...κανείς δεν είναι κανενός σε αυτή τη χώρα?

...κανείς δε νοιάζεται για κανέναν?

...και καλά για κανέναν, ούτε για τον εαυτό του ο καθένας?΄

...ή μήπως αυτό είναι το πρόβλημα? Ό,τι ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και μάλιστα με λάθος τρόπο?

Είμαστε θνητοί, νιώθουμε αθάνατοι και φερόμαστε σαν ανύπαρκτοι..

Φοβόμαστε το θάνατο, κολλάμε μπροστά στη ζωή και κατά τα άλλα-αυτά που μένουν δηλαδή (ποιά?!!!!?) -, τα πατάμε με μίσος στο πατητήρι της καθημερινότητάς μας... 

Ευτυχώς που υπάρχει η μουσική και οι μουσικοί,  η έκφραση και κάποιοι που ό,τι και να γίνει θα νιώθουν ένα με αυτή τη Γη, που είναι και το μόνο που έχουμε και είμαστε!

την Γήινη καλημέρα μου...