Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν

τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί

κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι

και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη

και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.

Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ

για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν

από τότε που υπάρχει ο κόσμος

είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια

για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

Η ποίηση είναι σαν το πρωί της άλλης

μέρας –πάντα ένα κύκλο πιο μπροστά

απ’ τον κόσμο, σαν το πρωί της άλλης

μέρας, όπου μες σε παρθένους κελαϊδισμούς

μαστορεύεται ο ήλιος του μέλλοντος.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΣΙΑΡΔΗΣ

(Από το βιβλίο Ποίηση για την ποίηση, Αντώνης Φωστιέρης-Θανάσης Ν.Νιάρχος, εκδόσεις Καστανιώτη)

"Εάρ… Εάρ… Εάρ… Εάρ…

 ο γάιδαρος γκαρίζει.

 -Τι διάολο λέει, -Δεν τον ακού

 την άνοιξη φημίζει.

 -Την άνοιξη; Μα πούθε μπου!

 Άνοιξη τάχα λέει;-

 Και σαν εσύ δεν εννοείς,

 ο γάιδαρος τι φταίει;

 Δεν ξέρει πως την άνοιξη

 την λεν οι λόγιοι έαρ;

 -Και λόγιος είν΄ο γάιδαρος;

 Λέει το πηγάδι φρέαρ;

 Και λέει άρτο το ψωμί;

 Λέει έλαιον το λάδι;

 Είν΄άλλο στο κεφάλι του

 πάρι χυδαίο σκοτάδι;

 Επήε ποτέ του σε σκολειό;

 Ορθογραφία κατέχει;

 Αρχές από γραμματική

 και από σύνταξη έχει;

 Μοιάζει το εάρ, εάρ, εάρ,

 με των λογίων το έαρ

 άλλ’ όχι καθώς μοιάζουνε

 τα δυό πηγάδι ή φρέαρ.

 Φρέαρ, πηγάδι είν΄όμοια

 μα εάρ και έαρ είν΄άλλο,

 είν΄το ένα γαϊδουρίστικο

 και λόγιο είναι τ' άλλο..."

από το βιβλίο Αλφαβητάριο για την ποίηση, του Μίμη Σουλιώτη, εκδόσεις Γ.Δεδούση.

…Πήγα κάτω από ένα άγριο δέντρο που είχαν να λεν πως ήταν δέντρο του Θεού. Σαν καθόσουν στη ρίζα του,  τ’ άκουγες να κάνει «ψ… ψ…. ψ…» την προσευκή του. Ακούμπησα κει δα και:

-Παππού, Θεέ… του λέω, δεν ξέρω αν με θυμάσαι, σε περικάλεσα κι άλλη μια βολά στο Βερτεκόπι… Ναι, για κείνο του Τουρκάκι. Τώρα θέλω να σου γυρέψω κάτι για μένα. Είναι καιρός τώρα που με βλέπεις δίχως ρούχα, δίχως Σίικα, δίχως Κρίστα… δίχως ψωμί… και δε  με συμπονάς. Γιατί; Μπας και δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα των μικρώνε; Πάσκισε λίγο, σε περικαλώ, να με καταλάβεις. Θαρρούσα , παππού, πως ήσουνα καλός… (Μη δεν είσαι;). Τρέμω. Μη χολοσκάς όμως και δε θα σε ξεσυνεριστώ, ούτε και σε κανέναν θα το μαρτυρήσω. Μα να το ξέρεις, όλα τέλεψαν πια μεταξύ μας. Αν ήθελες να τα χουμε καλά «έλα δω, κριφ», θα μου λεγες, «έμαθα πως είσαι ένα κακότυχο προσφυγάκι… να, πάρε μια καλυβούλα, να, πάρε τούτο το τσουρεκάκι, πάρε αυτό το παλτουδάκι, φουκαριάρικό να ζεσταθείς». Έτσι μάλιστα! Κι αν σου λεγα «φχαριστώ, ας μένει» μονάχα τότες να μη μου  τα δινες. Μα με ρώτηξες; Όχι. Ο Δροσιάδης, το γειτονάκι μου, έχει ίσαμε δέκα φορεσιές, το ρώτηξες για να του τις δώκεις; Όχι. Εγώ δεν έχω ούτε μία, ρώτηξες για να μη μου τις δώκεις; Πάλι όχι. Έχει κι ένα ψηλό ψηλό σπίτι που βγαίνει στο μπαλκόνι του και μας φτύνει σαν περνάμε… (τι συμφωνίες έχεις μαζί του;). Ως και στα σαλιγκάρια, άκουσα να λένε, έδωκες στο καθένα το σπιτάκι του, ως και στις χελώνες έδωκες στην καθεμιά την παραγκίτσα της. Εμένα τίποτα. Μια και δεν μπορείς να μου δώκεις και μένα, γιατί μ’ έκανες ανθρωπάκι; Κάνε με σαλιγκάρι ή χελωνόπουλο, για να χω και γω το σπιτάκι μου. Καν’  το, σε παρακαλώ, παππού, κάν’  το, γιατί δε βαστώ πια άλλο. Ετούτα ήταν τα παράπονά μου, παππού. Αμήν. Μου χαν μάθει από μικρό να στα λέω, να σ’ ανοίγω την καρδιά μου. Στην ανοίγω την καρδιά μου. Στην άνοιξα. Αμήν.

………………………………………………………………………………

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Συννεφιάζει.

«Η ζωή είναι μια μέλισσα, λένε. Λένε… δηλαδή κεντρί και μέλι. Κι εσύ… Αν είσαι καλός μελισσάς πετάς το κεντρί και τρως το μέλι. Αν είσαι κακός, τρως το κεντρί και πετάς το μέλι…».

Βλακειών το ανάγνωσμα. «Μελισσάς» σου λέει. Όχι φίλε. Κανείς δεν είναι μελισσάς. Όλοι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που ήρθαμε για να φάμε όχι μόνο το μέλι αλλά και το κεντρί. Όμως… σαν είσαι μικρός, και άχνουδος, τότε τρως μόνο το κεντρί, και το μέλι στο τρώνε άλλοι. Πολύ γνωστά πράματα. Τάπαθε κι ένας φίλος μας –αυτός που είναι για να γεμίσει τις σελίδες αυτού του βιβλίου- Θα τον ξέρετε… Ο Μέλιος Καδράς. Που γέμισε τις σελίδες ενός άλλου βιβλίου. «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα». Μα τώρα δεν είναι πια «παιδί» ούτε «άστρα» μετράει. Τώρα μετράει αγκάθια. Μα… αν είναι έτσι όπως το λες -τότε αυτός ο Μέλιος- με τόσα πολλά αγκάθια θα μοιάζει με σκαντζόχοιρο! Μα δε μοιάζει. Γιατί τ’ αγκάθια τάχει όλα από μέσα και δεν φαίνονται. Καλά μα… δεν τον πονάνε; θα ρωτήσεις. Τον πονάνε, αλλά όχι και τόσο πολύ. Γιατί ο Μέλιος ανακάλυψε ένα γιατρικό που μόνο στα γηρατειά τους τ’ ανακαλύπτουν οι άνθρωποι: Το μυστικό να κάνεις τ’ αγκάθια σου φίλους...

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Αγέλαστη Άνοιξη.

Για να φτιάξεις τη δική σου Κυρά-Σαρακοστή θα χρειαστείς:

-1 κούπα αλάτι λεπτό

-3 κούπες αλεύρι

-1 κούπα νερό

Σε ένα λεκανάκι βάζεις το αλάτι και το αλεύρι και ανακατεύεις καλά με ένα κουτάλι. Προσθέτεις λίγο λίγο το νερό και ζυμώνεις προσεκτικά. Ανοίγεις με τον πλάστη τη ζύμη και με ένα μη αιχμηρό μαχαίρι σχεδιάζεις το περίγραμμα (κεφάλι, σώμα, εφτά πόδια). Προσθέτεις τις λεπτομέρειες: ποδιά, τσεμπέρι, χέρια, σταυρό πάνω από το κεφάλι κλπ.. Με μία οδοντογλυφίδα σχεδιάζεις τα μάτια και διακοσμείς την ποδιά ή ό, τι άλλο θέλεις. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις και άλλα υλικά για τον στολισμό, πχ. διάφορα μπαχαρικά. Τοποθετείς τη φιγούρα σε ταψί με λαδόκολλα και ψήνεις στους 160 βαθμούς για μισή περίπου ώρα, μέχρι να στεγνώσει η ζύμη.

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Η Κυρά-Σαρακοστή δεν έχει στόμα, γιατί νηστεύει.

Δεν έχει μύτη για να μη μυρίζει τα αρτύσιμα φαγητά και μπαίνει σε πειρασμό.

Έχει τα χέρια της σταυρωμένα, γιατί προσεύχεται.

Έχει τα μάτια της κλειστά, για να μη βλέπει.

Και, φυσικά, έχει εφτά πόδια, ένα για κάθε μία βδομάδα ως το Πάσχα.

Καλή Σαρακοστή! Καλή επιτυχία!

…Σουκρή τον λέγανε. Ήταν ένα δεκάχρονο τουρκόπουλο που με τιμούσε σαν τρανό αφέντη. Βολικό και φιλότιμο σαν το σκυλί. Τίμιο σαν άγγελος και άσκημο σαν μάρτυρας. Το γνώρισα ένα μεσημέρι καθώς περιτριγύριζε ένα γύρω στο Σταθμό μη βρει κάνα φανταχτερό χαρτί, κάνα πιωμένο τσιγάρο για τη βάβω τη θεριακλίδισσα, κάνα σάπιο φρούτο για να καταλαγιάσει την πείνα του. Ήταν απ’ τα μπουλούκια τις τούρκικες φαμελιές που τις είχαν τώρα μήνες στοιβαγμένες μες στα χωράφια για να τις πάρουνε τα τρένα και να τις πάνε στις καινούριες πατρίδες. Εκεί κάτου, στα χωράφια που αφήσαμε κι ήρθαμε τόσο μακριά για να τα θυμόμαστε και να λέμε «αχ…».

Εκεί κάτω στο Βερτεκόπι γινόταν ένα αντάμωμα λυπητερό. Βαγονιές ρωμιοί και ρωμιόπουλα ανέβαιναν για τον τούρκικο κάμπο της Καρατζόβας. Κι άλλες βαγονιές με τουρκόπουλα κατέβαιναν για τους γιαλούς της Ανατολής. Κάτι ταξίδια αθέλητα, απελπισμένα. Να ζηλεύει ο τούρκος το ρωμιό και ο ρωμιός τον τούρκο.

-Ώρα καλή… Και –αμάν…- μη μας τα τυραννήσετε τα χωματάκια μας.

Και σμίγανε τα χέρια τους, μπροστά σε κάτι μάτια κατακόκκινα. Και τα τρένα σφυρίζανε. Σφυρίζανε και τρέχανε σαν τρελά, με κάτι βαρυκαρδισμένους ανθρώπους μέσα. Κάτι ήμερα, καλόβουλα δεντριά, που τα ξεριζώσανε άπονα για να τα φυτέψουνε σε πικρά χώματα και ξένα.

-Εμείς δε φταίμε, αρκαντάς, δεν το θέλαμε. Ο Αλλάχ ας το πει.

-Αμάν… κι εμείς δεν το θέλαμε, αδέρφια. Κιαμήλ! Να, το μαντήλι μου… βάλτο παντιέρα σε  μια καλαμποκιά.

-Αχ!... Να κι εσύ το φέσι μου, Βαγγέλ΄ … βάν’ το σκουφιά στο μποστάνι σου –αχ- να φευγατίζεις τις κουρούνες.

-Ποιος είν’ ο άπονος που μας το ‘κανε;

-Μπιλμέμ (δεν ξέρω). Απ’ τον Αλλάχ να το βρει… Και τα μάτια στάζανε ζεστά δάκρυα, και τα τρένα χύνανε ζεστά νερά.  Κι η μηχανή έβγαζε σύννεφα που ανηφόριζαν κατά τα σύννεφα τ’ ουρανού. Και πάνου απ’ τα σύννεφα της μηχανής και τ’ ουρανού, αντάμωσαν ο Έλληνας Θεός με τον Τούρκο Θεό, που αλλάζανε κι αυτοί πατρίδες στον ουρανό –και ρωτήθηκαν κι αυτοί «γιατί», και τα σύννεφα είπαν «μπιλμέμ»… «Μπιλμέμ» είπαν κι αυτά (δεν ξέρω) και μαύρισαν πιο πολύ…

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Συννεφιάζει.

Η γυναίκα γεννήθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο για να πονέσει τρεις φορές: Μια όταν γίνεται άνθρωπος, μια όταν γίνεται γυναίκα και μια όταν γίνεται μητέρα. Όταν πεθαίνει δεν πονά. Είναι γιομάτη ευδαιμονία γιατί εκπλήρωσε τον προορισμό της.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ-Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος

«Ο Μάρτης έβαλε τέλος στη βροχή. Ο ουρανός είναι τώρα παγωμένος, ένα βαθύ μπλε ανάμεσα από σύννεφα που τρέχουν γοργά, κι ο τσουχτερός άνεμος που σηκώθηκε στη διάρκεια της νύχτας  λυσσομανάει στις γωνιές και κάνει τα παραθυρόφυλλα να τρίζουν. Οι καμπάνες της εκκλησίας σημαίνουν μανιασμένα, λες κι έχουν νιώσει κι εκείνες κάτι απ’ αυτή την αναπάντεχη αλλαγή. Ο ανεμοδείκτης στριφογυρίζει ακατάπαυστα με φόντο το γοργοτάξιδο ουρανό, η σκουριασμένη του φωνή υψώνεται στριγγή. Η Ανούκ μουρμουρίζει ένα τραγουδάκι για τον άνεμο καθώς παίζει μονάχη στο δωμάτιό της:

 Ήρθε ο καλός άνεμος, ο όμορφος άνεμος.

Ήρθε ο καλός ο άνεμος, η ζωή με καλεί.

Ήρθε ο καλός ο άνεμος, ο όμορφος άνεμος.

Ήρθε ο καλός ο άνεμος, η φίλη μου με καρτερεί.

 Ο μαρτιάτικος αέρας είναι ένας αέρας άρρωστος, συνήθιζε να λέει η μητέρα μου. Κι όμως΄ είναι ένας αέρας ζωογόνος που φέρνει μαζί του αρμύρα από μακρινές θάλασσες. Καλός μήνας ο Μάρτης, με το Φλεβάρη να βγαίνει φυσώντας από την πίσω πόρτα και την άνοιξη να προσμένει στο κατώφλι. Ένας καλός μήνας για αλλαγές.»

ΤΖΟΑΝ ΧΑΡΙΣ, Καυτή σοκολάτα, εκδόσεις Ψυχογιός

………………

...Η Άνοιξη ζαλίζει και μεθά και κρέμεται απ’ τις πόρτες των σπιτιών. Μπουκάρισε κι απ’ τα παράθυρα του σκολειού και μάγεψε τα μάτια των κοριτσιών. Στη συμμορία των «Περσών», όμως, η άνοιξη ήταν φαγούρα.

Ο Δακρυτζίκος ξεκρέμασε το στεφάνι απ’  την πόρτα τους και το τάισε σ’ ένα γάιδαρο. Δεν μπορούσε να τις χωνέψει αυτές τις «αηδίες». Ένα τριαντάφυλλο, όμως το λυπήθηκε. Ήταν τόσο κόκκινο… -σα ροδοζάχαρι-  και το ‘φαε.

Η δασκάλα της Ωδικής έβαλε στο λαιμό ένα κόκκινο μαντίλι. Κάτι πουλιά ανεβοκατέβαιναν στα κλαδιά σα νότες.

Άνοιξη. Η συμμορία όμως είχε δικό της τρόπο για να τα ξεχωρίζει κάτι τέτοια.

Είσαι ξιπόλητος; Είναι άνοιξη. Τρώς κάστανα; Είναι χειμώνας. Κλέβεις φρούτα; Είναι χινόπωρο. Αυτά, που λένε οι δάσκαλοι περί «ώραι του έτους» και τα ρέστα, είναι φούσκες και σάλια. Κανένας σοβαρός «Πέρσης», που σέβεται τον εαυτό του, δεν περιμένει να του πούνε τα καλαντάρια πότε μπήκε άνοιξη. Το βρίσκει μόνο του το πετσί του. Καψώνει; Είναι άνοιξη. Ανατριχιάζει; Είναι χειμώνας.

Ο Μέλιος όμως το κατάλαβε απ’ τη μοσκοβολιά. Μα πιο πολύ το διάβασε μες στα μάτια της Αγράμπελης. Εκεί μέσα φώλιαζε η πιο γλυκιά άνοιξη του κόσμου. Το κατάλαβε κι από πολλά άλλα πράματα. Απ’ τα νερά… που γίνανε καθρέφτες. Απ’ τα κύματα του ποταμού, που γλύκανε ο θυμός τους. Και πολλά άλλα ήταν η άνοιξη. Οι ύμνοι που ανέβαιναν απ’ τα δάση. Και τα βατόμουρα. Και τα δάχτυλα που κολλούσαν απ’ τα φρούτα. Και τα κρυφόγελα που ‘καναν οι καλαμποκιές του κάμπου στα χωράφια. Κι αυτά ήταν η Άνοιξη...

...

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Ένα παιδί μετράει τ' άστρα.

Άσπρο για τύχη.

Κόκκινο η αγάπη.

Καλώς τον Μάρτη!

Γιώτα Κοτσαύτη

...

Καλημέρα, καλό μήνα, καλή άνοιξη με ένα ακόμη δικό μου τρίστιχο σε μορφή χαϊκού ζωγραφισμένο από την Athina Petouli illustration / paintings for kids!

Μάρτης, μαρτάκι, μαρτινίτσα, μαρτίνγκα, μαρτίτσι, μαρτούι ή όπως αλλιώς το ονομάζετε: μην ξεχάσετε να φορέσετε σήμερα το αγαπημένο ασπροκόκκινο βραχιολάκι του Μάρτη!