-Γάτα μου αγαπημένη, γιατί είσαι μουτρωμένη;

-Δεν μ’ αρέσει η ουρά μου ούτε το νιαούρισμά μου.Μοιάζω με χοντροπατάτα.Αχ, γιατί να είμαι γάτα!

-Να ‘σαι κάνω παπαγάλο; Λέγε γρήγορα, Μαγδάλω!

Αν δεν ήσουν αυτό που είσαι, τι θα ήθελες να είσαι;

-Κάτι καλύτερο από γατί. Μόνο που, μάγε μου, δεν ξέρω τι.

-΄Αμπρα κατάμπρα και λάδι και ξίδι πλοίαρχος γίνε και φύγε ταξίδι.

-Φοβάμαι τον ωκεανό! Κάνε με κάτι στεριανό!

-Καλά. Άμπρα κατάμπρα πιλάφι και πουρές γίνε μαϊμού, Μαγδάλω και κάνε μου χαρές!

-Μπρος γκρεμός και ζούγκλα πίσω. Όχι! Δεν μπορώ να ζήσω μες στα μπανανιάς τα φύλλα και να παντρευτώ γορίλα!

-Άμπρα κατάμπρα και σκόρδα πλεξούδα γίνε ή μέλισσα ή πεταλούδα!

-Το πρόβλημά μου πάλι δεν το έλυσα. Καθόλου δε μ’ αρέσει να ‘μαι μια μέλισσα. Πετάω στον αέρα και ζαλίζομαι, μυρίζω τα λουλούδια και φταρνίζομαι!

-΄Αμπρα κατάμπρα πάλι και μήλο και αχλάδι γίνε λαγός και πήδα συνέχεια στο λιβάδι!

-Πώς σου ήρθε; Πρώτα πρώτα δε μ’ αρέσουν τα καρότα!

-Άμπρα κατάμπρα τότε και δυο αυγά μελάτα γίνε ξανά Μαγδάλω, η όμορφή μου γάτα!

-Ζήτω! Ξανάγινα γάτα! Να με πειράζεις σταμάτα.

Μαριαννίνα Κριεζή (βασισμένο στο κείμενο των Colin και Hawkins)

...Περπάτα στο δρόμο σαν άτι! Μη σκύβεις. Κάτω είναι γιομάτο σκουπίδια και λέσια… Έχε έγνοια στα χέρια σου. Να τα ‘χεις παστρικά και να τ’ απλώνεις όσο πρέπει. Το βλοημένο το χέρι ο θεός το ‘δωκε για να κάνουμε «τόκα» κι όχι για να το βρωμίζουμε με κείνο και με τ’ άλλο. Κι έν’ άλλο πράμα, γιέ μου, να προσέχεις. Το καπάκι του ματιού το ‘χει ο άνθρωπος για να σκεπάζει το μάτι του σαν κοιμάται, όχι σαν είναι ξύπνιος! Κοίτα την ανθρωπότη με ξέσκεπο μάτι… και θα σ’ αγαπήσει...

Μενέλαος Λουντέμης

Δεύτερη ανάρτηση σε μία μέρα. Επιβάλλεται.

.............................................................

Η 16χρονη Liz γύρναγε σπίτι της απ΄την κηδεία του παππού της όταν έπεσε σε ενέδρα που είχαν στήσει 6 άντρες οι οποίοι τη βίασαν στη σειρά και στη συνέχεια την πέταξαν αναίσθητη μέσα σ’ένα βόθρο με βάθος έξι μέτρα. Ξέρεις ποια ήταν η τιμωρία των βιαστών; H αστυνομία τους έβαλε να κουρέψουν το γκαζόν του αστυνομικού τμήματος και μετά τους άφησε ελεύθερους!

Η ιστορία τρόμου που έζησε η Liz έχει συνταράξει την Κένυα και τώρα οι πολιτικοί και η αστυνομία είναι υπό πίεση για να δράσουν. Όμως, οργανώσεις γυναικών στην Κένυα λένε πως δεν θα γίνει τίποτα εάν η κυβέρνηση δε δεχτεί παγκόσμια πίεση. Μας καλούν λοιπόν να βοηθήσουμε επειγόντως για να εξασφαλίσουμε πως θα απονεμηθεί δικαιοσύνη και πως ο εφιάλτης της Liz θα αποτελέσει σημείο καμπής στην επιδημία βιασμών στην Κένυα.

Κανείς ως τώρα δεν έχει βρεθεί ενώπιον της δικαιοσύνης, ούτε οι βιαστές αλλά ούτε και η αστυνομία. Ήρθε όμως η ώρα να δράσουμε. Ας σταθούμε στο πλευρό της Liz τώρα, πριν οι βιαστές και η αστυνομία διαφύγουν. Βάλε την υπογραφή σου τώρα για να απονεμηθεί δικαιοσύνη για την Liz και να εξασφαλίσουμε ότι κανένα άλλο κορίτσι, πουθενά δε θα υποστεί ξανά τέτοια βία.

ΥΓ - Το Liz είναι ένα ψευδώνυμο που δόθηκε στο κορίτσι από τα ΜΜΕ όταν έγινε γνωστή η ιστορία της και δεν είναι η κοπέλα στη φωτογραφία

http://www.avaaz.org/en/justice_for_liz_greek/?bEpQzfb&v=30697

Και να τους πεις ακόμη

πως ζούμε φρυγμένοι, πεινασμένοι

μα όχι απελπισμένοι.

Οι απελπισμένοι πες ζούνε μπρούμυτα.

Με φοβισμένα μάτια.

Με σκεπασμένα λόγια.

Με δαρμένη φωνή.

Όχι, δεν είμαστε απελπισμένοι.

Οι απελπισμένοι μόνο τρέμουν.

Μόνο σκύβουν.

Μόνο συμφωνούν.

Όχι πες! Εμείς δεν είμαστε απελπισμένοι.

Εμάς τα μάτια μας

πηδούν πάνω απ’ τις κορυφογραμμές.

Εμάς η φωνή μας ξεπερνά πες τα σύννεφα.

Εμείς είμαστε περήφανοι.

Και δεν καλοπιάνουμε.

Δε θυμιατίζουμε.

Δεν προσκυνάμε.

Αυτή είν’ η Χάρτα μας εμάς.

Αυτό το Σύνταγμά μας.

Να, τι να τους πεις, προξενητή.

Και τώρα: Ώρα σου καλή.

Και κύτταξε μην ξαναβρείς το δρόμο.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

(Από το Θρηνολόι και άσμα για το σταυρωμένο νησί)

Πρωινές πρωινές φλωρινιώτικες καλημέρες…

……………………………..

Ερωτικό

 Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή

Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω

Μη φοβηθείς

Και θα με βρεις είτε σαν άστρο

Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα

Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει

Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς

Διαβαίνοντας  το σκοτεινό το δάσος.

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’  άστρα

Μαζεύοντ’  όλοι οι ποιητές

Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα

Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια

Και περιμένουν

Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν

Να πέσουν μες στον ύπνο σου

Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου

Να ξυπνήσουν και να δεις απ’  το παράθυρό σου

Το πρόσωπό σου φωτεινό

Να σχηματίζει αστερισμό

Να σου χαμογελάει

Και να σου ψιθυρίζει

Καλή νύχτα

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ

……………………………..

"...Μπορείς μια φορά να κλάψεις πολύ δυνατά και μετά να σηκώσεις το κεφάλι, να χαμογελάσεις και να συνεχίσεις τη ζωή σου..."

...............................................

(Το ποστ το δανείστηκα από τις Ελληνίδες μαμάδες)

Η Lizzie Velásquez πάσχει από μια εξαιρετικά σπάνια νόσο που δεν της επιτρέπει να βάλει βάρος, όσες θερμίδες και αν καταναλώνει μέσα στη μέρα. Το ποσοστό λίπους στο σώμα της είναι μηδενικό, ενώ το βάρος της δεν έχει ξεπεράσει ποτέ τα 27 κιλά. Η νόσος είναι τόσο σπάνια που υπάρχουν μόλις 2 ακόμα άνθρωποι στον πλανήτη που την έχουν.

Στην ηλικία των 15 ετών ήρθε αντιμέτωπη με κάτι που της άλλαξε τη ζωή. Ακούγοντας μουσική μέσω Youtube την ώρα που μελετούσε στο σπίτι, είδε στην μπάρα των σχετικών βίντεο μία φωτογραφία που της θύμισε τον εαυτό της. Κλίκαρε πάνω της και όταν το βίντεο φόρτωσε, έντρομη είδε ένα απόσπασμα 8 δευτερολέπτων από μια εκπομπή στην οποία είχε μιλήσει για την κατάστασή της και τον τίτλο του βίντεο «Η ΠΙΟ ΑΣΧΗΜΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ«

Τρέμοντας διάβασε ένα προς ένα τα σχόλια κάτω από το βίντεο και συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε ούτε ένα που να έγραφε κάτι θετικό για αυτήν. Για όλους ήταν η πιο άσχημη γυναίκα στον κόσμο, μάλιστα κάποιοι πρότειναν να «κάνει την χάρη στον πλανήτη και να αυτοκτονήσει«

Η Lizzie ήταν βέβαια συνηθισμένη από τις άσχημες αντιδράσεις των άλλων, ακόμα και των παιδιών. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στην ομιλία της στο TED (βίντεο παρακάτω), μπορεί να υπήρχε μια τεράστια αναμονή στην τσουλήθρα και μόλις πλησίαζε να πιάσει σειρά, όλα τα παιδιά εξαφανίζονταν. Η μικρή, η οποία μεγάλωνε σε μια οικογένεια που την αντιμετώπιζε όπως τα άλλα δύο υγιή αδέρφια της, δεν μπορούσε να εξηγήσει τι συνέβαινε και της φέροταν έτσι.

Μετά το περιστατικό με το βίντεο στο Youtube και με τη στήριξη της οικογένειας και των φίλων της, η Lizzie έδωσε δύο επιλογές στον εαυτό της: ή θα επέλεγε να είναι ευτυχισμένη ή θα επέλεγε να τα παρατήσει.

Ευτυχώς για αυτήν και τους ανθρώπους που καθημερινά εμπνέει, επέλεξε να είναι ευτυχισμένη.

«Είμαι αυτή που είμαι και δεν μπορώ να το αλλάξω. Επιλέγω να είμαι ευτυχισμένη«

24 ετών σήμερα, έχει ολοκληρώσει τις σπουδές της, έχει ήδη γράψει τρία βιβλία, ενώ δίνει ομιλίες μπροστά σε μικρούς και μεγάλους για να εμπνεύσει και άλλους ανθρώπους να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους και να δουν τη θετική πλευρά της ζωής.

Διατηρεί ένα πολύ ενεργό κανάλι στο Youtube, αλλά και το προσωπικό της site aboutlizzie.com

Το bullying και τα περίεργα βλέμματα και σχόλια δεν έχουν φυσικά σταματήσει. Όμως ποτέ δεν ξεχναει τα λόγια του πατέρα της: «Μπορείς μια φορά να κλάψεις πολύ δυνατά και μετά να σηκώσεις το κεφάλι, να χαμογελάσεις και να συνεχίσεις τη ζωή σου«

1.

2.

3.

4.

5.

6.

Κι είναι μόνο ένα παιδί 16 ετών…

…………………………………………

Η Μαλάλα Γιουσαφζάι, η 16χρονη υποψήφια για το Νόμπελ Ειρήνης που πέρσι πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τους Ταλιμπάν επειδή αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των γυναικών στην εκπαίδευση, εμφανίστηκε την Τρίτη στο Daily Show με τον Jon Stewart.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης εκείνος τη ρώτησε ποιες ήταν οι σκέψεις της όταν ανακάλυψε ότι είχε γίνει στόχος των Ταλιμπάν.

Η Μαλάλα απαντώντας στην ερώτησή του, άρχισε να περιγράφει ένα φανταστικό διάλογο που είχε με τον εαυτό της για το τι θα έκανε αν έβλεπε μπροστά της έναν Ταλιμπάν που είχε μπει στο σπίτι της να τη σκοτώσει. «Αν έρθει ένας Ταλιμπάν να σε σκοτώσει Μαλάλα, τι θα κάνεις;» ρωτούσε μόνη της τον εαυτό της. Και μετά απαντούσε: «Μαλάλα, πάρε ένα παπούτσι και χτύπα τον!» Αλλά μετά σκεφτόταν: «Αν πάρεις ένα παπούτσι και τον χτυπήσεις τότε δε θα υπάρχει διαφορά μεταξύ του εαυτού σου και του Ταλιμπάν. Δεν πρέπει να συμπεριφέρεσαι στους άλλους με αγριότητα και σκληρότητα. Πρέπει να μάχεσαι μέσω της ειρήνης, του διαλόγου και της εκπαίδευσης. Θα του έλεγα πόσο σημαντική είναι η εκπαίδευση και ότι θα ήθελα εκπαίδευση και για τα δικά του τα παιδιά. Και μετά θα του έλεγα ‘Αυτό ήθελα να σου πω. Τώρα κάνε μου ό,τι θέλεις.»

Τι θα γινόταν αν όλοι συνειδητοποιούσαμε ότι η εκπαίδευση είναι η μόνη λύση;

• Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ: The Daily Show with Jon Stewart: Malala Yousafzai
• Διαβάστε περισσότερα για τη Μαλάλα και για την ομιλία της στον ΟΗΕ εδώ: Η ημέρα της Μαλάλα

http://mikroimegaloi.gr/content/h-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BB%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-jon-stewart

Η πρωτοβουλία της Prénatal σε συνεργασία με τον Οργανισμό «το Χαμόγελο του Παιδιού» για τη συλλογή σχολικών ειδών συνεχίζεται! Μπορείς κι εσύ να βοηθήσεις: Κάνοντας like στη σελίδα μας προσφέρεις ένα ευρώ στην προσπάθεια! Μοιράσου αυτό το post με τους φίλους σου και βοήθησέ μας να συγκεντρώσουμε περισσότερα like! Περισσότερες λεπτομέρειες για την πρωτοβουλία μπορείς να βρεις εδώ: http://on.fb.me/1funpUt

Δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι αποτελεσματική μια τέτοια κίνηση, ούτε αν είναι "σωστός" ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η προσπάθεια, πάντως φαίνεται ενθαρρυντικό ότι κάτι αρχίζει να κινείται στο επίπεδο αλληλεγγύης...

............................................................

"Μια εξαιρετική πρωτοβουλία που αξίζει να διαδοθεί!" είχα γράψει διαδίδοντάς την πριν από ενάμιση μήνα, τότε που ήταν μόνο τέσσερα τα καφέ που συμμετείχαν. 

Τώρα είναι 24 και εμπλουτίζω το ποστ με τις νέες πληροφορίες:

Το δίκτυο των καταστημάτων της πρωτοβουλίας «ένας καφές σε περιμένει» διευρύνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Από την Κρήτη μέχρι τα Γιάννενα και από τη Ορεστιάδα μέχρι την Κύπρο(!) ένας απλός καφές γίνεται τρόπος και αφορμή. Τρόπος, απλός και διακριτικός, να δείξουμε την αγάπη και αλληλεγγύη μας. Αφορμή να 'ρθούμε ακόμα πιο κοντά ο ένας με τον άλλον, σε επίπεδο γειτονιάς, αλλά και ως κοινωνία συνολικά.

Αθήνα – Κέντρο «Loving Family», Ακαδημίας και Βερανζέρου, πλ. Κάνιγγος «Delish», Ξενοκράτους 23, Κολωνάκι «Ο ακροβάτης», Μαίζωνος 44 & Ψαρρών 26Α, Μεταξουργείο «Salt&Sugar», Νεοφύτου Μεταξά 14-16, Μεταξουργείο «Συνεργατικό καφενείο», Μοναστηρίου 140 & Τηλεφάνους, Ακαδημία Πλάτωνος Συνεργατικό καφενείο «6», Τριών Ιεραρχών 21, Θησείο «The bar project», Ηρακλειδών 52, Θησείο «Βρυσάκι», Βρυσακίου 17, Μοναστηράκι «Το περιβολάκι», Αθηναίου 7 πλ. Ηούς, Κάτω Πετράλωνα «Στα καλά καθούμενα», Δράκου 2, Κουκάκι «Το Φαληράκι», Φαλήρου 18, Μακρυγιάννη «Παραδοσιακό καφενείο 1968», Αγίων Πάντων 74, Καλλιθέα «Verve», Σόλωνος 94, Εξάρχεια «Μπουμπού», Μπουμπουλίνας 25, Δάφνη «Σαΐτες», Ιωνίας 45, Ν.Σμύρνη «14», Αιγαίου 14, Ν.Σμύρνη

«Petite Fleur», πλ. Αγίου Νικολάου 2, Χαλάνδρι «Κώνειο», Σωκράτους 23, Χαλάνδρι «7th Thought», Αγίας Παρασκευής 29, Χαλάνδρι

+ «Χαΐνης», Διστόμου 21, Κάτω Τούμπα-Θεσσαλονίκη

====

ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΠΟΣΤ:

Έμαθα ότι συμβαίνει αυτό το πράγμα στην Ελλάδα, και ζήτησα απ' το περιοδικό δρόμου "σχεδία" (που βοηθάει έμπρακτα τους άστεγους/άπορους της Αθήνας) και την Μαρία Μανωλέλη να μου πουν περισσότερα πράγματα γι' αυτήν την πρωτοβουλία. 

Καφέδες σε αναμονή

Οι λεπτομέρειες και τα μικροπράγματα είναι αυτά που μπορούν να δώσουν χρώμα σε μια ημέρα και να φτιάξουν τη διάθεση. Ένα μικρό «κάτι». Όπως ένα καφεδάκι. Ένα κέρασμα. Μια απλή κίνηση αγάπης και αλληλεγγύης.

Αυτά ακριβώς είναι τα στοιχεία που αναδεικνύονται –και ενισχύονται- μέσα από τη νέα πρωτοβουλία του περιοδικού δρόμου «σχεδία»: «Ένας καφές σε περιμένει».

Ένα κίνημα που ξεκίνησε από τα εργατικά καφενεία της Νάπολι πριν από έναν αιώνα, «φούντωσε» μέσω του διαδικτύου τα τελευταία χρόνια και εξαπλώθηκε σε όλο τον πλανήτη και –μέσω του περιοδικού δρόμου «σχεδία»- έφτασε πλέον και στην Ελλάδα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο «καφές που περιμένει» («suspended coffee» είναι ο όρος στα αγγλικά και «caffé sospeso» στα ιταλικά) είναι ένας καφές που προπληρώνεται από κάποιον πελάτη ενός καφενείου ή μιας καφετέριας, ανώνυμα, για να καταναλωθεί αργότερα από κάποιον άλλον συμπολίτη μας που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να τον πληρώσει ο ίδιος.

Η ιδέα είναι απλή και ταυτόχρονα σπουδαία. Ο πελάτης παραγγέλνει έναν καφέ της προτίμησής του, αλλά πληρώνει άλλον έναν. Ο καταστηματάρχης βάζει τα λεφτά από τον καφέ που πληρώθηκε, χωρίς να έχει σερβιριστεί, σε ένα ειδικό κουτί το οποίο απ' έξω γράφει «Καφές που περιμένει» ή σημειώνει σε έναν αναρτημένο πίνακα τον καφέ που προπληρώθηκε.

Το αληθινό σενάριο είναι ότι κάποια στιγμή θα μπει ένας άνθρωπος στο μαγαζί και θα ρωτήσει αν υπάρχει διαθέσιμος «καφές που περιμένει». Προορίζεται για έναν συνάνθρωπό μας που η ζωή τον πήγε σε δύσκολα μονοπάτια με αποτέλεσμα να είναι άπορος, άνεργος ή άστεγος και να μην έχει τη δυνατότητα ούτε για αυτή τη μικρή καθημερινή απόλαυση. Ο καταστηματάρχης σερβίρει τον καφέ που έχει ήδη προπληρωθεί. Είναι ένα κέρασμα σε έναν άγνωστο φίλο ή φίλη που δεν έχει «ούτε για καφέ».

Στον πίνακα του «6-συνεργατικό καφενείο Θησείου» υπάρχουν 13 καφεδάκια που περιμένουν! (φωτογραφία: Χρήστος Διαμαντής) «6», συνεργατικό καφενείο, Τριών Ιεραρχών 21, Θησείο

Είτε είναι μια ιδέα που στην πλήρη ανάπτυξη της και εφαρμογή της θα μπορεί να «κερνάει» καφέ και φαγητό άτομα που ανήκουν σε κοινωνικά ευαίσθητες ομάδες είτε είναι μια ουτοπία που έχει πιστέψει μια ομάδα ονειροπόλων (μια χαρά μας βρίσκω) είναι σίγουρα ένα σχέδιο που πρέπει να τρέξει! Να το στηρίξουμε και να το δούμε να αγκαλιάζει τους συμπολίτες μας που βρίσκονται στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Πόσο συχνά σου δίνεται η ευκαιρία να δώσεις μια ευκαιρία; Πόσο συχνά έχεις τη διάθεση να αλλάξεις μια διάθεση; Ο καφές σε αναμονή δεν είναι απλά ένας καφές είναι ένα μεταδοτικό παιχνίδι με μαγικά αποτελέσματα.

«VERVE», Σόλωνος 94, Αθήνα

Το ακατόρθωτο γίνεται εφικτό, μια καλή αρχή που μαζί με άλλες ενέργειες και πρωτοβουλίες έρχονται να πείσουν πως ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν είναι μονόδρομος και πως η ανθρωπιά αν και δε βρίσκεται στην πιο δυνατή της έκφανση είναι εκεί. Συχνάζει σε μικρά καφέ, σε όμορφα μπαρ, συνοδεύεται από ωραίες μουσικές, από ήχους ποτηριών που τσουγκρίζονται και κουβέντες που δεν ειπώθηκαν ακόμα.

Κεντρικός στόχος της πρωτοβουλίας είναι να λειτουργήσει ο «καφές που περιμένει» σε επίπεδο γειτονιάς. Να ανοίξουν οι πόρτες διαμερισμάτων που μοιάζουν στοιχειωμένα, χωρίς να είναι. Να βγουν οι άνθρωποι από τα διαμερίσματά τους, άνεργοι και στα όρια, κι ας μην έχουν «ούτε για καφέ».

«Ακροβάτης», καφενείο-ουζερί, Μαίζωνος 44 & Ψαρρών 26α, Αθήνα

Να βγουν από το σπίτι, να πάνε –χωρίς καμία συστολή- στα καφέ της γειτονιάς. Να πουν μια «καλημέρα», να κάτσουν στο τραπέζι, να απολαύσουν το κερασμένο καφεδάκι που τους περιμένει. Να πουν μια κουβέντα. Να νιώσουν ενεργοί, ζωντανοί, ορατοί. Φίλοι.

«The Bar Project», Ηρακλειδών 52, Θησείο

Ο «καφές που περιμένει» είναι μια ολόκληρη κοινωνική διαδικασία, στην πραγματικότητα. Μια άλλου τύπου απόλαυση που την έχουμε ανάγκη όλοι.

«Στα καλά καθούμενα», Δράκου 3 (έξοδος Μετρό FIX), Κουκάκι

Ήδη αρκετά καφέ-μπαρ συμμετέχουν στο κίνημα του «καφέ που περιμένει» και σίγουρα έπεται μεγάλη συνέχεια, αφού το ενδιαφέρον είναι έντονο. Σύντομα δε το καφεδάκι θα επεκταθεί και σε άλλα ήδη (π.χ. γεύματα), ενώ -όπως μας λένε οι άνθρωποι της «σχεδίας»- μέσα στις επόμενες κιόλας μέρες η πρωτοβουλία θα αρχίσει «να τρέχει» και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

«Το Περιβολάκι», Αθηναίου 7 και Πλατεία Ηούς, Κάτω Πετράλωνα

Οσοι θέλουν με οποιοδήποτε τρόπο να εμπλακούν στον «καφέ που περιμένει» μπορούν να επικοινωνήσουν με το περιοδικό δρόμου «σχεδία» στο 213 0231220.

Ένα κερασματάκι μπορεί να κάνει τη διαφορά.

http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/40404

Ξέρω. Το μαξιλάρι σου καίει

σαν τον μαρτυρικό τροχό.

Το γέμισαν αποβραδίς

οι δήμιοι των ύπνων μας

με αναμμένα καρφιά.

Μα εσύ κοιμήσου.

Κοιμήσου.

Έστω κι αν στέκουν από πάνω σου

με το όπλο «επί σκοπόν»

και με το δάχτυλο στη σκαντάλη

δυό διμοιρίες εφιάλτες.

Εσύ κοιμήσου.

Κοιμήσου.

Και στην άκρη του ορίζοντα

ακούονται οι ρωγμές

που κάνει ο ήλιος

στα κάστρα της νύχτας.

Μα εσύ κοιμήσου.

Κοιμήσου.

Και στους δρόμους της πόλης

περπατούν οι φάλαγγες των εργατών

οπλισμένοι με μπατανόβουρτσες

για να σβήσουν το μαύρο της χρώμα!

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

…………………………………….

Καλό βράδυ…

Την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου ο Πάμπλο Πινέδα, ο πρώτος κάτοχος πανεπιστημιακού  τίτλου στην Ευρώπη με σύνδρομο Down, αλλά και πρωταγωνιστής της βραβευμένης  ταινίας «εμείς οι δυο» (Me Too – Yo Tambien) ήρθε στην Ελλάδα καλεσμένος από τον  μη κερδοσκοπικό οργανισμό «Κορυφογραμμή». 
Το αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακρόπολης είχε γεμίσει από νωρίς. Έκατσα σε μια  άκρη παρατηρώντας το θορυβώδες κοινό που έπαιρνε τις θέσεις του σιγά σιγά.  Λαμπερά δημόσια πρόσωπα, ηθοποιοί, τραγουδιστές, συνήθεις θαμώνες φιλανθρωπικών  εκδηλώσεων αλλά και νεανικές παρέες 20άρηδων.  Ανάμεσά τους σαστισμένα  παιδιά με το «φοβερό στίγμα» του συνδρόμου να πιάνουν το χέρι της μαμάς και να  χαζεύουν τις κάμερες. Η μικρή καθυστέρηση της έναρξης μου έδωσε το χρόνο να  κοιτάξω τα πρόσωπα γύρω μου προσπαθώντας να καταλάβω γιατί μαζευτήκαμε όλοι  εκεί. Και η δική μου φάτσα ίσως έκανε τους άλλους να αναρωτιούνται τι κάνω εκεί,  μιας και μια μικρή ξινίλα που πήγαζε από την επιφυλακτικότητά μου απέναντι στις  μη κερδοσκοπικές και τις φιλανθρωπικές οργανώσεις ήταν μάλλον εμφανής. Βρέθηκα  εκεί χάρη στην επιμονή ενός φίλου γιατρού που ασχολείται χρόνια με τα  «καταραμένα» και «δύσκολα» παιδιά. 

Πάνω που είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν έκανα καλά που  πήγα, ένας μικροσκοπικός παχουλός τύπος διέσχισε την αίθουσα με μικρά βήματα και  έκατσε στην πρώτη σειρά λίγα μέτρα μακριά μου. Ηταν ο Πάμπλο Πινέδα, ο «star»  της βραδιάς. Όσο τον κοιτούσα δυσπιστία άρχισε να με κυριεύει. Παρατηρούσα τις  κινήσεις του, τη μύτη, τα μάτια, τα γυαλιά του, τα χέρια του, και το μυαλό μου  γύρισε στο «μογγολάκι» της γειτονιάς  που καθόταν μόνο και σιωπηλό στα  σκαλιά του διπλανού σπιτιού με μόνη παρέα τη μαυροφορεμένη μάνα του όταν τον  έβγαζε καμιά βόλτα μέχρι την εκκλησία στον εσπερινό. Και σκέφτηκα ξαφνικά πως  έχω χρόνια να το δω, μάλλον θα είχε «φύγει» χωρίς να το προσέξω, άλλωστε δεν το  είχα προσέξει και ποτέ, μόνο φευγαλέα περνούσα από μπροστά του για να πάω να  παίξω με τους φίλους μου.   Αυτός λοιπόν ήταν ο μεγάλος Πινέδα που ανέτρεψε   όλα τα στερεότυπα και τους μύθους τόσων χρόνων; Σα να μου φάνηκε  σαστισμένος όταν άρχισαν να τον τραβολογάνε από δω και από κει για τις  καθιερωμένες φωτογραφίες. Δεν είχε ακόμα συνηθίσει να ποζάρει δίπλα στις όμορφες  κοπέλες και τους  χαμογελαστούς κουστουμαρισμένους; Τον κοιτούσα να τον  στήνουν δίπλα τους οι κυρίες με τα δωδεκάποντα και στο πρόσωπό του έβλεπα το  μοναχικό παιδί της γειτονιάς μου. 

Η ώρα πέρασε με τις βραβεύσεις των άλλων καλεσμένων του Σωκράτη Αλαφούζου, της  Μαριέττας Φαφούτη και του Παναγιώτη Κοτρωνάρου αλλά ούτε που πρόσεχα. Το βλέμμα  μου ήταν εκεί στον σχεδόν σαραντάρη με το σύνδρομο Down που άκουγε προσεκτικά τη  μεταφράστριά του. Όταν ήρθε η δική του σειρά να μιλήσει, εντελώς μαγικά στο βήμα  δεν ήταν το μικροκαμωμένο παιδί της γειτονιάς μου, ήταν ένας γίγαντας που  μιλούσε δυνατά, με χειρονομίες και πάθος. Τον παρακολουθούσα απορροφημένος από  την ομιλία του για αρκετά λεπτά μέχρι να συνειδητοποιήσω πως δεν ξέρω γρι  ισπανικά και οι περισσότεροι στην αίθουσα δεν είχαμε ακουστικά για τη μετάφραση.  Τι διάολο, όλοι αυτοί ξέρουν ισπανικά και δεν διαμαρτύρονται; Κι όμως ήταν σα να  καταλαβαίνεις κάθε λέξη από όσα έλεγε. Ευτυχώς κάποιοι έβγαλαν τα ακουστικά, τα  δυνάμωσαν και στην απόλυτη ησυχία μετά από κάθε φράση του ακούγαμε τη μετάφραση.  Κοίταξα δυο παιδιά με σύνδρομο Down που κάθονταν πιο κει και ανατρίχιασα. Είδα  στην έκφρασή τους κάτι που δεν είχα ξαναδεί, υπερηφάνεια για τον  δικό τους  άνθρωπο αλλά και ελπίδα. 

Δεν νομίζω πως είναι εφικτό να κατανοήσουμε εύκολα τι  είναι αυτά που έχει κατακτήσει ο Πινέδα. Κάποιος ίσως αναρωτηθεί αν έχει και  νόημα να μιλάμε για τον Πινέδα σε μια χώρα που υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι  γοητευμένοι από θεωρίες για αναβίωση του Καιάδα. Αλλά όπως έχει πει και ο ίδιος:   Όταν όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, έχουν την ίδια εμφάνιση, είναι  όλοι ομοιόμορφοι, αυτό είναι ο Φασισμός.   Ο Πάμπλο Πινέδα γεννήθηκε στην Ισπανία το 1974. Είναι ο  πρώτος πτυχιούχος δάσκαλος στην Ευρώπη με σύνδρομο Down, έχει αποκτήσει Bachelor  στην εκπαιδευτική ψυχολογία ενώ είναι και βραβευμένος στο διεθνές φεστιβάλ  ταινιών του San Sebastian για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στην ταινία  Yo  Tambien.  Ζει στη Μάλαγα αλλά κάνει πολύ συχνά ταξίδια σε όλο τον κόσμο για  διαλέξεις, σεμινάρια και ομιλίες. 

Ο Πινέδα έκανε πράξη αυτό που είπε και στην εκδήλωση: Να  μην βάζετε όρια στον εαυτό σας. Κατάφερε να πετύχει όμως αυτό που θα έπρεπε να  είναι αυτονόητο. Να πάει σχολείο,  να σπουδάσει και να έχει μια φυσιολογική  ζωή. Δεν ξέρω αν εμείς οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’  αυτόν ή να ντρεπόμαστε για εμάς και τις «πολιτισμένες» κοινωνίες μας. Ο άθλος  του δεν είναι μόνο πως κατάφερε να ξεπεράσει τους περιορισμούς της  «ιδιαιτερότητάς» του αλλά και πως ξεπέρασε τα εμπόδια που του βάλαμε εμείς οι  «φυσιολογικοί».   Κατεβαίνοντας από το μουσείο σκεφτόμουν πόσο   τρομακτικό είναι το ότι το 2013 η κατάκτηση του αυτονόητου από έναν  άνθρωπο με σύνδρομο Down είναι εντυπωσιακότερη από την κατάκτηση του Έβερεστ από  τον άλλο βραβευμένο της βραδιάς.  Και πόσο ακόμα πιο τρομακτικό είναι πως  ελάχιστες οικογένειες με «ιδιαίτερα» παιδιά και ακόμα πιο ελάχιστοι  εκπαιδευτικοί έκαναν τον κόπο να ανηφορίσουν προς την Ακρόπολη.  Θα κλείσω με αυτό που μου είπε ο Πάμπλο Πινέδα: Τα  παιδιά με σύνδρομο Down χρειάζονται να τους μιλάνε συνεχώς και να τους  συμπεριφέρονται σα να είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, γιατί αυτό ακριβώς  είναι. 

Κώστας Σταθόπουλος

http://www.alfavita.gr/arthron/%CF%80%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CE%B1-%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF-down-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1