Το κειμενάκι αυτό το έγραψα στις 27 Νοεμβρίου 2006 ... Και τώρα "αναμετριέμαι μαζί του". Ηταν ένας διάλογος - πραγματικός, με ένα φωτισμένο πρόσωπο του εργασιακού μου περιβάλλοντος -.

"Φοβάμαι πως αφήνω μία για πάντα την περίοδο της αθωότητας με αυτές τις επιλογές, τις προτεραιότητες που μπαίνουν στη ζωή μου."

"Δεν θα την αφήσεις, δεν θα την χάσεις. Θα ξαναγυρίσεις, θα την ξαναβρείς"

"Και που το ξέρεις εσυ ; Δεν έχεις βιώσει τέτοιες καταστάσεις. Εδώ ειναι δύσκολα τα πράγματα. Μια χαρά είναι δηλαδή, για καλό γίνεται, αλλά θα αλλάξω. Εγώ γι' αλλού πήγαινα"

"Το ξέρω. Κι εγώ, πρόσφατα, επί δύο χρόνια, έπεσα με τα μούτρα, έκλεισα κάθε διακόπτη ευαισθησίας, δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Μετά όμως, επανήλθα."

"Δεν άλλαξε τίποτα ;"

"Δεν ήμουν όπως με είχα αφήσει ακριβώς, αλλά τα βασικά μου είχαν παραμείνει... Σάμπως δεν αλλάζουμε έτσι κι αλλοιώς ;"

"Αρα δεν με φοβάσαι ;"

"Μπα, στην αρχή για λίγο θα κλονιστείς, μέχρις ότου νοιώσεις πως πατάς σταθερά σε αυτό που κάνεις. Μετά δεν θα έχεις ανάγκη να πιεστείς, και θα μπορέσεις να αφεθείς σε αυτό που πραγματικά είσαι. Ο φόβος και η αβεβαιότητα γι αυτό που ζούμε μας κάνει να παραδινόμαστε άνευ όρων."

"Αρα όλα θα πάνε καλά;"

"Βέβαια και θα πάνε. Δές το θετικά και κόκκινα χαλιά θα σου έχουν στρώσει να πατήσεις."

"Λες πως θα ξαναβγώ ε ?

"Και βέβαια θα ξαναβγείς. Γιατί, κρίνοντας από μένα, αν πατάς γερά και πιστεύεις, δεν θα μπείς ποτέ εκεί που νομίζεις."

"Το λές με τόση βεβαιότητα, αν και η δική σου εμπειρία δεν ήταν τόσο ζόρικη και τόσο απαιτητική."

"Και που το ξέρεις πως δεν ήταν ; Επειδή οι δικές σου εξωτερικές συνθήκες φαίνονται πιο δύσκολες ; Ήταν και παραήταν. Λοιπόν όλα θα πάνε τέλεια."

Και τώρα … ένα χρόνο και κάτι μετά …ας κάνουμε τον απολογισμό.

Δεν πήγαν όλα τέλεια. Ακόμα τουλάχιστον. Εγιναν και κάτι βουτιές προς τον πάτο ... αδιανόητες.

Άλλαξα. Ίσως και να με άλλαξαν οι νέοι κόσμοι αναγκαστικά, ίσως απλά να λειτούργησαν ως επιταχυντές αλλαγών που αναζητούσα. Η αθωότητα, όση είχε μείνει, άλλαξε και αυτή, δεν βρίσκω όνομα που να της αρμόζει, μπορεί και δοκιμαζόμενη να έγινε ευαισθησία δοκιμασμένη – καθόσον στις γαληνεμένες μέρες, η ευαισθησία εκδηλώνεται πιο εύκολα.

Αλλά σίγουρα, αυτό που λένε σκληρότητα, έστειλε – τουλάχιστον – πρέσβεις καλής θελήσεως. Και οι δυνάμεις της ευαισθησίας δεν τους έστειλαν πίσω με τις κλωτσιές. Τους φίλεψαν και τους κοίμισαν όπως αρμόζει σε έναν χρήσιμο επισκέπτη. Μετά, χάθηκαν, κάπου εδώ γύρω μένουν. Νοίκιασαν και σπίτι.

Βέβαια, κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν, αν τα πράγματα είχαν πάρει διαφορετική τροπή. Μπορεί να ήταν καλύτερα, μπορεί και χειρότερα. Μπορεί δηλαδή, χωρίς κάποιες ξαφνικές αλλαγές στο εργασιακό περιβάλλον, με την ίδια πορεία που είχα μέχρι τότε, οι εκπλήξεις να ήταν πιο δύσκολες.

Από την άλλη, έγινα «σοφότερος». Μπήκα σε καταστάσεις που δεν είχα διανοηθεί προηγουμένως, έμαθα απίστευτα πράγματα για την κοινωνία και πρακτικά θέματα, κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι και πόσο μη δεδομένο, αυτό που όλοι θεωρούμε δεδομένο. Από το νερό που πίνουμε, μέχρι τους δρόμους που οδηγούμε, μέχρι τα συστήματα προστασίας περιβάλλοντος. Και τόσα άλλα.

Συμπέρασμα. Δεν είναι κόκκινο το χαλί, ούτε και στρωμένο. Μάλλον σαν αυτά τα μαγικά, τα ιπτάμενα, των παραμυθιών της ανατολής. Με πολλά χρώματα, παιχνιδιάρικο, επικίνδυνο, ξεκούραστο, βαρετό, συναρπαστικό, μονότονο.

Έτσι είναι πάντα τελικά.

Γράφτηκαν στην περίοδο τέλους του 2006 με αρχές του 2007 κάπου εκει.

Οριζοντίως και καθέτως. Εξερευνήσεις.

Σε ερμηνεύω για να υπάρχεις.

Η ανοησία της περιθωριοποιημένης σεμνότητας

Αγρια σκέψη.

Διαδρομές περιορισμένες.

Προσπέραση των είκοσι λεπτών...

1. Η πρώτη μου φορά (Orfeus

2. H πιό γρήγορη φορά (Pavel)

3. Το ορματάκι (jorge)

=======================================================================

1. Η πρώτη μου φορά !!!!!! (Orfeus) - 8 Δεκεμβρίου 2006,

Μην πάει ο νούς σας στο πονηρό. Σκέφτηκα - με προσοχή - και χωρίς να εκθέσω προσωπικά δεδομένα, να γράψω για την εμπειρία της πρώτης μου ζωντανής συνάντησης με ανθρώπους από το ΜΗ (και τα όσα προηγήθηκαν αυτής). Λοιπόν, Μπήκα τυχαία, Χάζεψα λίγο, κάτι βρήκα από αυτό που ήθελα - και από το ΜΗ και από λίνκς .. Αλλά πρόσεξα πως υπήρχε φόρουμ διάφοροι χρήστες με νικς κλπ. .... ( ε ναι, οκ δεν ήξερα πως είναι ένα φόρουμ οκ ????) Κάνω κλικ σε νικς. Μερικά είχαν όνομα, επίθετο, φωτογραφία κανονική κλπ. "Δεν είμαστε καλά ... Κοίτα να δεις τι σου είναι τα σάιτ στο ίντερνετ". Κάποιοι μπαίνουν με τα ονόματά τους. Πχ ο jorge, ο διαχειριστής. Στο μεταξύ είδα τη φωτογραφία του χωρίς να προσέξω τι γράφει .. και φαντάστηκα .. "κανένας πιτσιρικάς που κάνει θαύματα στο ίντερνετ'. Από την άλλη φαινόταν πολύ πιτσιρικάς … Μπερδεύτηκα. Τέλος πάντων.

Μετά e periodiko. ... Gate και Astron .... Ο ζωγράφος μας κοιτά - Ρέμπραντ και Μην ομιλείτε περί ενοχής. Τόσο διαφορετικοί οι δύο τους, αλλά και τόσο ίδιοι ? (Σε τι ? εκτεταμένο homework) …. "Κοίτα να δεις τι μπορεί να βρεις σε ένα μουσικό σάϊτ." ... Και μετά στο φόρουμ, αλλά κυρίως στο e - periodiko.

Μετά από λίγο καιρό .. Συνάντηση στο 5/4 ... Όχι λάιβ του ΜΗ. Έπαιζε ένα groupaki .. "Θα πάω .. να δω ... τι είναι αυτοί, να τους γνωρίσω και από κοντά". Είχα καταλάβει πως αυτοί του σάιτ, μάλλον είχαν και ζωή εκτός ίντερνετ.. Μια χαρά δηλ. Αλλά πως να πάω ? Μόνος ? και τι θα πω ? πως θα συστηθώ ? Θα είναι κάποιοι σε μια άκρη που θα κάνουν μπαμ ότι προέρχονται από ίντερνετ και τέτοια ....? Και τι θα πω ? "Γειά σας" ? "Και αν κάτσω κοντά σε κανέναν άσχετο?" Τέλος πάντων ...

Πήγα, πάρκαρα, .. βαθειά ανάσα ... και μπήκα ... Αστα να πάνε .. Μόνο που δεν έτρεμα.

"τι διάολο κάνω εγώ εδώ τώρα" κλπ κλπ.

Καθόντουσαν αρκετοί, κοντά στη σκηνή. Τραπέζια, καρέκλες και δερμάτινοι καναπέδες .. Στους δερμάτινοι καναπέδες - συνεχόμενοι - ο ένας δίπλα στον άλλον.

"Νάτοι". "Τώρα πως πλησιάζω ?".

Τσούπ, σκάει μύτη τυπάκος πολύ συμπαθής - ουδεμία σχέση με τον πιτσιρικά της φωτογραφίας εννοείται, οκ είχα καταλάβει στο μεταξύ ότι δεν ήταν πιτσιρικάς .. Ο jorge. Συστήθηκε το παιδί κανονικά, μια χαρά, οικείος ευγενής ... κλπ κλπ .. Μετά, η dimitrapan, και η (soulessome). Μπορώ να πω, ότι αυτές οι κοπέλλες δεν έδειχναν πραγματικά αυτήν την οικειότητα, την ευγένεια και την προσπάθεια να με «εντάξουν», θα ζοριζόμουν ….

Κάθισα στον καναπέ. Τοn orfeus τον είχα σταμπάρει. Ε και μία ηλικιακή προσέγγιση όσο νάναι βοηθάει. Αλλά κυρίως τα γραπτά του, η αναφορές του στη ροκ κλπ. Δεν θυμάμαι πως, αλλά βρέθηκε δίπλα μου. Στο μεταξύ, δεν μίλαγα πολύ με τους άλλους. Οκ, όλα καλά, αλλά ε .. σε τέτοιες φάσεις δεν μπορείς να μιλήσεις εύκολα. Μουσική, χαβαλές κλπ

- "Θα πρέπει να είσαι ο ορφέας" του είπα.

- "μμμμμ" μου είπε (μάλλον κούνησε και κεφάλι)

Συνέχισα με διάφορες σαχλαμάρες δικές μου περί ρόκ, μουσικής κλπ. Σαχλαμάρες αλλά έπρεπε να πούμε κάτι ...

- "μμμμμμ" μου έλεγε. (μάλλον κουνούσε και κεφάλι).

Οκ κάποιες φορές μου είπε ".. ναι", ….. "οχι" "ε ναι", έτσι είναι" κλπ. Λαλίστατος ο κύριος .. δεν λέω. Λαλίστατος.

"Ε δεν μας παρατάς ρε φίλε", σκέφτηκα …

«ιντερνετ .. όποιος γράφει καλά, μπορεί και να μιλάει με μμμμμ».

Μια χαρά μετά. Εξοικείωση με τους υπόλοιπους κλπ κλπ ... Ολα καλά. Ο Ορφέας .. εκεί στον δερμάτινο καναπέ του. Εγώ όρθιος, με τα άλλα παιδιά, χορός πλάκα κλπ. Μετά από λίγες μέρες, στο "καφέ" ε ... λέγαμε διάφορα (εκεί ήταν πιο ανοιχτός. Έγραφε μία - δύο σειρές). Κάποια στιγμή .. ανταλλάξαμε τηλέφωνα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ναι. Τηλέφωνα. Είχα πήξει από τη δουλεία. Βράδυ, έγραφα κάτι για τη δουλειά μου, στο σπίτι. Και ο Γιώργος το ίδιο. Θα πήγαινε με κάτι φίλους του για ποτό σε ένα μπαράκι. Πήγα εκεί. Τους βρήκα.

Γνώρισα λοιπόν τον Γιώργο. Έναν εξαιρετικό άνθρωπο. Όχι απλά με μουσική παιδεία. Αλλά με ουσία, συνολική ενόραση του κόσμου. Με λόγο ανάλογη της γραφής του. Συνολικό λόγο. Όχι απλά λόγια. Στη συνέχεια πήγαμε μαζί ένα ταξίδι στη Θεσ. Εγώ σε μία από τις συχνές επισκέψεις μου για τη δουλειά μου και ο Γιώργος για εκείνη τη συνέντευξη. Ένα πολύ όμορφο ταξίδι. Άρχισε να χτίζεται μία εξαιρετική φιλία με έναν σπάνιο άνθρωπο.

=======================================================================

2. Η πιό γρήγορη φορά …. (pavel). - 10 Δεκεμβρίου 2006,

Μία από τις πιο συναρπαστικές γνωριμίες μου ήταν εκείνη με Θοδωρή. Ο Γιώργος (Ορφέας) μου είχε μιλήσει γι' αυτόν. (όχι πλέον με μμμμμ όπως είπαμε). Τον είχα δει και στο live του ΜΗ. Ωραίος τύπος, οκ, πολύ καλή φωνή, πολύ καλός σαν παρουσία. Κάποια στιγμή λοιπόν, διάβασα ένα κείμενό του στο Φόρουμ... Φύγε λεγόταν .... Δέν ξέρω ... κάτι μου έκανε ... Όχι τόσο για το συγκεκριμένο στο οποίο αναφερόταν. Μού μίλησε αυτό το γραπτό....

Απονομή βραβείων διαγωνισμού ποίησης και λογοτεχνίας του ΜΗ. Βρέθηκα εκεί. Ήταν και ο Θδωρής. Αλλά εντάξει, στις συγκεντρώσεις αυτές όσο νάναι ...Κόσμος, "γειά τι γίνεται" κλπ ... Χρειάζεται το κλίκ για να γνωρίσεις καλύτερα κάποιον .. Είχα πει στον Ορφέα να μας συστήσει κάποια στιγμή αλλά, δεν περίμενα κι αυτός να το έχει στο μυαλό του. Όμως, μέσα στο γενικό τρέξιμό του ... και μου λέει ... "έλα να σου γνωρίσω τον Θοδωρή... Θέλει να σε γνωρίσει κι αυτός ..."

Απίστευτο !!!! Καθίσαμε σε μία άκρη ... Παρατήσαμε για λίγο παρέες και μιλήσαμε. Μέσα σε 5 - 10 - 15 λεπτά (δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο, αλλά δεν ήταν ούτε καν μισάωρο) είπαμε σχεδόν τα πάντα για μας. Είναι από τις φορές που λες τα πάντα όχι επειδή περιγράφεις, αλλά επειδή συντονίζεται η ψυχή σου με τον άλλον. Τότε, δεν παίζει ρόλο ή έκταση της περιγραφής .. Ούτε η ακρίβεια. Η κάθε λέξη συμπυκνώνει χίλες φράσεις.

Πλέον ο Θοδωρής είναι εκτός νέτ για μένα. Βέβαια, όπως συμβαίνει πολλές φορές, τους φίλους δεν τους βλέπεις όσο και όπως θέλεις. Αλλά άνθρωποι τέτοιας ποιότητας, μεγαλείου ψυχής, ευγένειας και ποίησης, δεν έχουν ανάγκη από το "κάθε μέρα" ...

Δεν θέλουν το κάθε μέρα .. Καλή ατάκα έ ? Σοβαρά ?

Τελικά τα άλλοθι φτιάχνονται τόσο εύκολα ... Ναι, αντικειμενικές δυσκολίες, ναι, καθημερινότητες ... ναι ... πολλά μπορεί να επικαλεσθεί κανείς, αλλά πάντα νοιώθω, όπως και με άλλους ανθρώπους αγαπητούς, πως .. κάπου ξεπουλάμε τον χρόνο μας μη βλέποντας ο ένας τον άλλον, μη βάζοντας έστω ένα τηλέφωνο στις προτεραιότητες της μέρας .. ή έστω της εβδομάδας. Ο Θοδωρής μπαίνοντας τόσο γρήγορα στον κόσμο των αγαπημένων και οικείων ανθρώπων, άρχισε να υφίσταται και τις ... δοκιμασίες. Εφησυχασμός ? Ίσως ...

Όπως και αν είναι, δεν θυμάμαι να υπήρξε άλλη φορά στη ζωή μου που να ήρθα κοντά σε έναν άνθρωπο τόσο γρήγορα. Ήταν πολύ γρήγορα ... Απίστευτο. Από το "σχεδόν μηδέν"

===============================================================

3. Το Οραματάκι. - 05 Μαρτίου 2007,

Πριν από 8 μήνες περίπου, τον Μάρτιο του 2007, έγινε ένα αποκριάτικο πάρτυ του ΜΗ. Πήγα αργά σχετικά, αλλά παρέμενε το σχετικό κέφι, έπεφτε πολύς χορός κλπ. Κάποια στιγμή, βρεθήκαμε με τον Jorge, σε μια γωνία που είχε κάτι δερμάτινοι καναπέδες καθίσαμε, για τη σχετική ξεκούραση, λίγο χαβαλέ κλπ. Ανοίξαμε λοιπόν μία συζήτηση. Όχι ιδιαίτερα πράγματα, αλλά στραφήκαμε τελικά στο πως βλέπει ο ίδιος το ΜΗ. .

Είχε ανοίξει τη ψυχή του, ας το πούμε έτσι. Για το πώς βλέπει ο ίδιος το ΜΗ, τη δική του σχέση με όλα αυτά, πως το φαντάζεται, πως το οραματίζεται στο μέλλον. Τις επόμενες μέρες, ανέβασα ένα σχετικό ποστ στο μπλογκ μου. Για το τι είχα αποκομίσει από την κουβέντα με τον Γιώργο. Και υπήρξε ένα σχόλιο δικό του, για το γεγονός πως, μέσα σε ένα χώρο γεμάτο μουσική, χορό, καπνούς (για μένα μία χαρά οι καπνοί, για τον Χόρχε όχι), χορούς, πλάκα, ποτά κλπ), δύο άνθρωποι μπορούν να ξεφύγουν και να βρεθούνε αλλού, έστω και για λίγο.

Το πόστ έγραφε…

Ξεκίνησες λοιπόν για χόμπυ. Και στη συνέχεια προέκυψαν πολλά. Ίσως δεν το επεδίωκες, ίσως το έβλεπες να μην βαδίζει πάντα προς τα εκεί που ήθελες, αλλά κάπου σε πήγαινε και αυτό ... Ίσως να σου έδειχνε και δρόμους που δεν είχες φανταστεί. Αλλά έχεις ένα οραματάκι. Άλλοτε σκιαγραφημένο με επάρκεια, άλλοτε όχι.

Και μέσα από αυτό ξεπετάγονται άνθρωποι που ίσως δεν φανταζόσουν πως θα γνωρίσεις, ξεπροβάλουν ιδέες, γνώσεις, πληροφορίες και τόσα άλλα, για τη μουσική - που τόσο αγαπάς - αλλά και για άλλα, που τόσο σ΄ ενδιαφέρουν. Και ασχολείσαι από δω, ασχολείσαι από κεί, να φτιάξεις το ένα, να φτιάξεις το άλλο, άλλοτε χαλαρά, άλλοτε με άγχος... Και μαζί σου κάποιοι στενοί, ή κάπως μακρινοί φίλοι που, λίγο - πολύ, κάνουν το ίδιο, ο καθένας όσο μπορεί. Είναι αυτή η περίεργη χημεία. Ίσως δεν είναι οι κολλητοί ... αλλά τι σημασία έχει ?

Απ' όσα γίνονται βλέπεις τα ελάχιστα .. Είναι δικαίωση. πχ το ΜΗ έκανε 4 λάιβ, 20 συναντήσεις - λέμε τώρα -, έχουν γίνει παρέες, σχέσεις, γνωριμίες, έρωτες, φιλίες ..... Και έχουν βγει στον αέρα κείμενα εκπληκτικά, ίσως κάποιοι άνθρωποι για πρώτη φορά έβγαλαν προς τα έξω ένα γραπτό τους, και στη συνέχεια γνώρισαν αυτόν που το διάβασε. Και πήγαν ν' ακούσουν μουσική και ... μουσικούς ... Και κάποιες χιλιάδες παρτιτούρες, mp3 και άλλα που κυκλοφόρησαν. Και οι εκπομπές στο ράδιο ... και πόσα άλλα ...

Όμως, κάποιες φορές, εγκλωβιζόμαστε στο άμεσα ορατό και αντιληπτό από εμάς. Η έστω, το δημοσιοποιούμενο. Και όμως έχουν γίνει τόσα και τόσα που δεν ξέρεις, δεν ξέρουμε, δεν θα τα μάθουμε ποτέ. Δεν έχει σημασία η βαρύτητά τους. Δεν θα περάσουν ούτε στα ποστ, ούτε πουθενά .. Αλλά θα γίνονται .. Θα υπάρχουν. Είναι και στοιχείο "προσγείωσης" απέναντι στον κάθε μύθο του ίντερνετ .. Επειδή ακριβώς υπάρχουν και αυτοί που μπορεί να μην εκφράζονται, αλλά να έχουν στην καθημερινότητά τους απίστευτο ενδιαφέρον. Ειτε το άντλησαν απο εδώ, είτε όχι.

Αυτό, το τελευταίο, για μένα είναι το πιο σημαντικό. Και λίγο μαγικό. Γιατί αποτελεί στοιχείο του οράματός σου, κινητήρια δύναμη, παρά το γεγονός πως δεν θα νοιώσεις ποτέ το αποτέλεσμα σε όλο του το εύρος. Αρνητικό και θετικό. Αλλά, με ή χωρίς μύθους, βλέπεις πως κάτι γίνεται ... Και είναι πανέμορφο. ... Να έχεις ένα όραμα, ίσως και πείσμα .. και να λες . "το κάνω .. και ας μη βιώνω το όλον του".

Γι αυτό και σκέφτηκα να μεταφέρω μέρος μιάς κουβέντας σε έναν δερμάτινο καναπέ εν μέσω ποτών και ροκ ήχων της απόκριας. Σε είχα απειλήσει εξ άλλου πως θα γινόταν. Γιατί το στίγμα σου είναι εξαιρετικό. Και σεμνό. Απλά ... δώστου κι άλλο.

Καλές συνέχειες.

1. Η ρεζέρβα μας, αναμετρήσεις, όνειρα, πραγματικότητες και συνέχειες

2. Πώς ένα ποίημα τη γλύτωσε από τη Δημιουργό του (έσκιζε τα ποιήματά της) και έγινε Τραγούδι. Μαρίνα Χατζηδάκη και Κατάσταση πολιορκίας.

Σηκώθηκε και έτρεξε να με αγγαλιάσει, όπως κάναμε πάντα και να μου τα χώσει, με άπειρη αγάπη. Ο σύντροφός της, είχε στριμωχτεί στη μέσα πλευρά του τραπεζιού τους και τον φίλησα κάνοντας τα κλασσικά ακροβατικά που γίνονται σε αυτές τις περιπτώσεις, αγχωμένος μήπως και ρίξουμε κανένα μπουκάλι .. και μετά το αφεντικό θα μας έλεγε πως μια ζωή είμαστε το ίδιο ατσούπμαλοι και θα του λερώσουμε το καινούργιο μαγαζί. Μείναμε αρκετή ώρα μαζί Απίθανη, όπως πάντα. Συνεχίζει το σινεμά. Δεν το αφήνει.

Εκείνος αναγκαστικά μας είχε αφήσει μόνους. Τελικά, το βιβλίο του για τον Χρήστο, το δούλευε για τρία ολόκληρα χρόνια. Ετσι. Γιατί το ήθελε. Δεν ήταν εύκολη η αναμέτρηση. Επιστήθιος φίλος του βλέπετε ....

Τρία χρόνια ο ένας, και ο άλλος ο μαλάκας (όνομα και μη χωριό), που κάθησε 2 - 3 βράδυα και έγραψε κάτι σχετικό στο ίντερνετ, πήγε και το κατέβασε επειδή τουν την έδωσε η ιστορία με τα μπλογκς, τη διαδικτυακή κουλτούρα, τις κοινότητς και τα σχετικά. Μάλλον πρέπει τελικά, όλα κάπου να είναι. Ολα εχουν τη θέση τους και απο τη στιγμή που βγαίνουν, οφείλουν να παραμένουν ζωντανά. Εστω και σαν φαντάσματα. Θα έχουν ως υπερασπιστή τον Κωστή και άλλους τύπους σαν αυτόν που πασχίζουν για τρία ολόκληρα χρόνια και λένε πως .. δεν πρέπει να τα τρομάζουμε.

Εκεί ήταν και ο άλλος φίλος  Βρήκε τελικά εκείνη την γαμωταινία του, που μας είχε τόσο ταλαιπωρήσει και την έχει σε dvd. Βέβαια, εκτός από τον Χρήστο έχει φύγει και ο Παναγιώτης. Δεν θα γλυτώσουμε το κλάμα αν τη δούμε, αλλά, έτσι είναι αυτά. 

Θα ξαναμπούν λοιπον κάποια κείμενα που κατέβηκαν, όχι εδώ, αναγκαστικά, μη μπλέξουμε με μπλογκο-στόχους, μπλογκο-επαναλήψεις, συνεχόμενες αναρτήσεις κειμένων που έχουν αναρτηθεί στο παρελθόν και τέτοια .... Και γενικά, εκεί, θα μπαίνουν αυτά που δεν έχουν σχέση με την καθημερινότητα. Μία στο τόσο δηλ. και αν προκύψει κάτι καινούργιο, γιατί οι εποχές και οι προτεραιότητές μας αλλάζουν. Τo ποστ για το βιβλίο βρίσκεται εδω.

Ευτυχώς που δεν ήταν μπροστά, γιατί αν του έλεγα πόσο με επηρέασε και πόσο τον λάτρεψα εξαιτίας του βιβλίου του, .... θα άλλαζε κουβέντα. Μιά ζωή τελικά, αυτά τα παιδία μένουν τα ίδια. Αυτό το ζευγάρι.   Η αποθέωση της έννοιας των ξεχωριστών ανθρώπων, ή αποθεωση της σεμνότητας.

Τελικά είναι καλό το μαγαζί. Θα αλλαξει λίγο η μπάρα, και οι σχετικές δημοσκοπήσεις λένε πως δεν πειράζει και αν έχει μεγάλη τζαμαρία. Μιά χαρά. Και το αφεντικό αποδείχθηκε τέλειος dj, .. Ασε που, όποτε χρειάσθηκε στο πάρτυ της πρωτοχρονιάς, ξέφυγε από το ρόκ και έβαλε μέχρι λάτιν, και ... ντίσκο... Και τα έδεσε τέλεια ο άτιμος.

Πάντως είναι σε φόρμα. Αφού δεν με διαολόστειλε όταν του είπα πως μπορεί να κάνει τον dj σε γάμους, βαφτίσια, δεξιώσεις κλπ, ... εκείνων των εύπορων οπαδών της καλής μουσικής, αλλά αντιθετως μου τεκμηρίωσε πως είναι άλλο το ένα - αυτό που κάνει τώρα - και άλλο αυτό που του πρότεινα.

Αυτά λοιπόν... Τώρα, πότε θα ξαναγραφτεί τίποτα εδώ, ούτε κι εγώ ξέρω. Πάντως, πέρα από πλάκα, επειδή κατά διαστήματα μου αρέσει να γράφω, δεν είναι ότι πιο σωστό να εξιοποιεί κανείς τα μπλόκς άλλων κάνοντας σχόλια, εφόσον έχει κάτι να πεί από μόνος του (όποτε και αν το έχει και αν του βγαίνει).

Από την άλλη, όσο και αν η "διαδικτυακή" κουλτούρα δεν με τρελαίνει πλέον ιδιαίτερα, προέκυψε και ένα θέμα "ηθικής" Τα μπλογκς και οι άνθρωποι του ΜΗ, ήταν ένα ποιοτικό κομμάτι της ζωής μου. Δεν είναι σωστό να διαγράφεται. Ετσι κι αλλοιώς, κανείς δεν χάνει τίποτα. Αν και η αλήθεια είναι πως, χωρίς την Αννα, την Νεκταρία, τον Αντώνη και άλλους, η καθημερινότητα του ΜΗ κάτι χάνει.

Αλλά τελικά, ... αν κάποτε βυθιστήκαμε στον υποκειμενικό μας κόσμο ... όπως λέει και ο Κωστής στο βιβλίο του, δεν χρειάζεται να το γενικεύουμε. Για μένα μπορεί να λείπουν κάποια πράγματα, για άλλους όμως όχι. Και οι σκέψεις, οι ιδεές των ανθρώπων εξακολουθούν να ξεδιπλώνονται. Αυτή είναι η μία πλευρά της γοητείας των μπλογκς.

Τι σου είναι αυτές οι γιορτές.... Σε κάνουν και ανεβάζεις μπλογκς.