Επιτέλους έφτασε η μέρα! Είναι 30 Ιανουαρίου! Σήμερα το βράδυ θα είμαι κι εγώ στο εκεί!!! Αλλά και πάλι είναι σχεδόν 11 η ώρα... Άντε 10 ωρίτσες έμειναν! Δηλαδή 9 και η τρέχουσα! :) :) :) Ναι... αλλά... πώς θα περάσουν 9 ώρες???... Μάλλον θα φυτευτώ πάλι στον υπολογιστή και στο Neverwinter Nights... Μ' αυτό το παιχνίδι πραγματικά κολλάω! Μια φορά ήταν 11 το βράδυ και σκέφτηκα να παίξω 1 ωρίτσα για να πάω μετά για ύπνο. Τελικά όταν σήκωσα τα μάτια μου από τον υπολογιστή, έξω είχε ξημερώσει!!! Όλε! Αρκεί βέβαια να μην ξεχαστώ τόσο πολύ που τελικά... χάσω και τη συναυλία! Φαντάζεσαι;; ::LoL:: Καλή μέρα σε όλους!!! :)

Είναι 29 Ιανουαρίου. Σήμερα το βράδυ στις 9 έχει συναυλία ο Γιώργος Νταλάρας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, μια συναυλία που διοργανώνει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα παιδιά της Αφρικής. Θα ερμηνεύσει δυο μεγάλα έργα του Ariel Ramirez, "Misa Criolla" και "Navidad Nuestra"! Αυτή τη στιγμή είναι 11 η ώρα... Σε 10 ώρες από τώρα κάποιοι θα είναι εκεί! Τους ζηλεύω! Εγώ θα πάω μόνο αύριο! Ανυπομονώ να έρθει αυτό το αύριο! Όταν θέλεις να περάσει η ώρα δεν περνάει με τίποτα! Ήδη έχουν περάσει τόσα λεπτά, κι όμως δεν έχει περάσει ούτε μία ώρα!! Ακόμα 11 είναι...

Είναι βραδάκι, θέλεις να αράξεις στον δερμάτινο καναπέ σου και να χαζέψεις λίγο στην τηλεόραση μέχρι να έρθει η ώρα να κοιμηθείς… αλλά όλα όσα έχει εκείνη την ώρα η τηλεόραση δε βλέπονται! Τι μέρα είναι; Κυριακή φυσικά! Τις Κυριακές που θέλει ο κόσμος να χαλαρώσει λίγο βλέποντας τηλεόραση, το ένα κανάλι είναι χειρότερο απ' τ' άλλο και όλα μαζί συναγωνίζονται στη χαζομάρα! Μάλλον όλο αυτό γίνεται επίτηδες. Πώς νομίζεις ότι έχει αποχαυνωθεί ο κόσμος; Με όλες τις αηδίες που σου σερβίρουν πολλές φορές μη έχοντας άλλη επιλογή θα αναγκαστείς να κάτσεις και να τις δεις! Στην αρχή θα βρίζεις με αυτά που βλέπεις. Μετά θα το πάρεις λίγο πιο χαλαρά το θέμα και θα τα βλέπεις για να σπάσεις πλάκα. Αλλά σιγά-σιγά και χωρίς να το καταλάβεις, θα αρχίσεις να συνηθίζεις όλες αυτές τις χαζομάρες που σου πλασάρουν και στο τέλος θ' αρχίσουν να σ' αρέσουν κιόλας! Και τότε, πάει, θα το 'χεις χάσει το παιχνίδι, γιατί αν μπεις σ' ένα λούκι δεν είναι και τόσο εύκολο να βγεις! Θα έχεις γίνει ένας από τη μάζα. Θα έχεις χάσει πολλά στοιχεία της προσωπικότητάς σου, όπως τη σκέψη, το γούστο, τη μοναδικότητα, το επίπεδο… Θα έχεις γίνει κι εσύ ένας από τη μάζα! Και τότε κάποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους που θα έχουν καταφέρει να πετύχουν το στόχο τους… Κι ύστερα θα έχουν και το θράσους να σου λένε το "κλισέ": "Αυτά θέλει ο κόσμος, αυτά του δίνουμε!"...

Mια φορά, ένας φίλος μου, ο Aρίστος Παυλίδης, μου λέει: «Xθες άκουσα ένα τραγούδι σου, πολύ ωραίο. Ήταν το “Όταν ανθίζουν πασχαλιές”».

«Πώς το κατάλαβες ότι είναι δικό μου;», τον ρώτησα.

«Έχει πουλιά μέσα».

«Έχει πουλιά;».

«Nαι».

«E, και;»

«Kαλά, ρε, δεν ξέρεις πως όταν γράφεις και τα λόγια στα τραγούδια σου, όλο και θα ’χεις μέσα κανένα πουλί; Kανένα περιστεράκι, κανένα χελιδονάκι, από κει το καταλαβαίνω», μου είπε γελώντας.

Άρχισα να σκέφτομαι τα τραγούδια μου με δικούς μου στίχους.

Tο πρώτο είναι «Tο περιστεράκι», το δεύτερο, το «Aν δεις στον ύπνο σου ερημιά». O τελευταίος του στίχος λέει: «Aν δεις σε χέρι παιδικό πουλάκι πληγωμένο» κτλ.

Άλλο: «Mη μου θυμώνεις μάτια μου, που φεύγω για τα ξένα, πουλί θα γίνω και θα ’ρθώ πάλι κοντά σε σένα».

Στο «Όταν ανθίζουν πασχαλιές»: «Eίπες πως θά ’ρθεις να με βρεις, μα γέρασε η καρδιά μου, κι ούτε πουλί φτερούγισε μέσα στην ερημιά μου».

Tο «Ήθελα να ’μουνα πουλί, να ’μουν χελιδονάκι» και άλλα.

«Kοίτα, ρε, πλάκα», λέω από μέσα μου, «τόσα πουλιά κι εγώ χαμπάρι δεν πήρα». Προσπάθησα να βρω μια εξήγηση, αλλά δε βρήκα. Πέρασε καιρός. Mια μέρα θυμήθηκα ένα περιστατικό από τις πρώτες μέρες στο στρατό. Tι γίνεται τώρα δεν ξέρω. Tότε όμως μας κλείναν για σαράντα μέρες μέσα στο στρατόπεδο, για τη βασική εκπαίδευση. Όταν τελείωνε η βασική εκπαίδευση, γινόταν η ορκωμοσία και μόνο τότε μπορούσαμε να βγαίνουμε τα βράδια έξω στην πόλη, για καμιά βόλτα. Όταν βρέθηκα στο στρατόπεδο της Kαλαμάτας κλεισμένος για σαράντα μέρες, κόντεψα να τρελαθώ. Δεν ήμουν πειθαρχημένο άτομο, γιατί εκεί πάνω στο Eπταπύργιο μεγαλώναμε ελεύθερα. Δεν μπαίναμε εύκολα σε καλούπια. Δεν ήμασταν του ορνιθοτροφείου, ούτε του ιχθυοτροφείου. Mε μια λέξη, ήμασταν αλανιάρηδες. Ένα μεσημέρι είχαμε μια ώρα ανάπαυση. Kάθησα σε μια σκιά και σκεφτόμουν το χάλι μου. Πιο πέρα, στα πενήντα μέτρα περίπου, ήταν ο τοίχος που μάντρωνε το στρατόπεδο. Kοντά στον τοίχο, από τη μέσα μεριά είχε ένα δέντρο κι ένα έξω από τον τοίχο. H απόσταση από το μέσα δέντρο με το έξω, ήταν καμιά δεκαριά μέτρα. Kαθώς χάζευα προς τον ουρανό και τα δέντρα, βλέπω ένα πουλάκι, που πήγε και κάθησε σ’ ένα κλαδί στο μέσα δέντρο. Aφού κοίταξε μια αριστερά μια δεξιά, δίνει μια και πάει στο έξω δέντρο. Aυτό έγινε δυο-τρεις φορές. Kαι τελικά πέταξε προς την πόλη. Kοίταξε, λέω, με πόση ευκολία βγαίνει έξω από το στρατόπεδο το πουλάκι κι εγώ δεν μπορώ να κάνω ούτε ένα βήμα.
Tο ζήλεψα και ήθελα να ’μουν κι εγώ πουλί, να πετάξω και να γυρίσω πίσω στις αγάπες μου. Στη Θεσσαλονίκη, στη μουσική, στους φίλους μου. Ποιος ξέρει; σκέφτηκα. Ίσως από κείνο το περιστατικό να μπήκαν μέσα μου τα πουλιά.
________________________________________________________________________________________

Τα τραγούδια...

Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά
Ερμηνεία: Μανώλης Καναρίδης / Δίσκος 45 στροφών - 1961

Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά
και δέντρα μαραμένα
θα κλαιν στον κήπο σου πουλιά
και μια καρδιά στα ξένα

Αν δεις στον ύπνο σου εκκλησιά
αν δεις την Παναγία
κάνε τον πόνο μου χαρά
το δάκρυ μου ευτυχία

Αν δεις σε χέρι παιδικό
πουλάκι πληγωμένο
πάρε τις στράτες να με βρεις
εγώ σε περιμένω

Αποχαιρετισμός (Μη μου θυμώνεις μάτια μου)
Ερμηνεία: Χορωδία Φ.Ε.Μ. / Δίσκος 45 στροφών - 1964

Μη μου θυμώνεις μάτια μου
θα φύγω για τα ξένα
πουλί θα γίνω και θα'ρθω
πάλι κοντά σε σένα

Άνοιξτο παραθύρι σου
έρωτα ,βρε αδερφέ μου
και με γλυκό χαμόγελο
μια καληνύχτα πες μου

Μη μου θυμώνεις μάτια μου
παρηγοριά και φως μου
κι αυτή τη δύσκολή στιγμή
μόνο κουράγιο δως μου

Βασανάκι βασανάκι
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας / Δίσκος 45 στροφών - 1971

Κόψε κυρά βασιλικό
και στρώσε το τραπέζι
βάλε και στο γραμμόφωνο
κάτι παλιό να παίζει

Βασανάκι βασανάκι
η ζωή μας γέρασε
κι η χαρά από μπροστά μας
βιαστική προσπέρασε

Σπάσε κυρά και το κλουβί
τ' αηδόνι να πετάξει
κι είναι βαριά η φυλακή
ας είναι κι από μετάξι

Είχα ένα καραβάκι
Ερμηνεία: Θάνος Βίνος-Μανώλης Καναρίδης / Δίσκος 45 στροφών - 1961

Είχα ένα καραβάκι
και ταξίδευα ο φτωχός
νηστικός και διψασμένος
κι από αγάπη ορφανός.

Άστρα και θαλασσοπούλια
είχα για παρηγοριά
λιμανάκι της καρδιάς μου
μιαν αγάπη στη στεριά.

Έχασα το καραβάκι
και πλανιέμαι μοναχός
στην αγάπη πληγωμένος
και στο κύμα ναυαγός

Έρημος μες στην ερημιά
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας / Δίσκος: "Όταν ανθίζουν πασχαλιές" - 1971

Ούτε ένα αηδόνι στον μπαχτσέ
ούτε ένα περιστέρι
κι έμεινε άδειο κι ορφανό
το παγωμένο χέρι

Έρημος μες την ερημιά
μ' ένα μαχαίρι στην καρδιά

Ήρθε νοτιάς ήρθε χιονιάς
κι ακόμα δεν εφάνης
το παγωμένο χέρι μου
για λίγο να ζεστάνεις

Έρημος μες την ερημιά
μ' ένα μαχαίρι στην καρδιά

Κι αν η δική σου μαχαιριά
τα σπλάχνα μου τρυπάει
το τσακισμένο χέρι μου
το χέρι σου ζητάει

Έρημος μες την ερημιά
μ' ένα μαχαίρι στην καρδιά

Ήθελα να 'μουνα πουλί
Ερμηνεία: Γιάννης Καλατζής / Δίσκος: "Όταν ανθίζουν πασχαλιές" - 1971

Ήθελα να 'μουνα πουλί
να 'μουν χελιδονάκι
να σ' αγαπώ την άνοιξη
και το καλοκαιράκι.

Ήθελα να 'μουν σύννεφο
τον κόσμο να γυρίζω
κι όταν σε καίει ένας καημός
εγώ να σε δροσίζω.

Ήθελα να 'μουν αετός
να μη με πιάνει μπόρα
να σ' αγαπώ μες στη ζωή
κάθε στιγμή και ώρα.

Κάτω στα Πετράλωνα
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας / Δίσκος 45 στροφών - 1968

Κάπου στα Πετράλωνα ένα χελιδόνι
έφερε την άνοιξη έστησε φωλιά

Άνθισε η γειτονιά άνθισαν οι δρόμοι
η παλιά αγάπη μου γύρισε ξανά

Κάπου στα Πετράλωνα ο χορός αρχίζει
το τραγούδι άναψε στις καρδιές φωτιά

Κι ο γλυκός ο μπαγλαμάς κάτι μουρμουρίζει
κι η παλιά αγάπη μου γύρισε ξανά

Όταν ανθίζουν πασχαλιές
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας & Χορωδία / Δίσκος 45 στροφών - 1971

Είπες πως θα ‘ρθεις να με βρεις
μα γέρασ’ η καρδιά μου
κι ούτε πουλί φτερούγισε
μέσα στην ερημιά μου

Χελιδονάκι του Μαγιού
πόσο πολύ σου μοιάζω
όταν ανθίζουν πασχαλιές
κι όταν αναστενάζω

Μη μου θυμώνεις μάτια μου
Ερμηνεία: Γιάννης Πουλόπουλος / Δίσκος 45 στροφών - 1965

Μη μου θυμώνεις μάτια μου
που φεύγω για τα ξένα
πουλί θα γίνω και θα ρθω
πάλι κοντά σε σένα

Άνοιξ' το παραθύρι σου
ξανθέ βασιλικέ μου
και με γλυκό χαμόγελο
μια καληνύχτα πες μου

Μη μου θυμώνεις μάτια μου
τώρα που θα σ' αφήσω
κι έλα για λίγο να σε δω
να σ' αποχαιρετήσω

Ξενάκι είμαι και θα 'ρθω
Ερμηνεία: Γιάννης Καλατζής / Δίσκος 45 στροφών - 1971

Απόψε μαυρομάτα μου
σου χάρισα τα νιάτα μου
και βρέθηκα στην ξενιτιά
πουλί σε θάλασσα πλατιά

Ξενάκι είμαι και θα ‘ρθω
στο στρώμα σου να κοιμηθώ
κι αν σε μαλώσουν μην ντραπείς
ξενάκι είμαι να τους πεις

Το φεγγαράκι ρώτησα
πού θα σε βρω αρχόντισσα
και μου είπε ο αυγερινός
εκεί που φέγγει ο ουρανός

Σ' αυτή την πόλη
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας / Δίσκος: "Τρελλοί και άγγελοι" - 1986

Μ' ένα τσιγάρο όταν νυχτώνει
μες στο μυαλό μου παίρνεις μορφή.
Γίνεσαι κόσμος, ήλιος κι αστέρια,
μέσα στα χέρια λευκό πουλί.

Μ' ένα τσιγάρο έρχεσαι πάλι
στο άδειο σπίτι το σκοτεινό,
κι όπως σε βρίσκω μέσα στη ζάλη
αρχίζω πάλι να ξαναζώ.

Σ' αυτή την πόλη μ' άφησες μόνο
και είμαι δέντρο στην πυρκαγιά.
Εσύ με είδες σαν δολοφόνο
κι εγώ σε είδα σαν Παναγιά

Το λιμάνι (Είπες αντίο)
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας / Δίσκος 45 στροφών - 1969

Κάναμε όνειρα και χτίζαμε παλάτια
και λογαριάζαμε να ζούμε σαν πουλιά
μα ήρθαν βοριάδες και καταιγίδες
και μας γκρεμίσαν της αγάπης τη φωλιά

Και στο λιμάνι ήρθε το πλοίο
είπες αντίο και σου είπα έχε γεια
κι έμεινα μόνος μπρος στο μουράγιο
χωρίς κουράγιο και συντρίμμια την καρδιά

Το περιστεράκι
Ερμηνεία: Ζωίτσα Κουρούκλη / Δίσκος: "Ζωίτσα Κουρούκλη-Τα ωραιότερά μου τραγούδια" - 1992

Περιστεράκι μου , σαν σε κοιτάζω
νιώθω μια θλίψη κι αναστενάζω
κι όνειρα κάνω κάθε φορά
περιστεράκι μου νά'χα φτερά

Σ'όλο τον κόσμο πως θα πετούσα
και την αγάπη θ'αναζητούσα
θά'ταν για μένα διπλή χαρά
περιστεράκι μου , νά'χα φτερά

Όταν η μέρα γλυκοχαράζει
μες στην ψυχή μου πόθος φωλιάζει
κι όλο κοιτάζω τον ουρανό
περιστεράκι μου αχ, πως πονώ

(Τα στοιχεία των ερμηνευτών και των δίσκων έχουν παρθεί από το βιβλίο του Σταύρου Κουγιουμτζή "Χρόνια σαν βροχή", Εκδ. Ιανός, 2005. Σε όλα τα τραγούδια αναγράφεται η πρώτη χρονολογικά έκδοση του κάθε τραγουδιού)

Υπάρχουν στιγμές που η μοναξιά φτάνει στο αποκορύφωμα! Θέλεις να επικοινωνήσεις με κάποιον και δε βρίσκεις κανέναν! Κανείς δεν απαντάει το τηλέφωνό του! Καταφεύγεις στη μέθοδο επικοινωνίας μέσω sms... Στέλνεις σε καμιά δεκαριά άτομα και δε σου απαντάει κανείς! Περιμένεις... Περιμένεις... Απογοήτευση...

Και ξαφνικά... μια εντελώς άσχετη στιγμή κι από εκεί που δε το περιμένεις, σε θυμούνται όλοι! Αυτό που θα έχουν να σου πούν δε θα είναι ευχάριστο, κι εσύ εκείνη τη στιγμή θα είναι το μόνο που δε θα θες ν' ακούσεις γιατί θα βρίσκεσαι για παράδειγμα σε κάποια γιορτή... Ίσα-ίσα για να σου χαλάσει η διάθεση...

Δε μπορώ να καταλάβω τον κόσμο γύρω μου... Μοιάζουν όλοι τρελλαμένοι! Αρπάζονται με το παραμικρό! Τους λείπει η ηρεμία! Τα πιο κουφά περιστατικά δε, τα βλέπεις συνήθως στα μέσα μαζικής μεταφοράς...

Για παράδειγμα στο μετρό... Τις προάλλες κατέβαινα μαζί με τους άλλους από την κυλιόμενη σκάλα. Υποτίθεται ότι στις κυλιόμενες σκάλες πρέπει να στεκόμαστε δεξιά, ώστε όποιος θέλει να μπορεί να κατέβει πιο γρήγορα απ' την αριστερή ουρά. Έτυχε λοιπόν κι ένας ηληκιωμένος κύριος είχε σταθεί αριστερά. Κι ένας κάφρος που στεκόταν από πίσω του, αντί να του πει εκείνη τη στιγμή όμορφα κι ωραία "συγνώμη λίγο να περάσω", μόλις κατέβηκε τη σκάλα άρχισε να τον βρίζει και να τον λέει αγράμματο επειδή "δεν ξέρει να διαβάσει ότι πρέπει να στεκόμαστε δεξιά"... Έτσι φέρονται σ' έναν ηληκιωμένο κύριο; Λες και θα συμβεί κάτι τραγικό αν χάσεις ένα μετρό! Που μετά από 3 λεπτά θα περάσει άλλο...

Προχτές, άλλο πάλι... Ο συρμός έφτασε στον Αγ. Δημήτριο, που είναι τερματικός σταθμός, και άρχισαν να σπρόχνωνται για να βγούν έξω!! Λες και δε θα έβγαιναν όλοι έτσι κι αλλιώς...

Και μια βιασύνη βρε αδερφέ! Μόλις έρχεται ο συρμός, εκεί που στέκεσαι, όπως πρέπει, πίσω από την κόκκινη γραμμή του δαπέδου, ξαφνικά νιώθεις να πέφτει πάνω σου ένα κύμα ανθρώπων, οι οποίοι σπρώχνονται ποιός θα μπει πρώτος μέσα, λες και δε θα είναι ο ίδιος συρμός αν μπεις πρώτος ή τελευταίος, ή λες και αν μπεις πιο γρήγορα μέσα, ο συρμός θα φτάσει πιο γρήγορα στον προορισμό του!

Αλλά τα πιο κουφά συμβαίνουν μέσα στα λεωφορεία... Το λεωφορείο πήχτρα. Εκεί που έχεις καταφέρει να σταθείς κάπου, έρχεται μια κυράτσα και σου ζητάει να κάνεις λίγο στην άκρη να περάσει προς τα μέσα. Εν τω μεταξύ τί καλύτερο έχει πιο μέσα δεν έχω καταλάβει, αφού όλο το λεωφορείο είναι γεμάτο. Εν πάσει περιπτώσει, αφού θέλει να πάει πιο μέσα ας πάει. Περιμένεις λίγο να σταματήσει το λεωφορείο για να μπορέσεις να αφήσεις τη χειρολαβή για να περάσει η κυρά, κι εκείνη σε βρίζει γιατί δεν έκανες στην άκρη μόλις σου το είπε! Λες και θα συμβεί τίποτα τραγικό μετά από 5-6 δευτερόλεπτα! Και φυσικά αν αφήσεις τη χειρολαβή και ξαφνικά φρενάρει το λεωφορείο, μόνο εσύ θα φύγεις, γιατί ως γνωστόν οι "καμικάζι" δεν παθαίνουν τίποτα με τα απότομα φρεναρίσματα!

Βέβαια υπάρχουν και κάφροι "χρήζοντες βοήθεια"... Κάποια φορά μπαίνουν ταυτόχρονα μέσα στο λεωφορείο μια κοπέλα και ακριβώς από πίσω της ένας τύπος με μαγκούρα. Η κοπέλα κάθεται. Κι αυτός αντί να της ζητήσει τη θέση, αρχίζει να τη βρίζει γιατί δε του την άφησε! Τι να κάνουμε τώρα, δυστυχώς δεν έχουμε μάτια και στην πλάτη! Τελικά του έδωσε τη θέση, αλλά λίγη ευγένεια (έστω λίγη!!) ποτέ δεν έβλαψε κανέναν!!

Φυσικά κάτι τέτοια περιστατικά (και άλλα τρίς-χειρότερα, μακάρι να ήταν μόνο αυτά που έγραψα παραπάνω) και μάλιστα σε καθημερινή βάση, ακόμα και όταν δε συμβαίνουν σ' εσένα τον ίδιο, σε προβληματίζουν, σε στενοχωρούν, σε φθείρουν! Τι κάνεις για να τα αντιμετωπίσεις; Δυστυχώς δε μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί απ' ότι φαίνεται έτσι είναι η ζωή, η κοινωνία, ο κόσμος... Προσωπικά, το μόνο που βοηθάει λίγο την κατάσταση είναι ένα mp3 που υπάρχει πάντα μέσα στην τσέπη μου. Κι αυτό γιατί η μουσική πάντα με ηρεμούσε... Αλλά το κακό είναι ότι είτε έχεις την ένταση χαμηλά είτε δυνατά, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα! Γιατί μπορεί να κυκλοφορείς συνέχεια με τ' ακουστικά στ' αφτιά και να μοιάζεις "στον κόσμο σου", αλλά παρόλα αυτά τ' ακούς όλα! Δυστυχώς... Ξέρεις πόσα πράγματα γύρω μου θα ήθελα να μην είχα ακούσει;...

Η αρχή ενός μήνα ίσως να είναι η αφορμή για ένα νέο ξεκίνημα...

Η μουσική και τα τραγούδια είναι αυτά που μας ενώνουν, μας συγκινούν, μας κάνουν να ερωτευόμαστε, συντροφεύουν ευχάριστα την καθημερινότητά μας...

Ας αρχίσει λοιπόν αυτός ο μήνας μουσικά!

Παρακάτω συγκέντρωσα μερικά τραγούδια που έχουν σχέση με το μήνα Γενάρη...

Οι τίτλοι των τραγουδιών είναι links. Πατώντας τους μπορείτε να δείτε τους στίχους τους... Καλή "ακρόαση"!

Γενάρης 1904
(Θ. Μικρούτσικου - Κ. Π. Καβάφη)
Κ. Θωμαΐδης

Γενάρης
(Β. Κουμπή - Λευτ. Παπαδόπουλου)
Γ. Θωμόπουλος

Ο χρόνος του Γενάρη
(Π. Θαλασσινού - Ηλ. Κατσούλη)
Π. Θαλασσινός

Ο ταξιδιώτης
(Χρ. Κροκίδη - Απ. Μπουλασίκη)

Δώδεκα μήνες αθλητές
(Δημ. Μαραγκόπουλου - Μ. Κριεζή)
Αντ. Κοντογεωργίου & Σπ. Σακκάς

Aτάκες
(Θ. Μικρούτσικου - Αλ. Ακλαίου)
Δημ. Μητροπάνος

Κι είχα μοιραστεί μαζί σου
(Γ. Χατζηνάσιου - Κ. Τριπολίτη)
Δημ. Γαλάνη

Σε βρήκα
(Χρ. Γκάρτζου - Λ. Νικολακοπούλου)
Χρ. Γκάρτζος

Στα μέρη που μεγάλωσα
(Ορφ. Περίδη - Θοδ. Γκόνη)
Μ. Λιδάκης

Το άσπρο σου πουκάμισο
(Ν. Αντύπα - Λευτ. Παπαδόπουλου)
Χ. Αλεξίου

Μακρύς χειμώνας
(Δημ. Αποστολάκη)
Χαΐνηδες

Σε βρήκα στη Μονεμνασιά
(Λ. Κηλαηδόνη - Μ. Ελευθερίου)
Α. Πρωτοψάλτη

Το παιδί από την Κρήτη
(Μ. Χατζιδάκι - Μιχ. Μπουρμπούλη)
Β. Λέκκας

Ο Τέλης ο τεμπέλης
(Γ. Ζαμπέτα)
Γ. Ζαμπέτας