Σαββάτο απόγευμα,

σε ένα γραφικό

εκκλησάκι δυτικής συνοικίας,

και ο Μορφέας

φοράει τα καλά του,

περιμένοντας

στα σκαλιά το ναού

με ένα μπουκέτο λουλούδια

τη νύφη.

Οι καλεσμένοι είναι όλοι εκεί.

Μεταξύ τους, ως άλλη Μόνα Λίζα, αστραφτερή και πανέμορφη.

η Μόνα με τη μητέρα της Λίζα.

Η Μόνα έχει μακρυνή εξ' αγχιστείας συγγένεια με τον Μορφέα.

Καθ' όλη τη διάρκεια της τελετής, αλλά και στη δεξίωση μετά,

η Λίζα δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της για τον Μορφέα.

 - Αααααχ... ένα τέτοιο παλικάρι θα ήθελα να δω κάποτε δίπλα σου.

 - Μίλα πιο σιγά, χριστιανή μου. Θα σε ακούσει κανείς και θα γίνει θέμα.

 - Όμορφος, ψηλός, γεροδεμένος, σοβαρός... ένας Άδωνις.

 - Πιο σγά καλέ, σου λέω! Άκου εκεί "Άδωνις"... λες και είμαστε σε προεκλογική συγκέντρωση του ΛΑ.Ο.Σ.

 - Βρε, ξέρω εγώ τί λέω. Ένα τέτοιο παιδί χρειάζεσαι. Όχι τον φλούφλη που στραβώθηκες και ερωτεύτηκες...

 - Μάνα!!!!!!

Λίγες ημέρες μετά, η Λίζα ξαναπάει
στο γραφικό εκκλησάκι...

Όχι για άλλο γάμο, αλλά για τάμα.
Κρυφά από τη Μόνα, εννοείται.

 - Άγιε μου Φανούριε, ένα παλικάρι σαν τον Μορφέα θέλω να φανερώσεις στην Μόνα.

Ο καιρός περνάει, η Μόνα γνωρίζει και άλλους φλούφληδες,

αλλά κανέναν καλό... κανέναν σαν τον Μορφέα.

Ταυτόχρονα, ο γάμος του Μορφέα πάει κατά διαόλου,

και το διαζύγιό του δεν αργεί να γίνει πραγματικότητα.

Σχεδόν αμέσως μετά, σαν σατανική σύμπτωση,

η Μόνα και ο Μορφέας συναντιόνται σε "οικογενειακή" γιορτή.

Η Μόνα είναι "καμμένη" από τους φλούφληδες που γνώριζε,

και ο Μορφέας ψάχνει στήριγμα μετά τον άτυχο γάμο.

Οι συνθήκες είναι ευνοϊκές,

οι δύο νέοι βλέπουν διαφορετικά ο ένας τον άλλο,

και δεν αργούν να γίνουν ζευγάρι.

Και όχι μόνο αυτό...

Μισό χρόνο μετά, στα γενέθλια της Μόνας,

μπροστά σε πολλούς φίλους και των δύο,

η τούρτα που κανόνισε ο Μορφέας συνοδεύεται

από ένα μονόπετρο!

Τελικά το τάμα της Λίζας έπιασε, και μάλιστα με το παραπάνω.

Φανερώθηκε στη Μόνα όχι απλά ένα παλικάρι σαν τον Μορφέα,

αλλά ο ίδιος ο Μορφέας!!!

Την "κρίση των 30" την ξεπέρασα σχετικά εύκολα.

Έτσι λέω, τουλάχιστον...

Γιατί είναι ζόρικο, όπως και να το κάνουμε,

να λες την ηλικία σου και να ακούγεται μέσα ένα "-άντα".

Αισθάνεσαι "κάπως"... σαν να γέρασες,

σαν να ανήκεις σε άλλες εποχές...

Ειδικά αν στους γύρω σου υπάρχουν

άνθρωποι γεννημένοι μετά το 1980.

Έναν χρόνο μετά, λοιπόν, αυτό το "-άντα" που μπήκε

απρόσκλητο στη ζωή σου συνεχίζει να σε ξενερώνει.

Δεν συνηθίζεται, σου λέω...

Με την ίδια ξενερωμένη έκφραση στο πρόσωπο,

από σήμερα θα λέω "τριάντα ένα".

Ελπίζω στα 32 να μην καώ...

Ανακοίνωσις:

Το κατάστημα θα παραμείνει κλειστόν

από 14 έως και 19 Αυγούστου,

διότι πρέπει να κάμωμεν και υμείς κανένα μπάνιον...

Ο ιδιοκτήτης,

ο αρχισυντάκτης,

η συντακτική ομάδα

και το τεχνικό τμήμα

τούτου του μπλογκίου

σας εύχονται καλές διακοπές.

Τηλέφωνο ανάγκης:

801-11-SIGA-MHN-ME-BPEITE

e-mail ανάγκης:

den_exei_wi-fi_ston_by8o@amorgos.gr

Ξανά μαζί σας από 20 Αυγούστου.

Ο κύριος Δημήτρης, ιδιοκτήτης ασφαλιστικής εταιρίας,
έχει έναν γιο, τον Νίκο, ο οποίος είναι δημόσιος κίνδυνος.
Έχει ήδη σμπαραλιάσει 3 αυτοκίνητα πριν καλά-καλά κλείσει τα 23.

Ένα βράδυ, κατά τις 2πμ, ο Νίκος εμπλέκεται σε τροχαίο.
Το αυτοκίνητο γίνεται βίδες (ως συνήθως)
αλλά ο Νίκος δεν έχει χτυπήσει σοβαρά.
Παίρνει τηλέφωνο την αδερφή του Μαρία, η οποία σπεύδει
να τον βοηθήσει. Αφού κανονίζουν τα "διαδικαστικά"
(φόρτωμα ερειπίου στο γερανό, στοιχεία στους αστυνομικούς κλπ),
πάνε στο νοσοκομείο για να δούνε τί συμβαίνει.
Ο Νίκος τελικά την γλίτωσε με 3-4 μελανιές, ένα πρησμένο γόνατο
και κάτι γρατζουνιές από το σπασμένο παρμπρίζ...
Η Μαρία τον πάει στο σπίτι του, και αποφασίζουν
να μην ανησυχήσουν τον μπαμπά μες στα άγρια χαράματα,
αλλά να τον ενημερώσουν το πρωί.

Έχει πάει 8πμ, και ο κύριος Δημήτρης πίνει το καφεδάκι του στη βεράντα,
αφού έχει τελειώσει με δόντια, ξύρισμα κλπ... οπότε χτυπάει το τηλέφωνο:

 - Μπαμπά?...

 - Έλα Μαράκι μου. Τί κάνεις? Πώς και έτσι, πρωινή-πρωινή?

 - Ξέρεις, μπαμπά... μην ανησυχήσεις... ο Νίκος... είχε ένα ατύχημα αργά χθες το βράδυ... δεν έχει κάτι σοβαρό, κάτι ψιλοχτυπηματάκια μόνο...

 - Πού είναι ο Νίκος?

 - Στο σπίτι του, μαζί είμαστε. Πριν πας στο γραφείο, έλα από εδώ σε παρακαλώ, για να πεταχτώ εγώ να του πάρω τα χάπια που του έγραψε ο γιατρός...

 - Έρχομαι τώρα...

Πάει όντως ο κύριος Δημήτρης στο σπίτι του γιού του,
και πετάγεται η Μαρία να βρει φαρμακείο για τα φάρμακα του Νίκου...

Δεν περνάνε 15 λεπτά, και χτυπάει το κινητό του κυρίου Δημήτρη:

 - Έλα μπαμπά...

 - Έλα κοριτσάκι μου... δεν βρίσκεις φαρμακείο?...

 - Μπαμπά... ξέρεις... τράκαρα...

 - Κι εσύ???!!!!!!!...

 - ...

 - Χτύπησες?

 - Όχι μπαμπά, εντάξει είμαι εγώ, το αμάξι μου μόνο έχει αρκετή ζημιά... θα αργήσω λίγο, μέχρι να ξεμπερδέψω εδώ...

Ξεπερνάει σιγά-σιγά και το δεύτερο συνεχόμενο σοκ ο κύριος Δημήτρης...
Σε κανένα δίωρο, εκεί που κάθεται και συζητάει με το Νίκο,
ξαναχτυπάει το κινητό του (αυτή τη φορά είναι η γυναίκα του):

 - Έλα Γιωργία.

 - Έλα Δημήτρη μου. Τί κάνεις?

 - Καλά είμαι εγώ (μην την τρομάξει τη γυναικούλα). Εσύ? Όλα καλά στο χωριό?

 - Στο χωριό καλά... εγώ έχω ένα προβληματάκι...

 - Τί "προβληματάκι"?

 - Ε, να μωρέ... μην ανησυχήσεις... απλώς ένα τρακαρισματάκι είχα... όχι τίποτα σοβαρό, δεν χτύπησα... μόνο που το αμάξι δεν τσουλάει, θέλει γερανό...

 - #%*&)#$^%...

Τρία αυτοκίνητα σε μισή ημέρα...

Ευτυχώς που τα είχε ασφαλισμένα όλα στην δική του εταιρία...!!!