Μία από τις πιο σοφές, εντυπωσιακές, χρήσιμες

αλλά και

πιο βλακώδεις, ηλίθιες και επικίνδυνες αρχές,

στις οποίες όλοι ανατρέχουμε καθημερινά, είναι αυτή της μαγείας των γραπτών, του λόγου, της παρουσίας. «τι φοβερός που είναι, έχει φοβερή πέννα, μιλάει και εντυπωσιάζει, γοητεύει, κλπ κλπ».

Ναι, αυτή η μαγεία και η επιρροή που ασκεί κάποιος «δια των ικανοτήτων» του, μπορεί να σε στείλει ….

είτε στα ουράνια, δωρίζοντάς σου φτερά που θα ζήλευαν ακόμα και οι άγγελοι,

είτε στην κόλαση με τις σούβλες και τα ψητά.

Υπάρχει και η ενδιάμεση περίπτωση, να κάνει τους κύκλους της και να καταλήξει στην τόσο δημοφιλή συλλογή των εμπειριών και των αισθήσεων, τις οποίες δεν ξέρουμε ακριβώς τι να τις κάνουμε και είτε γίνονται βαρίδια, είτε μυστήριες εφεδρείες.

Για τα ουράνια, είναι αυτονόητος ο λόγος.

Για την κόλαση και τα ψητά, οφείλεται ακριβώς στο ότι, πίσω από τις μαγικές λέξεις, κινήσεις, φράσεις, διηγήσεις, εμπειρίες, μπορεί να κρύβονται οι πιο επικίνδυνες και άχρηστες συνέχειες. Ειδικά όταν ό άλλος είναι μύθος. Ίνδαλμα. Είτε στην κοινωνία, είτε σε ένα πιο στενό περιβάλλον.

Υπήρξε λοιπόν ένας άνθρωπος, o Κορνήλιος Καστοριάδης, που από την πρώτη στιγμή, μου έδωσε την εντύπωση πως ανήκε στην πρώτη κατηγορία. Σε αυτούς που σου ανοίγουν φτερά. Τον λατρεύεις, χωρίς η όποια υποταγή σου στις ιδέες του και στο «εν γένει» σύνολό του, να γίνεται αναγκαιότητα για οποιαδήποτε συνέχεια. Σε μάγευε χωρίς όμως να σε εγκλωβίζει. Δεν ήθελε να σε κάνει οπαδό του, δικό του, στρατευμένο του.

Σαν να ήθελε να σε σπρώξει. Είτε πιάνοντας σε από το χέρι, είτε ρίχνοντας σου μερικές σπρωξιές. Κι ας πονούσες λίγο.

Και εκεί που πήγαινες να σκεφτείς «ορίστε, αυτό είναι, προς τα εκεί είναι η λύση» …,

........ερχόταν να στα ανατρέψει όλα....

Και σαν από θαύμα …μέσα από μία πορεία συνθέσεων και ανατροπών, έχοντας γκρεμίσει και έχοντας ανασυνθέσει τα πάντα (όπως γράφει ο Τσουκαλας), ενώ θα έπρεπε να είχες βγει ζαλισμένος, ασταθής, με την ναυτία να σε κυριεύει μετά τις τόσες διαταράξεις της σκέψης και της ψυχής σου, ..….

έβγαινες τόσο δυνατός, τόσο σταθερός, τόσο σίγουρος ... 

Βέβαια, πολλά από αυτά τα συναισθήματα, ίσως και την όλη στάση μου απέναντί του, την καθόρισε μία μαγική και σύντομη προσωπική επαφή.

Όποτε ανατρέχω σε αυτόν τον μύθο λοιπόν, σκέφτομαι πως η βασική του συνεισφορά στη ζωή μου, εκτός από την άσκηση της σκέψης μου, τις αναζητήσεις μου κλπ, ήταν κάτι που δεν είχε να κάνει τόσο με τις απόψεις του, τη μεθοδολογία του, την επιστημονική του προσέγγιση, την επιρροή του στην κοινωνία.

Είχε να κάνει με μένα. Για το τι σημαίνει θαυμασμός σε ανθρώπους. Που όπως είπαμε δεν σε υποδηλώνουν αλλά σε εμπνέουν. Που σε κάνουν να αναγνωρίζεις την υπεροχή τους, και να εκτιμάς το τι σου δίνουν.

Και που αυτά που σου προσφέρουν, μπορείς να τα πάρεις, να τα πλάσεις, να τα αμφισβητήσεις.

Να σε συντροφεύουν και σε άλλους κόσμους, σε άλλες περιοχές της ζωής σου.

Και που δεν χρειάζεται να είναι φιλόσοφοι και διανοητές. Μπορεί να είναι οι γονείς σου, τα παιδιά σου, ο έρωτάς σου, οι φίλοι σου, ένας συγγραφέας, ένας ηθοποιός. Η ένα κείμενο, ένα ποίημα, ένας πίνακας. Η ένα κομμάτι μουσικής. Η μία κατάσταση στη ζωή σου. Η μία φράση. Η μία ιστορία που άκουσες ...... Και ο κατάλογος, αν τον ψάξει κανείς, ολοένα και μεγαλώνει.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Επομένως, γράφω για την αίσθησή μου από έναν μύθο (και όχι τόσο για τον ίδιο τον μύθο). 

Που ένα μικρό κομμάτι της πήρε την μορφή μίας ανοικτής διάλεξης σε ένα πανεπιστήμιο, που τον είχα δίπλα μου. Ναι ποιος ? Εγώ, μαζί με μια μικρή ομάδα άλλων φοιτητών, «συντονίζαμε» υποτίθεται, τη διάλεξη, τίνος ? του Μύθου…. Αν είναι δυνατόν …..

Άλλο ένα κομμάτι της, έχει να κάνει με διάβασμα βιβλίων και άρθρων, σκέψεις πάνω σε όλα αυτά, συζητήσεις ... οτιδήποτε συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.

Και το τρίτο κομμάτι αυτής της αίσθησης είναι ή μαγική και τόσο ανεξέλεγκτη διαδικασία, όπου φεύγει από τον στενό της χώρο και επεκτείνεται στην καθημερινότητά μας, επηρεάζει την οπτική μας γωνία, σε άλλα πράγματα, τελείως άσχετα με το αρχικό «αντικείμενο».

Ο μύθος λοιπον, .. κάτι πρέπει να πουμε και γι αυτόν, ...

Ξεκίνησε από τον Μαρξισμό και οδηγήθηκε στην πλήρη αμφισβήτηση όλου του οικοδομήματος. Αιρετικός δηλαδή. Έγραψε και μίλησε για τη φιλοσοφία. Την πολιτική. Την καθημερινότητα των ανθρώπων. Την ψυχανάλυση. Την τέχνη. Τα αδιέξοδα. Τις σχέσεις. Και τις λύσεις που, όμως, δεν ήταν καθόλου εύκολες.

Ένα ίνδαλμα, ένας ταραξίας και γαληνευτής της σκέψης, ένας εμπνευστής της Δράσης. Και όχι μόνο.

Εξέδωσε περιοδικά, είτε ανεξάρτητα, είτε στα πλαίσια κινήσεων.

Έγραψε βιβλία και άρθρα.

Έδωσε πνοή στον Γαλλικό Μάη του 68.

Τίμησε χωρίς περιστροφές τις εξεγέρσεις της Ουγγαρίας του ’56 και της Τσεχοσλοβακίας του ’68. Όταν οι άλλοι, ποιούσαν την νήσσα, κοινώς κότα, ή έλεγαν πως … δεν έγιναν, ή προσπαθούσαν να τις στρογγυλέψουν, με την εισβολή των σοβιετικών τάνκς, τις οδομαχίες, τους νεκρούς κλπ, να μετονομάζονται σε “επεμβάσεις”, .. κάτι σαν το 100 που καταδιώκει διαρρήκτες).   

Ξεκίνησε από οικονομολόγος και κατέληξε να εργάζεται ως ψυχαναλυτής.

Είχε φοβερές ικανότητες (ως αίσθηση από τη μία φορά που τον έζησα).

Σαν να ήξερε τι απορίες ή τι διαφωνίες θα σου γεννιόντουσαν καθώς τον άκουγες και έδινε αμέσως σχετικές απαντήσεις. 

Ήξερε σε ποιους μιλούσε. Και σε τι συνθήκες. Όταν έμπαινε στις δύσκολες περιοχές, με τα πιο σύνθετα νοήματα, ζητούσε συγνώμη που δεν μπορούσε να τα πει πιο απλά, όχι γιατί οι ακροατές δεν είχαν το αναγκαίο επίπεδο, αλλά γιατί, είναι άλλο να μιλάς σε 30 – 40 ανθρώπους και άλλο σε κάποιες εκατοντάδες, στριμωγμένους, διεσπαρμένους σε 4 αμφιθέατρα και σε διαδρόμους. Και είπε τα πιο σύνθετα, τα πιο πολύπλοκα με τον τρόπο που έπρεπε.

Ήξερε για τι θα μιλούσε. Για όλα. Έπρεπε, μέσα σε δύο ώρες (αν και κράτησε πολύ περισσότερο) να μιλήσει για εμπειρίες, θεωρίες, γεγονότα, ιδέες που του πήραν μία ζωή μέχρις να εξερευνήσει. Και τελικά, κατάφερε και συνδύασε τα περασμένα με τα επίκαιρα, χωρίς να χάνει τη συνέχεια.

Και το – κυριότερο ίσως. Ήξερε να ακούει. Διάβαζε μόνος του και απάντησε σε όλες τις γραπτές ερωτήσεις, που ερχόντουσαν περνώντας χέρι – χέρι. Στην αρχή είχαμε πει να γίνεται ένα «φιλτράρισμα». Σιγά που θα αποτολμούσαμε εμείς κάτι τέτοιο. Τις πήρε όλες. Και απάντησε σε όλες. Εκεί όπου μπορούσε ήταν βέβαιος.

Όπου δεν ειχε κάτι να απαντήσει, το έλεγε. «Εγώ τουλάχιστον, μέχρις εκεί μπορώ να δώσω απάντηση» ..

Ναι υπήρξαν, φορές που αυτός ο μύθος είπε «Δεν μπορώ να απαντήσω, δεν ξέρω να απαντήσω». Στην αρχή σκέφτεται κανείς πως είναι αυτογνωσία. Ίσως να μην είναι μόνο αυτό. Ίσως να μην ήθελε να βάλει τον ακροατή του σε διαδρομές αναζήτησης, για τις οποίες ο ίδιος δεν είχε σχηματίσει μία εικόνα, ίσως για να τον προστατέψει.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------

Παύλο, ταλαιπωρήθηκα κανένα μήνα με αυτή την ιστορία προσπαθώντας να γράψω κάτι ολοκληρωμένο. Είχα κι εσένα που μου έλεγες να το συνεχίσω, είδες και τα βιντεάκια ..  Οκ δώρο στον εαυτό μου είναι, το ειχα ξεκινήσει έτσι κι αλλιώς. Αλλά από τη στιγμή που σκέφτηκα να το ανεβάσω .. κόλλησα. Ξεκινούσα να γράψω και κατέληγα στο να μπαίνω και σχολιάζω άλλα μπλόγκς που πραγματικά μου άρεσαν. Μάλιστα σε κανένα – δύο βρήκα στοιχεία που με βοήθησαν πολύ. Ίσως και να φάνηκε.

Έχεις δίκιο Παύλο αξίζει. Αλλά μέχρι εδώ μπορώ να πάω, άντε και με ένα – δύο πόστα στη συνέχεια, που θα κάνουν ένα ζούμ σε κάποια πράγματα. Για δύο λόγους.

Πρώτον, γιατί το περιβάλλον ίσως να μην είναι το πιο κατάλληλο. Ίσως και να είναι. Υπαρξιακά θέματα περί μπλόγκς, ματαιότητας ή μη και όλα τα σχετικά. 

Δεύτερον, γιατί, προσπαθώντας να κάνω μία τέτοια παρουσίαση, είδα πως ήμουν απλά .. ανεπαρκής. Έπεσε στην αντίληψή μου ένα άρθρο του Κωνσταντίνου Τσουκαλά όπου ο άνθρωπος τα λέει όλα … (Εννοείται πως το άρθρο παρουσιάζεται σύσσωμο !!!).

Και το πιο ωραίο είναι πως χάρηκα, γιατί διαπίστωσα πως είμαι ανεπαρκής και – επιπλέον - δεν με ενόχλησε καθόλου. Γιατί έτσι, μπόρεσα και απόλαυσα την παρουσίαση του Τσουκαλά και διαπίστωσα πως, έχουμε να παίρνουμε πολλά από τους άλλους.

Ο καθένας μπορεί και πρέπει να δίνει αυτό που μπορεί και του αρμόζει. Ο Τσουκαλάς, ένας από τους πιο διακεκριμένους Πανεπιστημιακούς στην Ελλάδα, που έχει αναλώσει τη ζωή του στην κοινωνιολογία και τη φιλοσοφία, γνώρισε από κοντά τον Καστοριάδη και τόσους άλλους, μπορεί και δικαιούται να μιλάει επί της ουσίας. Εγώ που απλά τον ψηλάφισα, μπορώ και δικαιούμαι να γράφω για την αίσθηση που μου άφησε και μέχρι εκεί. Και είναι μια χαρά.

Έλενα, ναι, είναι δύσκολος. Αλλά τελικά, αυτό που ίσως βοηθήσει, αν θελήσει κάποιος να μπει πιο βαθιά στη σκέψη του, είναι να ξεκινήσει από το «πιο γενικό». Αξιοποιώντας την προσέγγιση των άλλων, έχουν γραφτεί τόσα και τόσα πολύ αξιόλογα γι’ αυτόν τον άνθρωπο.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Πάρτε λοιπόν το άρθρο του Κωσταντίνου Τσουκαλά στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 29-12-1997, Σελ.: P01, Κωδικός άρθρου: A16026P011. Τίτλος «ΔΡΟΥΣΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ»

Εχω κάνει μία μικρή ιεροσυλία, έκοψα παραγράφους και τόνισα κάποια πράγματα. Ελπίζω να μην αλλοιώνει τον σεβασμό που αξίζει να δείχνει κανείς σε τέτοια κείμενα και τέτοιους ανθρώπους.

ΤΑ ΕΙΠΕ ΟΛΑ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΚΟΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ.

Και μία διευκρίνιση, όχι για τον Παύλο και την Έλενα αυτή τη φορά.

Ο Καστοριάδης ήταν άθεος, συνειδητά, φιλοσοφικά, μεθοδολογικά. Εδώ «μπαινοβγαίνουν», άνθρωποι των οποίων εκτιμώ τη σκέψη, τον τρόπο, τη γραφή, .. ότι από αυτούς τέλος πάντων βγαίνει. Σε κάποιους έχω και αδυναμία.

Και που αυτοί, ίσως να θαυμάζουν, να έχουν αγαπήσει, να έχουν θαυμάσει, η να θαυμάζουν, με τον δικό τους τρόπο, κάποιους άλλους, γνωστούς ή άγνωστους που βρίσκονται στην ακριβώς αντίπερα όχθη από αυτήν του Καστοριάδη. Μπορεί να είναι ιερείς ή οτιδήποτε άλλο. Όπως εμένα με σημάδεψε η «επικοινωνία» με τον Καστοριάδη, έτσι και αυτούς τους σημάδεψε, με άλλον τρόπο, η επαφή με κάποιους άλλους, αυτούς της αντίπερα όχθης. Και, είναι περιπτώσεις που αυτή η λατρεία, εκτίμηση, θαυμασμός, ... οτιδήποτε,  προκύπτει από μία άμεση επικοινωνία και σχέση διαρκείας. Πολύ πιο έντονη από τη δική μου.

Ελπίζω να μην ενοχληθούν. Όχι τόσο για λόγους σεβασμού των διαφορετικών απόψεων κλπ. Αλλά, επειδή αυτή η ελευθερία που προκαλούσε την αμφισβήτηση στα καθιερωμένα των ανθρώπων, ίσως, να είναι ο μόνος δρόμος για τις όποιες συναντήσεις. Πάντως, όπου και αν βρίσκονται τώρα οι περισσότεροι απ’ όλους τους, θα έχουν να πουν τα δικά τους μυστικά.  

(αν τα καταφέρουμε, σε επόμενο ποστ, ίσως μπει κάτι πιο αναλυτικό για τον Καστοριάδη. αν όχι, τέλος.. Ας μείνει το κειμενάκι για έναν μύθο .. απλά).

Κίνητρο. Κάποια υπαρξιακά κείμενα των Νιρί, Παβέλ, Σοκολά και Πανδώρας περί ρόλων, ένα σκάλισμα κάποιων ημιτελών κειμένων που τα είχα ετοιμάσει για το μπλοκ, αλλά στην πορεία βαρέθηκα και ξενέρωσα, καθώς και μία πρόσφατη σχετική κουβέντα με φίλους, με έκαναν να ολοκληρώσω στα γρήγορα τα κείμενα αυτά και να τα βάλω σε πόστ. Αναφέρονται σε 100% πραγματικά περιστατικά, απλά επειδή έχουν περάσει και χρόνια, οι διάλογοι έχουν αλλάξει κάπως, αλλά το νόημα παραμένει το ίδιο. Και βέβαια έχουν γίνει αλλαγές, ώστε να μη φωτογραφίζουν κανέναν γνωστό ή άλλον (εκτός νετ εννοείται).

ΣΤΑ 15 - 16 αλλο η γυναίκα που σέβεσαι και άλλο η πόρνη

Σε κάθε περίπτωση, το θέμα «γκόμενας» ήταν κυρίαρχο μεν, δύσκολα υλοποιήσιμο δε. Παρόλα αυτά όμως, υπήρχαν πάντα οι παραμυθάδες που μας παρουσίαζαν με έπαρση τις επιδόσεις τους,. Εκ των πραγμάτων, μας έκαναν να νοιώθουμε μειονεκτικά ως άντρες. Ευτυχώς, πήραμε την εκδίκησή μας όταν σταδιακά το γκέτο των αγοριών διαλύθηκε. Εκεί με πληροφορίες από πρώτο χέρι πλέον, από τα ίδιες τις κοπέλες - πρώην «γκόμενες» (υποτίθεται), διαπιστώναμε πως οι περισσότερες επιδόσεις ήταν «μούφα». Λύτρωση.

Ταυτόχρονα όμως υπήρχε ένα δεύτερο στοιχείο που έκανε πολλούς να νοιώθουμε μειονεκτικά. Οι οίκοι ανοχής. Οκ, δεν έχεις γκόμενα, γιατί δεν πας στις πουτάνες ? Υπόψην, τότε δεν είχε προηγηθεί η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και δεν είχαμε τις δίμετρες καλλονές. Η όλη εικόνα ήταν πως πας, τη βλέπεις, όπως και αν είναι. Αν σου κάνει, σε γενικές γραμμές, πας μέσα και αυτό ήταν. Και όλοι πήγαιναν. (ή έλεγαν πως πήγαιναν).

Προσωπικά, όπως και πολλοί άλλοι, ταξιδεύαμε σε μέρη και σε ιστορίες όπου η αγάπη και το σέξ ήταν ένα. Δεδομένα και άγνωστα ταυτόχρονα, με πόθο και φόβο. Τόσο για τους κατά καιρούς έρωτές μας, όσο και για την ίδια την κατάσταση που, πρώτα την πλάθαμε και μετά καλούσαμε τους έρωτές μας να την γεμίσουν με την ονειρική τους παρουσία.

Κάποια στιγμή, αποφάσισα κι εγώ, να λέω πως «έχω πάει». Αν μου ζητούσαν λεπτομέρειες, πως και τι, ήταν εύκολο, τους παρείχα παραλλαγές των όσων είχα ακούσει, είτε από τους ίδιους, είτε και από τους άλλους. Έτσι τουλάχιστον καθάριζα με την επιβεβαίωση και μπορούσα να ασχοληθώ ανεπηρέαστος με τα όνειρα και τα αδιέξοδά μου.

Αλλά ήρθε η καταραμένη μέρα της αποκάλυψης.

Κανονίστηκε σινεμά. Ταινία. : Τόρα – τόρα – τόρα. Υπερπαραγωγή, με θέμα την αιφνιδιαστική επίθεση της Ιαπωνίας και την καταστροφή του αμερικανικού στόλου στο Περλ Χάρμπορ. Αυτό σηματοδότησε την είσοδο των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο. Και μετά…. Η σχετική «τσάρκα» στους οίκους ανοχής.

Δήλωσα συμμετοχή σε μία ομάδα 5 ή 6 αγοριών που σχηματίσθηκε, όλοι από την ίδια τάξη. Μου το είχαν προτείνει και αν έλεγα όχι θα καρφωνόμουν. Μπετόν στην άποψη πως δεν κάνω τίποτα με αυτές, είπα οκ θα ακολουθήσω (για να μη γίνω ρόμπα) αλλά δεν θα συμμετάσχω. (εξ’ άλλου η τσάρκα παρείχε το δικαίωμα της απλής αναγνώρισης χωρίς συμμετοχή).

Η ταινία ήταν φοβερή. Για πρώτη φορά, υπήρχε και η οπτική γωνία των Γιαπωνέζων σε μία πολεμική ταινία που βλέπαμε. Και έθετε ζητηματάκια γενικώς, για το τι παίχθηκε τότε. Αλλά η ταινία δεν παίζει ρόλο. Με είχε επηρεάσει όμως. Μπαίνουμε λοιπόν. Μας υποδέχεται η υπεύθυνη, ευγενέστατη κυρία, μπορεί να ήταν 40, 50, 60 .. δύσκολο να προσδιορίσει κανείς. Πρέπει – αν θυμάμαι καλά – να υπήρχε και ένας τύπος που περίμενε, στο σαλόνι. Αμέσως ο τύπος πήγε μέσα. Είχε σειρά. Παλιόφατσα ήταν.

Tip of the project. και να θέλεις να πας δηλ, αν δεις έναν τέτοιον να μπαίνει πριν …. Αστα να πάνε. (και άλλα σενάρια καταστροφής).

Εμείς περιμέναμε την κοπέλα, να τη δούμε. Η υπεύθυνη μας έπιασε τη κουβέντα. Γλυκύτατη και ευγενέστατη. Μας ρώτησε σε ποια τάξη πάμε, μας συνέστησε να προσέχουμε τα μαθήματά μας και τα σχετικά. Μας ρώτησε αν θέλαμε πορτοκαλάδα. (όντως έτσι έγινε). Οι 2 -3 πιο «μπασμένοι» από εμάς απαντούσαν μονολεκτικά, «όχι, ναι, όχι, όχι» (στην πορτοκαλάδα σίγουρα όχι.) Εγώ στην πορτοκαλάδα σκέφτηκα να πω ναι, αλλά μετά με έπιασαν οι σιχαμάρες, έβλεπα και τους άλλους και σκέφτηκα «άστο καλύτερα».   

 Μετά από κανένα τεταρτάκι, ο προηγούμενος βγήκε από το δωμάτιο, πέρασε ανάμεσα μας και έφυγε με γρήγορο βήμα προς την πόρτα.

 Τip of the project. Φαντάσου, ενώ δεν είσαι παλιόφατσα σαν τον προηγούμενο, να βγαίνεις από το δωμάτιο …. και για να φτάσεις στην έξοδο, να πρέπει να περνάς ανάμεσα από 6 πιτσιρικάδες που σε κοιτάνε, καθισμένοι στο σαλονάκι …..

 Ηρθε η κοπέλα. Ουδεμία σχέση με τις αισθητικές μας προτιμήσεις. Μετά πήγε μέσα. Αποφασίστηκε η αποχώρηση, μέσω συνεννόησης με τα μάτια. Η υπεύθυνη μας συνόδεψε μέχρι την πόρτα. Ευγενέστατη και πάλι. Μας αποχαιρέτησε. Ένοιωσα τέλεια για τους εξής λόγους.

Α) mission has been completed. No cat, no damage.

B) «Πουλάκια μου μάλλον κι εσείς τρέλα πουλάτε λέγοντας πως έχετε ξεπετάξει όλα τα σπίτια της οδού Φυλής. Όλοι μέσα στην κόμπλα είσαστε». Φοβερά λυτρωτική αίσθηση.

Γ) η υπεύθυνη καταστήματος άψογη και διασκέδασε την αμηχανία μας.

Έκρινα λοιπόν σκόπιμο φεύγοντας τελευταίος, να πω «καληνύχτα και ευχαριστούμε πολύ». Ε. αυτό ήταν …. Χαμός.

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]-->Ρε μαλάκα τι πας και λες σ’ αυτή «ευχαριστούμε» ?

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]-->Μα ήταν ευγενική μαζί μας

<!--[if !supportLists]-->-          Ε και ? εδώ είσαι σε πουτάνα. Δεν είσαι με την κοπέλα σου. <!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]-->Ναι το ξέρω, αλλά τι πειράζει που της είπα ευχαριστώ ?

<!--[if !supportLists]-->-           Άκου να δεις. Ο σεβασμός είναι για τις κοπέλες μας. Αυτές είναι για να τις σεβόμαστε. Εδώ ήρθαμε για σέξ. Και το σεξ είναι για τις πουτάνες. (ειπώθηκε 10 φορές πιο χοντρά, αλλά δεν χρειάζεται η ακριβής απόδοση). <!--[endif]-->

Μου καρφώθηκε η φράση.

Πέρασε ο καιρός. Τα όνειρα αναμετρήθηκαν με τις πραγματικότητές μας. Βρέθηκα, όπως και πολλοί άλλοι, αντιμέτωπος με πολλούς διαχωρισμούς και διχασμούς, Σχετικούς με το σεξ, τους ρόλους, τις συμπεριφορές και τα παιχνίδια.

Αλλά, πίστευα πως, αυτή η ακραία φράση, αυτή ή οριοθέτηση μεταξύ της γυναίκας / πόρνης, και της γυναίκας «αγίας» που επιλέγουμε ως σύντροφό μας (ασχέτως διάρκειας και μορφής σχέσης), δεν ήταν πλέον δεδομένη. Σε έναν κόσμο που όσο νάναι προχωράει. Και η αλήθεια είναι πως, σε γενικές γραμμές, δεν το αντιμετώπισα ιδιαίτερα ως κυρίαρχο δίλλημα. Έτσι νομίζω δηλ.  

Πέρασε ο καιρός και η πόρνη παραμένει ολίγον πόρνη και η γυναίκα που σέβεσαι γίνεται μητέρα των παιδιών σου.

Αντροπαρέα 35 – 40 πλέον. Αλλοι εντελώς άνθρωποι. Ψαγμένοι κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ. Πολλά κλπ κλπ κλπ. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, αλλά η σύνοψη έχει ως εξής

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]-->Την τάδε την γουστάρω πολύ.  Ερωτικά, επικοινωνούμε φοβερά, υπάρχει μεγάλη οικειότητα, περνάμε καλά, κλπ κλπ … (Έντονη ιστορία δηλ και με «συνολικό» κλικ, το μεγάλο ζητούμενο δηλ).

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]--> Ε καλά ρε συ, γιατί δεν το προχωράς τότε ? Φτού σου και πάλι φτού σου μη σε ματιάσουμε, αλλά προχώρα το.

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]-->Κοιτάξτε να δείτε, εγώ αν κάνω κάτι θα το πάω για σοβαρά. (κατανοητό. Στα 35 όσο νάναι μπαίνει το ερώτημα του ποιος είμαι που πάω, ρεμάλι θα μείνω, θέλω οικογένεια κλπ).

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]-->Ακόμα καλύτερα, αλλά μη την πιέσεις απ’ την αρχή βρε παιδί μου, δες και τις δικές της διαθέσεις, και αν είναι οκ ... why not.

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]--> Όχι, δεν θα κάνω τίποτα και δεν θα πιέσω τίποτα. ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΟΥ.

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]-->Ωπα. (νάτα μας…. )

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]-->Έχω μάθει ότι @#$@#!%@$%&^ κλπ κλπ κλπ. =  

Α). πηγαίνει συχνά σε μπαρ, ενίοτε πίνει και ξενυχτάει.   

Β). μάλλον έχει αλλάξει αρκετούς γκόμενους, και με πληροφορίες για ενδεχομένως πραγματοποιθέντα one night’s stands, τουλάχιστον την τελευταία περίοδο.    

Γ). Περιποιείται το σώμα της με ερωτικό τρόπο. (δεν διατυπώνεται διαφορετικά)

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]-->Μα καλά, οκ. Πες ότι είναι φάση. Εσύ δηλ δεν έχεις κάνει τα αντίστοιχα ?

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]-->Άλλο εγώ οκ. Αλλά, είναι άλλη η φάση μου και δεν λάνσαρα τον εαυτό μου σαν μελλοντικό πατέρα. Και είμαι και άντρας. Άλλο η γυναίκα που τη θέλεις μάλιστα για να κάνεις οικογένεια.

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]-->Και Τι σχέση έχει αυτό (προαναφερθέντα Α-Β-Γ) με τη μαμά των παιδιών σου ? θα τα ταίζει friskies αν είχε 10 γκόμενους πριν, ενώ αν καθόταν σπίτι και ζωγράφιζε πρίγκιπες σε άσπρα άλογα, θα ξέρει να τους μαγειρεύει φρέσκα φαγητά από τη λαϊκή?

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]--> Όχι ρε, είσαστε αλλού. Η γυναίκα που την έχει δεί γκόμενα, κάνει για γκόμενα και όχι για μαμά των παιδιών σου.

<!--[if !supportLists]-->-          <!--[endif]-->Μα είπες πως εκτός από ωραία γκόμενα που τη βλέπεις και σου τη βαράει, έχετε και φοβερή επικοινωνία, είναι μια χαρά. Και δείχνει να σε γουστάρει. Γιατί δεν μπορεί να είναι και μαμά των παιδιών σου ? Και πως διάολο ορίζεις τη μαμά των παιδιών σου ?

Πάμε τώρα για τα ενδιαφέροντα.

<!--[if !supportLists]-->-          Η μαμά των παιδιών σου, δηλ η μελλοντική σου γυναίκα. Δεν είναι αναγκαίο να σου αρέσει ιδιαίτερα, οκ, να μη σε απωθεί, αλλά δεν χρειάζεται και το πολύ πάθος. Αν έχει πάθος με σενα, θα βγάλει αργότερα και με άλλους. Να έχει σαν στόχο να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά μας κλπ. <!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->-          Και πως θα το ξέρεις από τώρα ?<!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->-          Φαίνεται. (από τα Α-Β-Γ φαντάζομαι). Αλλά παίρνεις και ένα ρίσκο όσο νάναι. (Να είναι Α-Β-Γ και να μη το ξέρεις προφανώς)<!--[endif]-->

Πάμε και για τα άλλα ενδιαφέροντα.

<!--[if !supportLists]-->-          Και δεν μου λες ρε μεγάλε. Το πάθος οκ. Πες ότι περνάει, λέμε τώρα. Η επικοινωνία ? Αν δεν ταυτίζεσαι σε 10 πράγματα μαζί της ε, σε δύο χρονάκια, αν δεν τα παίξει αυτή θα τα παίξεις εσύ, αφού σε ξέρουμε. Πως θα τη βγάλεις με τη μαμά των παιδιών σου που δεν θα τη γουστάρεις, δεν θα επικοινωνείτε ιδιαίτερα ? Σου αρκεί να μαγειρεύει και θα διαβάζει τα παιδιά ?<!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->-          Για αυτά θα θέσω όρους.  Θα βγαίνω με τους φίλους μου κλπ.<!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->-          Για μαζέψου λίγο. Εμείς στο επικοινωνιακό θα σου κάτσουμε. Στο σεξουαλικό όχι. <!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->-          Ειστε μαλάκες, εγώ μιλάω σοβαρά. Αν δεν κάνω τώρα τη κίνηση, αν δεν κάνω τώρα οικογένεια, πότε θα κάνω. ? Και αν μπλέξω μαζί της, θα την ερωτευτώ, θα την θέλω, αλλά θα με πάει πίσω.<!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->-          Εκείνη θέλει ρε παιδί μου τα αντίστοιχα ? το έχεις τσεκάρει.<!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->-          Δεν με νοιάζει. Εγώ δεν τη θέλω γι’ αυτόν τον ρόλο.<!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->-          Τη φοβάσαι έτσι δεν είναι ?<!--[endif]-->

<!--[if !supportLists]-->-          Πείτε το κι έτσι. Για μένα από τη στιγμή που κάνεις οικογένεια τα πράγματα αλλάζουν. Και η γυναίκα που θα διαλέξεις πρέπει να είναι πλασμένη γι αυτό. Όχι για τα άλλα.<!--[endif]-->

Το στόρυ δεν προχώρησε, η μοιραία γυναίκα που λεηλατούσε τα μπαρ και τους άντρες δεν ξέρω τι απέγινε, αλλά ο καλός μας παντρεύτηκε μετά από 2 χρόνια αν θυμάμαι καλά, ίσως και νωρίτερα. Βρήκε ένα "καλό κορίτσι" και το πήρε. Με προδιαγραφές μάλλον όπως τις ήθελε, έτσι λένε τα σχόλια. Δεν βγαίνει μαζί μας, δεν τα καταφέρνει. Δεν ξέρω αν είναι ευτυχισμένος ή όχι, δεν είναι εκεί το θέμα

Αλλά τελικά η διαφορά ανάμεσα στους ανώριμους 16ρηδες και τους ψαγμένους 30-40ρηδες, με μία γενιά διαφορά … δεν φαίνεται να είναι μεγάλη. Όλα αλλάζουν, αλλά πολύ αργά.