ΘΑ ΒΡΙΣΩ!

Αν όντως ισχύει αυτό που λένε ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, τότε... γ@mη$σέ τα!

Δεν έχουν περάσει ούτε 2 ώρες που είμαι εκτός σπιτιού και κατάφεραν να μου τη σπάσουν -αλλά πολύ- δύο συγκεκριμένα πράγματα...

Πρώτον: Στο λεωφορείο!

Βρισκόμασταν στο "σχολικό" λεωφορείο, express, που πηγαίνει απ' το σταθμό του μετρό στη σχολή, χωρίς ενδιάμεσες στάσεις. Και ξαφνικά πηγαίνει έναα παπούδι στον οδηγό, κι αρχίζει να του φωνάζει: ΕΧΩ ΠΑΤΗΣΕΙ ΤΗ ΣΤΑΣΗ! ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΣ! ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΗΛΗΚΙΩΜΕΝΟΣ! ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ! κλπ. κλπ.! Αν δε βλέπουμε πού μπαίνουμε, ο οδηγός τί μας φταίει;;;! Το γράφει ξεκάθαρα πάνω το λεωφορείο ότι είναι σχολικό! Στραβωμάρα ρεεεε!!! Εννοείται πως πάντα δείχνω κατανόηση στους ηληκιωμένους, αλλά όχι στους κάφρους ηληκιωμένους! Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι! Είναι που δεν αντέχω τη φασαρία, όλη η βαβούρα της Αθήνας μ' έχει κουράσει τρομερά, ε δε μπορώ ν' ακούω και μ@^@κ|e$ τέτοιου τύπου! Αμάν πια! Κι αυτό το "Είμαι ηληκιωμένος" το 'χουνε κάνει ψωμοτύρι πια! Ο παππούς μου, για παράδειγμα, γιατί δε λέει ποτέ "μα είμαι ηληκιωμένος" κλπ. κλπ???

Δεύτερον: Στη σχολή!

Ακόμα πρόλαβα να πατήσω το πόδι μου εδώ, και σπάστηκα τρομερα! Στη σχολή έχει (ή μάλλον είχε) μερικά ATM. Λέω "είχε" γιατί μερικά κωλόπαιδα τα έχουν ξηλώσει! Δεν ξέρω τι σκατά έχουν στο μυαλό τους! Νομίζουν ότι έτσι κάνουν επανάσταση! Σπάζοντας και ρημάζοντας! Εμ, όχι φίλε μου, αυτό δεν είναι επανάσταση, αυτό είναι βανδαλισμός! Σήμερα λοιπόν, ξέχασα να πάρω λεφτά από κάποιο μηχάνημα στο μετρό, και στη σχολή δεν υπάρχουν πλέον ATMs που να δέχονται την κάρτα μου! Τώρα είμαι με 2 ευρώ και κάτι! Και δεν υπάρχει κοντά καμία τράπεζα! Ή που θα πρέπει να τρέχω στου διαόλου τη μάνα μεσ' τη ζέστη, ή να δανειστώ (αλλά πόσα να δανειστώ;;), ή να μη φάω!

Αμα πλακώσω κανέναν στο ξύλο θα φταίω τώρα;;; Ε; Θα φταίω;;;;!!!

Όπως είχα πει και στο post “Απίστευτες συμπτώσεις”, ήρθε η ώρα (ή μάλλον βρήκα το χρόνο) να γράψω για την εκδρομή!

Την Τρίτη που μας πέρασε (12/6) πήγαμε με τη σχολή μια “εκδρομούλα” στην Αίγινα. Βασικά δεν ήταν καθαρά εκδρομή, αλλά για ένα εργαστήριο. Σχέδιο υπαίθρου… :-D

Το θέμα ήταν να ζωγραφίσουμε κάτι με θάλασσα. Συναντηθήκαμε το πρωί στις 7 και κάτι στον Πειραιά, και στις 8 παρά επιβιβαστήκαμε στο πλοίο.

Μα πώς με αντιλαμβάνονται τα κανάλια και τρέχουν πίσω μου…

Στις 8 σαλπάραμε. Εννοείται πως ανεβήκαμε αμέσως στο κατάστρωμα, στην πρύμνη και χαζεύαμε τη θάλασσα.

Κάποια στιγμή μαζεύτηκαν από πάνω μας γλάροι, πολλοί γλάροι, και ακολουθούσαν το πλοίο! Ήταν πολύ όμορφοι! Δεν είχα ξαναδεί γλάρο από τόσο κοντά! Μάλιστα, όπως προχωρούσε το πλοίο και πετούσε κι ο γλάρος, φαινόταν ακίνητος! Πότε-πότε γυρνούσαν τα κεφάλια τους και μας κοιτούσαν. Κάποιες κυρίες είχαν πάρει κάτι κριτσίνια, τα κρατούσαν ψηλά, και βούταγαν οι γλάροι και τα άρπαζαν απ’ το χέρι τους! Κατάφερα και φωτογράφησα μερικούς γλάρους…

Έναν τον “πέτυχα” και σε κοντινό πλάνο!

Όταν αποβιβαστήκαμε στην Αίγινα, περπατήσαμε κάμποσο και φτάσαμε στο μέρος που καθίσαμε για σχέδιο. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, φωτογράφησα και … ένα όμορφο αμάξι μ’ ένα άλογο…

Όταν είδα το μέρος, δε μου χρειάστηκε πολύ ώρα για ν’ αποφασίσω τι θα σχεδιάσω…

Αυτό:

Ξεκίνησα λοιπόν, το σχέδιο. Ξαφνικά κάποια στιγμή είδαμε έναν άνθρωπο μέσα στο σκάφος, μάλλον θα ‘ταν ο ιδιοκτήτης του! Και φοβηθήκαμε μη μας πάρει το “θέμα”!! Τελικά δε το πήρε (ουφ!) Ωστόσο ξεδίπλωσε λίγο το πανί…

Αλλά δεν ήταν και τραγικά τα πράγματα. Τελικά στο σχέδιό μου το άφησα με το πανί μαζεμένο, έτσι όπως το ‘χα σχεδιάσει εξ’ αρχής.

Όταν τελειώσαμε το σχέδιο, πήγαμε για μπάνιο σε μια παραλία λίγο πιο πέρα απ’ το σημείο που καθόμασταν πριν. Έγιναν τα κλασσικά σχόλια για μαγιώ… Και τα κλασσικά πειράγματα: όσες είχαν μπει στη θάλασσα κορόιδευαν τις υπόλοιπες που δε μπορούσαν να μπουν, λόγω κρύου νερού και μυτερών βοτσάλων…

Μετά το μπάνιο, κι αφού κοκκινίσαμε απ’ τον ήλιο (!-να πω ότι ήταν το πρώτο μπάνιο), πήγαμε για φαγητό σ’ ένα ταβερνάκι εκεί κοντά. Απ’ έξω είχαν κρεμασμένα κάτι χταποδάκια, ένα εκ των οποίων τιμήσαμε δεόντως!

Και φυσικά να μην παραλείψω να σας δείξω και το …“έργο τέχνης”… (ο Θεός να το κάνει…)

Αυτά τα ολίγα… Ήταν πάντως μια πολύ ωραία αλλαγή στην καθημερινή μας ρουτίνα. Συμφωνείτε; ;-) :-)

Επιτέλους έφτασε η μέρα! Επιτέλους θα δω από κοντά τη Χαρούλα! Δε την έχω ξαναδεί ποτέ από κοντά...

Φυσικά μιλώ για τη σημερινή συναυλία-Αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο στο Ηρώδειο! :-) :-) :-)

Ως γνωστόν, κυκλοφορώ μονίμως με το mp3 στ' αυτιά...

Επειδή βαριόμουν ν' ακούω τα τραγούδια συνέχεια με μια συγκεκριμένη σειρά όπως τα βάζω στις διάφορες playlists που φτιάχνω, πάτησα απλώς το shuffle και τα άφησα να παίζουν με τη σειρά που "ήθελε" το mp3 μου, ώστε να έχει και λίγο suspence...

Και ήρθε μια σειρά συμπτώσεων... Γιατί όπως λέει κι ένα τραγούδι "Τίποτα δε γίνεται τυχαία"...

Λοιπόν...

Με το που σαλπάρει το πλοίο για Πειραιά(*), αρχίζει να παίζει "Το πλοίο θα σαλπάρει"!

Ανεβαίνω στο κατάστρωμα, και κάθομαι στην πρύμνη και χαζεύω τη θάλασσα. Ξαφνικά έρχονται από πάνω μου γλάροι. Πολλοί γλάροι! Και αρχίζει να παίζει το τραγούδι "Η ροδιά", που λέει στο ρεφρέν "Πάνε κι έρχονται οι γλάροι λευκές ελπίδες στ' ακρογιάλι"!

Φτάνω στον Πειραιά. Και με το που πατάω το πόδι μου στη στεριά αρχίζει να παίζει το "Παποράκι του μπουρνόβα και καρότσα της στεριάς, πόσα τάλιρα γυρεύεις στον Περαία να με πας"!

Πηγαίνω στο σταθμό του τραίνου. Και με το που μπαίνω μέσα, ξεκινούν τα "Έρημα χωριά", που ο πρώτος του στίχος λέει "Έρημα χωριά, μές στο τραίνο για τα σύνορα"!

Φτάνω κάποια στιγμή στη στάση "Βικτώρια". Και αρχίζει το "Στη λεωφόρο σε ζητώ και στη Βικτώρια" με τον Βασίλη!

Μετά απ' όλα αυτά τί να πω;;;!

Δε λέω τίποτα.

(*) κάποια στιγμή θα γράψω και για την εκδρομούλα... ;-)