Επόμενο κεφάλαιο από το βιβλίο του Τζιάννι Ροντάρι(Γραμματική της φαντασίας, Εκδόσεις Μεταίχμιο)! Αυτή τη φορά διαπραγματεύεται πως από μία μόνο λέξη μπορεί να δημιουργηθεί μία ολόκληρη ιστορία(κάτι παρόμοιο με το «πέτρα στη λίμνη», προηγούμενο ποστ). Ας αφήσουμε όμως να «μιλήσει» ο συγγραφέας για το θέμα του…

«Στα νηπιαγωγεία του Ρέτζο Εμίλια γεννήθηκε, χρόνια τώρα, το παιχνίδι του τραγουδιστή ιστοριών. Τα παιδιά, με τη σειρά, ανεβαίνουν σε μια έδρα, σαν ένα είδος βάθρου, και διηγούνται στους συμμαθητές τους, που κάθονται στο πάτωμα, μια ιστορία δικής τους επινόησης. Η νηπιαγωγός την αντιγράφει και το παιδί προσέχει να μην ξεχάσει τίποτα ή να μην αλλάξει κάτι. Στη συνέχεια, το παιδί απεικονίζει την ιστορία του με μια μεγάλη ζωγραφική. […]Όταν τους μίλησα για τον τρόπο να επινοούν μια ιστορία ξεκινώντας από μια συγκεκριμένη λέξη, η νηπιαγωγός ρώτησε αν κάποιο παιδί ήθελε να επινοήσει μια ιστορία και πρότεινε τη λέξη γεια. Ένα παιδί πέντε χρονών διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία: Ένα παιδί είχε χάσει όλες τις καλές λέξεις και του είχαν μείνει μόνο οι κακές:σκ..τα, κ..κα,  κουρ..δα κτλ. Έτσι, η μαμά του το πήγε σ΄ ένα γιατρό, που είχε κάτι μουστάκια να, ο οποίος του είπε:-Άνοιξε το στόμα σου, βγάλε τη γλώσσα, κοίτα πάνω, κοίτα μέσα, φούσκωσε τα μάγουλά σου. Ο γιατρός λέει ότι πρέπει να ψάξει τριγύρω μια καλή λέξη. Πρώτα βρίσκει μια λέξη τόση, που ήταν «ωχ», αλλά είναι κακή. Μετά βρίσκει μια τόσο μεγάλη, που ήταν «πρόβλημά σου», αλλά είναι κακή. Ύστερα βρίσκει μια λεξούλα ροζ, που ήταν «γεια», τη βάζει στην τσέπη, την πηγαίνει στο σπίτι και μαθαίνει να λέει ευγενικές λέξεις και γίνεται καλό».

Αυτή είναι η εκδοχή του Ροντάρι! Ζήτησα κι από τους μαθητές μου μια ιστορία με μία λεξούλα! Η λεξούλα που διάλεξα είναι το «λεμόνι», δε χρειάζεται πολύ φαντασία να καταλάβετε για ποιο λόγο, αν έχετε διαβάσει την «πέτρα στη λίμνη» (προηγούμενο σχετικό ποστ) και το πρώτο σχόλιο… ;) ;) ;)

Ο μόνος πρόθυμος παραμυθάς μας ήταν ο Δημήτρης(μικρότερος από 3 ετών)! Να η σύντομη και περιεκτική  ιστορία του:

«Μια φολά καιλό, στη Βόλεια Ελλάδα ήταν ένα κούτσικο λεμονάκι. Πήγε στο πάκο. Τα λέλωσε όλα, όλα, όλα, όοοολα, έπεθε κάτω και μετά κοιμήθηκε. Αυτά! Μετά δε τσέλω που πήγε»

Να και η δική μου, φλύαρη κι ανούσια, εκδοχή:

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια λεμονιά ένα μικρούτσικο λεμονάκι. Όλοι ο φίλοι του μεγάλωναν, μεγάλωναν, ωρίμαζαν, αλλά το καημένο το λεμονάκι μας δεν έπαιρνε δράμι ύψος ή πάχος. Ώσπου μια μέρα ήρθε ο μανάβης να τρυγήσει το δέντρο! Μάζεψε όλα τα λεμόνια, μα το μικρό μας λεμονάκι ούτε καν το πρόσεξε…Τότε άρχισε να κλαίει, να κλαίει, να κλαίει… «Δε φτάνει που έμεινα τόσο μικρούλης, τώρα θα μ΄ αφήσουν και μονάχο μου εδώ πάνω…». Ο καλός αέρας στεναχωρέθηκε βλέποντας τα μικρούτσικα ματάκια του λεμονιού δακρυσμένα, έστειλε ένα απαλό χάδι του και το μικρό λεμονάκι βρέθηκε στο πανέρι με τα υπόλοιπα λεμόνια!

Μετά από ένα μεγάααααλο και όχι τόσο εύκολο ταξίδι βρέθηκε στην πιο σκοτεινή γωνιά ενός ψυγείου. Οι υπόλοιποι φίλοι του κόπηκαν, μπήκαν σε σαλάτες, σε σούπες, σε ψητά κρεατικά και ψάρια, ήρθαν νέοι φίλοι, έφυγαν κι αυτοί και ο μικρούλης φίλος μας έμενε συνέχεια μόνος του…

Μια μέρα έφτασε στο ψυγείο η πιο ζουμερή, κόκκινη και όμορφη ντομάτα όλων των εποχών! Όλα τα λαχανικά την ερωτεύτηκαν μεμιάς! «Μμμμμ! Τι ωραία θα με συνόδευε στο μπριάμ αυτή η γλυκιά ντοματούλα», είπε το κολοκυθάκι. «όχι, νομίζω ταιριάζει καλύτερα με μένα», αντιμίλησε η μελιτζάνα. «Τζάμπα τσακώνεστε!», είπε ένα φρέσκο αγγουράκι με έπαρση. «Η ντομάτα αυτή είναι γεννημένη για να συνοδέψει εμένα!»…Ο καβγάς για τα…μάτια της ντομάτα συνεχιζόταν για ώρα! Όταν…

Μα τι συβαίνει εδώ;;; Η ντομάτα ήταν πλάι στο μικρούτσικο λεμονάκι, που έλαμπε από ευτυχία! Ένα, δύο, τρία! Βουαλά! Το μικρό λεμονάκι αγκάλιασε, φίλησε τη φίλη του τη ντομάτα και ένα νέο λαχανικό γεννήθηκε!

Ήταν η πιο ξινή ντομάτα όλων των εποχών!

Ή το πιο γλυκό λεμονάκι όλων των εποχών;

Δεν ξέρω…Μπερδεύτηκα!

Πάντως το καινούριο λαχανικό ήταν το πιο ευτυχισμένο λαχανικό του κόσμου!»…

Τι κάθομαι και γράφω ε….. Έχω τρελαθεί τελείως μου φαίνεται….

Καλό απόγευμα!

Σήμερα το σχολείο ήταν κλειστό λόγω της γιορτής των Τριών Ιεραρχών. Ευκαιρία να μεταφέρω μερικές μπομπιροκαταστάσεις και μπομπιροατάκες που έχω καταγράψει  από προηγούμενες μέρες!

-Καθόμαστε στην τραπεζαρία και τα παιδιά παίρνουν το πρωινό τους. Δεν ξέρω πως τα έχουν καταφέρει, αλλά κάθονται πάντα σε ένα τραπέζι όλα τα αγόρια και σε ένα άλλο όλα τα κορίτσια. Σπάνια να συμβεί κάτι άλλο, παρόλο που το ενθαρρύνω και το προσπαθώ συνεχώς. Καθόμαστε λοιπόν στην τραπεζαρία και περιμένουμε το φαγητό. Η Κρυσταλλία πετάγεται στα καλά καθούμενα, διακόπτει το παιχνίδι της σιωπής και λέει μες στα νεύρα: -Τα αγόγια είναι αγόγια. Δε θα αγαπάνε τα κολίτσα.

Ο Αντώνης σηκώνεται και την αγκαλιάζει: –Σ΄ αγαπάω Κυσταλλίτσα.

Η Κρυσταλλία βγάζει καπνούς απ΄ τη μύτη και σηκώνει με θυμό να του αστράψει χαστούκι, μα ένα χαστούκι, όλα μανία! Πάλι καλά που το πρόλαβα, γιατί ο Αντώνης μας ο καημένος θα έβλεπε αστεράκια αν το έτρωγε! Μα τι σου είναι κι αυτά τα κορίτσια…

- Ρωτάω:-Πως τα περάσατε το Σαββατοκύριακο;

Πετάγεται η Κωσταντίνα:-Εγώ δε πέλαθα καθόλου καλά, γιατί ήμουν πάνω θτο ταβάνι! Και σκάει στα γέλια…Μετά αρχίζει να μας λέει κάτι δικά της τραγούδια, που δεν ξέρω αν είναι υπαρκτά ή αν τα σκέφτηκε μόνη της εκείνη τη στιγμή:

1. Απάνω θτη βελανιδιά καθόταν ένα μαμούνι κι όπωθ πήγαινε να πέθει είδε μια πάπια (;).
2. Απάνω θτη λάμπα καθόταν έναθ κλόουν κι όπωθ πήγαινε έτωγε μία μπανάνα και ένα νόθτιμο θταφυλάκι (;;).

- Η κυρία Αρετή φέρνει στα παιδιά το φαγητό τους. Πρώτα σερβίρει στα αγόρια.

Ζωούλα:Ααααα! Ευχαριστώ δεν άκουσα να λέτε αγόρια! Το παρακάνατε εσείς! (!!!)

-Ο Δημήτρης θέλει να μου πει παραμύθια. Αφού μου λέει τα «γουλούνια τα τλία», τα «εφτά χατσικάκια» και τη «σκουφίτσα» (τέλειος!), φεύγει από κοντά μου «Κουλάστηκα τώλα. Μόνο λίγο μπολώ τα πω. Μόλις θα φάω όλο το φαΐ μου, γίνω μεγάλοθ, τα τσέλω όλα, όλα, όλα, όλα, όοοοολα, πω κι άλλα παλαμύθια».

-Η Μαρία η Αλεπού παίζει με την Κωσταντίνα μαμά και παιδί. Σε κάποια φάση τρέχει κοντά της:-Μαμά, μαμά βοήθεια! Οι λύκους και οι γύφτους μας κυνηγάνε! (!!!).

-Ζωούλα:Σαν και μένα να ζωγραφίζεις.

Μαρούλι:Τι λες; Τρελάθηκες; Αφού εσύ είσαι Ζωή!

Σύντομα κοντά σας με περισσότερες ατάκες!

Δεν ξέρω τίποτα,

δεν έχω τίποτα,

δεν είμαι τίποτα’

αν είμαι εδώ,

μέσα στον κόσμο,

μ΄ ένα μεγάλο

φτερό

καρφωμένο

στο στήθος,

αυτό ΄ναι

που ‘μαθα

μια λέξη,

και τη λέω

και κλαίω:

ελευθερία-

αυτήν γνωρίζω,

αυτήν υπάρχω,

αυτήν ανεμίζω,

αυτήν που

μου ‘μαθαν

οι σκοτωμένοι

σε μουγγά νυχτέρια

κάτω απ΄

τις πέτρες

τόσων λιθοβολισμών΄

-μια λέξη μόνο:

Ελευθερία.

Ελευθερία.

Ελευθερία.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Καλημέρα και καλή(ελεύθερη) εβδομάδα.

Ο Τζιάννι Ροντάρι, στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του (Γραμματική της φαντασίας, Εκδόσεις Μεταίχμιο) μας λέει τα εξής:"Μια πέτρα που ρίχνεις στη λίμνη προκαλεί ομόκεντρους κύκλους, οι οποίοι συνεχώς μεγαλώνουν στην επιφάνειά της, εμπλέκοντας στην κίνησή τους, σε διαφορετικές αποστάσεις, με διαφορετικά αποτελέσματα, το νούφαρο και την καλαμιά, τη χάρτινη βαρκούλα και το φελλό του ψαρά. […]Με το ίδιο τρόπο μια λέξη, που τη ρίχνεις τυχαία στο μυαλό, παράγει κύκλους στην επιφάνεια και στο βυθό, προκαλεί μια ατελείωτη σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, εμπλέκοντας στην πτώση της ήχους και εικόνες, αναλογίες και αναμνήσεις, σημασίες και όνειρα, σε μια κίνηση που ενδιαφέρει την εμπειρία και τη μνήμη, τη φαντασία και το ασυνείδητο και που περιπλέκεται από το γεγονός ότι το ίδιο μυαλό δεν παρακολουθεί παθητικά την παρουσίαση, αλλά επεμβαίνει συνεχώς, για να αποδεχτεί και να απωθήσει, να συνδέσει και να λογοκρίνει, να δημιουργήσει και να καταστρέψει.

Παίρνω για παράδειγμα τη λέξη πέτρα. Πέφτοντας στο μυαλό παρασέρνει ή προσκρούει ή αποφεύγει, τέλος πάντων, ποικιλοτρόπως έρχεται σε επαφή:με λέξεις που αρχίζουν από π, από πε, που τελειώνουν σε –έτρα, με όλες τις λέξεις που βρίσκονται δίπλα της, στη λεξιλογική αποθήκη εξαιτίας της σημασίας.  Αυτοί είναι οι πιο τεμπέλικοι συσχετισμοί. Μια λέξη προσκρούει στην άλλη από αδράνεια. Είναι δύσκολο αυτό από μόνο του να πετάξει τη σπίθα, αλλά δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος.

[…]Η φαντασία μπορεί να ακολουθήσει πολλούς δρόμους.

Η εξερεύνηση της λέξης πέτρα δεν έχει τελειώσει.

Γράφω τα γράμματα το ένα κάτω από το άλλα:Π

Ε

Τ

Ρ

Α

Τώρα δίπλα σε κάθε γράμμα μπορώ να γράψω την πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Πέντε

Ελέφαντες

Τραβούσαν

Ρυμούλκες

Άνετα.

[…]Μπορούμε να αφήσουμε την λέξη πέτρα στη μοίρα της. Μην τρέφουμε αυταπάτες ότι  έχουμε εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες…."

Λοιπόν! Κατά τα παραδείγματα του Ροντάρι είπα κι εγώ να δουλέψω λιγάκι με τα παιδιά στο σχολείο. Αποφάσισα να τους δώσω την λέξη «Ηλιαχτίδες» (γιατί άραγε;;;;). Τα περισσότερα με κοιτούσαν γεμάτα έκπληξη(τρελάθηκε αυτή; Τι μας λέει;). Οι απαντήσεις που πήρα:

-Ζωούλα:Όχι ηλιαχτίδα, αχτίδα

-Βλαδίμηρος:Όχι, ατίντα το λένε. Σαν χρώματα.

-Αντώνης:τογαφία. Χυμό (;!).

-Κωσταντίνα:πορτοκάλι.

Πάει καιρός που έγινε η.. έρευνα! Και σήμερα, που τα παλιόπαιδα (:p), απορροφήθηκαν από το παιχνίδι τους και δε μου έδιναν καμία σημασία (κλαψ!σνιφ!), είπα να γράψω μια μικρή ιστοριούλα!

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό μια μικρούλα

Λαμπερή ηλιαχτίδα, που την έλεγαν Αχτίδα Ατίντα και ένιωθε μεγάλη μοναξιά.

«Ίσως θα ήταν καλύτερα αν είχα μαζί μου ένα φίλο, στα ταξίδια μου.

Αχ, πόσο βαριέμαι να περιπλανιέμαι εδώ και κει μόνη…»

Χρώματα! Ξαφνικά ο ουρανός γέμισε λάμψη και χρώματα!

Τριάντα τρεις χιλιάδες ηλιαχτίδες χαμογέλασαν στην Αχτίδα Ατίντα.

«Ιιιιιι(αλλά Ζουμπουλία!), ποιοι είστε όλοι εσείς;», είπε η μικρούλα.

«Δεν είσαι μόνη σου! Είδες;  Υπάρχουν τριάντα τρεις χιλιάδες ακόμα περιπλανώμενες ηλιαχτίδες, όπως εσύ» .

«Ελάτε! Ελάτε! Να βγούμε μια αναμνηστική φωτογραφία και να σας κεράσω χυμό πορτοκάλι! Πόσο χαίρομαι που μαθαίνω πως δεν είμαι η μόνη!»

«Συμβαίνει κάτι περίεργο στον ουρανό σήμερα..», σκέφτηκαν οι άνθρωποι. «Ίσως οι ηλιαχτίδες να έχουν πάρτι!», φώναξε ο πιο ονειροπόλος και όλοι τον κοίταξαν με απορία….

Αυτά!!!! (Εξακολουθώ να ασχολούμαι με άλλα κι άλλα, εκτός από τον ΑΣΕΠ…)

Όσοι πιστοί…Περιμένω…   Η

Λ

Ι

Α

Χ

Τ

Ι

Δ

Ε

Σ

Οι ποταμοί; Τους διάβηκα. Οι θάλασσες; Τις είδα.

Και μέτρησα των ωκεανών τα πλάτη και τα μάκρη’

ξέρω ως που φτάνει τ΄ όνειρο, που σταματάει η ελπίδα’

μα της αγάπης ποιος Θεός μπορεί να βρει την άκρη;

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΗΜΗΡΙΩΤΗΣ

Καλημέρα, καλή (δεύτερη διαβολό)βδομάδα και καλό κουράγιο, χωρίς άλλο φριχτό πονόδοντο[στον εαυτό μου τα λέω, μη με παρεξηγείτε…Πονάαωωωωωωωωω : ((((((]

"Μια μέρα ένας φτωχός, αλλά όχι πολύ ατρόμητος ιππότης, που τον λέγανε Ροδόλφο Ρουλεμάν, ανέβηκε στον Χουζουρίξ, το πιστό αλλά νυσταλέο του άλογο, και ξεκίνησε να πάει να βρει την τύχη του. Ταξίδευε τρεις μέρες και τρεις νύχτες, ώσπου ένα πρωί έφτασε σε ένα αλαβάστρινο κάστρο που γύρω του φτερούγιζαν χιλιάδες καναρίνια.Εκεί ψηλά, πολύ ψηλά, στον ψηλότερο εξώστη του αλαβάστρινου κάστρου, μια πεντάμορφη πριγκίπισσα τάιζε με σπυριά ροδιού τα καναρίνια.Πιο όμορφη και καλοσυνάτη πριγκίπισσα δεν είχε δει ο ιππότης στη ζωή του…"

ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΙΠΠΟΤΗΣ;

1.Να μπει στο κάστρο και να τη ζητήσει σε γάμο;

2.Να συνεχίσει το δρόμο του;

Να αποφασίσω εγώ για τη συνέχεια της ιστορίας; Και να διαλέξω τι άλλο; Το πρωτότυπο ο ιππότης να μπει στο κάστρο και να τη ζητήσει σε γάμο!

"Ο ιππότης ξεπέζεψε, έδεσε το άλογό του σε μια ροδιά και χτύπησε με θάρρος την πύλη του κάστρου. Του άνοιξε ένας ασπρογένης θαλαμηπόλος που φορούσε στολή από θαλασσί βελούδο και παπούτσια με χρυσές αγκράφες.

-Ποιος είστε και τι επιθυμείτε, παρακαλώ;, τον ρώτησε.

-Είμαι ο ιππότης Ροδόλφος Ρουλεμάν, από τη Δυτική Ρουλεμάνδη, γιος του ξεπεσμένου άρχοντα Ριχάρδου Ρουλεμάν και της ενάρετης Ροζαμούνδης, και επιθυμώ να ζητήσω σε γάμο την πριγκίπισσα.

-Πάρτε αυτόν εδώ τον αριθμό προτεραιότητας και ακολουθήστε με στην αίθουσα αναμονής, είπε ο θαλαμηπόλος και του έδωσε ένα χαρτάκι.

-Γιατί το χαρτάκι που μου δώσατε γράφει απάνω «73»;, απόρησε ο ιππότης.

-Επειδή άλλοι εβδομήντα δύο πρίγκιπες ήρθαν σήμερα για να ζητήσουν σε γάμο την πριγκίπισσα από τον πατέρα της, τον βασιλιά Μπογκονάρ τον Στρουμπουλό τον τρίτο, που δοξασμένο ας είναι το όνομά του και το όνομα της Φιφίτσας της νυφίτσας του!

-Πόσοι ιππότες είπατε;

-Εβδομήντα δύο.

-Τόσοι πολλοί;

-Εχτές είχαμε ενενήντα και προχθές εκατόν ογδόντα πέντε. Αααχ, αυτή η πριγκίπισσα! Όλους τους μαγεύει με την καλοσύνη και την ομορφιά της..."

ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΙΠΠΟΤΗΣ:

1.Να ακολουθήσει τον θαλαμηπόλο;

2.Να φύγει και να συνεχίσει το δρόμο του;

(Ευγένιος Τριβιζάς, Τα 33 ροζ ρουμπινιοα, Εκδόσεις Καλέντης)

Επέστρεψα σήμερα σαν την καλή κυρία στο σχολείο μου! Βρήκα να με περιμένουν μόνο 4 παιδάκια από τα 10! Αυτή  η κυρία Γρίπη μας επισκέφτηκε για τα καλά βλέπω! Από το φθινόπωρο είχε να διαβεί το κατώφλι μας και τώρα έκανε την είσοδό της πιο δυναμικά από ποτέ…Ο ένας μπόμπιρας γίνεται καλά, ο άλλος αρρωσταίνει. Πάνω από 4 παιδιά έχουμε καιρό να δούμε στο σχολείο…Η γιατρός μου είπε ότι το πιθανότερο είναι και γω να κόλλησα απ΄ αυτά και να περιμένω να αναρρώσω πλήρως πριν πάω στον παιδικό σταθμό. Ποιος την ακούει όμως…Αντέχω εγώ χωρίς το σχολείο; Παθαίνω μπομπιροστέρηση… Άσε που δεν υπάρχει καμία αντικαταστάτρια και στεναχωριέμαι αν ξέρω ότι τα παιδιά κάθονται με τον έναν και τον άλλο…Άλλα τελικά νομίζω ότι έκανα μεγάλη βλακεία που πήγα σήμερα. Είδα στο τέλος της ημέρας και τους 4 υγιείς μπόμπιρες να έχουν κάτι ύποπτα συμπτώματα…Μας έφαγαν οι αγκαλιές και τα φιλιά βλέπεις…

Οι ατάκες όμως δεν έλειψαν ούτε κάτω από αυτές τις συνθήκες!

Ζωούλα:Εμείς δεν αρρωσταίνουμε επειδή τρώμε πολλές καραμέλες Haribo! Έχουν πολλές βιταμίνες και την σκοτώνουν την κυρία Γρίπη…

Κωσταντίνα:Γιώτα, να κάθεις θήμελα, τίποτα να μην κάνειθ. Να μην αλλωθτήθεις πάλι. Γιατί εμείθ πολύ θε αποθυμίθαμε. Να, φάε και λίγη θουπίθα που θου ετοίμαθα. (Μου δίνει ένα πιατάκι από τις κούκλες)

Ζωούλα:(το αρπάζει)Όταν είναι άρρωστες οι κοπέλες δεν τρώνε σούπες. Πατάτες τρώνε! (φέρνει σ΄ ένα πιάτο τις πλαστικές τηγανιτές πατάτες!)

Καλό απόγευμα και περαστικά σε όσους επισκέφτηκε η κυρία Γρίπη!

Εν ονόματι εκείνων των ημερών

ακόμα σ΄ αγαπώ και σε πιστεύω

πάλι μόνος θανατωμένος πάλι΄

στον αέρα οι στίχοι στο νερό και στο χώμα-

λίγη στάχτη στον ουρανό των ματιών μου.

(Μάρκος Μέσκος, Ελεγείες, Εκδόσεις Ίκαρος)

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

«Τα 33 ροζ ρουμπίνια» είναι ένα από τα πολύκλωνα παραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά. Είναι ένα βιβλίο που δε διαβάζεται κανονικά, όπως τα υπόλοιπα, από την αρχή ως το τέλος. Ούτε έχει μία μόνο ιστορία με ένα τέλος. Ο αναγνώστης αποφασίζει σε κάθε σελίδα ποια θα είναι η συνέχεια! Τι λέτε, ξεκινάμε να διαμορφώσουμε το παραμύθι παρέα;

«Μια μέρα ένας φτωχός, αλλά όχι πολύ ατρόμητος ιππότης, που τον λέγανε Ροδόλφο Ρουλεμάν, ανέβηκε στον Χουζουρίξ, το πιστό αλλά νυσταλέο του άλογο, και ξεκίνησε να πάει να βρει την τύχη του.

Ταξίδευε τρεις μέρες και τρεις νύχτες, ώσπου ένα πρωί έφτασε σε ένα αλαβάστρινο κάστρο που γύρω του φτερούγιζαν χιλιάδες καναρίνια.

Εκεί ψηλά, πολύ ψηλά, στον ψηλότερο εξώστη του αλαβάστρινου κάστρου, μια πεντάμορφη πριγκίπισσα τάιζε με σπυριά ροδιού τα καναρίνια.

Πιο όμορφη και καλοσυνάτη πριγκίπισσα δεν είχε δει ο ιππότης στη ζωή του…»

ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΙΠΠΟΤΗΣ;

1.Να μπει στο κάστρο και να τη ζητήσει σε γάμο;

2.Να συνεχίσει το δρόμο του;

Το τι χαρά πήρα που άνοιξαν  τα σχολεία δε λέγεται! Χθες  ξύπνησα από τα άγρια χαράματα και περίμενα πως και πώς να ρθει η ώρα που πηγαίνω στον παιδικό σταθμό! Ευτυχώς και τα παιδιά ήρθαν αμέσως και ήταν και κείνα πολύ χαρούμενα! Όλες οι μαμάδες  μόλις έμπαιναν μου έλεγαν τα ίδια: «Επιτέλους τελείωσαν οι διακοπές! Δεν μπορούσαμε να το κρατήσουμε στο σπίτι το μικρό! Κάθε μέρα για το σχολείο ρωτούσε, πότε θα ανοίξει».

Μου είχαν λείψει πολύ οι μπόμπιρές μου! Μου είπαν όλα τα νέα τους, πως πέρασαν, τι δώρα τους έφερε ο Άγιος Βασίλης, ποιος έτυχε το φλουρί και διάφορα άλλα μπομπιρίστικα! Δεν χόρταινα να τους ακούω…

Σήμερα είχαμε και γενέθλια! Της Κρυσταλλίτσας(τρελάθηκα μόλις την είδα το πρωί! Φορούσε καφέ κοντό παντελόνι, πορτοκαλί μπλουζάκι, πορτοκαλί μπότες, πορτοκαλί γούνα, καπέλο, τσάντα σκυλάκι! Μοντέλο!) και του Θοδωρούλη. Έγιναν 3 ετών! Καλά, περιττό να πω το τι πανικός έγινε! Καπελάκια, σφυρίχτρες, τούρτες, γλυκά, τα «Στρουμφάκια» στην διαπασών, χορός, τραγούδι, γέλια! Περάσαμε πολύ όμορφα!

Κι αφού γι΄ αυτή την εβδομάδα δε θα ακολουθήσουμε το συνηθισμένο μας πρόγραμμα (μέχρι να επανέλθουμε εντελώς από τις διακοπές), κάναμε ό, τι ζήτησαν τα παιδιά. Έτσι  μετά τα γενέθλια ακολούθησαν μουσικοκινητικά παιχνίδια, φτιάξαμε ζωγραφιές και κατασκευές-δώρα για τους εορτάζοντες, είπαμε τα αγαπημένα μας τραγούδια (Ο Δράκος και Η Κινέζα μονοπώλησαν πάλι το ενδιαφέρον!), τους είπα και ό, τι παραμύθι ήθελαν και μετά…το αγαπημένο τους:κουκλοθέατρο!!!

Είναι μία ιστορία που τους ξετρελαίνει! Βασίζεται στο παραμύθι του Αισώπου «Η Αλεπού και το Κοράκι», αλλά το χουμε…διασκευάσει λίγο κατά τις επιθυμίες των μπομπίρων! Εν συντομία:αρχικά βγαίνει ένα αρκουδάκι με ένα κομμάτι τυρί στο χέρι και λέει ότι θα το πάει στα παιδάκια του που πεινάνε, μετά το κοράκι του το κλέβει και η αλεπού έρχεται με χίλια δυό κόλπα να ξεγελάσει το κοράκι, να του πάρει το τυρί και να κάνει έκπληξη στο φίλο του το αρκουδάκι! Κρατάει πολύ ώρα η ιστορία, τα παιδιά την διαμορφώνουν κάθε φορά όπως θέλουν. Φωνάζουν, βρίζουν το κοράκι (τα περισσότερα το λένε «κοκοράκι» και μερικά λύκο! «Φέλε πίσω το τυλάκι αμέσως κακό! Τα παιδάκια του κλαίνε..». «Τώλα θα θει η αλαπού, θα σε κανονίσει!»), σηκώνονται όρθια, χτυπάνε το κουκλοθέατρο! Όσες φορές επιχείρησα να παίξω κάποια άλλη ιστοριούλα μόνο που δε με έδειραν! Μιλάμε για μεγάλη αγάπη στο αρκουδάκι! Κάποια στιγμή θα γράψω στο κασετοφωνάκι μου όλα όσα λένε οι μπόμπιρες κατά τη διάρκεια του κουκλοθεάτρου και θα τα μεταφέρω αυτολεξεί!! Πολλές φορές είναι τόσο αστεία που βάζω τα γέλια και δεν μπορώ να συνεχίσω να παίζω…

Μόνο 2 μέρες κοντά στα παιδάκια μου και έχω τόοοοσα πολλά να γράψω! Μη σας κουράζω όμως άλλο. Τώρα που αποφάσισα-για πολλούς λόγους- να κάνω πιο συστηματικές καταγραφές των όσων συμβαίνουν στο σχολείο,  θα επανέλθω σύντομα με φρέσκο φρέσκο και λαχταριστό υλικό!

Καλό απόγευμα!

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρείς,
αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Αλλο δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

(Το πρώτο ποιήμα για το 2007!"...Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν...")