Μια μέρα ένας φτωχός, αλλά όχι πολύ ατρόμητος ιππότης, που τον λέγανε Ροδόλφο Ρουλεμάν, ανέβηκε στον Χουζουρίξ, το πιστό αλλά νυσταλέο του άλογο, και ξεκίνησε να πάει να βρει την τύχη του. Ταξίδευε τρεις μέρες και τρεις νύχτες, ώσπου ένα πρωί έφτασε σε ένα αλαβάστρινο κάστρο που γύρω του φτερούγιζαν χιλιάδες καναρίνια. Εκεί ψηλά, πολύ ψηλά, στον ψηλότερο εξώστη του αλαβάστρινου κάστρου, μια πεντάμορφη πριγκίπισσα τάιζε με σπυριά ροδιού τα καναρίνια. Πιο όμορφη και καλοσυνάτη πριγκίπισσα δεν είχε δει ο ιππότης στη ζωή του…Ο ιππότης ξεπέζεψε, έδεσε το άλογό του σε μια ροδιά και χτύπησε με θάρρος την πύλη του κάστρου. Του άνοιξε ένας ασπρογένης θαλαμηπόλος που φορούσε στολή από θαλασσί βελούδο και παπούτσια με χρυσές αγκράφες.

-Ποιος είστε και τι επιθυμείτε, παρακαλώ;, τον ρώτησε.

-Είμαι ο ιππότης Ροδόλφος Ρουλεμάν, από τη Δυτική Ρουλεμάνδη, γιος του ξεπεσμένου άρχοντα Ριχάρδου Ρουλεμάν και της ενάρετης Ροζαμούνδης, και επιθυμώ να ζητήσω σε γάμο την πριγκίπισσα.

-Πάρτε αυτόν εδώ τον αριθμό προτεραιότητας και ακολουθήστε με στην αίθουσα αναμονής, είπε ο θαλαμηπόλος και του έδωσε ένα χαρτάκι.

-Γιατί το χαρτάκι που μου δώσατε γράφει απάνω «73»;, απόρησε ο ιππότης.

-Επειδή άλλοι εβδομήντα δύο πρίγκιπες ήρθαν σήμερα για να ζητήσουν σε γάμο την πριγκίπισσα από τον πατέρα της, τον βασιλιά Μπογκονάρ τον Στρουμπουλό τον τρίτο, που δοξασμένο ας είναι το όνομά του και το όνομα της Φιφίτσας της νυφίτσας του!

-Πόσοι ιππότες είπατε;

-Εβδομήντα δύο.

-Τόσοι πολλοί;

-Εχτές είχαμε ενενήντα και προχθές εκατόν ογδόντα πέντε. Αααχ, αυτή η πριγκίπισσα! Όλους τους μαγεύει με την καλοσύνη και την ομορφιά της...

-Καλά. Τι να κάνω; Θα περιμένω και γω τη σειρά μου, είπε ο ιππότης. Οδηγήστε με στην αίθουσα αναμονής!

Μπρος ο θαλαμηπόλος και πίσω ο ιππότης ανέβηκαν 733 μαρμάρινα σκαλοπάτια, περάσανε δώδεκα διαδρόμους στρωμένους με βαρύτιμα χαλιά και φτάσανε σε μια αίθουσα με αψιδωτά παράθυρα όπου περίμεναν άλλοι 72 ιππότες. Μερικοί ιππότες έπαιζαν ζάρια, άλλοι έστριβαν τα μουστάκια τους, άλλοι ακόνιζαν τα ξίφη τους, άλλοι έσκαγαν τα μπιμπίκια στη μύτη τους, άλλοι μπάλωναν τις κάλτσες τους, ενώ πέντε-έξι έκαναν πους-απς για να είναι σε φόρμα. Ο ιππότης Ρουλεμάν κάθισε σε ένα σκαμνάκι και περίμενε με υπομονή τη σειρά του. Επειδή όμως ήταν πολύ κουρασμένος, τον πήρε ο ύπνος, χωρίς να προσέξει ότι κάτω από το σκαμνάκι που είχε καθίσει υπήρχε μια ταμπελίτσα που έλεγε:ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 3 ΩΡΕΣ ΚΑΙ 3 ΛΕΠΤΑ ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΣ Σ΄ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΑΜΝΑΚΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΦΟΥΝΤΑ ΠΑΝΤΟΦΛΑΣ. Ο ιππότης κοιμήθηκε το λοιπόν 1 ώρα, 2 ώρες, 3 ώρες και 1 λεπτό, 3 ώρες και 2 λεπτά, 3 ώρες και 2 και ½ λεπτά…………………………………………………………………
Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή ένας άλλος ιππότης τον σκούντηξε ελαφρά.
-Έφτασε η σειρά σου, του είπε.

Ο ιππότης μπήκε στην αίθουσα του θρόνου. Εκεί, σ΄ έναν μεγαλόπρεπο θρόνο από αλάβαστρο, καθόταν ο βασιλιάς Μπογκονάρ ο Στρουμπουλός ο τρίτος, με τη Φιφίτσα τη νυφίτσα στα γόνατά του. Ο ιππότης έκανε μια βαθιά υπόκλιση.

-Ποιος είσαι, ξένε, και τι επιθυμείς;, ρώτησε.

-Είμαι ο ιππότης Ροδόλφος Ρουλεμάν, από τη Δυτική Ρουλεμάνδη, γιος του ξεπεσμένου άρχοντα Ριχάρδου Ρουλεμάν και της ενάρετης Ροζαμούνδης, και επιθυμώ, μεγαλειότατε,  να ζητήσω σε γάμο την κόρη σας.

-Ποια από τις δύο; Την Ελσινόρη ή την Ελσιβίρα;

Ο ιππότης ξεροκατάπιε.

-Δύο κορούλες έχετε;, ρώτησε.

-Εφτά έχω, αλλά οι τέσσερις έχουν ήδη παντρευτεί και ζουν ευτυχισμένες σε μακρινά βασίλεια και η μία, η Τζιτζιφούλα, το στερνοπούλι μου, δε θέλει να παντρευτεί ποτέ της.

-Ποια ήταν αυτή που τάιζε τα περιστέρια στον εξώστη πριν από λίγο;, ρώτησε ο ιππότης.

-Που θες να ξέρω, νεαρέ μου; Το κάστρο μου έχει εξήντα δύο εξώστες! Λέγε γρήγορα, γιατί δεν έχω καιρό για χάσιμο. Πρέπει να κηρύξω τον πόλεμο στο γειτονικό βασίλειο, το βασίλειο της Ντολμανδίας. Λοιπόν, ποια θέλεις να ζητήσεις σε γάμο:την Ελσινόρη ή την Ελσιβίρα;...

-Μπορείτε να μου περιγράψετε, σας παρακαλώ, τις δυο κόρες σας;, ρώτησε ο ιππότης.

-Βεβαίως!, απάντησε ο βασιλιάς. Η μία έχει μαλλιά πιο μαύρα από τον έβενο, δέρμα πιο άσπρο από το χιόνι και μάτια πιο γαλάζια από τον μαγιάτικο ουρανό. Η άλλη έχει μαλλιά πιο πράσινα από το σπανάκι, σχιστά μάτια σαύρας και δέρμα χελώνας.

-Γιατί η δεύτερη είναι έτσι, κάπως λίγο αποκρουστική;

-Είναι από τον προηγούμενο γάμο μου με μια μάγισσα. Έκανα βλέπεις το σφάλμα, όταν ήμουν νέος, και παντρεύτηκα τη μάγισσα Ζαρζουέλα. Τι τα θες; Νεανικές τρέλες! Ποια επιθυμείς, λοιπόν, να παντρευτείς:την Ελσινόρη ή την Ελσιβίρα;

-Χμμμμ...Ποια από τις δύο είπατε ότι είναι εκείνη που έχει μαλλιά πιο μαύρα από τον έβενο, δέρμα πιο άσπρο από το χιόνι και μάτια πιο γαλάζια από τον μαγιάτικο ουρανό;

-Αααα, αυτό δεν μπορώ να στο πω! Σε ρωτάω, λοιπόν, για τελευταία φορά, ιππότη. Ποια από τις δύο θέλεις:την Ελσινόρη ή την Ελσιβίρα;

-Άλλαξα γνώμη. Δεν θέλω να παντρευτώ! είπε ο ιππότης. Δεν θα πάρω καλύτερα πριγκίπισσα! Είμαι πολύ μικρός ακόμα. Έχω καιρό. Θα ξαναπεράσω σε καμιά δεκαριά χρόνια. Όταν θα  ‘μαι  λίγο πιο ώριμος!

Το πρόσωπο του βασιλιά Μπογκονάρ του Στρουμπουλού του τρίτου συννέφιασε, το μουστάκι του τσιτώθηκε και τα μάτια του άρχισαν να πετάνε αστραπές.

-Τώρα πια είναι πολύ αργά! βροντοφώναξε. Δεν μπορείς να προσβάλεις έναν άρχοντα σαν και μένα μ΄ αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο. αν δεν θέλεις να σου κόψω το κεφάλι και τ΄ αυτιά, απάντησέ μου αμέσως, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση, ποια από τις δύο κόρες μου θέλεις να παντρευτείς: την Ελσινόρη ή την Ελσιβίρα; ...

-Την Ελσιβίρα!, απάντησε ο ιππότης.

-Ειδοποίησε την κόρη μου, την πριγκίπισσα Ελσιβίρα, να έρθει στην αίθουσα του θρόνου!, πρόσταξε ο βασιλιάς έναν υπασπιστή,  χαϊδεύοντας τη Φιφίτσα τη νυφίτσα του.
Σε λίγο μια κρυστάλλινη πόρτα που είχε για πόμολο ένα σμαραγδένιο τριφύλλι άνοιξε και εμφανίστηκε η Ελσιβίρα. Ένας στεναγμός ανακούφισης βγήκε από τα χείλη του ιππότη. Αναγνώρισε αμέσως την πεντάμορφη πριγκίπισσα που είχε δει στον εξώστη του κάστρου να ταΐζει με σπυριά ροδιού τα καναρίνια.
-Ο ιππότης Ροδόλφος Ρουλεμάν ζητάει το χέρι σου σε γάμο, είπε ο βασιλιάς. Τι λες; Να του το δώσουμε;
-Να του το δώσουμε, αρκεί να μου φέρει κάτι που θα του ζητήσω!, είπε η πριγκίπισσα Ελσιβίρα.

(συνέχεια)-Θέλω τριάντα τρία ροζ ρουμπίνια!, είπε η πριγκίπισσα.

-Θα τα έχεις!, είπε ο ιππότης. Θα τα βρω και θα στα φέρω, τρισαγαπημένη! Περίμενέ με, δεν θα αργήσω!

Έτσι, λοιπόν, ο ιππότης Ρουλεμάν ξεκίνησε να βρει τα τριάντα τρία ροζ ρουμπίνια.Πέρασε από το Χνουδιστάν που ήταν γεμάτο με πολύχρωμα χνούδια και από το Αβγάτηγανιστάν,  που στα μαγέρικά του στρουμπουλοί μάγειροι σερβίριζαν τα πιο όμορφα τηγανιτά αβγά του κόσμου και λίγο παρακάτω συνάντησε…

ΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ Ο ΙΠΠΟΤΗΣ:

1.Ένα ελεφαντάκι που τρώει παπαρούνες;

2.Έναν τσαλαπετεινό που πουλάει τσατσάρες;

(Ευγένιος Τριβιζάς,Τα 33 ροζ ρουμπίνια,Εκδόσεις Καλέντη)

«Οι υποθέσεις –έγραψε ο Νοβάλις- είναι δίχτυα:ρίχνεις το δίχτυ και κάτι, αργά ή γρήγορα, θα πιάσεις.

Ορίστε αμέσως ένα ξακουστό παράδειγμα:Τι θα συνέβαινε αν ένας άνθρωπος ξυπνούσε, έχοντας μεταμορφωθεί σε μια σιχαμερή κατσαρίδα; Στην ερώτηση απάντησε, σύμφωνα με τη γνώμη του, ο Φραντς Κάφκα στο διήγημα Μεταμόρφωση. Δεν λέω ότι αυτό το διήγημα γεννήθηκε από τη συγκεκριμένη ερώτηση, αλλά η μορφή του είναι οπωσδήποτε εκείνη της εξέλιξης μέχρι τις πιο τραγικές συνέπειες μιας εντελώς φανταστικής υπόθεσης. Στο εσωτερικό αυτής της υπόθεσης όλα γίνονται λογικά και ανθρώπινα, φορτίζονται από έννοιες ανοιχτές σε διάφορες ερμηνείες, το σύμβολο ζει τη δική του αυτόνομη ζωή και είναι πολλές οι πραγματικότητες στις οποίες προσαρμόζεται.

Αυτή των φανταστικών υποθέσεων είναι μια απλούστατη τεχνική. Η μορφή της είναι ακριβώς εκείνη της ερώτησης: Τι θα συνέβαινε αν…

Για να σχηματίσουμε την ερώτηση διαλέγουμε τυχαία ένα υποκείμενο και ένα κατηγόρημα. Η ένωσή τους θα μας προσφέρει την υπόθεση με την οποία θα δουλέψουμε.

[…]Π.χ.-Τι θα συνέβαινε αν ένας κροκόδειλος χτυπούσε την πόρτα σας, ζητώντας λίγο δεντρολίβανο;

-Τι θα συνέβαινε αν το ασανσέρ σας έπεφτε στο κέντρο της Γης ή πεταγόταν στο φεγγάρι;»

Ακούω:Τι θα συνέβαινε αν…

Δικό σας το υποκείμενο, δικό σας το κατηγόρημα, για να το συζητήσουμε αύριο!

Μια μέρα ένας φτωχός, αλλά όχι πολύ ατρόμητος ιππότης, που τον λέγανε Ροδόλφο Ρουλεμάν, ανέβηκε στον Χουζουρίξ, το πιστό αλλά νυσταλέο του άλογο, και ξεκίνησε να πάει να βρει την τύχη του. Ταξίδευε τρεις μέρες και τρεις νύχτες, ώσπου ένα πρωί έφτασε σε ένα αλαβάστρινο κάστρο που γύρω του φτερούγιζαν χιλιάδες καναρίνια. Εκεί ψηλά, πολύ ψηλά, στον ψηλότερο εξώστη του αλαβάστρινου κάστρου, μια πεντάμορφη πριγκίπισσα τάιζε με σπυριά ροδιού τα καναρίνια. Πιο όμορφη και καλοσυνάτη πριγκίπισσα δεν είχε δει ο ιππότης στη ζωή του…Ο ιππότης ξεπέζεψε, έδεσε το άλογό του σε μια ροδιά και χτύπησε με θάρρος την πύλη του κάστρου. Του άνοιξε ένας ασπρογένης θαλαμηπόλος που φορούσε στολή από θαλασσί βελούδο και παπούτσια με χρυσές αγκράφες.

-Ποιος είστε και τι επιθυμείτε, παρακαλώ;, τον ρώτησε.

-Είμαι ο ιππότης Ροδόλφος Ρουλεμάν, από τη Δυτική Ρουλεμάνδη, γιος του ξεπεσμένου άρχοντα Ριχάρδου Ρουλεμάν και της ενάρετης Ροζαμούνδης, και επιθυμώ να ζητήσω σε γάμο την πριγκίπισσα.

-Πάρτε αυτόν εδώ τον αριθμό προτεραιότητας και ακολουθήστε με στην αίθουσα αναμονής, είπε ο θαλαμηπόλος και του έδωσε ένα χαρτάκι.

-Γιατί το χαρτάκι που μου δώσατε γράφει απάνω «73»;, απόρησε ο ιππότης.

-Επειδή άλλοι εβδομήντα δύο πρίγκιπες ήρθαν σήμερα για να ζητήσουν σε γάμο την πριγκίπισσα από τον πατέρα της, τον βασιλιά Μπογκονάρ τον Στρουμπουλό τον τρίτο, που δοξασμένο ας είναι το όνομά του και το όνομα της Φιφίτσας της νυφίτσας του!

-Πόσοι ιππότες είπατε;

-Εβδομήντα δύο.

-Τόσοι πολλοί;

-Εχτές είχαμε ενενήντα και προχθές εκατόν ογδόντα πέντε. Αααχ, αυτή η πριγκίπισσα! Όλους τους μαγεύει με την καλοσύνη και την ομορφιά της...

-Καλά. Τι να κάνω; Θα περιμένω και γω τη σειρά μου, είπε ο ιππότης. Οδηγήστε με στην αίθουσα αναμονής!

Μπρος ο θαλαμηπόλος και πίσω ο ιππότης ανέβηκαν 733 μαρμάρινα σκαλοπάτια, περάσανε δώδεκα διαδρόμους στρωμένους με βαρύτιμα χαλιά και φτάσανε σε μια αίθουσα με αψιδωτά παράθυρα όπου περίμεναν άλλοι 72 ιππότες. Μερικοί ιππότες έπαιζαν ζάρια, άλλοι έστριβαν τα μουστάκια τους, άλλοι ακόνιζαν τα ξίφη τους, άλλοι έσκαγαν τα μπιμπίκια στη μύτη τους, άλλοι μπάλωναν τις κάλτσες τους, ενώ πέντε-έξι έκαναν πους-απς για να είναι σε φόρμα.Ο ιππότης Ρουλεμάν κάθισε σε ένα σκαμνάκι και περίμενε με υπομονή τη σειρά του. Επειδή όμως ήταν πολύ κουρασμένος, τον πήρε ο ύπνος, χωρίς να προσέξει ότι κάτω από το σκαμνάκι που είχε καθίσει υπήρχε μια ταμπελίτσα που έλεγε:ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 3 ΩΡΕΣ ΚΑΙ 3 ΛΕΠΤΑ ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΣ Σ΄ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΑΜΝΑΚΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΦΟΥΝΤΑ ΠΑΝΤΟΦΛΑΣ. Ο ιππότης κοιμήθηκε το λοιπόν 1 ώρα, 2 ώρες, 3 ώρες και 1 λεπτό, 3 ώρες και 2 λεπτά, 3 ώρες και 2 και ½ λεπτά…………………………………………………………………
Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή ένας άλλος ιππότης τον σκούντηξε ελαφρά.
-Έφτασε η σειρά σου, του είπε.

Ο ιππότης μπήκε στην αίθουσα του θρόνου. Εκεί, σ΄ έναν μεγαλόπρεπο θρόνο από αλάβαστρο, καθόταν ο βασιλιάς Μπογκονάρ ο Στρουμπουλός ο τρίτος, με τη Φιφίτσα τη νυφίτσα στα γόνατά του. Ο ιππότης έκανε μια βαθιά υπόκλιση.

-Ποιος είσαι, ξένε, και τι επιθυμείς;, ρώτησε.

-Είμαι ο ιππότης Ροδόλφος Ρουλεμάν, από τη Δυτική Ρουλεμάνδη, γιος του ξεπεσμένου άρχοντα Ριχάρδου Ρουλεμάν και της ενάρετης Ροζαμούνδης, και επιθυμώ, μεγαλειότατε,  να ζητήσω σε γάμο την κόρη σας.

-Ποια από τις δύο; Την Ελσινόρη ή την Ελσιβίρα;

Ο ιππότης ξεροκατάπιε.

-Δύο κορούλες έχετε;, ρώτησε.

-Εφτά έχω, αλλά οι τέσσερις έχουν ήδη παντρευτεί και ζουν ευτυχισμένες σε μακρινά βασίλεια και η μία, η Τζιτζιφούλα, το στερνοπούλι μου, δε θέλει να παντρευτεί ποτέ της.

-Ποια ήταν αυτή που τάιζε τα περιστέρια στον εξώστη πριν από λίγο;, ρώτησε ο ιππότης.

-Που θες να ξέρω, νεαρέ μου; Το κάστρο μου έχει εξήντα δύο εξώστες! Λέγε γρήγορα, γιατί δεν έχω καιρό για χάσιμο. Πρέπει να κηρύξω τον πόλεμο στο γειτονικό βασίλειο, το βασίλειο της Ντολμανδίας. Λοιπόν, ποια θέλεις να ζητήσεις σε γάμο:την Ελσινόρη ή την Ελσιβίρα;"...

-Μπορείτε να μου περιγράψετε, σας παρακαλώ, τις δυο κόρες σας;, ρώτησε ο ιππότης.
-Βεβαίως!, απάντησε ο βασιλιάς. Η μία έχει μαλλιά πιο μαύρα από τον έβενο, δέρμα πιο άσπρο από το χιόνι και μάτια πιο γαλάζια από τον μαγιάτικο ουρανό. Η άλλη έχει μαλλιά πιο πράσινα από το σπανάκι, σχιστά μάτια σαύρας και δέρμα χελώνας.
-Γιατί η δεύτερη είναι έτσι, κάπως λίγο αποκρουστική;
-Είναι από τον προηγούμενο γάμο μου με μια μάγισσα. Έκανα βλέπεις το σφάλμα, όταν ήμουν νέος, και παντρεύτηκα τη μάγισσα Ζαρζουέλα. Τι τα θες; Νεανικές τρέλες! Ποια επιθυμείς, λοιπόν, να παντρευτείς:την Ελσινόρη ή την Ελσιβίρα;
-Χμμμμ...Ποια από τις δύο είπατε ότι είναι εκείνη που έχει μαλλιά πιο μαύρα από τον έβενο, δέρμα πιο άσπρο από το χιόνι και μάτια πιο γαλάζια από τον μαγιάτικο ουρανό;
-Αααα, αυτό δεν μπορώ να στο πω! Σε ρωτάω, λοιπόν, για τελευταία φορά, ιππότη. Ποια από τις δύο θέλεις:την Ελσινόρη ή την Ελσιβίρα;

(συνέχεια)-Άλλαξα γνώμη. Δεν θέλω να παντρευτώ! είπε ο ιππότης. Δεν θα πάρω καλύτερα πριγκίπισσα! Είμαι πολύ μικρός ακόμα. Έχω καιρό. Θα ξαναπεράσω σε καμιά δεκαριά χρόνια. Όταν θα  ‘μαι  λίγο πιο ώριμος!

Το πρόσωπο του βασιλιά Μπογκονάρ του Στρουμπουλού του τρίτου συννέφιασε, το μουστάκι του τσιτώθηκε και τα μάτια του άρχισαν να πετάνε αστραπές.

-Τώρα πια είναι πολύ αργά! βροντοφώναξε. Δεν μπορείς να προσβάλεις έναν άρχοντα σαν και μένα μ΄ αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο. αν δεν θέλεις να σου κόψω το κεφάλι και τ΄ αυτιά, απάντησέ μου αμέσως, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση, ποια από τις δύο κόρες μου θέλεις να παντρευτείς: την Ελσινόρη ή την Ελσιβίρα;

ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Ο ΙΠΠΟΤΗΣ:

1.Την Ελσινόρη

2.Την Ελσιβίρα

3.Καμία από τις δύο!

(Ευγένιος Τριβιζάς,Τα 33 ροζ ρουμπίνια,Εκδόσεις Καλέντη)

(Τζιάννι Ροντάρι, Η γραμματική της φαντασίας, Εκδόσεις Μεταίχμιο)

«Είδαμε να γεννιέται το φανταστικό θέμα –η αφορμή για μια ιστορία- από μία λέξη. Επρόκειτο όμως, περισσότερο από καθετί άλλο, για μια οπτική αυταπάτη. Στην πραγματικότητα, δεν φτάνει ένας ηλεκτρικός πόλος για να παραγάγουμε μια σπίθα, χρειάζονται δύο. […]Ο Ανρί Βαλόν έγραψε στο βιβλίο του ‘Η προέλευση της σκέψης στο παιδί΄ ότι η σκέψη σχηματίζεται σε ζευγάρια. Η ιδέα του ‘μαλακού’ δεν σχηματίζεται πριν ή μετά την ιδέα του ‘σκληρού’ αλλά συγχρόνως, σε μια σύγκρουση που είναι γένεση. ‘Το θεμελιώδες στοιχείο της σκέψης είναι αυτή η δυαδική δομή και όχι τα μεμονωμένα στοιχεία που τη συνθέτουν. Το ζεύγος είναι προγενέστερο από το μεμονωμένο στοιχείο’.

Όταν ήμουν δάσκαλος, έστελνα ένα παιδί να γράψει μια λέξη στην ορατή επιφάνεια του πίνακα, ενώ ένα άλλο παιδί έγραφε κάποια άλλη στην πίσω πλευρά. Το σύντομο τελετουργικό προετοιμασίας είχε τη σημασία του. Δημιουργούσε αναμονή. Εάν ένα παιδί έγραφε, ορατό από τα άλλα, τη λέξη ‘σκύλος’, αυτή η λέξη ήταν κιόλας ξεχωριστή, έτοιμη να συμμετάσχει σε μία έκπληξη, να εισχωρήσει σε ένα αναπάντεχο γεγονός. Αυτός ο ‘σκύλος’ δεν ήταν ένα οποιοδήποτε τετράποδο, αλλά ένας περιπετειώδης, διαθέσιμος, φανταστικός ήρωας. Γυρίζοντας στον πίνακα, ας υποθέσουμε ότι διαβάζαμε τη λέξη ‘ντουλάπα’. Ένα γέλιο τη χαιρετούσε. Η λέξη ‘ορνιθορύγχος’  ή ‘τετράεδρο’ δεν θα είχε μεγαλύτερη επιτυχία. Πάντως μια ντουλάπα αυτή καθεαυτή δεν προκαλεί ούτε γέλια ούτε κλάματα. Είναι μια παρουσία αδρανής, κάτι το κοινότυπο. Αυτή η ντουλάπα όμως, ζευγαρώνοντας μ΄ ένα σκύλο, ήταν το κάτι άλλο: μια ανακάλυψη, μια επινόηση, ένα προκλητικό ερέθισμα.

[…]Στο ‘φανταστικό διώνυμο’ οι λέξεις δεν εκλαμβάνονται με την καθημερινή τους σημασία, αλλά ελευθερωμένες από τις προφορικές τους αλυσίδες στις οποίες είναι μέρος τους καθημερινά. Είναι ‘αποξενωμένες’, ‘εκτός τόπου’, ριγμένες η μία εναντίον της άλλης σε έναν ουρανό που δεν τον έχουμε ξαναδεί. Τότε βρίσκονται στις καλύτερες συνθήκες για να γεννήσουν μια ιστορία.

[…]Π. χ.  σκύλος και ντουλάπα

Ένα σκυλί περνάει  στο δρόμο με μια ντουλάπα στην πλάτη. Είναι η φωλιά του, τι θέλετε να κάνουμε. Την κουβαλάει πάντα μαζί του, όπως κάνει το σαλιγκάρι με το κέλυφός του. Η συνέχεια όπως επιθυμείτε.»

Ο Ροντάρι στο βιβλίο του δίνει άλλες δύο πιθανές ιστορίες. Όμως τώρα πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνει «φανταστικό διώνυμο». Τι λέτε; Να σας εξετάσω; Εργασία για το σπίτι: θα δώσω δύο λέξεις, δηλαδή ένα «φανταστικό διώνυμο» και όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει την ιστορία που σκέφτηκε! Μμμμμμμμμμ!  Για να σκεφτώ, λοιπόν, δύο λέξεις! Ας πούμε η πρώτη να είναι η λέξη «κλόουν», λόγω των ημερών, ξέρετε. Και η άλλη; Ποια λέξη να είναι η δεύτερη του διωνύμου;;; Aς πούμε «καρδιά». Μη περιμένετε να αιτιολογήσω γιατί την διάλεξα  όμως ;)

Κλόουν και καρδιά.

Περιμένω….

Kι έζησα πάντα με τον εαυτό μου, σαν δυο ακροβάτες που
μισούνται θανάσιμα
που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν κι ετοιμάζει το
θάνατο ο ένας του άλλου,
μα όταν έρθει η ώρα κι ανάψουν τα φώτα και το θέατρο
ξεχειλίσει απ' την πελώρια αναμονή
ορθοί κι οι δυο πάνω στο απέραντο, μοιραίο σκοινί
νά, που βρίσκονται κιόλας πάνω απ' το μίσος και τον κίνδυνο
και το θαυμασμό
και τον χρόνο ― αδερφωμένοι ξαφνικά
μες στην παμμέγιστη αρετή της Tέχνης.

Καλημέρα, καλή -μη διχασμένη-εβδομάδα!

Μια μέρα ένας φτωχός, αλλά όχι πολύ ατρόμητος ιππότης, που τον λέγανε Ροδόλφο Ρουλεμάν, ανέβηκε στον Χουζουρίξ, το πιστό αλλά νυσταλέο του άλογο, και ξεκίνησε να πάει να βρει την τύχη του. Ταξίδευε τρεις μέρες και τρεις νύχτες, ώσπου ένα πρωί έφτασε σε ένα αλαβάστρινο κάστρο που γύρω του φτερούγιζαν χιλιάδες καναρίνια. Εκεί ψηλά, πολύ ψηλά, στον ψηλότερο εξώστη του αλαβάστρινου κάστρου, μια πεντάμορφη πριγκίπισσα τάιζε με σπυριά ροδιού τα καναρίνια. Πιο όμορφη και καλοσυνάτη πριγκίπισσα δεν είχε δει ο ιππότης στη ζωή του…Ο ιππότης ξεπέζεψε, έδεσε το άλογό του σε μια ροδιά και χτύπησε με θάρρος την πύλη του κάστρου. Του άνοιξε ένας ασπρογένης θαλαμηπόλος που φορούσε στολή από θαλασσί βελούδο και παπούτσια με χρυσές αγκράφες.-Ποιος είστε και τι επιθυμείτε, παρακαλώ;, τον ρώτησε.

-Είμαι ο ιππότης Ροδόλφος Ρουλεμάν, από τη Δυτική Ρουλεμάνδη, γιος του ξεπεσμένου άρχοντα Ριχάρδου Ρουλεμάν και της ενάρετης Ροζαμούνδης, και επιθυμώ να ζητήσω σε γάμο την πριγκίπισσα.

-Πάρτε αυτόν εδώ τον αριθμό προτεραιότητας και ακολουθήστε με στην αίθουσα αναμονής, είπε ο θαλαμηπόλος και του έδωσε ένα χαρτάκι.

-Γιατί το χαρτάκι που μου δώσατε γράφει απάνω «73»;, απόρησε ο ιππότης.

-Επειδή άλλοι εβδομήντα δύο πρίγκιπες ήρθαν σήμερα για να ζητήσουν σε γάμο την πριγκίπισσα από τον πατέρα της, τον βασιλιά Μπογκονάρ τον Στρουμπουλό τον τρίτο, που δοξασμένο ας είναι το όνομά του και το όνομα της Φιφίτσας της νυφίτσας του!-Πόσοι ιππότες είπατε;-Εβδομήντα δύο.

-Τόσοι πολλοί;

-Εχτές είχαμε ενενήντα και προχθές εκατόν ογδόντα πέντε. Αααχ, αυτή η πριγκίπισσα! Όλους τους μαγεύει με την καλοσύνη και την ομορφιά της...

-Καλά. Τι να κάνω; Θα περιμένω και γω τη σειρά μου, είπε ο ιππότης. Οδηγήστε με στην αίθουσα αναμονής!

Μπρος ο θαλαμηπόλος και πίσω ο ιππότης ανέβηκαν 733 μαρμάρινα σκαλοπάτια, περάσανε δώδεκα διαδρόμους στρωμένους με βαρύτιμα χαλιά και φτάσανε σε μια αίθουσα με αψιδωτά παράθυρα όπου περίμεναν άλλοι 72 ιππότες. Μερικοί ιππότες έπαιζαν ζάρια, άλλοι έστριβαν τα μουστάκια τους, άλλοι ακόνιζαν τα ξίφη τους, άλλοι έσκαγαν τα μπιμπίκια στη μύτη τους, άλλοι μπάλωναν τις κάλτσες τους, ενώ πέντε-έξι έκαναν πους-απς για να είναι σε φόρμα.Ο ιππότης Ρουλεμάν κάθισε σε ένα σκαμνάκι και περίμενε με υπομονή τη σειρά του. Επειδή όμως ήταν πολύ κουρασμένος, τον πήρε ο ύπνος, χωρίς να προσέξει ότι κάτω από το σκαμνάκι που είχε καθίσει υπήρχε μια ταμπελίτσα που έλεγε:ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 3 ΩΡΕΣ ΚΑΙ 3 ΛΕΠΤΑ ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΣ Σ΄ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΑΜΝΑΚΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΦΟΥΝΤΑ ΠΑΝΤΟΦΛΑΣ. Ο ιππότης κοιμήθηκε το λοιπόν 1 ώρα, 2 ώρες, 3 ώρες και 1 λεπτό, 3 ώρες και 2 λεπτά, 3 ώρες και 2 και ½ λεπτά…………………………………………………………………
Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή ένας άλλος ιππότης τον σκούντηξε ελαφρά.
-Έφτασε η σειρά σου, του είπε.

(συνέχεια)Ο ιππότης μπήκε στην αίθουσα του θρόνου. Εκεί, σ΄ έναν μεγαλόπρεπο θρόνο από αλάβαστρο, καθόταν ο βασιλιάς Μπογκονάρ ο Στρουμπουλός ο τρίτος, με τη Φιφίτσα τη νυφίτσα στα γόνατά του. Ο ιππότης έκανε μια βαθιά υπόκλιση.

-Ποιος είσαι, ξένε, και τι επιθυμείς;, ρώτησε.

-Είμαι Είμαι ο ιππότης Ροδόλφος Ρουλεμάν, από τη Δυτική Ρουλεμάνδη, γιος του ξεπεσμένου άρχοντα Ριχάρδου Ρουλεμάν και της ενάρετης Ροζαμούνδης, και επιθυμώ, μεγαλειότατε,  να ζητήσω σε γάμο την κόρη σας.

-Ποια από τις δύο; Την Ελσινόρη ή την Ελσιβίρα;

Ο ιππότης ξεροκατάπιε.

-Δύο κορούλες έχετε;, ρώτησε.

-Εφτά έχω, αλλά οι τέσσερις έχουν ήδη παντρευτεί και ζουν ευτυχισμένες σε μακρινά βασίλεια και η μία, η Τζιτζιφούλα, το στερνοπούλι μου, δε θέλει να παντρευτεί ποτέ της.

-Ποια ήταν αυτή που τάιζε τα περιστέρια στον εξώστη πριν από λίγο;, ρώτησε ο ιππότης.

-Που θες να ξέρω, νεαρέ μου; Το κάστρο μου έχει εξήντα δύο εξώστες! Λέγε γρήγορα, γιατί δεν έχω καιρό για χάσιμο. Πρέπει να κηρύξω τον πόλεμο στο γειτονικό βασίλειο, το βασίλειο της Ντολμανδίας. Λοιπόν, ποια θέλεις να ζητήσεις σε γάμο:την Ελσινόρη ή την Ελσιβίρα;

ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Ο ΙΠΠΟΤΗΣ;

1.Την Ελσιβίρα.

2.Την Ελσινόρη.

3.Μπορείτε να μου περιγράψετε, σας παρακαλώ, τις δύο κόρες σας;

(Ευγένιος Τριβιζάς, Τα 33 ροζ ρουμπίνια, Εκδόσεις Καλέντης)

Ακούω παραγγελιές!

….Δε θέλω τίποτ΄ άλλο παρά να μιλήσω απλά,

να μου δοθεί τούτη η χάρη.

Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε

με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει

και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ

που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της

κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια

γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Καλή εβδομάδα, απλοϊκή, χωρίς στολίδια και φανφάρες και –κυρίως-όχι «ξερολίστικη».

Μια μέρα ένας φτωχός, αλλά όχι πολύ ατρόμητος ιππότης, που τον λέγανε Ροδόλφο Ρουλεμάν, ανέβηκε στον Χουζουρίξ, το πιστό αλλά νυσταλέο του άλογο, και ξεκίνησε να πάει να βρει την τύχη του. Ταξίδευε τρεις μέρες και τρεις νύχτες, ώσπου ένα πρωί έφτασε σε ένα αλαβάστρινο κάστρο που γύρω του φτερούγιζαν χιλιάδες καναρίνια. Εκεί ψηλά, πολύ ψηλά, στον ψηλότερο εξώστη του αλαβάστρινου κάστρου, μια πεντάμορφη πριγκίπισσα τάιζε με σπυριά ροδιού τα καναρίνια. Πιο όμορφη και καλοσυνάτη πριγκίπισσα δεν είχε δει ο ιππότης στη ζωή του…Ο ιππότης ξεπέζεψε, έδεσε το άλογό του σε μια ροδιά και χτύπησε με θάρρος την πύλη του κάστρου. Του άνοιξε ένας ασπρογένης θαλαμηπόλος που φορούσε στολή από θαλασσί βελούδο και παπούτσια με χρυσές αγκράφες.

-Ποιος είστε και τι επιθυμείτε, παρακαλώ;, τον ρώτησε.

-Είμαι ο ιππότης Ροδόλφος Ρουλεμάν, από τη Δυτική Ρουλεμάνδη, γιος του ξεπεσμένου άρχοντα Ριχάρδου Ρουλεμάν και της ενάρετης Ροζαμούνδης, και επιθυμώ να ζητήσω σε γάμο την πριγκίπισσα.

-Πάρτε αυτόν εδώ τον αριθμό προτεραιότητας και ακολουθήστε με στην αίθουσα αναμονής, είπε ο θαλαμηπόλος και του έδωσε ένα χαρτάκι.

-Γιατί το χαρτάκι που μου δώσατε γράφει απάνω «73»;, απόρησε ο ιππότης.

-Επειδή άλλοι εβδομήντα δύο πρίγκιπες ήρθαν σήμερα για να ζητήσουν σε γάμο την πριγκίπισσα από τον πατέρα της, τον βασιλιά Μπογκονάρ τον Στρουμπουλό τον τρίτο, που δοξασμένο ας είναι το όνομά του και το όνομα της Φιφίτσας της νυφίτσας του!

-Πόσοι ιππότες είπατε;

-Εβδομήντα δύο.

-Τόσοι πολλοί;

-Εχτές είχαμε ενενήντα και προχθές εκατόν ογδόντα πέντε. Αααχ, αυτή η πριγκίπισσα! Όλους τους μαγεύει με την καλοσύνη και την ομορφιά της...

ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΙΠΠΟΤΗΣ:

1.Να ακολουθήσει τον θαλαμηπόλο;

2.Να φύγει και να συνεχίσει το δρόμο του;

ΓΙΩΤΑ: Μμμμμ…..Τι να διαλέξω; Ας ακολουθήσει το θαλαμηπόλο. Για να δούμε τι θα γίνει…

(συνέχεια) -Καλά. Τι να κάνω; Θα περιμένω και γω τη σειρά μου, είπε ο ιππότης. Οδηγήστε με στην αίθουσα αναμονής!

Μπρος ο θαλαμηπόλος και πίσω ο ιππότης ανέβηκαν 733 μαρμάρινα σκαλοπάτια, περάσανε δώδεκα διαδρόμους στρωμένους με βαρύτιμα χαλιά και φτάσανε σε μια αίθουσα με αψιδωτά παράθυρα όπου περίμεναν άλλοι 72 ιππότες. Μερικοί ιππότες έπαιζαν ζάρια, άλλοι έστριβαν τα μουστάκια τους, άλλοι ακόνιζαν τα ξίφη τους, άλλοι έσκαγαν τα μπιμπίκια στη μύτη τους, άλλοι μπάλωναν τις κάλτσες τους, ενώ πέντε-έξι έκαναν πους-απς για να είναι σε φόρμα.

ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΙΠΠΟΤΗΣ:

1.Να τους καλέσει όλους σε μονομαχία;

2.Να περιμένει με υπομονή τη σειρά του;

Μπορείτε να συμμετέχετε στην διαμόρφωση της ιστορίας…Μην απαντάω όλο εγώ…Καλέ δεν τρώμε, μη φοβάστε(μη σας ξεγελάει ο γλυκούλης μου ο Ταζ :P).…

(Ευγένιος Τριβιζάς, Τα 33 ροζ ρουμπίνια, Εκδόσεις Καλέντης)