Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα

              πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα

             στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία....

Χθες βράδυ για μια ώρα στο τηλέφωνο ανταλλάσαμε με μια φίλη μου αναμνήσεις από το σχολείο! Τα καλύτερά μας χρόνια λέγαμε... Η αλήθεια είναι ότι πολύ θα ήθελα να γυρίσω έστω και για λίγο το χρόνο πίσω. Πολλοί λένε με τα μυαλά που έχω τώρα. Εμένα δε με νοιάζει με τι μυαλά θα γυρίσω πίσω, αρκεί να γυρίσω!Νομίζω το παραπάνω τραγούδι με αντιπροσωπεύει απόλυτα (αν εξαιρέσουμε τις ρυτίδες!) και στενοχωριέμαι όταν ακούω παιδιά να λένε ότι δεν τους αρέσει το σχολείο και όταν βλέπω παιδιά να βιάζονται να μεγαλώσουν... Έχω, βέβαια, ακούσει και από ενήλικες "καλλίτερα η δουλειά, να έχω τα λευτάκια μου, παρά το σχολείο με τα διαβάσματα". Εγώ διαφωνώ σ' αυτό.

 Όταν είσαι στο σχολείο έχεις μόνο μία ή δύο υποχρεώσεις: να πηγαίνεις σχολείο και να διαβάζεις. Όταν δεν κάνεις το δεύτερο είναι σίγουρο ότι θα ακούς κατσάδες, θα έχεις κακούς βαθμούς και στενοχωρημένους/τσαντισμένους γονείς αλλά είναι γονείς και κάποια στιγμή τους περνάει και σε συγχωρούν κατά κάποιο τρόπο γιατί είσαι το παιδί τους και σ' αγαπάνε. Δε λέω, υπάρχουν και γονείς πολύ πιεστικοί και είναι λογικό παιδιά με τέτοιους γονείς να μη θέλουν να ξαναδούν βιβλία και σχολεία... Το θέμα είναι ότι όταν δουλεύεις και βγάζεις λεφτά αυξάνονται και οι υποχρεώσεις σου. Δεν είναι μόνο το διάβασμα. Αν δεν είσαι τυπικός στη δουλειά σου μπορεί και να σε διώξουν, έχεις να τ' ακούς από αφεντικό και πελάτες, και ένα σωρό λογαριασμούς να πληρώσεις. Όταν πηγαίνεις σχολείο όλα τα πληρώνουν άλλοι, παίρνεις και χαρτζιλικάκι και το σκορπάς όπου και όπως θες και υπάρχει κάποιος να σε υπερασπιστεί πλείστων των φορών αν συμβεί και τίποτα! Κι εκτώς αυτού στο σχολείο δεν είσαι μόνιμα κλεισμένος σε ένα γραφείο, έχεις συχνά διαλείμματα, κάνεις κοπάνες και μπορεί να τη γλυτώσεις φτηνά με αυτό, έχεις φίλους, κάνεις πλάκες είσαι πιο χαλαρός βρε παιδί μου, απ' ότι είσαι στην εργασία σου. Είναι, βεβαία, λίγο ζόρι με φροντιστήρια και ειδικά σε περιόδους εξετάσεων αλλά για μένα από δω που βρίσκομαι (ίσως ακόμα και τότε) έχει τη γλύκα του... Είναι πιο απλό τελικά ειδικά αν διαβάσεις έστω και λίγο (με τα μυαλά που έχω τώρα αυτό το τελευταίο!)...

Ίσως τα λέω αυτά γιατί μπορεί και να ήμουν απ' τα τυχερά παιδιά: πίεση πολύ απ' το σπίτι δεν είχα, είχα κυρίως γκρίνια, ήμουν μέτρια μαθήτρια, αλλά με λάτρευαν οι περισσότεροι/ες καθηγητές/ριες για το μυαλό μου κι επειδή ήμουν ευγενική και τους σεβόμουν (απ' ότι λένε τουλάχιστον). Δεν ξέρω... Φίλους και παρέες έκανα στο Γυμνάσιο και έχω κρατήσει τελικά επαφή μόνο με μία κοπέλα και αυτή αραιά και που... Πάντως θυμάμαι ότι πέρασα καλά στο σχολείο (για Γυμνάσιο-Λύκειο μιλάω, γιατί το δημοτικό ήταν η χειρότερή μου), παρότι καμιά φορά δεν ήθελα να πάω ή βιαζόμουν να μεγαλώσω.. Από τότε ήξερα ότι θα μου λείψει κι ότι θα είναι η καλλίτερη εποχή της ζωής μου..! Μη με ρωτήσετε πως το ήξερα. Απλά το ήξερα...Δεν ξέρω πως, όπως δεν ξέρω πως κατέληξα να γράφω αυτά αντί κάτι άλλο που είχα στο μυαλό μου να γράφω! 

... here i am on broken wings, quiet thoughts, unspoken dreams... here i am, alone again spending my time, i hear the clock tick and i think of you... time after time i'm faiding like a flower... flashbacks.. suitcase of memories... la foule sentimental θυμάμαι όσα είχες πει κι ακόμα ελπίζω σε κάτι...i will try, i just need a little time, a little time to get your face right out of my mind... but on a night like this i remember everything, i remember all your moves, i remember you and i'm feeling so small, i stare at the wall hopping that you think of me too... i don't wanna be lonly no more... tell me why when i scream there's no reply, when i reach out there's nothing to find, when i sleep i'll break down and cry? 

I thank the Lord that you 're not here to see me, in the shape i'm in... just a fool to believe i've anything he needs... he's like the wind...

T' extrano, t'olvido, te amo...

Ένα χρόνο μετά τα τραγούδια τα λένε καλύτερα από μένα...