Το κειμενάκι αυτό το έγραψα στις 27 Νοεμβρίου 2006 ... Και τώρα "αναμετριέμαι μαζί του". Ηταν ένας διάλογος - πραγματικός, με ένα φωτισμένο πρόσωπο του εργασιακού μου περιβάλλοντος -.

"Φοβάμαι πως αφήνω μία για πάντα την περίοδο της αθωότητας με αυτές τις επιλογές, τις προτεραιότητες που μπαίνουν στη ζωή μου."

"Δεν θα την αφήσεις, δεν θα την χάσεις. Θα ξαναγυρίσεις, θα την ξαναβρείς"

"Και που το ξέρεις εσυ ; Δεν έχεις βιώσει τέτοιες καταστάσεις. Εδώ ειναι δύσκολα τα πράγματα. Μια χαρά είναι δηλαδή, για καλό γίνεται, αλλά θα αλλάξω. Εγώ γι' αλλού πήγαινα"

"Το ξέρω. Κι εγώ, πρόσφατα, επί δύο χρόνια, έπεσα με τα μούτρα, έκλεισα κάθε διακόπτη ευαισθησίας, δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Μετά όμως, επανήλθα."

"Δεν άλλαξε τίποτα ;"

"Δεν ήμουν όπως με είχα αφήσει ακριβώς, αλλά τα βασικά μου είχαν παραμείνει... Σάμπως δεν αλλάζουμε έτσι κι αλλοιώς ;"

"Αρα δεν με φοβάσαι ;"

"Μπα, στην αρχή για λίγο θα κλονιστείς, μέχρις ότου νοιώσεις πως πατάς σταθερά σε αυτό που κάνεις. Μετά δεν θα έχεις ανάγκη να πιεστείς, και θα μπορέσεις να αφεθείς σε αυτό που πραγματικά είσαι. Ο φόβος και η αβεβαιότητα γι αυτό που ζούμε μας κάνει να παραδινόμαστε άνευ όρων."

"Αρα όλα θα πάνε καλά;"

"Βέβαια και θα πάνε. Δές το θετικά και κόκκινα χαλιά θα σου έχουν στρώσει να πατήσεις."

"Λες πως θα ξαναβγώ ε ?

"Και βέβαια θα ξαναβγείς. Γιατί, κρίνοντας από μένα, αν πατάς γερά και πιστεύεις, δεν θα μπείς ποτέ εκεί που νομίζεις."

"Το λές με τόση βεβαιότητα, αν και η δική σου εμπειρία δεν ήταν τόσο ζόρικη και τόσο απαιτητική."

"Και που το ξέρεις πως δεν ήταν ; Επειδή οι δικές σου εξωτερικές συνθήκες φαίνονται πιο δύσκολες ; Ήταν και παραήταν. Λοιπόν όλα θα πάνε τέλεια."

Και τώρα … ένα χρόνο και κάτι μετά …ας κάνουμε τον απολογισμό.

Δεν πήγαν όλα τέλεια. Ακόμα τουλάχιστον. Εγιναν και κάτι βουτιές προς τον πάτο ... αδιανόητες.

Άλλαξα. Ίσως και να με άλλαξαν οι νέοι κόσμοι αναγκαστικά, ίσως απλά να λειτούργησαν ως επιταχυντές αλλαγών που αναζητούσα. Η αθωότητα, όση είχε μείνει, άλλαξε και αυτή, δεν βρίσκω όνομα που να της αρμόζει, μπορεί και δοκιμαζόμενη να έγινε ευαισθησία δοκιμασμένη – καθόσον στις γαληνεμένες μέρες, η ευαισθησία εκδηλώνεται πιο εύκολα.

Αλλά σίγουρα, αυτό που λένε σκληρότητα, έστειλε – τουλάχιστον – πρέσβεις καλής θελήσεως. Και οι δυνάμεις της ευαισθησίας δεν τους έστειλαν πίσω με τις κλωτσιές. Τους φίλεψαν και τους κοίμισαν όπως αρμόζει σε έναν χρήσιμο επισκέπτη. Μετά, χάθηκαν, κάπου εδώ γύρω μένουν. Νοίκιασαν και σπίτι.

Βέβαια, κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν, αν τα πράγματα είχαν πάρει διαφορετική τροπή. Μπορεί να ήταν καλύτερα, μπορεί και χειρότερα. Μπορεί δηλαδή, χωρίς κάποιες ξαφνικές αλλαγές στο εργασιακό περιβάλλον, με την ίδια πορεία που είχα μέχρι τότε, οι εκπλήξεις να ήταν πιο δύσκολες.

Από την άλλη, έγινα «σοφότερος». Μπήκα σε καταστάσεις που δεν είχα διανοηθεί προηγουμένως, έμαθα απίστευτα πράγματα για την κοινωνία και πρακτικά θέματα, κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι και πόσο μη δεδομένο, αυτό που όλοι θεωρούμε δεδομένο. Από το νερό που πίνουμε, μέχρι τους δρόμους που οδηγούμε, μέχρι τα συστήματα προστασίας περιβάλλοντος. Και τόσα άλλα.

Συμπέρασμα. Δεν είναι κόκκινο το χαλί, ούτε και στρωμένο. Μάλλον σαν αυτά τα μαγικά, τα ιπτάμενα, των παραμυθιών της ανατολής. Με πολλά χρώματα, παιχνιδιάρικο, επικίνδυνο, ξεκούραστο, βαρετό, συναρπαστικό, μονότονο.

Έτσι είναι πάντα τελικά.