Κάποτε, στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, η γνώμη ήταν κάτι το οποίο θεωρούνταν αυτονόητο και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την φέρναμε στην επιφάνεια, γιατί αυτό πιστεύαμε, γιατί αυτό υποστηρίζαμε. Τα πολιτικά κόμματα δεν υπήρχαν, δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχουν ακόμη και σήμερα στο μυαλό όλων εκείνων των ατόμων που πάντα προσπαθούσαν να δουν πίσω από αυτό που φαίνεται, που προσπαθούσαν να κρατήσουν αλώβητες τις πεποιθήσεις τους και μακριά από κάθε «πρέπει», γιατί «έτσι λειτουργεί η κοινωνίας μας», γιατί «πρέπει να προσαρμοστείς», γιατί «δεν πρέπει να ζεις σε μία ουτοπία», γιατί, γιατί τόσα «γιατί» και άλλα τόσα ή ακόμη και περισσότερα «πρέπει»…

Όλα αυτά τα «γιατί», τα «πρέπει» και τα συναφή μας έφεραν ως οντότητες σε μία θέση που έχουμε πάψει να ζούμε και απλά υπάρχουμε. Υπάρχουμε για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας, τους φόρους μας, τα ρούχα μας και ό,τι άλλο αγαθό υποτίθεται ότι είναι απαραίτητο για μία ευτυχισμένη ζωή. Όλοι μας μαχόμαστε σε καθημερινή βάση για να μπορέσουμε να καλύψουμε τις υλικές μας ανάγκες. Μέσα σε αυτή την πάλη κάπου ξεχάσαμε να ζούμε, κάπου ξεχάσαμε ότι εκτός από «μηχανές» είμαστε και άνθρωποι, οι οποίοι έχουν ανάγκη από μόρφωση, από παιδεία, από αγάπη, έχουν ανάγκη να ζήσουν σε έναν κόσμο, ο οποίος ας μην γελιόμαστε δεν θα είναι ποτέ ισόρροπος, αλλά ας είναι ένας κόσμος φιλικός προς τον άνθρωπο.

«Τι; Εγώ θα τα πω; Ας μιλήσει κανένας άλλος πρώτα!»

«Μπράβο τους! Κατέβηκαν σε πορεία, δεν μπόρεσα να βγω, είχε παγωνιά…»

«Και αν πω κάτι και με χρωματίσουν; Και νομίσουν ότι είμαι αριστερός; Ας μιλήσει κανένας άλλος…»

«Παιδιά μαζί σας! Μπράβο σας! Είστε το μέλλον του τόπου, είμαστε μαζί σας…από τη βεράντα καθώς περνάτε και φωνάζετε για τα δικά μου δικαιώματα και για τα δικαιώματα των παιδιών μου και των δικών σας παιδιών και για τα εγγόνια μου…»

«Ποιος τους δίνει σημασία μωρέ; Αριστεροί είναι, μόνο να φωνάζουν ξέρουν!»

Μπορώ να συνεχίσω και με άλλες εκφράσεις που ακούμε σε καθημερινή βάση και ακόμη χειρότερα και εμείς έχουμε πει και λέμε…

Ποιος νοιάζεται, όμως, όταν το εξωτερικό είναι η πρώτη λύση για τους νέους;

Ποιος νοιάζεται όταν έχει το τελευταίο μοντέλο κινητού που κυκλοφόρησε και το έβαλε σε 40 δόσεις στη πιστωτική του κάρτα για να δείξει την «ανωτερότητά» του;

Ποιος νοιάζεται όταν ο νέος ή ακόμη και εσύ ο μεσήλιξ  αμείβεσαι λες και δεν είσαι άνθρωπος, λες και δεν κόπιασες, λες και δεν υπάρχουν ανάγκες που πρέπει να καλύψεις, βασικές ανάγκες, φαγητό, φάρμακα, σπίτι, να συνεχίσω και με τα υπόλοιπα; Λες και ποτέ σου δεν πάλεψες για να κερδίσεις αυτά που έχεις, λες και έπεσες από τον πλανήτη Άρη και είσαι ένα τίποτα, που του αξίζει να έχει αυτή τη ζωή, έτσι για να λέει ότι την έχει…

Ξέρεις γιατί του αξίζει; Γιατί «έλα μωρέ, αφού όλοι έτσι είναι», γιατί «έχουμε οικονομική κρίση, θα κάνουμε υπομονή, θα βάλουμε πλάτη και μία μέρα θα πάνε καλύτερα τα πράγματα», γιατί «έτσι έχουν τα πράγματα, εγώ θα τα αλλάξω;»…

Κοίταξες ποτέ να δεις τι γίνεται με την εκπαίδευση και την παιδεία στα υπόλοιπα κράτη μέλη της Ε.Ε;

Κοίταξες ποτέ να δεις σε ποια θέση της ευρωπαϊκής κατάταξης για την ανεργία που υπάρχει στα κράτη μέλη της Ε.Ε. είναι η Ελλάδα;

Κοίταξες ποτέ ποια είναι τα δικαιώματα των εργαζομένων στις άλλες χώρες της Ε.Ε. και ποια στην Ελλάδα, στην κοιτίδα της δημοκρατίας;

Σκέφτηκες για μία στιγμή ότι μάλλον θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις γνώσεις σου, την εκπαίδευση και την παιδεία που έλαβες, με τρόπο τέτοιο ώστε να διασφαλίσεις όχι μόνο μία αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά για να καταφέρεις να ζήσεις πραγματικά, να εξασφαλίσεις τα ίδια στα παιδιά σου και στα δικά τους παιδιά, σε όλους; Έχεις συνειδητοποιήσει ότι οι νεότερες γενιές ούτε εκπαίδευση θα λάβουν, ούτε παιδεία ούτε τίποτα, εκτός και αν έχεις μεριμνήσει με παχυλές καταθέσεις στις τράπεζες…

 Έχεις συνειδητοποιήσει ότι ο φυλακισμένος νους είναι το χειρότερο κακό που μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος; Ρίξε μία ματιά στην αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα, αλλά δες την διαφορετικά: εσύ κατεβαίνεις από το φως και μένεις να κοιτάζεις τα παραπετάσματα και τις σκιές των αντικειμένων, γιατί έτσι νομίζεις θα γίνεις καλύτερος… Ειρωνεία… κάποτε ο κόσμος πάλευε να βγει από το σκοτάδι, σήμερα ο κόσμος παλεύει να βρει την καλύτερη θέση στο σκοτάδι.

Συνέχισε να κάθεσαι στον δερμάτινο καναπέ σου, μην ανησυχείς για όλα όσα κόπιασες έχουν ήδη δρομολογηθεί για τον κάδο των αχρήστων, δεν θα σου φανεί, θα το συνηθίσεις σιγά σιγά, άλλωστε, μην ξεχνάς «όλοι στην ίδια θέση είναι»!

Μην αναρωτηθείς ξανά «γιατί» και πολύ περισσότερο μην περιμένεις τα δικά σου παιδιά να βρεθούν σε ένα καλύτερο περιβάλλον από το δικό σου, μόλις το κατέστρεψες!

Οι ευθύνες για όλα όσα συμβαίνουν είναι εκεί, δες στον καθρέφτη και θα καταλάβεις τι εννοώ.

Για όλους τους νέους, που ακόμη, ίσως, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι σε λίγο η αυλαία θα πέσει, το φως θα κλείσει…

Καλή τύχη, ελπίζω το ξυπνητήρι σου να χτυπήσει κάποια στιγμή και να μη σιγήσει, να μην το κλείσεις!

Με διάθεση κάπως περιπαικτική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η έννοια είναι επιφορτισμένη με όλες εκείνες τις αρνητικές εκφάνσεις της, ίσως ήρθε η στιγμή για μία ανακατάταξη, αναδιάρθρωση, αναθεώρηση ή όποια άλλη συνώνυμη λέξη υφίστατο και δεν έχει συνυφανθεί με μία σειρά άλλων αρνητικών προεκτάσεων.

Η αρχή ἦν το τέλος. Πολλάκις έχει γίνει λόγος για ατέρμονους κύκλους, άλλοτε ομόκεντρους και άλλοτε όχι. Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι το εξής: ο καθείς από αυτούς τους ατέρμονους κατά τα άλλα κύκλους δεν είναι τίποτε άλλο παρά μονάχα η αρχή του τέλους, το τέλος της αρχής και η αρχή που πηγάζει από το τέλος. Σκόρπιες φράσεις και σκέψεις, διάχυτες, χωρίς επί της ουσίας να παρουσιάζουν λύση σε οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο ζήτημα υφίστατο.

Το συναρπαστικό της υπόθεσης είναι ένα: κάθε τέλος είναι μία νέα αρχή. Πρόκειται περί ονοματοδοσίας που επιφορτίζεται ανέλπιστα με έννοιες που προσφέρουν ψήγματα αισιοδοξίας αναμειγμένα με αυτά του φόβου, της αλλαγής και του αγνώστου. Ο τρόπος με τον οποίο βλέπει ή κοιτάζει απλά κανείς, τον αντίκτυπο που φέρει αυτή η αλλαγή στον εαυτό του, αλλά και στα συστατικά στοιχεία που συναποτελούν τον περίγυρό του, ενδεχομένως εξαρτώνται από ποικίλες κατασκευές άλλοτε κοινωνικές και άλλοτε ατομικές.

Το ζήτημα που προκύπτει είναι ένα: ποιος (και εδώ θέλοντας να προλάβω σκέψεις, εννοείται ο άνθρωπος) είναι διατεθειμένος εν μία νυκτί, καθώς βλέπετε όταν τo τέλος πλησιάσει αυτό γίνεται αναπάντεχα και ποτέ μα ποτέ (εντάξει, ίσως υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις, άλλωστε το απόλυτο είναι αρκετά βαρύ, ειδικά για βράδυ)• δεν προειδοποιεί ή αν το κάνει, τότε ένα ζευγάρι παρωπίδες φτιαγμένες με περισσή μαεστρία από εμάς τους ίδιους είναι έτοιμες να τοποθετηθούν και να μας αφήσουν να ζήσουμε στο πλαίσιο ενός κόσμου, που το τέλος του φαντάζει μακρινό, αλλά φευ!

Η αρχή; Που είναι η αρχή, που είναι αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα που έφερνε μαζί του το τέλος; Οι παρωπίδες εν τέλει επιτέλεσαν τη λειτουργία τους. Ο σχεδιαστής τους φαίνεται να είναι από τους καλύτερους! Του αξίζουν συγχαρητήρια, αλλά κανείς δεν πρόσεξε ότι αποτέλεσε το εμπόδιο εκείνο που καθυστέρησε ή δεν επέτρεψε ποτέ την έναρξη ενός νέου κύκλου, ακόμη και αν αυτός άλλαζε τροχιά και δεν θα κινούνταν σε εκείνη την καλογυαλισμένη κατά τα άλλα και θεμιτή, φυσικά, τροχιά του… από την άλλη; Σε κάποιους αρέσει να φορούν τις παρωπίδες τους και να τις ενισχύουν, έχοντας αυτή τη φορά στο πλευρό τους άλλους τεχνίτες, πεπειραμένους και έτοιμους για όλα! Πάντοτε υπάρχουν δύο πλευρές στα νομίσματα, αλλά που θα πάει κάπου εδώ θα βρίσκεται και η τρίτη…

Το συμπέρασμα όλων αυτών; Keep going and... good luck!  

Το ενδιαφέρον που προκύπτει από την ερμηνεία διαφόρων συνιστωσών  συνθέτουν ένα τοπίο νοημάτων, που μένει ανεπηρέαστο τόσο στο πέρασμα του χρόνου όσο και στην αλλαγή που δύναται να επιφέρει ο τελευταίος. Οι έννοιες που τίθενται, χρόνος, ερμηνεία, συνιστώσες, δύνανται να συμπεριλάβουν πλήθος νοημάτων, σημασιολογικών κυρίως. Όλα αυτά, βέβαια, καθίστανται ενδιαφέρουσες απολήξεις προσωπικοτήτων και πραγμάτων άλλοτε σημαντικών και άλλοτε όχι, τα οποία κάποτε κουράζουν τους προσκείμενους, τους θεατές και ακόμη περισσότερο τους απλούς παρατηρητές.

Αφήνοντας κατά μέρος τις περιττές επεξηγήσεις και περιγραφές όλων αυτών ψάχνοντας ένα νόημα, το οποίο ενδεχομένως δεν υφίστατο ή υφίστατο υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, καθώς πρόκειται για ιδιάζουσα περίπτωση ερμηνείας και εν τέλει διεξαγωγής όχι αποτελεσμάτων ή συμπερασμάτων, αλλά νοημάτων ικανών να υποστηρίξουν τη δόμηση επιχειρημάτων ή άλλων τοιουτοτρόπως συναφών με αυτά «πραγμάτων» ή και «ιδεών».

Το νόημα του όλου ζητήματος δεν υπάρχει πουθενά αλλού παρά μόνο σε ένα σημείο – κλειδί. Αυτό το σημείο έχοντας στο νου μας το απροσδιόριστο της «επιλογής» μπορεί να είναι το οποιοδήποτε. Αξιοπερίεργο της υπόθεσης αποτελεί η περιβόητη «επιλογή». Ένα ζητούμενο και μία ενδεχομένως πολύπαθη στο χρόνο και στον τόπο έννοια, ικανή να οδηγήσει σε σειρά βαρυσήμαντων ή απλά αληθοφανών ανακοινώσεων και πραγμάτων.

Αφήνοντας όλα αυτά κατά μέρος και χρησιμοποιώντας την αφαιρετική μέθοδο… πολλά είναι δυνατό να συμβούν! Από εδώ και πέρα το όλο θέμα μετατρέπεται σε προσωπική υπόθεση η φύση της οποίας επί της παρούσης δεν επιτρέπει -και δεν θα ήταν και θεμιτή- η περαιτέρω ανάλυση.

[Ευχαριστώ τον @Vaggelis.Gkk που μου παραχώρησε το έργο του]

Όλα έρχονται και παρέρχονται, άνθρωποι, συναισθήματα, καταστάσεις, επιθυμίες, φόβοι, αγάπες, έρωτες και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει κανείς στο νου του ή ό,τι άλλο βρίσκεται στη ζωή του...

Σκέφτεσαι και νιώθεις ότι κάποια από όλα αυτά δεν θα έχουν τέλος, το τέλος άλλωστε, κατά την αριστοτελική έννοια τουλάχιστον, είναι ο σκοπός, το αποτέλεσμα...

Σκοπός... μία λέξη επιφορτισμένη με τόσες έννοιες ή ακόμη πιο ορθά επιφορτισμένη με διάφορες πτυχές της έννοιας, της ταυτότητάς της... 

Στόχος σου από την αρχή σχεδόν ή ακόμη και από την πορεία όλων αυτών που με περισσό θράσος αναφέρθηκαν παραπάνω είναι να διατηρήσεις όλα εκείνα τα στοιχεία που με τον ένα ή άλλον τρόπο σε κάνουν ευτυχή ή έστω δεν σε αφήνουν να παραδοθείς χωρίς έλεος σε όλα αυτά που ο άνθρωπος κατασκεύασε ελπίζοντας σε... Μερικές φορές αυτό είναι κουραστικό και επίπονο, αλλά εμένεις στο να υπερασπιστείς τ...

Κάποτε όλα αυτά και ακόμη περισσότερα τελειώνουν και ευτυχώς ή δυστυχώς όχι με το "τέλος" του Αριστοτέλη. 

Έτσι φτιάχνεις την δική σου ιστορία, το δικό σου παραμύθι με περιεχόμενο που επιλέγεις σχεδόν απερίσκεπτα.

"Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας δρόμος πολυσύχναστος, ήταν κάπως διαφορετικός από αυτούς που έχουμε συνηθίσει έως τώρα. Έβλεπες ανθρώπους να πηγαίνουν και να έρχονται, κάποιοι από αυτούς μάζευαν γύρω τους κόσμο, άλλοι πήγαιναν από περιέργεια, άλλοι γιατί πίστευαν ότι θα μπορούσαν να δουν πτυχές του εαυτού τους κάπου εκεί πέρα  ή και να μοιραστούν την σκέψη τους. Το ζήτημα κάθε φορά, όσο και αν δεν το παραδεχόταν κανένας από όλους αυτούς ήταν να κάνουν το αδύνατο δυνατό, ώστε να καταφέρουν να συνεχίσουν να διασχίζουν τον δρόμο με τη βοήθεια κάποιων από αυτών που συναντούσαν. 

Κάποτε αυτός ο δρόμος, αν και περισσότερο απρόσωπος, είχε ενδιαφέρον, γιατί άνθρωποι επέλεγαν να ακολουθήσουν τον δρόμο, άλλοι επέλεγαν παράδρομους και άλλοι απλά καθόντουσαν στην άκρη και παρατηρούσαν, ενώ, τέλος, κάποιοι άλλοι έμεναν στην άκρη αρνούμενοι να κάνουν το οτιδήποτε. Αυτή τη φορά η κουρελιασμένη πολυθρόνα που βρισκόταν στην άκρη, έξω από τον δρόμο είχε καιρό να φιλοξενήσει κάποιον άγνωστο, κάποιον κουρασμένο ταξιδιώτη. Όλοι απορροφημένοι από το κυνήγι του "θησαυρού" ξεχνούσαν να ξαποστάσουν, ξεχνούσαν ή δεν ενδιαφερόταν να ρίξουν μία απλή ματιά στη πολυθρόνα που τόσα είχε προσφέρει και στο βιβλίο, σε εκείνο που τόσος κόσμος είχε γράψει τις ιστορίες του και τις εμπειρίες του. 

Το βιβλίο άνοιξε ξανά, κάποιος αποφάσισε γεμάτος περιέργεια να βγει από τον δρόμο και να πάει να δει τι στο καλό γινόταν με αυτό το βιβλίο. Κάθισε στην πολυθρόνα, πήρε το βιβλίο στα πόδια του. Οι σελίδες άρχισαν να γυρίζουν γρήγορα σα να φυσούσε δυνατός άνεμος, πράγμα το οποίο δεν συνέβαινε. Το βιβλίο σταμάτησε σε μια σελίδα, ήταν κενή.

Άρχισαν να αχνοφαίνονται γράμματα, σα μια ιστορία που γραφόταν εκείνη την στιγμή. Το βιβλίο άρχισε να εξιστορεί με λεπτομέρεια πως έγινε αυτό που ήταν, πως οι άνθρωποι επέλεγαν κάποτε να ξαποστάσουν και να δώσουν ζωή τόσο σε εκείνο όσο και στη πολυθρόνα και την ξύλινη πένα. Εκείνο έγραφε σελίδες ολόκληρες, εκείνος διάβαζε χωρίς σταματιμό. Έμαθε για ιστορίες ανθρώπων που ξεκίνησαν να φτάσουν στον ουρανό για να αποκτήσουν καλύτερη θέαση των πραγμάτων, αλλά στη διαδρομή έχασαν τον στόχο τους, έγραφε για ανθρώπους που απλά πέρασαν και το μόνο που έκαναν ήταν να παρατηρούν τον δρόμο απέναντι, για ανθρώπους που ένιωθαν ευγνωμοσύνη για την φιλοξενία που τους προσφέρθηκε και για άλλους πάλι που δεν εκτίμησαν στο ελάχιστο ούτε την πολυθρόνα, ούτε το βιβλίο με την πένα και αυτό γιατί ήταν πολύ παλιά και σχεδόν κουρελιασμένα. Μίλησε και για άλλες κατηγορίες ανθρώπων, διάβασε ιστορίες που εκείνοι μοιράστηκαν γράφοντας στο βιβλίο, είδε μέσα από τα μάτια κόσμου. 

Συνέχισε να διαβάζει χωρίς σταματημό. Κάποια στιγμή οι σελίδες γύρισαν στο τέλος του βιβλίου, ο αναγνώστης του ευχήθηκε με όλη του τη δύναμη να ήταν και αυτός μέρος του με κάποιο τρόπο... το βιβλίο έκλεισε, η πολυθρόνα και η πένα εξαφανίστηκαν...

Οι υπόλοιποι συνέχισαν να περπατούν, συνέχισαν αυτό που έκαναν σα να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα."

Μόλις μια ιστορία τελειώσει μια νέα είναι έτοιμη να ξεκινήσει...

Κάτι από παλιά... 

Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!

Ο ατέρμονος κύκλος, που όλο εμφανίζεται και παράλληλα χάνεται μπρος στα μάτια σου συνεχίζει το δρόμο του, συνεχίζει το αέναο χωρίς τέλος ταξίδι του.

Για μια στιγμή πίστεψες ότι τον ξεγέλασες, ότι μπόρεσες και ξέφυγες από αυτόν.

Συνέχισες, ήλπιζες, προσπαθούσες…

Μέχρι που συνειδητοποίησες ότι ποτέ δεν ξέφυγες από αυτόν, ότι πάντα ήσουν μέρος του και ότι πάντα ήταν μέρος σου…

Ένα κύκλος που εξαρτάται από εσένα και εσύ εξαρτάσαι από εκείνον…

Επέλεξες… κάθε φορά επιλέγεις…

Και εκείνος επιλέγει σε ακολουθεί και τον ακολουθείς…

Όσο εσύ προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτόν εκείνος εξελίσσεται και συνεχίζει την πορεία του, εσύ τρέχεις να τον προλάβεις, εκείνος συνεχίζει απτόητος το έργο του, όσο και αν και οι δυο ξέρετε ότι είναι ένα έργο συνεταιριστικό.

Κάποια στιγμή σε έφτασε ή τον έφτασες ή ο ένας έφτασε τον άλλο σε κάμποσους κύκλους πιο κάτω…

Ασθμαίνοντας προσπάθησες να τρέξεις, να προφτάσεις…

Ποτέ δεν σου άρεσε το τρέξιμο, προτιμούσες πράγματα πιο ήρεμα, χωρίς πολλές διακυμάνσεις, είχες ήδη αρκετές από μόνος σου…

Τελικά δεν πρόφτασες…

Συνέχισε να τρέχει, συνέχισες να ασθμαίνεις σα να ΄χες διανύσει ήδη την απόσταση…

Ήταν μια φενάκη.

Όταν το κατάλαβες τον είδες να περνά από μπροστά σου με ταχύτητα μεγάλη.

Σε άφησε πίσω.

Η απόφαση πάρθηκε.

Θα συνέχιζες περπατώντας τον υπόλοιπο δρόμο, δεν είναι όλοι καλοί δρομείς…

Άρχισες να ελαττώνεις την ταχύτητά σου, μέχρι που περπατούσες και πάλι!

Τα πράγματα τριγύρω ήταν περίεργα, σα να ΄χες φτάσει σε ξένο πλανήτη…

Χμμμ… θα μπορούσε! Ο πλανήτης Άρης!

Αλλά όχι, το ξέρεις ότι για πρώτη φορά άρχισες να παρατηρείς…

Να συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι εκεί που έπρεπε να ήσουν καιρό πριν…

Προσπαθείς να βρεις την άκρη του νήματος.

Η συντροφιά και ό,τι άλλο σου λείπει αυτή την στιγμή τελείωσαν διά παντός…

Ο κύκλος συνεχίζει και τον κοιτάζεις από μακριά αυτή τη φορά μαζί με εκείνους, μαζί με τους καλούς δρομείς…

Κάποιοι από αυτούς είναι εξαιρετικοί!

Νιώθεις την τιμή να ξεχειλίζει που κατάφερες για λίγο να είσαι μαζί τους. Τα υπόλοιπα εκτός της τιμής κρύβονται καλά, άλλωστε δεν υπάρχει νόημα πλέον…

Καλό δρόμο και καλή αντάμωση, κάποτε θα τα ξαναπούμε!

Το νόημα... αυτό δεν είναι που λένε ότι έχει την μεγαλύτερη σημασία; Ποιο νόημα όμως; Οι πράξεις; Τα λόγια; Οι σκέψεις; Το υπόλοιπο που απομένει από όλα αυτά τι γίνεται; Που πάει; 

Πολλά τα ερωτήματα που δύνανται να τεθούν, τα οποία σίγουρα προσφέρουν έδαφος μακρών συζητήσεων και ίσως ακόμη πιο "δυνατών" και "μακρών" σκέψεων.

Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να ζητάμε αγάπη, ενδιαφέρον, προσοχή, τρυφερότητα και τόσα άλλα, που στην πραγματικότητα είναι "πράγματα" που δεν μπορείς να προσφέρεις ανά πάσα στιγμή σε οποιονδήποτε άνθρωπο. 

Βρίσκεσαι σε τέλμα συνήθως, δεν γνωρίζεις τι σκέφτεσαι στην πραγματικότητα και πολύ περισσότερο δεν γνωρίζεις ή πολλές φορές δεν θέλεις να δεις αυτό που νιώθεις και αυτό που θέλεις να πράξεις, αλλά... πάντοτε υπάρχει ένα "αλλά" που σε εμποδίζει, χωρίς να το καταλαβαίνεις όμως...

Τις περρισσότερες φορές ο εγωισμός σου είναι τόσο δυνατός που μπορεί να ενοχλήσει ή ακόμη και κάτι περισσότερο από αυτό όσους βρίσκονται γύρω σου. Τον αφήνεις να πάρει τα ηνία του εαυτού σου, της καρδιάς σου και της ψυχής σου και καταλήγεις ένα κενό "σκεύασμα" που σε κάθε έκδοσή του φαντάζει όλο και πιο "όμορφο"...

Ο άνθρωπος, οι σκέψεις του, τα λόγια του, οι πράξεις του, ο χαρακτήρας του γενικά αποτελεί το σήμα μιας οντότητας που κάθε φορά αλλάζει "υπόσταση" και δύναται να δημιουργήσει ή και να καταστρέψει, με μια ροπή προς την καταστροφή βέβαια, πρώτα του "εαυτού" και έπειτα όσων βρίσκονται γύρω από εκείνον. 

Το εφικτό τελικώς μπορεί να ανήκει και στον κόσμο του ονείρου...

Ωστόσο, πάντοτε υπάρχει μια ελπίδα για κάτι περισσότερο καλό...

Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!

Κάνοντας μια περιήγηση στο γνωστό σε όλους μας facebook έπεσα πάνω σε άναν διαγωνισμό ζωγραφικής. Όλα τα έργα καταπληκτικά, το ένα καλύτερο από το άλλο...

Παρατηρώντας τα έργα το ένα μετά το άλλο "έπεσα" πάνω σε μία μεγάλης ηλικίας κυρία που με μάτια νοσταλγικά κοίταζε πίσω στο παρελθόν της, ένα παρελθόν γεμάτο από εκπλήξεις άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε όχι... όπως και να ΄χει στα μάτια της είδα την δική της ιστορία ζωγραφισμένη μια ιστορία που ο καθένας μπορεί να παρατηρήσει και μέσα από αυτά τα μάτια να σηκωθεί και να συνεχίσει... 

Η ζωή δεν είναι άλλο παρά μια όμορφη ιστορία με την δική της πορεία, μια πορεία γεμάτη από εκπλήξεις...!

Έχω μήνες αρκετούς να γράψω, πλέον αρέσκομαι στο να διατυπώνω σε λίγες ηλεκτρονικές αράδες σε χρονικές περιόδους που θεωρώ πως κάτι τέτοιο είναι δυνατό να γίνει και επιτακτικό ίσως.

Ο λόγος όπως ουκ ολίγες φορές έχω επισημάνει σε αυτό το μπλογκ ή αλλού έχει τόση δύναμη που αν όλοι μας είχαμε συνειδητοποιήσει την αξία του τώρα... ποιος ξέρει;;;

Αν και εκ πρώτης όψεως συμπεραίνει κανείς πως το ζήτημα που θα τεθεί θα είναι πάνω σε μία βάση θεωρητική με περίπτωση εφαρμογής πρακτικής χωρίς αυτό βέβαια να είναι απόλυτα εφαρμόσιμο, για να προλάβω τέτοιου είδους εντυπώσεις θα ήθελα να επισημάνω πως δεν επρόκειτο για τέτοιου είδους ζήτημα. Αρκετά όμως με τις περιττές αναλύσεις και την προσπάθεια μου να προλάβω κατά κάποιον τρόπο σκέψεις...

Σε συνέχεια ίσως του προηγούμενου κειμένου μου (ε, αν δεν διαφημίσουμε το σπίτι μας θα πέσει και θα μας πλακώσει λένε, οπότε επιβάλλεται!) θα έρθω να συμπληρώσω μία ακόμη πτυχή του νομίσματος. 

Εκεί βλέπετε που καθόμαστε ωραία και καλά άλλοι στην άκρη του δρόμου και άλλοι σε μια πολυθρόνα όχι όμως αυτή που είναι έξω από τον δρόμο αλλά σε μια άλλη καινούργια που είναι μέσα στον δρόμο, αλλά ψευδώς μας κάνει να νιώθουμε πως είμαστε έξω από τον δρόμο, πως μπορούμε να δούμε τα πράγματα από εκείνη την οπτική που ο φυλακισμένος του Πλάτωνα στην αλληγορία του σπηλαίου μπόρεσε να δει με μάτια γυμνά αν και στην αρχή ήταν δύσκολο πολύ, σαν εκείνο που κατάφερε να καθίσει σε αυτή την υπέροχη πολυθρόνα και να γράψει με την επίσης υπέροχη πένα στο βιβλίο της ζωής, να χαράξει την δική του πορεία, να παρατηρήσει, να μπει ξανά σοφότερος στο δρόμο που αποφάσισε να χαράξει και να σηκώσει όλους εκείνους που πίστευαν πως δεν μπορούσαν να σηκωθούν, εκείνους που το ήθελαν αλλά η δύναμη της ψυχής τους πουλήθηκε δίχως δεύτερη σκέψη σε εκείνους που προσποιήθηκαν πως θέλουν να τους σηκώσουν σε όλους αυτούς που ήταν κατάχαμα στην άκρη του δρόμου δείχνοντας πως δεν έχουν καμιά ελπίδα επιβίωσης, έρχεται κάποιος ο οποίος δεν είναι απαραίτητο να έχει τις εμπειρίες των δύο παραπάνω καλών φίλων και εχθρών μας παράλληλα, και το μόνο που κάνει είναι να συζητήσει, να χρησιμοποιήσει τον λόγο του γνωρίζοντας όσο αυτό είναι δυνατό το πόσο σημαντικός είναι για τον άνθρωπο.

Η συζήτηση ξεκίνησε σε πολύ καλές βάσεις, ο δρόμος συνεχίζει να είναι πολυσύχναστος αλλά με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνουν στα πλαίσια αυτής της συζήτησης να δημιουργήσουν ένα δίχτυ προστατευτικό γύρω τους, ο καιρός περνά γρήγορα η συζήτηση συνεχίζει και γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα, πλέον χωρίς κανείς από τους δύο να το έχει συνειδητοποιήσει άρχισαν να μετρούν μήνες ολόκληρους κουβέντας, κουβέντας ικανής αν είχε αυτή την δύναμη  να γκρεμίσει ολόκληρες πόλεις και να χτίσει νέες όχι μόνο όσον αφορά τις γνωστές σε όλους μας πόλεις, αλλά και σε αυτές που υπάρχουν στην ψυχή και στο μυαλό μας, λόγος φυσικά γίνεται για τον δικό μας μοναδικό κόσμο που προσπαθούμε να χτίσουμε ελπίζοντας να σταθούμε και να ανταποκριθούμε κάθε φορά στην κοινωνία εκείνη στην οποία ανήκουμε. 

Ήρθε η στιγμή μετά από τόσον καιρό ο λόγος να βρει πρακτική εφαρμογή. Φαινόταν πως οι υποδομές που είχαν μπει ήταν "σωστές", ήταν όλα έτοιμα για την δημιουργία ενός άλλου κόσμου ο οποίος θα περιελάμβανε ή καλύτερα θα ήταν η σύντμηση τριών κόσμων, θα ήταν κάτι μαγικό, με υπόσταση επίσης μαγική η οποία απέρρεε από αυτούς τους κόσμους και κυρίως από όλα αυτά που τόσον καιρό είχαν ειπωθεί, αυτό το δίχτυ προστασίας ολοένα και περισσότερο με τον καιρό γινόταν πιο δυνατό, αλλά όπως ήδη ο τίτλος απροκάλυπτα αποκάλυψε όλα αυτά ήταν λόγια δίχως αντίκρισμα, λόγια που φόβισαν τους προσκείμενους, λόγια που ειπώθηκαν προφανώς για να ειπωθούν, λόγια που θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί με καλύτερο τρόπο και χρόνος που σίγουρα θα μπορούσε να επενδυθεί σε περισσότερο ουσιώδεις κουβέντες ή άλλου είδους ασχολίες. Το συγκεκριμένο ήταν ένα πείραμα το οποίο φαίνεται να απέτυχε παταγωδώς, η θέληση είναι ο καθοριστικός παράγοντας όλων των πραγμάτων, εδώ θέληση εκ των πραγμάτων δεν υπήρξε, φάνηκε από το αποτέλεσμα, όλα βρίσκονται στα χέρια εκείνου που είχε την ιδέα, ίσως όταν δεν υπάρχει θέληση είναι καλό να πας δίπλα σε εκείνον που έστω και φαινομενικά την έχει γιατί ο λόγος μόνο τελικά δεν επαρκεί, η αριστοτελική έννοια του λόγου ίσως είναι εκείνη που δεν άφησε τον προσκείμενο φίλο μας να κάνει το αυτονόητο.

Οι επιλογές είναι εκείνες οι οποίες μας χαρακτηρίζουν και μας σημαδεύουν ας μην το ξεχνάμε λοιπόν, τα όμορφα λόγια είναι βάλσαμο ψυχής, αλλά βάλσαμο που γρήγορα μπορεί να πάρει άλλη μορφή...

Πολύ θα ήθελα να βάλω ένα κομμάτι όπως άλλωστε συνηθίζω για να συνοδεύσω τα κείμενα που ανεβάζω στο μπλογκ μου, αλλά είναι τόσες ο επιλογές που υπάρχουν στο μυαλό μου που προτιμώ να αφήσω την επιλογή σε όποιον έχει το κουράγιο να το διαβάσει.

[Πηγή εικόνας: http://notoidiots.weebly.com/]

Μένοντας, έστω και για λίγο καιρό στην άκρη του δρόμου παρατηρώντας, πολλά είναι εκείνα τα συμπεράσματα που μπορείς χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να καταλήξεις. Συμπεράσματα που με τον ένα ή άλλο τρόπο σε βάζουν σε μία διαδικασία ανασυγκρότησης, η οποία με την σειρά της οδηγεί στο δίχως άλλο στην αποσαφήνιση των περίφημων αυτών συμπερασμάτων, έπειτα στην επαναδιαπραγμάτευση και τέλος στον επαναπρογραμματισμό του συνολικού  πλαισίου δράσης.

Μπροστά φαίνεται ένα δρόμος πολυσύχναστος, γεμάτος από κόσμο. Ο καθένας τρέχει προς μία διαφορετική κατεύθυνση, πολλοί σκοντάφτουν επάνω σε περαστικούς ή σε αντικείμενα. Κάποιοι βλέπεις να έχουν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους την σφοδρή επιθυμία να βγουν έξω από αυτόν τον δρόμο, να σταθούν για λίγο απέναντι στην πολυθρόνα να ξαποστάσουν και ας φαίνεται παλιά, χαλασμένη και εξαντλημένη από τους τόσους ταξιδιώτες που βρήκαν το κουράγιο για κάτι περισσότερο.

Δίπλα στην πολυθρόνα στέκεται αγέρωχο ένα βαρύ δερματόδετο βιβλίο, κουρελιασμένο παρατηρώντας και εκείνο τους περαστικούς. Ο τελευταίος που είχε καθίσει στην πολυθρόνα μετά από ώρες συλλογισμού αποφασίζει να το πάρει στα χέρια του να δει τι είναι αυτό το βιβλίο. Πιάνοντάς το ένιωσε μία ζεστασιά περίεργη να κυριεύει όλο του το σώμα, ένα συναίσθημα περίεργο, που δεν μπορούσε να περιγράψει με λέξεις απλές. Ήταν κάτι το τόσο ανεξήγητο, αλλά συνάμα και τόσο γνώριμο, τόσο…

Ωστόσο, όταν το άνοιξε έμεινε έκπληκτος. Κανείς θα περίμενε να είναι γεμάτο από ιστορίες άλλες γραμμένες με το χέρι και άλλες όχι. Αυτό που αντίκρισε ήταν μερικές κενές σελίδες, έπειτα ένα μήνυμα που έγραφε: « όλα είναι μέρος του παιχνιδιού, εσύ είσαι το παιχνίδι, είσαι και το πιόνι». Τι να σήμαινε άραγε αυτό; Μάλλον κάποιος τρελός περαστικός φαίνεται πως ήθελε να αφήσει το στίγμα του. Φυλλομετρώντας το υπόλοιπο του βιβλίου συνειδητοποίησε ότι πέρα από αυτό το μήνυμα δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Αποφασίζει, αν και δεν ήταν καθόλου σίγουρος να χρησιμοποιήσει την υπέροχη πένα που στεκόταν ακριβώς δίπλα στη πολυθρόνα σε μία μικρή θήκη ειδικά φτιαγμένη για εκείνη. Μία θήκη ξύλινη, καλογυαλισμένη και μία πένα που βλέποντάς την νόμιζες ότι έχει τον δικό της χαρακτήρα. Αμέσως μόλις σχημάτισε το πρώτο γράμμα το μελάνι χάθηκε και το γράμμα χαράχθηκε στη σελίδα. Συνέχισε απτόητος μέχρι να ολοκληρώσει την φράση του.

«Μία φορά και έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι, ένα γέρικο, ταλαιπωρημένο παραμύθι, που περίμενε με ανυπομονησία κάθε φορά έναν νέο περαστικό να συνεχίσει την ιστορία, να γράψει την δική του εκδοχή και μετά όλα ως από κάποιο μαγικό σβηνόταν χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν σβηστεί, όλα βρισκόταν χαραγμένα πάνω του και η ιστορία συνέχιζε απτόητη με ή χωρίς τον παραμυθά της να γράφεται και να γράφεται και να συνεχίζει…»

Η φράση κατέληξε ολόκληρη παράγραφος. Η παράγραφος έδωσε τη θέση της σε ολόκληρα κείμενα σελίδων με περιεχόμενο που δύσκολα κανείς θα μπορούσε να φανταστεί σε ένα τέτοιου είδους βιβλίο. Κάθε τόσο γέρνοντας στην πολυθρόνα κοίταζε τον δρόμο απέναντι. Έβλεπε όλους να συνεχίζουν να περνούν, να προσπερνούν, να μην δίνουν σημασία σε τίποτε και ακόμη χειρότερα δεν έδιναν σημασία ούτε καν στον ίδιο τους τον εαυτό.

 Έβλεπες πολλούς κατάχαμα στην άκρη του δρόμου, περιμένοντας κάποιον να τους βοηθήσει να σηκωθούν ξανά ή έστω να δείξει ένα τόσο δα μικρό ενδιαφέρον για να πάρουν κουράγιο. Έβλεπες ακόμη χειρότερα ανθρώπους κατάχαμα και ακριβώς από πάνω τους σαν από άυλη ύλη οι ίδιοι τους οι εαυτοί να κοιτάζουν με ύφος απόμακρο τον καημένο κουρελή και πότε πότε να κοιτάζουν γύρω τους, να πιάνονται πάνω από άλλους ή από άλλα πράγματα διάφορα χωρίς όμως ποτέ να τολμούν να κάνουν οποιαδήποτε κίνηση ώστε να σηκώσουν τον κουρελή και να συνεχίσουν τη πορεία τους.

Βέβαια, όπως σε όλα τα νομίσματα υπάρχει και η τρίτη πλευρά του πράγματος. Ήταν και εκείνοι που αν και κουρελίδες προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να σηκωθούν και να συνεχίσουν. Κάποιοι κατάφερναν να σηκωθούν με την πρώτη τους προσπάθεια καθώς κάπου εκεί γύρω τυχαία είχε βρεθεί κάποιος που τους έδωσε το χέρι του μονάχα τίποτε άλλο και σηκώθηκαν και άρχισαν να βαδίζουν ξανά και ήταν διαφορετικοί από τους άλλους. Ακόμη, κάποιοι δεν ήταν τόσο τυχεροί και δεν σηκώθηκαν με την πρώτη τους προσπάθεια και απογοητεύθηκαν, αλλά δεν παράτησαν το όνειρό τους: να σηκωθούν ξανά και να προχωρήσουν. Μετά από πλείστες προσπαθειών τελικά κατάφεραν να σηκωθούν περήφανοι για το κατόρθωμά τους, με την σειρά τους έδωσαν το χέρι τους σε διάφορους που συνάντησαν στο δρόμο τους, σε όσους πραγματικά το είχαν ανάγκη, σε όσους πραγματικά το άξιζαν.

Τελικά μετά από όλο αυτό που κράτησε καιρό πολύ δεν ήξερε τι θα έπρεπε να κάνει. Η πολυθρόνα ήταν τόσο μα τόσο αναπαυτική. Το βιβλίο με την πένα τόσο οικεία, θα μπορούσε να μείνει σε αυτή ακριβώς τη θέση εσαεί, δεν είχε νιώσει ξανά ποτέ έτσι. Το βιβλίο γύρισε μόνο του στις τελευταίες σελίδες, ίσως οφειλόταν στο δροσερό αεράκι. Είδε κάτι που στην αρχή δεν είχε παρατηρήσει. Κάμποσες σελίδες γραμμένες με γράμματα καλλιγραφικά και μελάνι σε χρώμα πράσινο.

Ξεκίνησε διαβάζοντάς τες με περιέργεια μεγάλη. Σε λίγο κατάλαβε πως ήταν ένα μικρό βιογραφικό σημείωμα για το βιβλίο και την πένα του. μιλούσε για τους περαστικούς που πέρασαν από εκεί, για εκείνους που προσπέρασαν και χάθηκαν στο συνονθύλευμα των ιδεών τους, για εκείνους που επέλεξαν να ξαποστάσουν στην πολυθρόνα και να επιστρέψουν για να συνεχίσουν το ανόητο έργο τους, σε εκείνους που παρατήρησαν τον απέναντι δρόμο και βρήκαν το κουράγιο να ανοίξουν το βιβλίο, να χρησιμοποιήσουν την πένα του, κάποιοι εκ των οποίων στην πορεία χάθηκαν στο νόημα των πραγμάτων και άλλοι χρησιμοποίησαν το νόημα, τα συμπεράσματα, βρήκαν το βήμα να ανασυγκροτήσουν τη σκέψη τους, τους στόχους τους, να τα επαναδιαπραγματευθούν  και να τα επαναπρογραμματίσουν αυτή τη φορά έχοντας στο πλάι τους αυτό που τους έλειπε τόσον καιρό και βρήκαν ξάφνου, χωρίς στην αρχή να το συνειδητοποιήσουν, χωρίς να έχουν φανταστεί ποτέ ότι θα μπορούσαν να το βρουν, να νιώσουν την υφή του, να νιώσουν αυτή τη περίεργη ζεστασιά.

Το βιβλίο έκλεισε. Ήρθε η στιγμή να σηκωθεί και να μπει ξανά στον δικό του δρόμο αυτή τη φορά. Είδε πολλά, κατάλαβε ακόμη περισσότερα. Αρκετά.

… και έζησαν αυτοί καλά και εμείς… ποιος ξέρει; …

Ξυπνάς και γίνεται η ζωή απ την αρχή...

... Στο μικρό σου χέρι μια πεταλούδα οι αιώνες...

Μία ιδέα, έτσι για να υπάρχει!!!

Ορισμένες φορές υπάρχει κάτι κάπου εκεί κρυμμένο πολύ καλά που σε ωθεί να κάνεις κάποια πράγματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει κάτι που με ωθεί στο να γράψω ξανά πράγμα που δημιουργεί συναισθήματα με χαρακτήρα διττό. Ως συνήθως υπάρχουν οι δύο πλευρές κάθε νομίσματος στην πρώτη φαίνεται πως έχει ζωγραφιστεί η ευχαρίστηση, η οποία απορρέει από τη δημιουργία ή καλύτερα από την εξωτερίκευση σκέψεων πολλές φορές κρυφών και φοβερών, από την άλλη πλευρά βρίσκεται ο φόβος της αποτυχίας όσον αφορά την απόδοση των σκέψεων αυτών, γιατί οι αράδες και δει οι ηλεκτρονικές είναι ύπουλες, γεμάτες από κακοτράχαλα σημεία έτοιμα να σε καταπιούν με την πρώτη ευκαιρία. Βέβαια, πράγμα σχεδόν πάντοτε ασυνήθιστο, υπάρχει και μία τρίτη πλευρά στο νόμισμα που τόσην ώρα περιγράφω: εκείνη η πλευρά που σε κάνει να ξεχνάς τις άλλες δύο, που σε προκαλεί να συνεχίσεις παρά τις οποιεσδήποτε συνέπειες: ας της δώσουμε ένα όνομα: αυτοϊκανοποίηση, ελευθερία ψυχής, απελευθέρωση του «εγώ».

Αναμενόμενο να επιμείνω στην ανάλυση της τρίτης όψης του νομίσματος. Όλοι κατηγορούν όλους με τη δικαιολογία ότι έχουν γίνει εγωμανείς, εγωιστές, εγωκεντρικοί και όλα αυτά τα συνθετικά με το «εγώ» που αποδίδουν με περισσή, θα έλεγα, ευκολία σε όλους χωρίς πίσω από αυτούς τους χαρακτηρισμούς να υπάρχει έστω και μία μικρή δομή, ένας τόσος δα λίθος  που θα δικαιολογήσει με κάποιον τρόπο όλα αυτά.

Δυστυχώς οι άνθρωποι στις μέρες μας έπαψαν να είναι εγωιστές. Όταν μιλάμε για εγωισμό εννοούμε εκείνον το εποικοδομητικό εγωισμό που κάθε στιγμή σε ωθεί στο να κάνει κάτι καλύτερο για τον εαυτό σου, κάτι που θα σε «ανεβάσει» όχι μόνον στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλά και στα μάτια του ίδιου σου του εαυτού. Πέρα από τα οικονομικού περιεχομένου θέματα και ζητήματα που μαστίζουν την σύγχρονη κοινωνία είναι και αυτά που έχουν να κάνουν με τον εαυτό μας και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η οικονομική κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τόσα ζητήματα πέρα από αυτά της επιβίωσης που πραγματικά έχουν σχεδόν ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Οι άνθρωποι πια επιζητούμε το «καλύτερο». Θέλουμε να έχουμε δίπλα μας έναν άνθρωπο που θα μπορούμε να του εμπιστευθούμε ακόμη και την ίδια μας την ζωή, αν χρειαστεί, άσχετα με το αν εκείνος ανήκει στις φιλικές σχέσεις μας ή στις ερωτικές. Από έναν φίλο περιμένουμε πολύ περισσότερα πράγματα από ό,τι από έναν ερωτικό σύντροφο συνήθως, ειδικά αν ο φίλος είναι φίλος «ζωής». Πάντοτε έρχεται το τέλος σε οτιδήποτε αρχίσουμε, διότι είναι γνωστό ότι ό,τι έχει αρχή έχει και τέλος.

Βέβαια, αν το τέλος είναι ο σκοπός, το ζητούμενο σύμφωνα με την αριστοτελική έννοια του τέλους τότε όλα βαίνουν ομαλά και με επιτυχία. Το ζητούμενο της υπόθεσης είναι αν δεν πρόκειται για το τέλος του Αριστοτέλη, αλλά γι αυτό που έχουμε όλοι συνηθίσει. Αν συμβεί αυτό τότε ο κόσμος όλος χάνεται κάτω από τα πόδια μας, σα να μην υπήρχε χθες, σα να μην υπάρχει αύριο και φυσικά δεν υπάρχει σήμερα. Εδώ είναι που χρειαζόμαστε την τρίτη πλευρά του νομίσματος, μία πλευρά που θα έπρεπε να μάθουμε να βλέπουμε και να χρησιμοποιούμε, όπως κάναμε και για τις άλλες δύο.

Το συμπέρασμα όλης αυτής της σκέψης; Είναι και αυτό διττό, όπως ακριβώς και η αφετηρία της. Αν δώσω μίαν απάντηση σε αυτό τότε θα χαθεί όλο το νόημα, με φόβο να παραποιηθεί χωρίς προηγούμενο ο συλλογισμός. Αλλά ποια θα ήταν η αξία όλου του πράγματος αν έστω και μέσω αυτών των ηλεκτρονικών αράδων δεν κατέληγα στην αποκρυστάλλωση έστω και ενός συμπεράσματος;

Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, όλα φαίνονται τόσο ξεκάθαρα, ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να τα δούμε όλα ως έχουν, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο «εγώ», σε μία καλύτερη ζωή.

Ο καθείς στον πάγκο του!!!

Ένα κομμάτι που τελευταία έχω αγαπήσει αρκετά:

• https://www.youtube.com/watch?v=kx6FV2qR2TY 

 www.youtube.com/watch?v=kx6FV2qR2TY 

Η αλήθεια είναι πως έχω αρκετό καιρό να γράψω, να γράψω οτιδήποτε, ίσως ήρθε ο καιρός να αρχίσω ξανά. Τις προάλλες πηγαίνοντας προς το κέντρο να συναντήσω μία φίλη και περνώντας από την αγορά της πόλης με το ποδήλατο συνειδητοποίησα ότι είχε ασυνήθιστα πολλούς ανθρώπους. Η επόμενη κίνησή μου ήταν να αφήσω το ποδήλατο σε μια γωνιά και να κατέβω με τα πόδια στο κέντρο. Φτάνοντας κάπου στο βάθος του δρόμου ακουγόταν φωνές, συνθήματα. Μπροστά μου ήταν μία διμοιρία η οποία σε αρκετά μεγάλη απόσταση ακολουθούσε την πορεία σα κάτι να περίμενε πως θα συμβεί. Συνέχισα ατάραχη να περπατώ. Κάποια στιγμή κοντοστάθηκα μήπως και καταλάβω το σκοπό της πορείας. Το μόνο που είδα ήταν μια εκατοντάδα ίσως και λίγο παραπάνω ανθρώπων ντυμένους με μαύρα ρούχα να φωνάζουν συνθήματα εναντίον της φασιστικής πολιτικής, αλλά κυρίως εναντίον των φασιστικών ιδεών και κομμάτων.

Αυτό που μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν όχι η αμφίεση των συγκεκριμένων ανθρώπων, αλλά η όψη τους. Επρόκειτο για άτομα ηλικίας όχι μεγαλύτερης των είκοσι πέντε ετών ίσως και μικρότερης. Γύρω στα δέκα πέντε άτομα με είκοσι ήταν μπροστά προσπαθώντας να εμψυχώσουν το σχεδόν ανύπαρκτο πλήθος και δίνοντάς του τα συνθήματα έτοιμα φτιαγμένα στα μέτρα της διαδήλωσης που έπρεπε να φωνάξουν μαζί τους. Οι περισσότεροι από τους μισούς ήταν φανερά καταπονημένοι λόγω των ουσιών που προφανώς είχαν νωρίτερα καταναλώσει. Το θέαμα ήταν το λιγότερο αποκρουστικό και απογοητευτικό.

Φώναζαν συνθήματα κατά του φασισμού. Μια ζωή όλοι μιλάμε για ιδεολογίες χωρίς στη πραγματικότητα να προσπαθούμε να αλλάξουμε το παραμικρό και αυτό γιατί έτσι μεγαλώσαμε, γιατί έτσι μάθαμε να ζούμε… Οι καιροί έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που νομίζω πως καιρός είναι να συνειδητοποιήσουμε ακριβώς αυτό που είμαστε στη πραγματικότητα και όχι αυτό που θα θέλαμε να γίνουμε ή να είμαστε σε μια ιδεατή κοινωνία. Είμαστε όλοι μας λίγο ή πολύ φασίστες, φασίστες όμως με διαφορετικό χρώμα ο καθένας άλλος με κόκκινο, άλλος με πράσινο ή μπλε και πάει λέγοντας.

Μιλάει ένας άνθρωπος που για μερικά χρόνια πίστευε πως ήταν αναρχικός με την ακριβή σημασία του όρου όμως. Αυτό που έρχομαι σιγά σιγά να συνειδητοποιήσω μέσω της πανεπιστημιακής κοινότητας όπου ανήκω είναι αυτό: όλοι μας είμαστε φασίστες. Ποιος σήμερα δεν κοιτά το δικό του συμφέρον, ποιος δεν κοιτά να επιβιώσει μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα ιδεών και πολιτικών πράξεων που χωρίς αμφιβολία έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση της ύπαρξής μας έτσι απλά, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι δεν είχαμε και έχουμε μερίδιο ευθύνης για όλα όσα συμβαίνουν, για όλα όσα συμβαίνουν και δεν έχουμε την δύναμη να πραγματώσουμε τις ιδέες μας, να δείξουμε και ίσως να αποδείξουμε στους εαυτούς μας πρώτα ότι δεν ήμασταν απλά ένας σωρός από σαθρές ιδέες.

 Η πανεπιστημιακή κοινότητα έρχεται να αποδείξει ακριβώς αυτό. Θυμάμαι στο πρώτο έτος όταν οι φοιτητικές παρατάξεις προσπαθούν να προσεγγίσουν τους άδουλους, αθώους νεοεισαχθέντες να έρχομαι σε λεκτική αντιπαράθεση με εκπρόσωπο φοιτητικού κόμματος αριστερής ιδεολογίας που μέσα από «παχιά» λόγια όμορφα στολισμένα όμως, ήθελε να μας «προσηλυτίσει» το μόνο που έκανε ήταν να δείχνει κάθε στιγμή με κάθε της λέξη πόσο αδύναμη ήτανε, πως όσα έλεγε νωρίτερα τα είχε αποστηθίσει από ένα κομμάτι χαρτιού γραμμένο από κάποιον με βασικές γνώσεις ψυχολογίας. Απέναντί μου είχα μία τριτοετή φοιτήτρια. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά την ανάγκασα να διακόψει την «ομιλία» της. Δίχως να είναι αυτός ο σκοπός μου εξ’ αρχής συνειδητοποίησα ότι την είχα αναγκάσει να παραδεχτεί τη σαθρότητα όχι των επιχειρημάτων της μόνο, αλλά και της ιδεολογίας που υποτίθεται ότι πρέσβευε. Μετά από δυόμιση χρόνια ακόμη με αποφεύγει από εκείνη την ημέρα δεν έχει πλησιάσει να με ενημερώσει για οτιδήποτε αφορά το κόμμα που εκπροσωπεί απλά με κοιτά από μακριά. Με αυτό το μικρό και ασήμαντο σχεδόν περιστατικό θα έρθω και θα θέσω το εξής ερώτημα: αυτό είναι που οι νέοι θα βγάλουμε από το τέλμα στο οποίο έχει οδηγηθεί για τον χ ή ψ λόγο η κοινωνία μας, εμείς που απ’ ό,τι φαίνεται κοιτάζουμε το συμφέρον μας που πολύ πιθανόν να είναι εις βάρος του συμφέροντος του διπλανού μας, του συμφοιτητή μας, του συμπολίτη μας εμείς που κοιτάμε να κερδίσουμε πατώντας επί πτωμάτων, εμείς που πιστεύουμε… δεν ξέρω πια τι πιστεύουμε ακριβώς…

Χρησιμοποιώ το «εμείς» και όχι το «αυτοί», μέσα σε αυτήν την ομάδα συμπεριέλαβα και τον εαυτό μου. Δεν έχει σημασία που δε συμμερίζομαι τις απόψεις τις σχετικές με το «πατώ επί πτωμάτων» το μόνο που έχει σημασία είναι ότι νιώθω ανήμπορη να αντιδράσω το μόνο που μπορώ να κάνω νιώθοντας ότι ίσως κάτι καταφέρω και εγώ είναι να χρησιμοποιήσω το λόγο μου, άλλωστε μόνο αυτό μπορώ να κάνω προς το παρόν τουλάχιστον.

Τέλος, για να κλείσω με αυτό που άρχισα, οι άνθρωποι εκείνης της διαδήλωσης το μόνο που κατάφεραν ήταν να γεμίσουν την πόλη με ανόητα συνθήματα στους τοίχους της, να κερδίσουν την περιφρόνηση των συμπολιτών τους. Εάν πραγματικά αγωνιζόταν για τους ίδιους και την κοινωνία τους τότε δεν θα φορούσαν κουκούλες, δεν θα έβαφαν οτιδήποτε έβρισκαν στο δρόμο τους, τότε και άλλοι συμπολίτες τους συμπεριλαμβανομένης και εμού θα βρισκόμασταν στο πλευρό τους αγωνιζόμενοι για τους ίδιους και τα παιδιά μας.

Άραγε θα αποκτήσουμε ποτέ το θάρρος να υπερασπιστούμε την ιδεολογία μας και συνεπώς τους εαυτούς μας ή θα μείνουμε στην άκρη του δρόμου παρακολουθώντας από την ασφάλεια της ωραίας μας πολυθρόνας;

Από τις καλύτερες εκτελέσεις του κομματιού κατά την άποψή μου, απολαύστε τους!!!

Η εκκωφαντική βουή της σιωπής των «αμνών»  έχει πια όχι μόνον φτάσει στα αυτιά μας, αλλά κοντεύει να μας τρελάνει κυριολεκτικά και μεταφορικά.  Η σιωπή… πολλοί χρησιμοποιούν την μεταφορά «η σιωπή είναι χρυσός» θέλοντας να δείξουν την ανεκτίμητη κατ’  αυτούς αξία της  χωρίς να έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια το νόημά της. Από την άλλη πλευρά κανείς αντιλογώντας  θα μπορούσε να πει πως «η σιωπή είναι χρυσός, αλλά ο χρυσός δεν βρίσκεται στη σιωπή»: μία επίσης απροσδιόριστη νοηματικά φράση, αλλά περισσότερο σαφής: μπορεί η αξία της σιωπής να είναι μεγάλη, όμως δεν είναι τόσο σημαντική όσο φαντάζει στα μάτια των περισσότερων, ίσως σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει και το «μέτρον άριστον»!

Όλα αυτά σημαίνουν ότι για να πετύχει κανείς το επιθυμητό αποτέλεσμα η λύση δεν είναι η σιωπή ακόμη και αν αυτή φαίνεται πως είναι σωτήρια γιατί πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε άνθρακα. Η πράξη ίσως είναι η μόνη ενδεδειγμένη λύση προς επίλυση παντός είδους υποθέσεων. Βέβαια, το φαινόμενο της σιωπής και της επερχόμενης «υποταγής» τον τελευταίο καιρό γνωρίζουν φοβερή άνθιση στον ελληνικό χώρο. Το ερώτημα που πιθανώς προκύπτει είναι εάν η σιωπή έχει σκοπό απώτερο προς κοινό όφελος ή πρόκειται για σιωπή καθοδηγούμενη από το φόβο και την δίψα όχι για τιμή και δόξα, αλλά για τη δίψα του κέρδους, της προσωπικής και ίσως οικογενειακής ευημερίας.

Κανείς ίσως αναρωτηθεί τι αξία έχει η προσωπική ευημερία όταν όλοι γύρω δυστυχούν.  Ο καθένας βλέπει το θέμα από διαφορετική γωνία καθώς όλα, όσο απόλυτο και αν είναι αυτό, είναι σχετικά, το κάθε τι εναποθέτεται στην προσωπική άποψη του καθενός. Στους καιρούς που δυστυχώς ή ευτυχώς διανύουμε δε γνωρίζω κατά πόσο και αν υπάρχει προσωπική άποψη η οποία πηγάζει από την μοναδική προσωπικότητα του ατόμου, αυτό βέβαια αποτελεί ένα εντελώς διαφορετικό θέμα που αν και συνδέεται με το ζητούμενο θεωρώ σκόπιμο να μην αναλυθεί περαιτέρω την παρούσα στιγμή.

Ας επανέλθουμε στο θέμα. Είναι δυνατό να γίνει δεκτό το γεγονός ότι όλοι αγωνίζονται καθημερινά για τους ίδιους τους τους εαυτούς, όπως και για τα παιδιά τους. Το θέμα είναι αν κανείς μέχρι στιγμής σκέφτηκε να αγωνιστεί όχι για τα παιδιά του, αλλά για τα εγγόνια του και για τα παιδιά τους και τα παιδιά αυτών. Γιατί κανείς μέχρι τώρα δεν τόλμησε να πει ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να καταστρέψουμε την ζωή τους χωρίς ποτέ να είχαν την ευκαιρία να κάνουν τις δικές τους επιλογές!;!

Καθημερινά γίνονται ένας σορός από κάθε είδους επιλογές. Ποιος συνειδητά έχοντας στο νου του αυτές τις ψυχές που ακόμη δεν υπάρχουν ούτε καν σαν ιδέες έκανε τις επιλογές του; Όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης που θέλοντας να «αδειάσουμε» το βάρος της επιρρίπτουμε τις ευθύνες σε κάθε άλλον εκτός από εκείνον που έκανε την επιλογή: τον εαυτό μας. Μόλις γίνει αυτό τότε η συνείδησή μας «καθαρίζει» με έναν μαγικό τρόπο και το βράδυ μπορούμε πια να κοιμηθούμε γαλήνια. Βέβαια, οι σκέψεις και οι επερχόμενες τύψεις συνεχίζουν να τριβελίζουν το μυαλό μας συνεχώς όχι γιατί καταστρέψαμε τη ζωή των επόμενων γενεών εξαναγκάζοντάς τες να ζήσουν κάτω υπό άθλιες συνθήκες σε σχέση πάντοτε με το πρόσφατο παρελθόν ίσως και το παρών, αλλά επειδή στερηθήκαμε της ευκαιρίας να αδράξουμε μία ακόμη ευκαιρία για να πλουτίσουμε, για να μπορούμε να βγαίνουμε στην κοινωνία για τον καθημερινό μας καφέ με το ακριβό αυτοκίνητό μας, τα επώνυμα ρούχα που μόλις το προηγούμενο πρωί αγοράσαμε ξοδεύοντας μία μικρή περιουσία και τα συνακόλουθα δείχνοντας την «ανωτερότητά» μας .

Όλα περνούν. Το ζήτημα όμως που τίθεται δεν είναι αν αυτό που βασανίζει χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια κόσμου περάσει κάποτε, αλλά η ζημία που προξένησε και θα προξενήσει και δεν αναφέρομαι στον υλικό κόσμο που το κακό εκεί με λίγη προσπάθεια διορθώνεται πολύ περισσότερο στην κατάρρευση του ανθρώπου, στην κατάρρευση εκείνου που πολλοί προσπάθησαν να υπερασπιστούν και να προστατεύσουν, στην κατάρρευση του εγώ, της ψυχής και ολόκληρης της υπόστασής μας. Όλα θα περάσουν όλα θα πάνε καλά, αλλά ας πάψουμε να ζούμε στην ουτοπία που με περισσή προσοχή δημιουργήσαμε, ας έλθουμε στη πραγματικότητα, ας συνειδητοποιήσουμε τη βαρυσήμαντη θέση που κατέχουμε στο κόσμο, ας πάψουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε για χάρη της τιμής, γιατί μόνο αυτή μας απέμεινε, ας μην την χάσουμε λοιπόν…

«Γυρίζω τις πλάτες μου… στο μέλλον

που φτιάχνετε όπως θέλετε…

…σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε…

κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου

συνένοχο στο φόνο δεν θα μ’ έχετε…»

Το να υπάρξεις είναι το μόνο εύκολο, το δύσκολο είναι να ζήσεις … 

Εκείνα που κανείς θέλει να αποτυπώσει σε ένα κομμάτι χαρτιού ή ακόμη και σε μερικές ηλεκτρονικές απρόσωπες αράδες πολλές φορές δίνουν τέτοιο νόημα και περιεχόμενο στην ύπαρξη του ατόμου, του κόσμου, που κανείς βλέπει όχι απλά κοιτάζοντας, αλλά δίνοντας τη σημασία που αρμόζει σε οτιδήποτε και αν είναι αυτό από ένα μικρό στιχάκι έως και ένα πληθωρικό, γεμάτο θεωρητικολογίες κείμενο.

Όλοι μας κάποια στιγμή, αν όχι στιγμές, της ζωής μας έχουμε κάτι να πούμε. Κάθε φορά βρίσκουμε τον τρόπο που αρμόζει καλύτερα στη περίπτωσή μας. Άλλες φορές χρησιμοποιούμε είτε το προφορικό είτε το γραπτό λόγο και άλλες φορές χρησιμοποιούμε την τέχνη ή κομμάτια αυτής. Το ποιο σημαντικό σε αυτήν την διαδικασία δεν είναι αυτό που θα πούμε, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα εκφραστούμε.

Ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο καθένας είναι διαφορετικός και φυσικά ποικίλει ανάλογα με την  περίπτωση. Ο λόγος, όποιας φύσεως και αν είναι αυτός, είναι το σημαντικότερο όπλο που διαθέτει ο άνθρωπος εκ γενετής, το οποίο προσαρμόζει και χρησιμοποιεί ανάλογα με τις ανάγκες που κάθε φορά προκύπτουν στη ζωή του.

Όταν του στερηθεί το δικαίωμα έκφρασης τότε κατά έναν τρόπο παύει να είναι ον έλλογο. Αυτό συμβαίνει διότι η μόνη διαφορά που έχει ο άνθρωπος από τα άλογα είναι ο λόγος (όχι μόνο με την αριστοτελική έννοια του νου), που τον καθιστά ικανό να διαχειριστεί τη ζωή του, να εκφράσει τις απόψεις του, να υπερασπιστεί την ύπαρξή του, να κρίνει και να κατακρίνει τα όσα τον αφορούν ως μονάδα ή μέρος του συνόλου που είτε θίγουν τον ίδιο είτε το υπόλοιπο σύνολο. Όταν αυτό του το δικαίωμα περιοριστεί ή καταπατηθεί εξ ολοκλήρου από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες τότε το δίχως άλλο καταλήγει να είναι ένα ετεροκαθοριζόμενο ον που σκοπός της ζωής του καταντά να είναι η ικανοποίηση των ζωωδών ενστίκτων του και η ικανοποίηση των προσταγών των καθοδηγητών του.

Η ζωή φτάνει να έχει αξία μηδενική. Κάποιος αντιλογώντας θα έλεγε ότι θα έπρεπε να ευχαριστούμε για τη κάθε μέρα που μετά τον ύπνο μας το πρωί ξυπνάμε και βλέπουμε το φως του ήλιου. Απαντώντας θα έλεγα πως καθημερινά για κάθε στιγμή της ζωής μας θα πρέπει να νιώθουμε ευγνώμονες και να τη ζούμε σα να ήταν η τελευταία. Αυτό όμως, δεν έχει κανένα νόημα όταν σε μια ελεύθερη χώρα διαπνεόμενη από δημοκρατικούς θεσμούς δεν έχεις το δικαίωμα να εκφράσεις ελεύθερα τις απόψεις σου, που λίγο ή πολύ συναποτελούν την προσωπικότητά σου, το εγώ σου.

Όταν κάποτε καταλήγεις να γίνεσαι έρμαιο των διαφόρων συμφερόντων και παύεις να έχεις στη κατοχή σου το σημαντικότατο αγαθό της ελευθερίας του λόγου τότε φυλακίζεσαι μέσα στο ίδιο σου το σώμα. Μένεις εκεί από ανάγκη, γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή. Μέσα σου καθημερινά αντιπαλεύεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, τις  απόψεις και την ιδεολογία σου ανεξάρτητα από το αν είναι δεξιά, αριστερή, κεντρική ή δεν εντάσσεται σε καμιά από αυτές τις κατηγορίες. Μόλις  ένας άνθρωπος φτάσει σε αυτό το σημείο το τέλος του είναι βέβαιο.

Ο άνθρωπος πάντοτε έχοντας τη δύναμη να κάνει ό,τι θέλει κατέστρεψε και συνεχίζει να καταστρέφει τον άνθρωπο. Από τη μία πλευρά του αξίζουν τα θερμά συγχαρητήρια από την άλλη πλευρά όμως είναι άδικο για όλους εκείνους που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία ή την ελευθερία να εκφραστούν. Αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν όμως. Εκείνο που τους ενδιαφέρει χωρίς αμφιβολία είναι ο απόλυτος έλεγχος όλων εκείνων τον όντων που θα μπορούσαν να επιφέρουν ολική ή μερική καταστροφή στα έσοδά τους, αλλά και στον έλεγχο που ασκούν. Όλα αυτά πως μπορούμε να τα περιορίσουμε και να τα εξαλείψουμε;;; φυσικά μέσω διεθνών συμβάσεων που το δίχως άλλο παρά μόνο για την ελευθερία του ατόμου δεν μεριμνούν. Αυτά τα λίγα περί ελευθερίας λόγου και έκφρασης, ο καθένας ας πράξει σύμφωνα με την ιδεολογία που κουβαλά μαζί του και όχι με το εφήμερο συμφέρον του.