Χθεσινός απολαυστικός (?!?!?!?) διάλογος:

 - Έλα... να σου πω... θύμισέ μου πώς ακριβώς έρχομαι...

 - Γιατί με παιδεύεις, πουλάκι μου? Όπως είχες έρθει τότε, στη γιορτή μου... Δεν θυμάσαι?

 - Αν θυμόμουν δεν θα σου ζητούσα να μου θυμίσεις!

 - Πού είσαι?

 - Στην Θηβών... έχω περάσει το Αιγάλεω και ανεβαίνω...

 - Λοιπόν. Προχωράς τη Θηβών. Δεν στρίβεις πουθενά. Εκεί που θεωρητικά τελειώνει, συνεχίζεις λοξώς αριστερά...

 - ...και ανηφορικά?

 - Ναι, σωστός. Περνάς τα Goody's....... τί λες μωρό μου?... όχι βρε, τα περνάει τα Goody's... λοιπόν, τα περνάς τα Goody's... συνεχίζεις ευθεία... και θα βρεις πιο πάνω μια ταμπέλα που λέει "Άτταλος". Δεν στρίβεις εκεί. Στρίβεις δεξιά στο αμέσως επόμενο.

 - Όχι στον "Άτταλο", στο επόμενο δεξιά. Ok.

 - Ωραία. Προχωράς λίγο, και θα βρεις ένα φανάρι. Στο φανάρι, ο δρόμος δεξιά είναι του σπιτιού μου. Θυμάσαι, στην γωνία...

 - Ναι, το θυμάμαι το σπίτι.

 - Ok, σε περιμένω.

Θεωρητικά, οι οδηγίες θα έπρεπε να με πάνε στην πόρτα του φίλου...

Θεωρητικά...

Πρακτικά... είμασταν τρια αυτοκίνητα

(εγώ μπροστά "οδηγούσα" τους υπόλοιπους βάσει οδηγιών),

κάναμε 35 λεπτά βόλτες και αναστροφές σε στενά

που δεν υπάρχουν σε κανέναν χάρτη,

μέσα σε βροχή, "λίμνες" και λάσπες...

 - Ρε, πού στο διάολο μας έχεις βγάλει?

 - Πού είστε?

 - Ξέρω 'γώ?... Έστριψα μετά την ταμπέλα του "Άτταλου", και έχουμε χαθεί μέσα στα κωλόστενα!

 - Ποιά κωλόστενα? Ο κεντρικότερος δρόμος της περιοχής είναι! Διπλός δρόμος! Το φανάρι δεν το βρήκες?

 - Ποιό φανάρι ρε μάστορα? Έστριψα εκεί που μου είπες, και είναι ένα στενό, πολύ στενό(!!!) που στα 100 μέτρα καταλήγει σε μάντρα σπιτιού!... Να γυρίσω προς τα πίσω?

 - Ναι, γύρνα... Πίνω ρακόμελο! Ελάτε!

Δεν μπορεί, μου κάνει πλάκα... ή έχει ξεσκίσει το ρακόμελο!!!

Τέλος πάντων, γυρνάμε προς τα πίσω...

Από το άλλο αυτοκίνητο βλέπουν μια ταμπέλα προς κάποια εκκλησία...

"Πάμε εκεί", λέει ο συνοδηγός, "θυμάμαι"...

Άντε, να πάμε εκεί που θυμάσαι (ενώ η βροχή συνεχίζει ακατάπαυστα)...

Φτάνουμε στην εκκλησία... σταματάνε διστακτικά στην άκρη...

"Μάστορα... δεν το 'χω... μπερδεύτηκα..."

Άντε πάλι τηλέφωνο:

 - Έλα. Πού είστε? Το ρακόμελο τελειώνει...

 - Ρε, χέσε το ρακόμελο και πες μας πώς σκατά θα έρθουμε!

 - Πού είστε?

 - Στον Άγιο Τρύφωνα...

 - Στον Άγιο Τρύφωνα?... Πού είναι ο Άγιος Τρύφωνας?...

 - Μια εκκλησία υπάρχει εδώ όλη κι όλη, και δεν ξέρεις πού είναι?... Άστο! Γυρίζουμε στον "Άτταλο", και έλα να μας πάρεις...

 - Ρε, αν στρίψεις αριστερά στον "Άτταλο" και στο δεύτερο ξανά αριστερά βγαίνεις ακριβώς στο σπίτι μου.

 - Έλα να μας πάρεις από τον "Άτταλο"!!!

 - Καλά... έρχομαι...

Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα...

Ήρθε και μας πήρε - με χειρόφρενα και ανάποδα τιμόνια!!!

Τελικά:

1. Τα Goody's τα βρήκαμε μόνο στην επιστροφή! Ήταν περίπου 3 χιλιόμετρα πριν από το σημείο που μας έλεγε...
   
   
2. Το "αμέσως επόμενο" που έπρεπε να στρίψουμε μετά την ταμπέλα "Άτταλος" ήταν 7-8 δρόμους παραπάνω!!!
   
   
3. Το "δεύτερο αριστερά" μετά την αριστερή στροφή στον "Άτταλο" ήταν στην πραγματικότητα το τέταρτο ή πέμπτο στενό... πάλι καλά που δεν ακολούθησα και αυτές τις οδηγίες...

...και η κορυφαία ατάκα έξω από τον "Άτταλο":

 - 200 ευρώ κάνει ένα gps... με τραβολογάς, και άφησα και το ρακόμελο...

Άμα δεν ξέρεις να δώσεις σωστές οδηγίες για το ίδιο σου το σπίτι...

Ναι, φιλαράκι! Ok! Θα πάω να πάρω ένα gps...

...γιατί οδηγίες από εσένα δεν θέλω να ξαναπάρω!!!

:p

Χωρίς πολλά λόγια...

...που δεν θα άρεσαν ούτε στην ίδια...

Απλά...

...δεν ξεχνώ...

σε όλους αυτούς που ξημεροβραδιάζονται

ασχολούμενοι με το τί έκανε ο άλλος,

με το τί είπε ο άλλος,

με το τί έγραψε ο άλλος, κλπ...

Χαρακτηριστικό του σημερινού Έλληνα,

η κατινιά είναι κομμάτι της ζωής μας.

Κατακριτέα μεν, αλλά την έχουμε συνηθίσει...

Αν, δε, συνδυάζεται με σύνδρομο καταδίωξης

και μπόλικη φαντασία...

...άσ'τα να παν (ΑΜΑΝ)!

Αφιερωμένο, λοιπόν,

σε όλες τις μικρές

και μεγάλες

ευφάνταστες κατίνες

γύρω μας :

Πόσο μαλάκας είσαι - Goin' Through

Εδώ είμαι πάλι, με το δεξί περνώ και πάλι τη σκυτάλη
κι ανοίγω τρύπα στο δικό σου το κεφάλι
Σου φέρνω ζάλη αλλά και σύγχυση μεγάλη
τόσο μεγάλη, όσο δεν έχεις νιώσει άλλη

Δε με γουστάρεις, μήπως θα ήθελες μια πίπα να μου πάρεις
σιχαίνεσαι το στυλ μου και φρικάρεις
μα κατά βάθος μ' αγαπάς και με κοπιάρεις

Μαζί μου ασχολείσαι, ποσό μαλάκας είσαι
Αν όντως δεν γουστάρεις σου δείχνω τι να πάρεις
Ανήλικος αν είσαι, τα αυτιά σου τώρα κλείσε
το όνομα μου σβήσε, ξένος είμαι, ξένος είσαι

Ζήλια, κόντρες, μίσος, παντού υπάρχει μίσος
στους δρόμους, στις φαμίλιες και στις ψυχές μας ίσως
Ίσως να 'ναι αργά, εγώ όμως το φωνάζω
Τα νερά πάλι ταράζω και το στυλ μου δεν αλλάζω

Χρόνια σας ακούω να μιλάτε για ό,τι κάνετε
στα αυτιά όμως τα λόγια σας ακούω σαν να κλάνετε
Ποτέ σας δεν με φτάνετε μιλάω από πρώτο χέρι
είμαι ο γιος του ανέμου σαν το Κώστα τον Κεντέρη

Στα δυο μικρά σου μάτια η εικόνα μου μεγάλη
μ' είχες χάσει για δυο χρόνια μα εδώ είμαι και πάλι
Έτοιμος για κραιπάλη, οπλίζω τη σκανδάλη
κι ουρλιάζω μες τη νύχτα, όπως κάνει το τσακάλι

Αλήθεια, δεν με νοιάζει αν απόψε είσαι φτιαγμένος
Αν νομίζεις τελικά πως είμαι διεφθαρμένος
Ένας MC ακόμα πουλημένος, μολυσμένος
ήσουν και θα είσαι στη ζωή μου ένας ξένος

Μαζί μου ασχολείσαι, ποσό μαλάκας είσαι...

Βάστα γερά και δώσε βάση
Τα πράγματα περάσαν φίλε μου σε άλλη κλάση
Το πνεύμα σε Α' επίπεδο διώχνει τη λήθη και το λήθαργο
Το αυθεντικό βγήκε μπροστά αλλάζει όλο το σκηνικό
Άσε τα σάλια, σκουπίσου λίγο
Όταν σε ξεμπροστιάζω μου λες όλο πρέπει να φύγω
Αν είσαι μάγκας πέσ' τα μας μπροστά μας
Τα πίσω λόγια φέρνουν διεισδύσεις
και εμείς από την πλευρά μας θα στις δώσουμε
Θα ικανοποιηθείς τη λύση βρήκαμε απόψε για να γιατρευτείς
Αφού το ήθελες πολύ για να σωθείς
Έτσι απλά και όμορφα στις φιλικές κουβέντες τελειώνουν όλα φρόνιμα
Βάλε μυαλό όσο έχεις καιρό
Σταμάτα τη μουρμούρα σου και τον εγωισμό
Τη μια φορά στη χάρισα την άλλη δεν μπορώ
Ξένος είμαι, ξένος είσαι και όπου είσαι θα σε βρω

Μαζί μου ασχολείσαι, ποσό μαλάκας είσαι...

...δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί σας,

γιατί θα είναι λειψές...

Κάτι παίχτηκε με το ούζο της Κυριακής, και το σημαντικό κενό

που έμεινε καλύφθηκε από περιγραφές και φωτογραφίες...

Αντί λειψών εντυπώσεων, λοιπόν,

λέω να μοιραστώ μαζί σας ένα κλασικό ανέκδοτο:

Παινευόταν ο Ιταλός της παρέας:

- Χθες βράδυ όταν κάναμε έρωτα με τη γυναίκα μου, της έτριψα το κορμί με αρωματικό λάδι πρώτα. Μετά κάναμε παθιασμένο σεξ! Φώναζε για πέντε λεπτά όταν τελειώσαμε...

- Εμείς, όταν κάναμε έρωτα, είπε ο Γάλλος, έτριψα το κορμί της ολόκληρο με βούτυρο... Μετά κάναμε παθιασμένο σεξ κι όταν τελειώσαμε φώναζε για δεκαπέντε λεπτά...

Και ο Έλληνας της παρέας:

- Εμείς όταν κάναμε έρωτα χθες, άλειψα όλο της το κορμί με λίπος από κότα και τριμμένη σοκολάτα ... Μετά το τέλος του παθιασμένου σεξ μας, φώναζε για τρεις ώρες!!!

Οι άλλοι δυο απόρησαν:

- Καλά, τι μπορεί να έκανες και φώναζε για τρεις ώρες?

- Σκούπισα τα χέρια μου στις κουρτίνες!