Τέλος στη ζωή του έβαλε στις εννέα το πρωί της Τετάρτης ένας 77χρονος άντρας στη μέση της πλατείας Συντάγματος. Ο ηλικιωμένος αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι, μπροστά στα μάτια των περαστικών. 

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, ο άνδρας δεν είπε κάτι πριν θέσει τέλος στη ζωή του. Βρισκόταν ανάμεσα στα δέντρα στη δεξιά πλευρά της πλατείας. 

Αμέσως κλήθηκε η αστυνομία και το ΕΚΑΒ, που έσπευσαν στην περιοχή. Η σορός του άτυχου άνδρα μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο αυτόχειρας, που ήταν συνταξιούχος φαρμακοποιός, άφησε σημείωμα, στο οποίο ανέφερε ότι αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα. 

Μεταξύ άλλων, στο σημείωμα έγραφε πως «η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου. Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου.

»Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)».

Ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής Κώστας Λουράντος, ανέφερε πως ο 77χρονος ήταν παλιά φαρμακοποιός και μέλος του Συλλόγου μέχρι το 1994.

Τότε πούλησε το φαρμακείο που διατηρούσε στη περιοχή των Αμπελοκήπων σε άλλο συνάδελφό του.

Πηγή: http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4708388

Διαβάζοντας την είδηση ήρθε στο μυαλό μου το παρακάτω ποίημα του Τάκη Σινόπουλου (1917-1981).

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

Οι άνθρωποι που θυσιάζονται με τη θέλησή τους για κάποιο ιδανικό, λυτρώνονται. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να μην επέλεξε την αυτοπυρπόληση για να διαμαρτυρηθεί,ωστόσο η αυτοκτονία του ήταν εξίσου ιισχυρή μορφή επανάστασης. Εις μνήμην, λοιπόν, ενός γενναίου ανθρώπου που έχει πλέον λυτρωθεί.