια που ήταν πιασμένα χέρι - χέρι χώρισαν. Η γιορτή τελείωσε. 

Και στο κέντρο της Αθήνας, ... σε όλο το κέντρο .. έπεσε τρόμος. Την επομένη εκείνης της σύγκρουσης, που όλοι νόμιζαν τόσο αθώα, μαθεύτηκαν τα δύο ονόματα. Κουμής και Κανελλοπούλου. Νεκροί. Από χτυπήματα. Απόφαση. Εντολή. Τσακίστε τους. Η εντολή, αντιμέτωπη με την αφέλεια, την αθωότητα Και νίκησε. Κατα κράτος.

Βέβαια, έμεινε και ένα μάθημα. Δεν υπάρχουν αθώα παιχνίδια στους δρόμους. Μόνο στις ταινίες. Και τέλος με τους νεκρούς ήρωες. Θέλουμε τους ζωντανούς αφανείς. Γίνεται γαμώ το κερατό μου να υπάρξει δικαίωση μέσω της ζωής και όχι του θανάτου ??? Μετά έπεσε η ΝΔ και ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ. Ισως οφείλεται ΚΑΙ στους 2 που έφυγαν.

Να το βράσω. Δεν το θέλω έτσι. 

Και τα παιδιά τα τότε, έγιναν μεγάλοι και άλλα παιδιά έβγαιναν έξω για να πολεμήσουν, να διασκεδάσουν, να παίξουν, να ονειρευτούν. Και οι τότε αστυνομικοί που άνοιγαν τον δρόμο και φώναζαν, μαλακισμένα τρεχάτε θα έρθουν τα ΜΑΤ να σας τσακίσουν, άλλαξαν και τη θέση τους πηραν άλλοι.

Πιο συντεταγμένοι, πιο ανθρώπινοι, πιο μορφωμένοι, πιο τσαμπουκάδες, να .. κατι σαν και τους άλλους. Κατι σαν τα παιδιά έτσι δεν είναι ??? 

ζητάνε τον λόγο, χτυπάνε γκόμενες, κάνουν πλάκα, ανεβάζουν κανένα βιντεάκι σεξοτάδε στο youtube, κατι σαν όλους τους ανθρώπους. Και αμα τους βρίσεις τη μάνα, ας πούμε ε ? .. τι θα κάνουν ... Θα παιξουν. Το παιχνίδι που δεν τους έμαθαν ποτέ, όπως το θέλουν ... Και θα την ανάψουν του τσογλαναρά. Ισως είναι και η χαμένη τιμή του ΑΤ εξαρχείων. Τόσα χρόνια τώρα, τα φρικιά το ταλαιπωρούν.

Και μια φορά λοιπόν, κάτι πιτσιρικάδες, εκεί κοντά στα εξάρχεια, που όλα μοιάζουν σαν παιχνίδι, λογομάχησαν με ειδικούς φρουρούς. Ηταν, λενε, μετά από έξοδο, κέρναγε κάποιος φίλος. "Θα σου κάνω, θα σου δείξω, τι θα μου κάνεις ρε" .. 

Ετσι ειναι το παιχνίδι. Σίγουρα θα ήταν βέβαιος ο Αλέξης πως .. δεν ... Αλλά φαίνεται πως πλέον τα τέρατα των παραμυθιών βρήκαν τον δρόμο τους προς την πραγματικότητα. γιατί να μη τον βρούν άλλωστε ? Αφού .. είναι σαν κι εμας ...   

Και τέλος. Για τον Αλέξη, για την αθωότητα των 15χρονων, για την αστυνομία, για το κέντρο κάποιων πόλεων. Μάλλον και για τη Κυβέρνηση. Μόνο που όλοι και όλα ξαναφτιάχνονται. Εκτός από τον Αλέξη. Τον βάλαμε στα παιχνίδια των μεγάλων κι αυτόν. Από νωρίς.

Αμηχανία. Μπορεί να ειναι, είπαμε και το τέλος της κυβέρνησης. Να το βράσω αν είναι έτσι. Και γενικά. Δεν θα είναι καμμία νύχτα του Αλέξη, γιατί απλά δεν είναι εδω. Ισως είναι των δικών του, των φιλων του, ...  

Οι νύχτες, οι μέρες, οι εξελίξεις θα είναι, κυρίως,  όσων τις δημιουργούν και τις ζουν. Με μιά ακόμα μνήμη δολοφονίας που θα ψάχνουν τι να την κάνουν. Είτε στα σοβαρά, είτε ... σαν παιχνίδι.

(με αφορμή, εκτός των άλλων και τα ποστ τhs margo, pteraxou kai mariachi). Τον συνειρμό με το '80 τον εκανα εξαιτίας του ποστ του πτεραρχου). Αυτά. Τελος. 

Ταινίες με άξονα και με πέπλο τις πόλεις. Πόλεις στις οποίες οι ήρωες βρίσκονται προσωρινά. Δεν είναι οι πόλεις τους. Και εκεί, σε άλλες πόλεις, γράφεται η ιστορία. Και είναι μία γραφή κινηματογραφική, θεατρική, αφηγηματική, ανθρώπινη. Η πλοκή δεν χρειάζεται. Την δίνουν οι άνθρωποι και οι πόλεις. Ισως να υπάρχουν και άλλες σημαντικές. Αλλά, νομίζω πως οι 4 πιό κάτω είναι αρκετά αντιπροσωπευτικές.

Χαμένοι στη μετάφραση. - Lost in translation

Τόκυο. Εκείνος μεγάλος, Εκείνη μικρή. Μοναξιά μέσα στον κόσμο τους. Αθώα ένωση χωρίς σκοπό. Μια συνέχεια που δεν την ξέρει κανείς, παρά μόνο Αυτός. Αυτή και το Τόκυο. Ο ένας για επαγγελματικό ταξίδι, η άλλη συνοδεύοντας τον φίλο της σε επαγγελματικό ταξίδι.

Παιχνίδια επικοινωνίας στο Τόκυο. Ισως επειδή είναι πολύ μακρυά, ίσως επειδή, για μας, τους δυτικους, όλα στο Τόκυο θέλουν τη μετάφρασή τους. Τόκυο, γυρίσματα σε πραγματικούς χώρους, οχι πολλοί διάλογοι, αρκετη σιωπή - ομιλούσα όμως - μικροεκπλήξεις, τέλος με ερωτηματικό.

Και αναχώρηση από το Τόκυο. Back to reality. Και ουδείς θα γνωρίζει τη συνέχεια. Δεν ενδιαφέρει εξ' άλλου.


Βίκυ, Χριστίνα, Μπαρτσελόνα. - Vicky, Christina, Barcelona

Ο Γούντυ Αλλεν φεύγει από τη Νέα Υόρκη και πηγαίνει στη Μπαρτσελόνα. Μαζί του, δύο φίλες, και οι δύο ψαγμένες, καλλιεργημένες με τις ανησυχίες τους. Εχουν τη βασική τους διαφορά. ...

Η μία έχει επιλέξει την οδό της υπό όρους αρετής: Εngaged. Ο καλός της, είναι συμπαθής, νορμάλ, πετυχημένος ...προς γάμο. Δεν μπορεις να τα έχεις όλα στη ζωή... Καθημερινή αναφορά στο αμόρε για τις κινήσεις της.. και τα σχετικά.

Η άλλη, τα έχει λίγο μπερδεμένα, άνοιχτή σε προκλήσεις (ποιοτικού επιπέδου), όμως θέλει και έναν στόχο, μία ολοκλήρωση... και τα σχετικά.

Εκεί λοιπον, στο ταξίδι, εκεί στην πόλη, μακρυά από τη ΝΥ τους, ξεκινούν ανατροπές, μπερδέματα και εκπλήξεις. Και στα γεγονότα και στους έξω και στους μέσα κόσμους.

Μπαρτσελόνα .. Ισως επειδή είναι Ευρώπη και μακρυά από USA, χρειάζεται πάντα το ταξίδι για όλα αυτα. .. Ισως επειδή είναι μία από τις πόλεις που η σύγχρονη τέχνη έχει αφήσει έντονα αποτυπώματα (και δεν καθαρίζονται κατά λάθος). ... Ισως επειδή απλά του άρεσε η πόλη. (του Γούντυ) ... Ισως επειδή του αρέσει η ποδοσφαιρική ομάδα. .....Ισως επειδή ο ομώνυμος Δήμος έκανε καλό promotion. (όχι θα καθόντουσαν ... ).

Πάντως, σίγουρα, χρειαζόταν μία άλλη πόλη για την ιστορία του Γούντυ Αλλεν.




Και για το τέλος... ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ.
 

Πριν το ξεμέρωμα - Before Surise 

και
 

Πριν το ηλιοβασίλεμα - Before Sunset

Δύο ταινίες, ίσως από τις πιο συναρπαστικές που έβγαλε το σινεμά. Και ένα από τα συναρπαστικά τους, έχει να κανει με τη συνέχεια της ίδιας της ιστορίας. Συνέχεια που επεκτείνεται σε μία δεκαετία.

Η δεύτερη ταινία, γυρίστηκε 10 χρόνια μετά την πρώτη. Με τους ηθοποιούς, τον σκηνοθέτη, την υποκριτική, ακόμα και τους βασικούς τεχνικούς συντελεστες, μεγαλωμένους κατά 10 χρόνια. Και είναι η ολική συνέχεια της πρώτης. Και όλα να έχουν εξελιχθεί κατά 10 χρόνια. Η ήρωες σκέφτονται διαφορετικά, οι ηθοποιοί παίζουν διαφορετικά, οι αναζητήσεις είναι με άλλα χρώματα. Η πόλη είναι άλλη. Από τη Βιέννη, στο Παρίσι.

Μόνο που και οι δύο ταινίες, γυρίστηκαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Σε δρόμους, σε καφέ, σε λούνα πάρκ, σε πλατείες. Της πόλης.

Μόνο που η δεύτερη, τρέχει λίγο πιο γρήγορα. Ολα τρέχουν λίγο πιο γρήγορα μετά από 10 χρόνια δεν είναι έτσι ?

Και τί περιγράφουν, σε 10 χρόνια και σε δύο πόλεις ? Το αποτέλεσμα της, εντελώς τυχαίας συνάντησης μίας νέας Γαλλίδας και ενός νέου Αμερικανού.

Στην πρώτη ταινία (before sunrise) .... γνωρίζονται στο τραίνο, λίγο πριν τη Βιέννη και στη διάρκεια ενός ταξιδιού που κάνουν στην Ευρώπη. Εχουν μόνο ένα βράδυ. Μετά πρέπει να χωρίσουν. Πηγαίνοντας ο ένας, πολύ μακρυά από τον άλλον. Τους περιμένουν τρένα και αεροπλάνα. Και όλα γίνονται σε ένα βράδυ. Τόσο αργά ... και τόσο γρήγορα. Τόσο ολοκληρωμένα αλλά και με τόσα να γίνουν ακόμα.

Στη δεύτερη ταινια (before sunset) ...Στο Παρίσι πλέον, σε μια συνάντηση πάλι εντελώς τυχαία, μετά από 10 χρόνια πρακτικής απουσίας και σιωπής. Μετά από 10 χρόνια, που και οι δύο πετύχαιναν και έχαναν στις ζωές τους. Και έχουν πάλι ένα απόγευμα. για μιά συνέχεια. Το αεροπλάνο για τη ΝΥ φεύγει. "Baby ...you' re going to miss that plane ..."

Είναι λοιπον, η απωθέωση των ανθρώπινων συναισθημάτων, που όμως, εκφράζονται μέσα από τη σκέψη, την αγωνία, το παρελθόν και το μέλλον του καθενός, το πείραγμα, την αμηχανία, το δάκρυ, το γέλιο. Και την κίνηση στην πόλη. Περπάτημα, διάλογοι, αγγίγματα, αμηχανίες, και εμείς ... παρόντες. Σαν να είμαστε η Βιέννη και το Παρίσι. Που τους φιλοξενούμε.

Γιατί τώρα Βιέννη και Παρίσι ? Ε μη τα ψάχνουμε όλα. Μπορεί να είναι και πόλεις όνειρο για πολλούς....

και βέβαια ... ένα απόσπασμα από έναν διάλογο, στους δρόμους της πόλης .. (περίπου στο 6ο λεπτό του βίντεοκλιπ) ..

Celine: .... I believe if there's any kind of God it wouldn't be in any of us, not you or me but just this little space in between. If there's any kind of magic in this world it must be in the attempt of understanding someone sharing something. I know, it's almost impossible to succeed but who cares really? The answer must be in the attempt.

και τέλος ... κάποιοι άλλοι διάλογοι Πάντα χρειάζονται ...

Μαζευόντουσαν, και συζητούσαν. Για τον Ανθρωπο, για τη φιλοσοφία ... Φοιτητές της ΑΣΟΕΕ οι περισσότεροι. (υπήρχε και τότε, το 1940). Αλλά και άλλοι. Δεν έχει σημασία ποιοί ήταν. Η δικτατορία του Μεταξά, είχε συνεφιάσει τη σκέψη και το συναίσθημά τους. Προσπαθούσαν λοιπόν να βρούν διέξοδο, παίζοντας ανάμεσα στον Νίτσε, τον Μάρξ, τη Λούξεμπουργκ, τον Σοπενάουερ, τον Νίτσε και άλλους. 

Ο πόλεμος, ήταν ακόμα μακρυά, αλλά τους απασχολούσε. Τον φοβόντουσαν για τη χώρα, αλλά θα ήταν μία διέξοδος. Θα έδινε νόημα. Θα ταρακουνούσε την κοιμισμένη κοινωνία. Και θα έφευγε και ο Μεταξάς, με τους "Αλκιμούς" του, αυτά τα τσογλάνια της νεολαίας του.

Της μόδας τότε ήταν η Ριρίκα. Ενα τραγούδι. Ριρι - Ριρι - Ριρίκα. κλπ Η μέρα τέλειωσε με τη Ριρίκα. Και την επομένη, κυρήχθηκε η επιστράτευση. 28.10.1940. 

Παρουσιάστηκαν όλοι. Μία παρέα, εκ Λαρίσης ορμώμενη, στελέχωσε το 4ο Σύνταγμα Πεζικού. Εκείνος πήγε στον λόχο των όλμων. Ανθυπολοχαγός. (δεν θυμάμαι αν ξεκίνησε έτσι, ή πηρε προαγωγή στη συνέχεια). Αλβανία. Πόλεμος.

Τον πρώτο καιρό των μαχών. Νυχτερινή προέλαση. Οι Ιταλοί υποχωρούσαν. Το πυροβολικό και οι όλμοι μας τους είχαν τσακίσει και έφευγαν ατάκτως. Τους ακολουθούσαν οι δικοί μας. Ολο χαρά και περηφάνεια. Τους σκίσαμε.

Νύχτα. Χιόνιζε. Το 4ο Σύνταγμα τους κατεδίωκε. Πέρασαν από ένα ποτάμι (κάτι τέτοιο). Ειχε αρχίζει να ξημερώνει. Η μυρωδιά ήταν έντονη και ενοχλητική. Το έδαφος, φάνηκε περίεργο. Κάποιες φορές δεν ήξεραν αν πατούσαν σε βράχο, σε χώμα, δεν είχαν ξανοίωσει αυτή την αίσθηση κάτω από τα πόδια τους. Πέρασαν και τα μουλάρια που μετέφεραν υλικό, πέρασαν και τα ελαφρά πυροβόλα.

Πού και πού, οι δικοί μας τραγουδούσαν και το Ριρίκα. Ριρι - Ριρί Ριρίκα κλπ. 

Ξημέρωσε. Στάση. Για ξεκούραση, αναφορά και τα σχετικά. Κάποιοι πήγαν στις όχθες του ποταμού. Κατάλαβαν γιατό το έδαφος ήταν περίεργο. Απλά, για αρκετή ώρα, περνούσαν πάνω από πτώματα Ιταλών. Αλλά ατόφια και άλλα διαμελισμένα. Κάποιοι έκαναν εμμετό, κάποιοι έκλαιγαν, κάποιοι έτρεμαν. Σίγησαν τα τραγούδια.

Συνεχίστηκε η προέλαση. Ο θάνατος, ολοένα και σόκαρε λιγότερο. Ξανά στάση, στήσιμο σκηνών. Νύχτα. Μέσα στο αντίσκηνο. Ηρθε η ώρα για τη Ριρίκα. Ριρί - Ριρί Ριρίκα. Εκείνος βγήκε από τη σκηνή για να κάνει τσιγάρο. Ειχε αρχίζει να εκνευρίζεται με τη Ριρίκα. Γρουσούζα είχε βγεί. Αλλά οι άλλοι, η παρέα, που καποιοι ηταν στο Σούνιο, κάποιοι, όχι, έμειναν μέσα τραγουδώντας τη Ριρίκα.

Ακούστηκε ο ήχος της οβίδας. Πάνω στη σκηνή. Δεν έμεινε τίποτα. Και κανείς. Έκείνος από το ωστικό κύμα πετάχθηκε σε έναν βράχο και τραυματίστηκε. Εμειναν καποια σημάδια, δεν έχει σημασία.

Από τότε η ριρίκα δεν ακούγεται. Και όταν κάποιος την τραγουδούσε έπρεπε να σωπάσει. Ακόμα και πολύ μετά, στις εκπομπές "ρετρό" όποτε ακουγόταν αυτή η Ριρίκα, τον έβλεπα να χλωμιάζει. Ποιός? αυτός που ήταν, σε όλη του τη ζωή, οπαδός του λόγου, του ανθρώπου και των έργων του, αντι-μεταφυσικός, οπαδός του μπακουνιν, του άνταμ σμίθ, αντικομουνιστής και αντιφασίστας.

Επιστροφή. Από τους 2.500 του σύντάγματος έμειναν μόνο 800. Με τα πόδια, συντεταγμένοι και άοπλοι. Από Αλβανία, Λάρισα και μετά Αθήνα, όπου και έμενε. Στη διαδρομή συναντούσαν Γερμανικά Στρατεύματα. Κάπου στην Κεντρική Ελλάδα, τους σταμάτησε Γερμανική περίπολος. (στρατιώτες της βέρμαχτ, όχι εσ- εσ).

Ο επικεφαλής έκανε τυπικο έλεγχο. Στάθηκε προσοχή. Εδωσε εντολή και η μονάδα του παρουσίασε όπλα. Χαιρέτησε, τιμώντας τον γενναίο Ελληνικό Στρατό και έδωσε άδεια, τιμής ένεκεν, στον επικεφαλής Ανθυπολοχαγό, να κρατήσει το περίστροφό του.

Αθήνα. Σύνδεση με τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ. Εκδοση παράνομης εφημερίδας, "Ελεύθερος Ελλην" Κεντρικό σύνθημα, "τό Οχι που γράφουν με το αίμα τους σήμερα οι νέοι της Ελλάδος, τους δίνει το δικαίωμα να πούνε αύριο το μεγάλο Ναι". Εξάρθρωση της ομάδας, οδός Μέρλιν (αρχηγείο Γκεστάπο), συνοπτικές διαδικασίες, προς εκτέλεση. Κάποιοι δεν πρόλαβαν. Κάποιοι, ανάμεσά τους και εκείνος, γλύτωσαν, μετά απο κάποιες παρεμβάσεις.

Εξω ήταν Τα τάγματα Ασφαλείας, οι ακροδεξιοί δολοφόνοι συνεργάτες των γερμανών. Και η ΟΠΛΑ, η μετωπική οργάνωση του ΚΚΕ που δεν άφηνε όρθιον οποιονδήποτε θεωρούσε ύποπτο. Πρώτοι και καλύτεροι οι διαφωνούντες του ΚΚΕ, μετά οι του ΕΔΕΣ, μετά οι συνεργάτες των γερμανών κλπ. Σφαγή. Κανονικότατη.

Απελευθέρωση. Δεκεμβριανά. Αντάρτικο. Στρατοδικεία. Πάλι σφαγές, ενώ η Ευρώπη είχε ξεκινήσει να ξεχνάει. Δεν έχουν σημασία τα περαπέρα.

Από τότε, και για πάντα, μέχρι τις τελευταίες του στιγμές, πάντα, όμως, τη μέρα της 28ης έκλαιγε. Οταν συζητούσε, όταν έβλεπε και άκουγε τα ντοκουμέντα (ηχητικά και κινηματογραφικά). Ηταν περήφανος. Και πληγωμένος. Πάντα, μα πάντα, την κουβέντα τη γυρνούσε εκεί. Στο έπος της γενιάς του. Ξεκινώντας από το μεγαλείο για να καταλήξει στο κλάμα. Και η βία, ο πόλεμος, οι θυσίες, ηταν κάτι το επικό, αλλά τα ήθελε στην ιστορία. Μόνο εκεί. Στο παρελθόν. Με τίποτα και για κανέναν, στο παρόν του και στο μέλλον.

Και η ευχές, ήταν για ιδανικά, αγώνες, γκρεμίσματα και χτισίματα, αμφισβητήσεις και δημιουργίες, αλλά πάντα, πάντα .. κατέληγε .. στο "χωρίς τη φρίκη του πολέμου και του θανάτου" Ουτοπία. Αλλά, ίσως οφείλεται σε αυτό το τραγικό που έχουν τα μεγάλα έπη. Μεγαλείο και φρίκη. Μαζί.

(όλα ειναι 100% αληθινά δεδομένα, από 100% υπαρκτό πρόσωπο, έχει φυγει εδώ και πάρα πολύ καιρό).