Πετάω λέμεεεεε!!!!!

Χθες, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στο Αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο "Θα πιω απόψε το φεγγάρι", ο Νταλάρας είπε το αγαπημένο μου τραγούδι!!!!

Δυστυχώς είναι ένα από τα "αδικημένα" τραγούδια που δε λέει συνήθως στις συναυλίες. Παρόλα αυτά χθες το είπεεεεε!!!!

Κι έγινε ακριβώς το ίδιο, όπως είχε γίνει και πέρυσι στο ίδιο αφιέρωμα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών: στο πρόγραμμα της συναυλίας δεν αναγραφόταν το τραγούδι. Αλλά τελικά... ΤΟ ΕΙΠΕΕΕΕΕΕ!!!!!

Κάποια στιγμή θα γράψω την προσωπική μου ιστορία με το τραγούδι αυτό...

Προς το παρόν γράφω τους στίχους. Ας το ακούσουμε. Ξανά και ξανά!

Αλλά σε ένταση που να σπάνε τζάμια!!!

Πάνε να πεις

Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

ΠΑΝΕ ΝΑ ΠΕΙΣ στη μάνα μου
τα ρούχα μου να ρώσει
τι το φτωχό κορμάκι μου
το χώμα θα το λιώσει...

ΠΑΝΕ ΝΑ ΠΕΙΣ στους φίλους μου
να μη με περιμένουν
γιατί και τα ψηλά βουνά
ραγίζουν και πεθαίνουν...

Μόνο σ' αυτήν π' αγάπησα
μη φτάσει το χαμπέρι
γιατί είναι είκοσι χρονών

κι από καημό δεν ξέρει...

Ακούστε την 1η εκτέλεση του τραγουδιού στο player στη δεξιά στήλη ------------------->

Όλο αναμνήσεις είμαι τις τελευταίες μέρες...! Χθες, ακούγοντας στο Δεύτερο Πρόγραμμα το τραγούδι "Στη γιορτή της αυγής (Alla fiera dell' est)" από τον ζωντανό δίσκο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα "Αλκυονίδες μέρες" θυμήθηκα το αντίστοιχο παραμύθι που μου έλεγε η γιαγιά μου όταν ήμουν πολύ μικρή. Δεν είχα πάει ούτε στο νηπιαγωγείο, αλλά το θυμάμαι ακόμα! Το τραγούδι με τον Μαχαιρίτσα λέει:

Στη γιορτή της αυγής, με δυο δεκάρες
ένα ποντίκι μου πήραν μικρό.

Κι έρχεται μια γάτακαι τρώει το ποντίκι
μα έχω κι άλλα πολλά να σας πω.

Στη γιορτή της αυγής, με δυο δεκάρες
ένα ποντίκι μου πήραν μικρό
Κι έρχεται ένας σκύλοςδαγκώνει τη γάτα
που 'φαγε το ποντίκι
μα έχω κι άλλα πολλά να σας πω.

Στη γιορτή της αυγής, με δυο δεκάρες
ένα ποντίκι μου πήραν μικρό
Και ήρθε ένα μπαστούνι
και χτύπησε το σκύλοπου δάγκωσε τη γάτα
που 'φαγε το ποντίκι
μα έχω κι άλλα πολλά να σας πω.

Στη γιορτή της αυγής, με δυο δεκάρες
ένα ποντίκι μου πήραν μικρό
Κι έρχεται μια φλόγα
καίει το μπαστούνι
που χτύπησε το σκύλο
που δάγκωσε τη γάτα
που 'φαγε το ποντίκι
μα έχω κι άλλα πολλά να σας πω.

Στη γιορτή της αυγής, με δυο δεκάρες
ένα ποντίκι μου πήραν μικρό
Και το νερό κυλάει
και σβήνει τη φλόγα
που έκαψε το μπαστούνι
που χτύπησε το σκύλο
που δάγκωσε τη γάτα
που έφαγε το ποντίκι
μα έχω κι άλλα πολλά να σας πω.

Στη γιορτή της αυγής, με δυο δεκάρες
ένα ποντίκι μου πήραν μικρό
Και ήρθε ένας ταύρος
και το νερό το ήπιε
που έσβησε τη φλόγα
που 'καψε το μπαστούνι
που χτύπησε το σκύλο
που δάγκωσε τη γάτα
που 'φαγε το ποντίκι
μα έχω κι άλλα πολλά να σας πω.

Στη γιορτή της αυγής, με δυο δεκάρες
ένα ποντίκι μου πήραν μικρό
Κι έρχεται ο χασάπηςσφάζει τον ταύρο
που το νερό το ήπιε
που έσβησε τη φλόγα
που 'καψε το μπαστούνι
που χτύπησε το σκύλο
που δάγκωσε τη γάτα
που 'φαγε το ποντίκι
μα έχω κι άλλα πολλά να σας πω.

Και άγγελος θανάτου
παίρνει το χασάπη
που έσφαξε τον ταύρο
που το νερό το ήπιε
που έσβησε τη φλόγα
που 'καψε το μπαστούνι
που χτύπησε το σκύλοπου δάγκωσε τη γάτα
που 'φαγε το ποντίκι
μα έχω κάτι ακόμα να πω.

Στη γιορτή της αυγής, με δυο δεκάρες
ένα ποντίκι μου πήραν μικρό
Κι ο κύριος στο τέλος
το θάνατο ανασταίνει
που πήρε το χασάπη
που έσφαξε τον ταύρο
που το νερό το ήπιε
που έσβησε τη φλόγα
που έκαψε το μπαστούνι
που χτύπησε το σκύλο
που δάγκωσε τη γάτα
που έφαγε το ποντίκι
κι εγώ δεν έχω τι άλλο να πω.

Το παραμύθι που μου έλεγε η γιαγιά μου, το οποίο αν θυμάμαι καλά πρέπει να προέρχεται από κάποιο Δημοτικό τραγούδι, πήγαινε ως εξής:

Ντίλι-ντίλι-ντίλι,
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.
 
Ήρθε ο ποντικός,
πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.
 
Ήρθε και η γάτα,
έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.
 
Ήρθε και ο σκύλος
κι έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.
 
Ήρθε και το ξύλο
και σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.
 
Ήρθε κι η φωτιά
κι έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.
 
Ήρθε και το ποτάμι
κι έσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.
 
Ήρθε και το βόδι,
ρούφηξε το ποτάμι
που ’σβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.
 
Ήρθε και ο λύκος
κι έφαγε το βόδι
που ρούφηξε το ποτάμι
που ’σβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.
 
Νά τος και ο κυνηγός
και σκότωσε το λύκο
που έφαγε το βόδι
που ρούφηξε το ποτάμι
που ’σβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.
 
Ντίλι-ντίλι-ντίλι,
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήταν ένα απ' τα αγαπημένα μου! Μια απ' τις ιστορίες που της ζητούσα συνέχεια να μου λέει...

Χθες το μεσημέρι, ενώ ετοιμαζόμασταν για οικογενειακή έξοδο για φαγητό είδα, μετά από πολλά χρόνια, στη γειτονιά μας παιδάκι να παίζει μπάλα!

Ήταν σαν μια ηλιαχτίδα που έβγαινε πίσω απ' τα σύννεφα του βροχερού ουρανού. Αμέσως άρχισα να αναπολώ τα χρόνια που ήμουν στο δημοτικό, που μαζευόμασταν με 2-3 παιδιά απ' τη γειτονιά και παίζαμε μπάλα, χρησιμοποιώντας ως τέρματα δύο αντικρυστές γκαραζόπορτες. Και τρέχαμε να μαζευτούμε γρήγορα στα περοδρόμια όταν τύχαινε να περάσει κανένα αυτοκίνητο απ' το στενό μας. Τότε δεν περνούσαν συχνά αυτοκίνητα από 'κει. Τώρα έχει αυξηθεί η κυκλοφορία... Πόσες φορές είχαμε στείλει τη μπάλα σε κάποιο απ' τα γύρω μπαλκόνια! Αλλά το μόνο που φοβόμασταν ήταν το μπαλκόνι του διπλανού, "στριμένου" γείτονα! Ήταν ο φόβος κι ο τρόμος όταν η μπάλα μας έπεφτε στο μπαλκόνι του! Στην ουσία δεν ήταν στριμένος, μια χαρά ήταν ο άνθρωπος. Αλλά επειδή μια φορά μας είχε κάνει παρατήρηση για τη μπάλα, τον φοβόμασταν! Εκτός από μπάλα παίζαμε και διάφορα άλλα παιχνίδια. Τα γνωστά, κυνηγητό, κρυφτό... Και μαλώναμε: όχι, δε μετράει που με "έφτυσες" (στο κρυφτό) γιατί έκανες "περιπτεράκι"... Επίσης, παίζαμε κυνηγητό με ποδήλατα! Πόσες φορές είχαμε τσακιστεί... Το κορυφαίο παιχνίδι όμως ήταν οι οδομαχίες! Είχαμε βρεί κάτι τάβλες από ένα διπλανό κατεδαφισμένο σπίτι, και τις στήναμε για οδοφράγματα. Είχαμε φτιάξει χάρτινες πανοπλίες, και σπαθιά από φελιζόλ. Οι "βόμβες" ήταν κουκουνάρια. Και μας κυνηγούσαν οι μανάδες από φόβο να μη χτυπήσουμε... Απίστευτες εποχές!

Κοίτα τί θυμήθηκα τώρα, βλέποντας ένα παιδί να παίζει μπάλα...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όσους και όσες γιορτάζουν! Ελένες, Κωνσταντίνες, Κωνσταντίνους... :-)

Αφιερωμένα τα παρακάτω τραγούδια!

Πού πήγες Ελένη

Στίχοι: Κώστας Κινδύνης
Μουσική: Γιάννης Γλέζος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος

Ελένη (Στην πολιορκία πέφτει πάντα η Τροία)

Στίχοι: Γιώργος Σταυριανός
Μουσική: Γιώργος Σταυριανός
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Μάντζιος
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας

Ελένη

Στίχοι: Μπάμπης Τσικληρόπουλος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Ένα τραγούδι για την Ελένη F.

Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Μουσική: Goran Bregovic
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Στον Άγιο Κωνσταντίνο

Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Τσιτσάνης & Νταίζη Σταυροπούλου ( Ντουέτο )

Μοναχογιός ο Κωνσταντής

Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Εκτελέσεις: Γιώργος Νταλάρας

Καλώς τονε τον Κωνσταντή

Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης

Στοπ
Διεθνής ερμηνεία: Φέρτε το αυτοκίνητο σας σε πλήρη στάση προ του σήματος. Ελέγξτε πως δε διέρχεται κανένα άλλο όχημα στον κάθετο δρόμο και συνεχίστε.
Ελληνική ερμηνεία: Ελαττώστε την ταχύτητα σας τόσο ώστε σε περίπτωση που διέρχεται άλλο όχημα στον κάθετο δρόμο να καταφέρετε όπως-όπως και με τη βοήθεια του ABS να σταματήσετε. Αν είναι πρωί κορνάρετε έντονα για να ειδοποιήσετε τα άλλα οχήματα πως περνάτε το STOP, αλλιώς αν είναι βράδυ παίξτε με την υψηλή κλίμακα των φώτων σας.

Μονόδρομος
Διεθνής ερμηνεία: Απαγορεύεται η είσοδος για όλα τα οχήματα.
Ελληνική ερμηνεία: Προτείνεται η αποφυγή εισόδου. Εξαιρούνται πιτσοκουτάδες, ντηλιβεράδες και λοιπές πάπιες, σκούτερ κλπ. καθώς και πολίτες που μένουν κάπου στην απαγορευμένη οδό ή στην ευρύτερη περιοχή και βαριούνται να στρίψουν στο επόμενο στενό.

Απαγορεύεται η αναστροφή
Διεθνής ερμηνεία: Απαγορεύεται η επιτόπια στροφή.
Ελληνική ερμηνεία: Αποθαρρύνεται η επιτόπια στροφή. Ελέγχουμε αν υπάρχουν περιπολικά ή άλλα αστυνομικά όργανα στην περιοχή και αν όχι, στρίβουμε. Επιτρέπεται η στροφή αν ξεχάσαμε ανοιχτό το θερμοσίφωνα ή αν το κατάστημα υποδημάτων ή το περίπτερο βρίσκεται στην άλλη κατεύθυνση και βαριόμαστε να τρέχουμε ως το επόμενο φανάρι.

Υποχρεωτικά κάνεις τον κύκλο...
Διεθνής ερμηνεία: Είσοδος σε πλατεία. Προτεραιότητα έχουν τα οχήματα που κινούνται εντός της πλατείας.
Ελληνική ερμηνεία: Είσοδος σε πλατεία. Προτεραιότητα έχουν... έχουν... μισό λεπτό... ε, καλά θα το βρούμε στην πορεία... Άντε, Χάρη, αργήσαμε!

Όριο ταχύτητας 50 χλμ
Διεθνής ερμηνεία: Όριο ταχύτητας 50χμ/ώρα.
Ελληνική ερμηνεία: Προτεινόμενο όριο ταχύτητας 50χμ/ώρα. Τί την πήρα την Porsche να την πηγαίνω με 50;

Πορτοκαλί σηματοδότης
Διεθνής ερμηνεία: Ελαττώστε ταχύτητα προς αναμονή του κόκκινου σηματοδότη.
Ελληνική ερμηνεία: Αυξήστε ταχύτητα προς αποφυγή του κόκκινου σηματοδότη.

Δρόμος με έντονη ολισθηρότητα
Διεθνής ερμηνεία: Προσοχή! Δρόμος με έντονη ολισθηρότητα.
Ελληνική ερμηνεία: Γιουχού!!! Ώρα για μπατιλίκια!!!

Διελεύσεις τρένων
Διεθνής ερμηνεία: Προσοχή! Διελεύσεις τρένων. Φέρτε το αμάξι σε πλήρη στάση, ελέγξτε αμφότερες κατευθύνσεις και συνεχίστε όταν βεβαιωθείτε πως δε διέρχεται τρένο.
Ελληνική ερμηνεία: Τί;!; Αααα, αυτό...Καλά, δεν πέρασε τρένο. Λοιπόν, τί λέγαμε;

Τις τελευταίες 2-3 μέρες μ' έχει πιάσει μια τραγική βαρεμάρα... :-(

Βαριέμαι τα πάντα! Βαριέμαι να δουλέψω, βαριέμαι να πάω κάπου, βαριέμαι να μιλήσω, βαριέμαι να φάω, βαριέμαι να κοιμηθώ... Πήγα στη σχολή και δεν είχα κλιμακόμετρο, μόνο και μόνο γιατί το πρωί βαρέθηκα να κάνω την απλή κίνηση να το βάλω στην τσάντα μου! Το πρωί στο metro, δεν πήρα (τζάμπα) εφημερίδα, γιατί ...βαριόμουν να πάω δυό βήματα πιο 'κει για να πάρω! Δεν ήπια καφέ, όχι γιατί δεν είχα χρόνο ή λεφτά, αλλά γιατί βαριόμουν να περιμένω στην ουρά! Έλεγα μετά το μάθημα να κάνω μια βόλτα από Metropolis κλπ. Τελικά δεν πήγα γιατί ...βαριόμουν να μπαινοβγαίνω στα metro! Κάθομαι εδωπέρα με την τσάντα στους ώμους, γιατί ...βαριέμαι να τη βγάλω! Είμαι ακόμα με τα ρούχα που φορούσα έξω γιατί ...βαριέμαι να αλλάξω και να φορέσω φόρμα! Μπαίνω να δω ένα topic, και όπως μπαίνω ξαναβγαίνω γιατί ...βαριέμαι να διαβάζω! Έχω πάνω στο γραφείο μου ένα βιβλίο και δεν κάνω την απλή κίνηση να το βάλω στο ράφι που είναι ακριβώς μπροστά μου γιατί ...βαριέμαι! Βαριέμαι ακόμα και να δω τηλεόραση! Βαριέμαι ακόμα και να παίξω παιχνίδι στον υπολογιστή! Άραγε θα στρωθώ αργότερα να κάνω κανένα σχέδιο;;; Ή θα βαριέμαι όλη μέρα;; Το βράδυ θα πέσω να κοιμηθώ;; Ή θα βαριέμαι να σηκώσω το σεντόνι;; Τι κακό είναι αυτό μ' εμένα;;!!!!

Υ.Γ.: Εδώ που τα λέμε, πάλι καλά που κάθισα να γράψω γι' αυτή την κατάσταση στο blog...

Τελικά πώς το λένε το παλληκάρι;

Σαρδέλ;

Σαμπρέλ;

??????????????????

Κοιτάζοντας ξανά κάποια παλιά άλμπουμ φωτογραφιών, βρήκα δύο φωτογραφίες που μου θύμισαν ανέμελα καλοκαίρια, όταν ακόμα πήγαινα στο Δημοτικό...

Τα καλοκαίρια πάντα μαζευόμασταν με φίλους κολλητούς, στο εξοχικό μας... Εκεί, εγώ και ο ξάδερφός μου, φέρναμε όλα τα Lego μας, στήναμε ολόκληρες πόλεις, και παίζαμε με τις ώρες. Σκεφτόμασταν τα πιο κουφά σενάρια!

Καθένας μας είχε από μια οικογένεια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τους είχαμε βγάλει Αμερικάνικα ονόματα...

Εγώ είχα τους εξής χαρακτήρες:

Ο Alex, ο πατέρας της οικογένειας, είχε δικό του συνεργείο αυτοκινήτων- βενζινάδικο. Μου άρεσε να έχω έναν απλό καθημερινό άνθρωπο... Η σύζυγος του Alex, η Anna, δούλευε στο Mini-Market που υπήρχε στο χώρο του βενζινάδικου. Όπως είναι λίγο-πολύ τα πραγματικά βενζινάδικα, που έχουν δίπλα κι ένα μαγαζάκι με αναψυκτικά κλπ. Από' κει πήρα άλλωστε την ιδέα... Αυτοί, είχαν δύο γιούς, τον Nick και τον Jack. Ο Jack ήταν ο μεγαλύτερος, και πολύ καλό παιδί, που βοηθούσε και στο συνεργείο. Ο Nick ήταν ο πιο ...ζωηρός, μόνιμος αντιρρησίας, και έμπλεκε συνέχεια σε περιπέτειες...

Ο ξάδερφός μου ο Β. είχε:

Τον Richie, που ήταν επιχειρηματίας, και δήμαρχος της πόλης. (πάντα είχε ψηλούς στόχους αυτό το παιδί...) Τη γυναίκα του δε θυμάμαι πώς την έλεγαν, αλλά δεν εργαζόταν πουθενά, γιατί ο ξάδερφός μου ...βαριόταν να παίζει και το ρόλο της γυναίκας "του"! Είχε και μια κόρη, που επίσης δε θυμάμαι πώς την έλεγαν, με την οποία ήταν ερωτευμένος ο γιός μου ο Jack... (τι ιστορίες βγάζαμε...)

Ο άλλος ξάδερφός μου ο Π. είχε:

Τον Pit, ο οποίος ήταν διευθυντής στο Αστυνομικό τμήμα της πόλης. Η γυναίκα του (ούτε αυτή θυμάμαι πώς τη λένε -έχουν περάσει και κάποια χρόνια από τότε...) δούλευε σε μια καφετέρια στην πόλη, και ήταν κολλητές φίλες κολλητές με την "δικιά μου", Anna. Κι αυτός είχε μια κόρη, την οποία όμως δεν έβαζε και πολύ στο παιχνίδι.

Και ο φίλος μας ο Θ. είχε:

Τον James, που ήταν (φυσικά) μυστικός πράκτορας! Ο Θ. ήταν τότε πορωμένος με τον James Bond, κι αυτή η πόρωση πέρασε και στο παιχνίδι. Και η γυναίκα του ήταν ...φωτομοντέλο(!) Παιδιά δεν είχανε, γιατί ο Θ. βαριόταν να παίζει ταυτόχρονα πολλούς ρόλους...

Η πόλη, ήταν αυτή που φαίνεται στις φωτογραφίες. Έπιανε ...δύο τραπέζια του γύφτου! Μάλιστα, είχαμε κι άλλα Lego, τα οποία δεν είχαμε βάλει στην πόλη, γιατί οι "μεγάλοι" δε μας άφηναν να πάρουμε κι άλλο τραπέζι! Κάπου έπρεπε να κάθονται κι αυτοί...

Στη δεξιά πλευρά της φωτογραφίας, στο βάθος, η τριόροφη πολυκατοικία με τις καμάρες ήταν η πολυκατοικία όπου έμενα "εγώ" με τη Anna. Εγώ είχα τον τρίτο όροφο και τη σοφίτα. Ο γιός μου ο Jack έμενε στον 2ο όροφο, κι ο Nick στον 1ο. Ακριβώς μπροστά απ' το σπίτι ήταν το συνεργείο.

Ακριβώς αριστερά απ' το σπίτι μου ήταν το... Αεροδρόμιο! Του οποίου ο αεροδιάδρομος ήταν ...μέσα στην πόλη, και τον χρησιμοποιούσαμε και για δρόμο! Τι να κάνουμε, δε μπορούσαμε να βάλουμε το αεροδρόμιο κάπου έξω απ' την πόλη (όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα) λόγω έλλειψης χώρου...

Δίπλα απ' το συνεργείο μου ήταν το νοσοκομείο, και παραδίπλα το Αστυνομικό τμήμα όπου εργαζόταν ο Π. Δίπλα στο Α.Τ. είχε και φυλακή... Πόσες φορές παίζαμε ιστορία στην οποία απέδρασε κρατούμενος κι έπρεπε να τον πιάσουμε...!

Ερχόμενοι στη μπροστινή πλευρά της φωτογραφίας, αριστερά απ' το Αστυνομικό τμήμα, το κίτρινο κρίριο που φαίνεται ήταν η καφετέρια στην οποία δούλευε η γυναίκα του Π. Αριστερά απ' την καφετέρια, το σπίτι με τους φοίνικες ήταν η ...βίλλα του Β.!

Μπροστά απ' τη βίλα, ήταν ένα άλλο συνεργείο αυτοκινήτων που με ...ανταγωνιζόταν! Στο κέντρο της φωτογραφίας, βρισκόταν μια τράπεζα (η οποία γινόταν πολλές φορές στόχος των κρατουμένων που δραπέτευαν απ' τη φυλακή!) κι απέναντί της ένα παντοπωλείο. Δεξιά απ' το παντοπωλείο ήταν η πολυκατοικία που έμενε ο Θ. Για να γεμίσουμε τη πόλη, είχαμε φτιάξει διάφορες πολυκατοικίες, χρησιμοποιώντας ότι περισσευούμενα κομμάτια είχαμε. Γι' αυτό είναι και πολύχρωμες...

Μ' αυτή την πόλη, κι αυτούς τους "ήρωες" είχαμε περάσει ατέλειωτα και αξέχαστα καλοκαιρινά απογεύματα! Μέχρι που κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας, σα να μας στέρεψε η φαντασία, και δε μπορούσαμε να σκεφτούμε πλέον προτότυπα σενάρια για να παίξουμε... Έτσι η πόλη ερήμωσε... Αλλά έμεινε στην Ιστορία!

Υ.Γ.: Τις φωτογραφίες τις είχε τραβήξει η μάνα μου κάποια φορά που καθόμουν με τον Θ. και φτιάχναμε κάτι στην πόλη. Έχουν υποστεί επεξεργασία με Photoshop. Έσβησα όλο το φόντο, γιατί φαινόμασταν εγώ και ο Θ., του οποίου δεν θα του άρεσε και πολύ η ιδέα να δημοσιευθεί φωτογραφία του στο Internet...

Χθες, στο κατάμεστο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το Ευρωπαϊκό για 4η φορά στην Ιστορία του, νικώντας την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 93-91!

Δεν χρειάζεται να πω τίποτ' άλλο, από θερμά συγχαρητήρια και στις δυο ομάδες, κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Πρωταθλητές!

4 Μαΐου σήμερα...

Ας ακούσουμε μαζί ένα τραγούδι...

Είπες πως θα 'ρθεις να με βρεις
μα γέρασ’ η καρδιά μου
κι ούτε πουλί φτερούγισε
μέσα στην ερημιά μου

Χελιδονάκι του Μαγιού
πόσο πολύ σου μοιάζω
όταν ανθίζουν πασχαλιές
κι όταν αναστενάζω...

(Μουσική - Στίχοι: Σταύρος Κουγιουμτζής, Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας, Δίσκος: "Όταν ανθίζουν πασχαλιές" -1971)

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους... !

Σήμερα σ' ένα κενό που είχα μεταξύ δύο εργαστηρίων, πήγα και παρακολούθησα μια ορκομωσία. Ήταν σ' ένα αμφιθέατρο, και περίπου 30 φοιτητές και φοιτήτριες πήραν σήμερα τα πτυχία τους! Είχαν μαζευτεί συγγενείς των παιδιών, φίλοι, συμφοιτητές... Φωτογράφοι... Κάποιοι απ' τους δικούς τους , απ' ότι είδα, είχαν φέρει και ερασιτεχνικές κάμερες... Επικρατούσε μια γενική χαρά, ευτυχία... Χαμόγελα... Συγκινήσεις...

Μπορώ να πω πως ζήλεψα... Με την καλή έννοια!

Θέλω κι εγώ πτυχίο!!!

Αλλά έχω ακόμα σίγουρα 2 χρόνια μπροστά μου γι' αυτή τη στιγμή...

Και η ιδέα, όσο μ' αρέσει, άλλο τόσο με αγχώνει...