.....που πατάω γερά, είναι μέρες που το νιώθω πως πεθαίνω!

Είπε κάποτε ένας ποιητής και είναι η αλήθεια αυτή και το υλικό της ανθρώπινης φτιαξιάς νομίζω...

Ή μήπως δεν ήταν πάντα έτσι? ή μήπως δεν είναι έτσι για όλους τους ανθρώπους???

Μήπως υπάρχουν κάποιοι που θα ισχυρίζονταν ότι ποτέ (μέχρι στιγμής) δεν έχουν νιώσει τον στίχο να μιλάει για αυτούς?

Πολλές φορές σκέφτομαι πως είναι αναπόφευκτο να το νιώθει αυτό κανείς, άλλες πάλι πιστεύω ότι φταίνε οι ορμόνες μου που φρίττουν ή διασκεδάζουν - αναλόγως!

Ε, τότε μάλλον οι γυναίκες το νιώθουν πιο συχνά - λόγω φύσης ορμονών!

Κι ο ποιητής?? ήταν άντρας βέβαια.. Έφταιγαν οι ορμόνες του, ή τα ναρκωτικά του που το ένιωθε αυτό από μέρα σε μέρα και ξανά?? όλα μαζί ίσως?

Ή τέλος πάντων υπάρχουν πιο ευαίσθητοι άνθρωποι από κάποιους άλλους που νιώθουν την αλήθεια της ανθρώπινης φτιαξιάς?

Είναι μέρες που πατάμε γερά στη θνητή μας υπόσταση επάνω και άλλες που ακροβατούμε στην κλωστίτσα μας γερά.

Πάντα λέω να πιω κάτι ελαφρύ και τελικά βαραίνω..

Πρωί πρωί Δευτεριάτικα, καλομηνιάτικα, καλοχειμωνιάτικα,παραμονογορτιάτικα...

Εγώ φταίω που οι αληθινές σκέψεις είναι λίγο πιο βαριές από τα παραμύθια?????

την ειλικρινή καλημέρα μου...