Κάποτε η Φωτιά, το Νερό και η Αξιοπρέπεια αποφάσισαν να ζήσουν μαζί.Όμως η Φωτιά και το Νερό, που ήταν ανήσυχοι από τη φύση τους, δεν μπορούσαν να μείνουν για πολύ καιρό στο ίδιο μέρος και ζήτησαν από την Αξιοπρέπεια να τους συντροφεύει στα ταξίδια τους. Λίγο πριν ξεκινήσουν είπαν:"Και αν κάποιος από μας χαθεί;Πώς θα μπορέσει να βρει τους άλλους; Πρέπει να συμφωνήσουμε ένα σημείο για να ξανασυναντηθούμε.". "Πολύ σωστά!", είπε η Φωτιά."Εμένα θα με βρείτε όπου δείτε καπνό". "Εμένα θα με βρείτε όπου δείτε ιτιές, καλαμιές και ψηλά χόρτα", είπε το Νερό. "Όσο για μένα", είπε η Αξιοπρέπεια, "μη με χάσετε απ΄τα μάτια σας. Αν απομακρυνθείτε από κοντά μου, δε θα με ξαναβρείτε ποτέ πια!".

Κάρλο Γκότσι

(Κάθε μέρα κι ένα παραμύθι, Εκδόσεις Π. Τραυλος)

........................................................................

Κλασικό κι αγαπημένο, γι΄ αυτό και το αναρτώ ξανά και ξανά και ξανά....

Ξέφυγαν τα όνειρά μας,

σκορπίστηκαν στον άνεμο.

Στους δρόμους

σβήστηκαν τα ίχνη μας,

ξεχάστηκε η μορφή μας,

χάθηκαν οι αφίσες.

Πίσω δεν έμεινε κανείς

ή έμειναν πολύ λιγότεροι.

Ξέφυγαν τα όνειρά μας.

Τα παιδιά μας, δικαστές,

δε θα ΄χουνε ν΄ ακούσουνε πολλά,

θα μας καταδικάσουν.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΡΙΑΣ, Από την ποιητική συλλογή Το τρύπιο ταβάνι, εκδόσεις ερωδιός

Ας μην καθίσουμε να μετρήσουμε

ποιανού δάκρυα ήταν πιο ζεστά.

Μπορεί πιο ζεστά να ‘ναι κείνα

που δε χύθηκαν ακόμη.

Ας μην καθίσουμε να ρωτήσουμε

ποιο αίμα ήταν πιο κόκκινο.

Μπορεί πιο κόκκινο να ‘ναι

κείνο που πρόκειται να χυθεί.

Ας μη ρωτήσουμε να μάθουμε

ποιανού ιδρώτας ήταν πιο καφτός.

Όλοι οι ιδρώτες έχουνε τη γέψη-

που ‘χουν τα δάκρυα.

Λοιπόν…

Ας μην πνιγόμαστε στους ορισμούς.

Στις χρονικές και κτητικές αντωνυμίες.

(«Σήμερα»… «Χτες»… «Αύριο»…)

Κλάψαμε χτες στην Αφρική

με τα βασανισμένα μάτια των Νέγρων.

Κι αύριο θα κλάψουμε στη Σαϊγκόν

με τα οργισμένα μάτια των Βιετναμέζων.

Αύριο μπορεί να πέσουμε στο Κογκό

ή να ιδρώσουμε στην Κούβα.

Γιατί είμαστε από κείνους

που ιδρώνουνε, πεθαίνουνε και κλαίνε

σε κάθε κορμί που ιδρώνει και κλαίει.

Κρυώνουμε σήμερα στη ζούγκλα.

Ιδρώνουμε αύριο στον Αρκτικό .

Το κορμί μας είναι ένας πλανήτης.

Με όλα μαζί τα κλίματα.

Πόνεσε, κλάψε, πείνα.

Μόνο μην κάνεις τον άλλον

να πονέσει και να πεινά.

Κι εσύ φημισμένε, εσύ δοξασμένε

εσύ, δυνατέ… Ένα μόνο ξέρε:

Πως όσο ψηλά κι αν ανεβείς

ποτέ δε θα φτάσεις το μπόι των χαμηλών

που θυσιάστηκαν για ψηλά πράγματα!

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ (Από Το σπαθί και το φιλί)

Σήμερα το μεσημέρι πληροφορήθηκα τον θάνατο του λογοτέχνη και καθηγητή Μίμη Σουλιώτη. Αιφνιδιάστηκα. Σα να ήταν χθες, -τον θυμάμαι στο Παιδαγωγικό  -στο μάθημα της Παιδικής Λογοτεχνίας-  ένας όμορφος άνθρωπος, επιβλητικός, με την υπέροχη φωνή του να απαγγέλει ποιήματα…  Μετά συνεργαστήκαμε στην πτυχιακή μου εργασία. Αλλά η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν όταν «έφερε» στην Φλώρινα το μεταπτυχιακό τμήμα της Δημιουργικής Γραφής (το όνειρό μου…). Μία από τις πρώτες επίσημες προσπάθειες στην Ελλάδα που πήρε επιτέλους «στα σοβαρά» την συγγραφή… Είχα την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα τον ξανασυναντούσα εκεί… Δυστυχώς δεν θα καταφέρουμε να ξαναβρεθούμε, δεν θα ξανακούσω αυτή την υπέροχη φωνή να απαγγέλει, να μιλάει για ποίηση, για λογοτεχνία…

Εύχομαι να έφυγε ικανοποιημένος απ΄ όσα πρόσφερε, ψυχικά πλήρης –και το πιστεύω. Αφήνει σπουδαία κληρονομιά πίσω του το έργο του…

Παρακάτω αποσπάσματα και επιλογές ποιημάτων από το βιβλίο του Αλφαβητάριο για την ποίηση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γ. Δεδούση:

-...το καλό μάθημα ποίησης μοιάζει -πρέπει να μοιάζει- με μικρογραφία της Οδύσσειας' όσοι σώζονται ξαναγυρίζουν στην αφετηρία μετά από περιπέτειες. Τι είδους περιπέτειες; εκείνες που θα κάνουν τους μαθητές να βγαίνουν διάλειμμα αλλιώτικοι απ΄ ό, τι είχαν μπει.

-Η προσέγγιση της ποίησης είναι, πρέπει να είναι, ανισόρροπη. Πρώτη πρώτα, επειδή όλα τα ποιήματα δεν προσφέρονται για την ίδια ανάγνωση. Το ένα ποίημα σφύζει από μεταφορική χρήση της γλώσσα, το άλλο παρουσιάζει πλήθος οπτικές εικόνες, το τρίτο έχει καμπανιστές ρίμες, ένα άλλο αξιοποιεί σπάνιες ή περίεργες λέξεις κ.ο.κ. Είναι άχαρο να προσεγγίζουμε διαφορετικά ποιήματα με ισόπεδη, «συστηματική» δήθεν, αναγνωστική προδιάθεση. Πρέπει να έχουμε την ικανότητα να πάμε με το ποίημα, όπως ο γλύπτης πάει με τις φλέβες του μαρμάρου που λαξεύει.

Δεύτερον, είναι , και πρέπει να είναι, ανισόρροπη η προσέγγιση, επειδή κανείς δε γνωρίζει το τέλος της. Μια θρηνώδης απαγγελία του «Ντίλι –ντίλι- ντίλι» μπορεί να επιφέρει απρόβλεπτη ιλαρότητα, ενώ άλλη ιλαρότητα θα διαχυθεί από την εσκεμμένα τσεβδή ραψώδηση της «Σωματικής Ανάγκης» του Δ.Σαββόπουλου.

Τρίτον, όλη η τάξη και ο δάσκαλος δεν γνωρίζουν το ακριβές τέλος –όλοι όμως συμφωνούν για τον τελικό στόχο, που απαράβατα ορίζεται στις γενικές γραμμές του: η ανάγνωση του ποιήματος. Η αναγνωστική απόλαυση: είναι πυξίδα για να ξεπεράσει η διδασκαλία τη σοβαροφάνεια, την κακόγουστη αστειότητα και την αδιαφορία.

-τάχτα μας και ράρα μας

κι ήρθε η αράδα μας

-Ήθελα να μπορώ κάθε Σεπτέβρη

να ξεβιδάρω τούτηνε τη μύτη μου’

ναν τη φυλάω σε πίτουρα, ή σ΄ αλεύρι.

Σε καμίαν αγκώνη μέσα στο σπίτι μου’

και κάθε καλοκαίρι ναν τη βγάνω

και στη θέση της πάλε ναν τη βάνω.

-ΕΑΡ ΚΑΙ ΕΑΡ

Εάρ… Εάρ… Εάρ… Εάρ…

ο γάιδαρος γκαρίζει.

-Τι διάολο λέει, -Δεν το ακού

την άνοιξη φημίζει.

Την άνοιξη; Μα πούθε μπου!

Άνοιξη τάχα λέει;-

Και σαν εσύ δεν εννοείς,

ο γάιδαρος τι φταίει;

Δεν ξέρει πως την άνοιξη

την λεν οι λόγιοι έαρ;

-Και λόγιος είν΄ ο γάιδαρος;

Λέει το πηγάδι φρέαρ;

Και λέει άρτο το ψωμί;

Λέει έλαιον το λάδι;

Είν΄ άλλο στο κεφάλι του

πάρι χυδαίο σκοτάδι;

Επήε ποτέ του σε σκολειό;

Ορθογραφία κατέχει;

Αρχές από γραμματική

και από σύνταξη έχει;

Μοιάζει το εάρ, εάρ, εάρ,

με των λογίων το έαρ

άλλ’  όχι καθώς μοιάζουνε

τα δυό πηγάδι ή φρέαρ.

Φρέαρ, πηγάδι είν΄ όμοια

μα εάρ και έαρ είν΄ άλλο,

είν΄ το ένα γαϊδουρίστικο

και λόγιο είναι τ΄ άλλο.

................................

Καλό ταξίδι, κύριε Σουλιώτη... Θα μας λείψετε..

Η εποχή της υποκρισίας

μας βυθίζει σ΄ ένα τέλμα

ατελείωτης θλίψης.

Φαρισαίοι και Ιούδες

οι καθημερινοί μας σύντροφοι.

Σταυρωμένοι Χριστοί και

ανελέητοι διώκτες της Αγάπης.

Η εποχή της υποκρισίας.

Το θέατρο του παραλόγου.

Κι εμείς συμμετέχουμε άθελα

σ΄ αυτό το θέαμα της φρίκης.

Δειλοί θεατές

με επτασφράγιστα στόματα.

ΠΟΠΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ-ΣΦΑΛΑΓΚΑΚΟΥ, Σαν τη βροχή τη σιγανή, ψιθυριστή βροχή, εκδόσεις ερωδιός

Το πρωτοδιάβασα το 2002, όταν ήμουν ακόμα φοιτήτρια και μάγεψε. Από τότε το έχω ξαναδιαβάσει πολλές φορές και πάντα κυριαρχούν τα ίδια συναισθήματα, οι ίδιες σκέψεις. Ένα εκπληκτικά τέλειο βιβλίο, της Νικαραγουανής ποιήτριας Γιοκόντα Μπέλι.

 Η Ιτσά είναι μία γυναίκα που έχει πεθάνει μαζί με τον σύντροφό της Γιαρίνσε στον αγώνα για την απελευθέρωση από τους Ισπανούς.

 Όλα όμως ξεκινούν όταν η Λαβίνια, μία νεαρή αρχιτέκτονας, αρχίζει να συνεργάζεται και να γοητεύεται από τον Φελίπε, μέλος μιας παράνομης οργάνωσης, που υποστηρίζει ότι η μοναδική διέξοδος στην δικτατορία της χώρας είναι η ένοπλη πάλη.

«Πρόκειται για ένα πληθωρικό έργο που αφηγείται με συναρπαστικό τρόπο τις επιθυμίες και τις αμφιταλαντεύσεις ανθρώπων που έχουν στρατευτεί σ΄ έναν αγώνα μέχρι θανάτου.

Οι ιστορίες των δύο γυναικών εξελίσσονται παράλληλα σ΄ ένα μαγικό παιχνίδι ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν’ μαζί με το κύριο θέμα συνυπάρχουν ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση και η λαχτάρα των ανθρώπων, που μάχονται μέσα σε αντίξοες συνθήκες, βιώνοντας την πληρότητα στον έρωτα».

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σύγχρονη εποχή

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

-Αν σταθήκαμε ικανοί να κατασκευάσουμε αεροπλάνα, υποβρύχια, τεχνητούς δορυφόρους, θα πρέπει να είμαστε και ικανοί ν΄ αλλάξουμε έτσι τον κόσμο που μας περιβάλλει, ώστε να μπορούμε να ζούμε όλοι τουλάχιστο με αξιοπρέπεια.

-Το να είσαι «απολίτικος» είναι ένας βολικός τρόπος να γίνεσαι συνένοχος.

-Καθένας μας κουβαλάει το φορτίο του   ως το τέλος της ζωής του. Όμως συνάμα χτίζει. Το έδαφος είναι ό, τι σου δίνουν από γεννησιμιού σου, όμως η οικοδόμηση είναι δική σου ευθύνη.

-Επαναλάμβανε χαμηλόφωνο τις λέξεις που η Φλορ ήξερε απ΄ έξω, τα λόγια του Όρκου. Και οι δυο σχεδόν χωρίς να συνειδητοποιούν ψιθυρίζανε εκείνες τις όμορφες, πομπώδεις φράσεις. Το πάρκο και το δέντρο είχαν μετατραπεί σε καθεδρικό ναό όπου γινόταν μια ιεροτελεστία. Η Λαβίνια ένιωσε ένα συγκεχυμένο κράμα συγκίνησης, φόβου και ανυπαρξίας. Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί στην έννοια των λέξεων, να αφομοιώσει το ότι ορκιζόταν να ρισκάρει τη ζωή της στη γραμμή του πυρός για να πάψει το χάραμα να είναι ένας πειρασμός’  για να πάψουν οι άνθρωποι να ‘ναι λύκοι για τους ανθρώπους’ για να ‘ναι όλοι ίσοι, όπως είχανε πλαστεί, με ίσα δικαιώματα στην απόλαυση των καρπών της δουλειάς… για ένα ειρηνικό μέλλον, χωρίς δικτάτορες, όπου ο λαός θα διαφεντεύει το πεπρωμένο του…

-Ο κόσμος δεν «είναι» με κανένα τρόπο, Σάρα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Εμείς είμαστε που τον φτιάχνουμε με τη μία μορφή ή την άλλη.

-Όμως πρέπει να πιστεύεις στα όνειρα, Αντριάν, είπε μαλακά, δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε να νικηθούμε από τον τρόμο της πραγματικότητας.

-Κατόπιν ο Σεμπαστιάν συνέχισε εξηγώντας ότι η βία δεν ήταν επιλογή τους’ απλά επιβαλλόταν. Το Κίνημα πάλευε ενάντια σε αυτή τη βία’ τη βία ενός άδικου συστήματος, που μπορούσε ν΄ αλλάξει μονάχα με τον παρατεταμένο αγώνα ολόκληρου λαού. Δεν επρόκειτο για πώληση βραχυπρόθεσμων ονείρων, ούτε για αλλαγή προσώπων. Το Κίνημα επεδίωκε πολύ πιο βαθιές αλλαγές, άσχετες από ψευδαισθήσεις που θα έβαζαν τέρμα στο καθεστώς διαιωνίζοντας την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

-Το φως είναι αναμμένο. Κανείς δε θα μπορέσει να το σβήσει.

Περισσότερα για το βιβλίο και τη συγγραφέα εδώ:

http://kelaidismata.wordpress.com/2011/12/18/la-mujer-habitada/

…Μια φορά –βάστα καρδιά-

Μια φορά κι έναν καιρό

-μ΄ αφουγκράζεσαι μωρό;-

Μια φορά κι έναν καιρό

ήτανε –να σε χαρώ-

παλικάρι λυγερό.

Που ‘χε αγγελική μιλιά

και κατάμαυρα μαλλιά

που ‘χε στην ψυχή φωτιά

και στο θώρι σαϊτιά.

Που ‘χε μεθυσμένα μάτια

κι ασημόχρυσα παλάτια.

Που ‘χε…

-Γιαγιά… ψωμί είχε;

Μενέλαος Λουντέμης

Ο καυχησιάρης

 Ένας αθλητής που οι συμπολίτες του τον κορόιδευαν γιατί δεν ήταν άξιος να νικήσει ποτέ στους αγώνες, έφυγε κάποτε από τον τόπο του. Όταν ξαναγύρισε άρχισε να καυχιέται για τα ανδραγαθήματά του σε άλλα μέρη. Έλεγε λοιπόν πως στη Ρόδο είχε κάνει ένα τέτοιο πήδημα, που κανένας Ολυμπιονίκης δεν ήταν άξιος να του παραβγεί. Πρόσθεσε ακόμα πως θα έφερνε για μάρτυρες εκείνους που τον είχαν ιδεί, αν τύχαινε να έρθουν καμιά φορά στην πατρίδα του. Τότε ένας από εκείνους που τον άκουγαν του είπε:

«Μα, φίλε μου, αν αυτά που μας λες είναι αλήθεια, δεν έχεις ανάγκη από μάρτυρες! Εδώ είναι η Ρόδος. Δείξε μου το πήδημά σου!»

Αισώπου μύθοι, εκδόσεις Πεχλιβανίδης (διασκευή Γεωργίας Ταρσούλη)

Υπάρχει ομορφιά στον κόσμο.

Απλά, είναι φορές που νιώθω

ότι για κάποιο λόγο

μας αποφεύγει.

ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ, Ποίηματα, εκδόσεις Πλανόδιον

«Μην ανησυχείς, ο λαός, από ένστικτο, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Αν σήμερα δεν έχει πολιτική συνείδηση, αύριο θα την αποκτήσει. Εμείς πρέπει να του τη δημιουργήσουμε….»

 Μανουέλ Κοφίνιο

………………………………………………………………….

(Έστω και στον απόηχο της ημέρας…)

…………………………………………………………………..

…Εγώ –σ΄ αυτόν τον κόσμο-

μια μόνο προσταγή γνώρισα:

Κείνην που σε προστάζει για τα ψηλά

για έναν ωραίο Ανήφορο

όπου σε περιμένει ο σταυρός

και μπορεί και ένα κλωναράκι δάφνη!

Μα εσείς αυτόν τον καθαγιασμένο ανήφορο

δεν θα τον ανεβείτε. Ποτέ.

Γιατί σε τέτοιες κορυφές –οι άνθρωποι-

ποτέ δεν ανεβαίνουν έ ρ π ο ν τ α ς.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Δύο άλογα έσερναν δυο κάρα στο μεγάλο δρόμο. Το πρώτο προχωρούσε χωρίς δυσκολία, ενώ το δεύτερο σταματούσε, ξεφυσούσε και παρίστανε το κουρασμένο. Όταν το αφεντικό το κατάλαβε, μετέφερε όλο το φορτίο στο πρώτο άλογο.

«Τι πονηρό που είμαι!», σκέφτηκε το δεύτερο άλογο. «Τώρα αυτό το κορόιδο θα κάνει και τη δική μου δουλειά κι εγώ θα ευχαριστηθώ τη βόλτα μου!»

Φτάνοντας όμως στο αγρόκτημα, ο χωρικός σκέφτηκε: «Γιατί να κρατήσω δυό άλογα αφού κάνω τη δουλειά μου και με ένα; Κι έπειτα αυτό έχει αντοχή, ενώ το άλλο είναι αδύναμο και κουρασμένο! Θα το πουλήσω στο χασάπη και εκτός από το τομάρι του θα κερδίσω και χρήματα!»

Έτσι κι έγινε.

Κάθε μέρα και ένα παραμύθι, εκδοτικός οίκος Π. Τραυλός

«Η ποίηση του Ρίτσου (γεν. το 1909) είναι πολυφωνική και πολύμορφη. Κύρια χαρακτηριστικά της ο όγκος, η πολυμέρεια, ο πληθωρικός λυρισμός και ο προβληματισμός  που αναφέρεται στην κοινωνική δράση των ανθρώπων και στις ιδέες τους. Επίσης στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου, στα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του, όπως εντάσσονται στη σφαίρα της συλλογικής (εθνικής και παγκόσμιας) αλληλεγγύης. Οι οραματισμοί του ποιητή για έναν κόσμο καλύτερο, θα τονώσουν ακόμη περισσότερο την πίστη του στον άνθρωπο και θα μπολιάσουν την ποίησή του με μια κατά βάση ηρωική αισιοδοξία και αγωνιστική διάθεση. Την ποίησή του θα τη χρησιμοποιήσει ως όπλο στον αγώνα για ελευθερία, ισότητα και ειρήνη. Κέντρο της ποίησής του θα παραμένει πάντα ο άνθρωπος.

Η Ανυπόταχτη πολιτεία γράφτηκε από τον Αύγουστο του 1952 ως το Φεβρουάριο του 1953, όταν ο Ρίτσος επέστρεψε απ΄ τον Αι- Στράτη, όπου είχε εξοριστεί. Ο ποιητής επιστρέφοντας νιώθει ένα οδυνηρό ξάφνιασμα από τη μορφή που πάει να πάρει η «ανυπόταχτη πολιτεία», η ηρωική Αθήνα. Η πολιτεία, διόλου ανυπόταχτη τώρα, συνεχίζει τη ζωή της μέσα στις καινούριες συνθήκες, όπου τίποτε δε θυμίζει τους νωπούς αγώνες, τίποτε δε δικαιώνει τις θυσίες. Η εικόνα αυτή κάνει τον ποιητή επιθετικό και ειρωνικό απέναντι στους συμβιβασμένους, τους βολεμένους. Η λήθη των μεγάλων αγώνων, οι αμβλυμένες συνειδήσεις, η προσαρμογή στη νέα κατάσταση, η ξενοκρατία και η φαυλότητα εξοργίζουν τον ποιητή, που δεν παύει ωστόσο να κηρύττει την αγάπη, ούτε παραιτείται από τον οραματισμό του και τον πόθο του για ειρήνη, για «ένα τραγούδι που θα κάνει ελεύθερο τον κόσμο», όπως γράφει σ΄ ένα του στίχο»

 Κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας, ΟΕΔΒ, Αθήνα,1998 (στ΄ έκδοση)

ΙΙ

Η πολιτεία περνάει μέσ΄ απ΄ τα φώτα της.

Η πολιτεία ανάβει τις φουφούδες της μεσοκαλόκαιρα στις γωνίες

των δρόμων.

Η πολιτεία μοσκοβολάει ψημένο καλαμπόκι.

Α, πολιτεία, αγαπημένη μου,

με τους κεραυνούς σου μυστικά αποθηκευμένους στους υπόνομους

κάτου στα υπόγεια, βαθιά βαθιά, με το χτικιό, με τη φτώχεια,

με την τρέλα.

Α, πολιτεία μου του τίμιου ιδρώτα,

η νύχτα σου με το εκδρομικό σακίδιο στον ώμο της

γυρνώντας απ΄ την Κυριακή προς τη Δευτέρα, με τις πευκοβε-

λόνες στα μαλλιά της

και με το κοκκινόχωμα στα χέρια της –Ανυπόταχτη, ανυπό-

ταχτη, ανυπόταχτη,

σπιθίζοντας την οργή σου κάτου απ΄ τ΄ άπληστα ρουθούνια των

εμπόρων

φτιάχνοντας σκάλες με τα δεκανίκια των ανάπηρων

για ένα πολύ ψηλό σπίτι

για ένα πολύ ψηλό βουνό

για έναν πολύ ψηλό ουρανό

να φτάσεις το πόμολο του ήλιου

και ν΄ ανοίξεις την πόρτα στον κόσμο.

Ακούστε αυτό το τρίξιμο της πόρτας

μέσα σ΄ όλη την έκταση της νύχτας

πάνου απ’ τους γλόμπους των θυρωρείων, πάνου απ΄ τις πινακίδες

όπου χασμουριούνται τα κλειδιά των απόστρατων.

Αχ πολιτεία αλλοπαρμένη με τα ροζιασμένα χέρια σου.

Ακούστε αυτό το τρίξιμο της πόρτας.

Δυο εργάτες με τις φόρμες τους περνούν πιασμένοι σβέρκο σβέρκο.

Ένα κορίτσι αφήνει χάμου τους κουβάδες του για να μπορέσει να

χαμογελάσει.

Οι στύλοι του τηλέγραφου δρασκελούν με τα μακριά τους πόδια

το σκοτάδι.

Άνθρωποι με σκυφτό κεφάλι γυρνούν κοιτάζοντας το χώμα

σαν να μετράν τη γη και το μάκρος των τάφων και το μάκρος του

ίσκιου τους

σα να ψάχνουν για το κλειδί του σπιτιού τους και για την καρδιά

τους.

Ο αγέρας μιας πυρκαγιάς φουσκώνει τα σκισμένα τους πουκάμισα.

Α, πολιτεία, πολιτεία. Έχετε δει μια πολιτεία πιο γυμνασμένη

στο θυμό και στην πείνα και στον έρωτα;

Μια πολιτεία πιο αγαπημένη;

Πολιτεία μου,

οι ταμπέλες στα σταυροδρόμια σου δεν είναι πια γερμανικές,

αμερικάνικες είναι. Πότε λοιπόν θα διαβάσουμε τα ονόματα των

οδών σου στη γλώσσα μας;

Όλα τα παράθυρα προσηλωμένα στο ρολόι της καρδιάς σου –

ποιάν ώρα περιμένουν; ποιο δευτερόλεπτο;

ποια μυστική προθεσμία περιμένουν;

Ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο.

Ακούστε αυτό το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε

να βοηθήσουμε την πολιτεία που κοιλοπονάει τα μετάλλινα παιδιά

της.

Εσύ είμαι εγώ.

Εσύ κι εγώ, είμαστε εμείς.

Οι άξονες έχουν πολύ τεντωμένα τα νεύρα τους

κι έχουν πολλά τραγούδια που δεν τα ‘παν ακόμα.

Ποιος φταίει που λείπει το τραγούδι μας;

Εσύ κι εγώ κι εμείς.

Πολιτεία του κατραμιού και του θυμού και του ασβέστη, φταίμε

εμείς.

Ακούστε το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε.

…………………………………………………………………

Χρωστάω ένα αφιέρωμα στον σπουδαίο μας ποιητή Γιάννη Ρίτσο, ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να το κάνω.

Καλή (και σε εγρήγορση)εβδομάδα σε όλους :)

«Ακούστε το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε.»

...Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια
είναι η άνοιξη που δεν έφερες...

Οδυσσέας Ελύτης

………………………………………………………………………………………………………………...

………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Καλό σαββατοκύριακο

Το πιο πολύτιμο ρούχο μας.

Το πιο επίσημο ρούχο μας.

Το πιο εμφανίσιμο ρούχο μας.

Η χλαμύδα μας.

Το φράκο μας.

Το νυχτικό μας.

Το μόνο σωστό μας.

Το μόνο πιστό μας.

Το μόνο αιώνιο ρούχο μας

είναι το πετσί μας.

Και δεν ντρέπομαι αν είναι μαύρο,

άσπρο

ή μελαμψό.

Ντρέπομαι για κείνους που το χωρίζουν

σε μαύρο,

άσπρο

και μελαμψό.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Μία από τις πιο γοητευτικές προσωπικότητες που επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο σκέψης μου υπήρξε ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Το βιβλίο «Ένας Άντρας» της συντρόφου του δημοσιογράφου Οριάνα Φαλάτσι ήταν –όπως έχω ξαναγράψει- ένας σταθμός στη ζωή μου. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες του κάτι άρχισε μέσα μου να αλλάζει…

 Επειδή, λοιπόν, πλησιάζει η επέτειος του Πολυτεχνείου και, επειδή, με όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην χώρα μας, η ανάγκη για λαϊκή «επανάσταση» είναι εμφανής, ώρα να θυμηθούμε αυτόν τον σπουδαίο Άνθρωπο, που τόλμησε να εξεγερθεί σε μία από τις «δυσκολότερες» περιόδους της ελληνικής ιστορίας….

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ

Καλή η Λογική κ η Σωφροσύνη,

όταν όμως υπάρχει Λευτεριά.

Οι τυραννίες γκρεμίζονται με αγώνες

της Λευτεριάς το παραμύθι με αίμα γράφεται.

Αδέλφια που θα ζήσετε μετά από μας,

μη καταριέστε τους δειλούς

που δίστασαν να μπούνε στον αγώνα.

Λυπηθείτε τους και σ υ ν ε χ ί σ τ ε το δρόμο μας.

ΘΕΛΩ

Θέλω να προσευχηθώ

με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω.

Θέλω να τιμωρήσω

με την ίδια δύναμη που θέλω να συγχωρήσω.

Θέλω να προσφέρω

με την ίδια δύναμη πούθελα στο ξεκίνημα.

Θέλω να νικήσω

αφού δεν μπορώ να νικηθώ.

……………………………………………………………………………….

«Καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζήσεις σκυμμένος»

Καλή εβδομάδα

Ελάτε όλοι στο τσίρκο μας!
Τσίρκο «Τα επτά θαύματα του κόσμου».
Όπου όλοι κάνουν τους κλόουν
με μάσκα απατηλή
και πρόσωπο στην εντέλεια μασκαρεμένο
μισό αγγέλου-μισό λύκου.

Περάστε κύριοι!
εδώ μάγοι, ταχυδακτυλουργοί,

παίζουν το παιχνίδι του θανάτου
ίσα-ίσα πάνω απ΄ το κεφάλι μας.
Εδώ κύριοι, βλέπετε λιοντάρια Αφρικανικά
που θρέφονται με χλόη
και κυλάνε σε ρόδες παιδικές.

Εδώ κύριοι, βλέπετε τη «γυναίκα-φίδι»
τη «γυναίκα-ψάρι»
τη «γυναίκα-άλογο». Και μόνο:
Τη «γυναίκα-γυναίκα» δε θα δείτε!

Περάστε κύριοι! Περάστε κυρίες!
Από το τσίρκο μας «τα επτά θαύματα του κόσμου»
όπου…
Θηριοδαμαστές με συρματένια μαστίγια
γυμνάζουν τις Ιδέες να περπατούν στα τέσσερα.

Περάστε απ΄ το τσίρκο μας.
Που δεν είναι τσίρκο.
Ούτε «φρενοκομείον (ή «οίκος»).
Άλλα σταύλος… Σταύλος
όπου κάτι χοντρά ζώα
καταβροχθίζουν
τα πιο ευγενικά μας όνειρα.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

(Κάποιες μικρές διαφορές υπάρχουν στο κείμενο που έχω -δεν ξέρω γιατί- σε σχέση με την αφήγηση, όμως όπως και να χει είναι ο πάντα εκπληκτικός και επίκαιρος Λουντέμης.... Εξαιρετικά αφιερωμένο στα"χοντρά ζώα" που 
"καταβροχθίζουν
τα πιο ευγενικά μας όνειρα." Όμως δε θα τους περάσει...)

Μια φορά κι έναν καιρό ένας δάσκαλος σοφός πήρε το δρόμο και περπατούσε και πήγαινε κατά το σπίτι του. Λένε πως ένας βήχας τον έπνιγε εδώ και ώρα πολλή σ΄ όλο το γυρισμό και σε μια στιγμή κάνει «φφφτ!» και φτύνει στο χώμα. Παραξενεύτηκε όμως σαν είδε ανάμεσα στα φλέγματα ένα μικρό άσπρο πούπουλο. Το σκέφτηκε από δω, το σκέφτηκε από κει, δεν μπορούσε να δώσει καμιά εξήγηση. Άρχισε τότε να έχει έγνοια και να στεναχωριέται. Δεν το χωρούσε το μυαλό του αυτό που έγινε, μέχρι που δεν άντεξε άλλο. Τράβηξε γρήγορα για το σπίτι του και, μόλις έφτασε, φώναξε τη γυναίκα του και της είπε: «Γυναίκα, κάτι με βασανίζει και πρέπει σε κάποιον να μιλήσω. Αν στο πω, μου δίνεις υπόσχεση πως δε θα μιλήσεις σε κανέναν;» «Μα και βέβαια, δε θα πω κουβέντα, στο υπόσχομαι!» αποκρίθηκε η γυναίκα του σοφού δασκάλου. Της είπε τότε για το μικρό άσπρο πούπουλο που είχε δει ανάμεσα στα φλέγματά του όταν έφτυσε. Εκείνη πάλι σαν άκουσε τι είχε γίνει, δεν μπόρεσε να το κρατήσει μέσα της. Κι όλο το σκεφτόταν κι όλο το σκεφτόταν χωρίς σταματημό, μέχρι που πήγε να σπάσει το κεφάλι της.

Έτσι, που λέτε, την άλλη μέρα σαν είδε μια γειτόνισσα, της λέει: «Έχω μεγάλη στεναχώρια. Μου ορκίζεσαι να μη μιλήσεις σε κανέναν γι΄ αυτό που θα σου πω; Έδωσα υπόσχεση στον άντρα μου πως δε θα το πω πουθενά!» Η γειτόνισσα της είπε: «Μα τι λες τώρα! Αφού ξέρεις πως εγώ κρατάω τα μυστικά! Έλα λοιπόν, μίλα μου, τι έγινε;» «Σίγουρο δε θα μιλήσεις σε κανέναν;» συνέχισε η γυναίκα του δασκάλου. Η γειτόνισσα αποκρίθηκε: «Αν λοιπόν δε με πιστεύεις, κράτα το μυστικό για σένα. Πότε πρόδωσα εγώ δικό σου μυστικό, εεε;» «Εντάξει, φιλενάδα! Θα σου μιλήσω, γιατί ξέρω τι άνθρωπος είσαι! Την ώρα που ο άντρας μου γύριζε από το σπίτι, ξέρεις τι έφτυσε απ΄ το στόμα του; Έφτυσε πούπουλα άσπρα από ερωδιό! Κι όχι ένα, αλλά πολλά! Δεν ξέρω τι έπαθε, αλλά είμαι σε αναμμένα κάρβουνα!» είπε η γυναίκα ξανά. «Μη μου στεναχωριέσαι, δεν είναι τίποτα, θα περάσει. Συμβαίνουν αυτά. Αλλά καλά λες να μη μαθευτεί πουθενά, γιατί θα απλωθούν φήμες παντού!» απάντησε  η γειτόνισσα. Έτσι της είπε και γύρισε στο δικό της σπίτι. όμως η γειτόνισσα δεν κρατιόταν με τίποτα!

Μόλις πήγε στο σπίτι της, κοίταξε τριγύρω να δει μήπως βρει κανέναν να του πει το μυστικό που ξεχείλιζε από μέσα της. Όταν λοιπόν αντίκρισε έναν γνωστό της, του τα είπε όλα! «Ορκίσου μου πως δε θα πεις τίποτα σε κανέναν! Έδωσα την υπόσχεση μου στη γυναίκα του σοφού δασκάλου πως δε θα μιλήσω πουθενά! Ξέρεις τι έγινε σήμερα; Ο σοφός δάσκαλος έβηξε κι έβγαλε από το στόμα του έναν ολάκερο ερωδιό! Κι εγώ που νόμιζα ότι οι δάσκαλοι δεν έτρωγαν κρέας! Ποτέ όμως δεν ξέρεις….» Μόλις άκουσε ο γνωστός της αυτά τα λόγια, είπε: «Μωρέ τι λες; Ολάκερος ερωδιός από το στόμα; Μα ο ερωδιός είναι μεγάλο πουλί, πως χώρεσε εκεί μέσα; Παράξενος άνθρωπος αυτός ο σοφός ε; Αλλά μη σε νοιάζει, δε θα το πω πουθενά, βασίσου πάνω μου!»

Λίγο αργότερα, ένας άλλος γείτονας άκουγε τώρα το μυστικό, πως από το στόμα του σοφού δασκάλου είχαν βγει πετώντας τρομαγμένοι κάμποσοι ερωδιοί. Μέχρι να βραδιάσει, τα νέα είχαν απλωθεί σ΄ όλο το χωριό, κοπάδια από ερωδιούς και πελαργούς αλλά και γερανούς κι όλων των ειδών τα μεγάλα πουλιά είχαν πετάξει μέσα απ΄ το στόμα του σοφού δασκάλου.

Το νέο έφτασε, λένε, στα διπλανά χωριά, κι οι χωρικοί έζεψαν τα βόδια τους στα κάρα και κίνησαν να πάνε κατά το χωριό του σοφού δασκάλου, να δούνε του κόσμου τα παράξενα, που μπορεί να ήτανε και θαύμα. Τώρα πια η φήμη έλεγε για πουλιά απ΄ όλες τις ράτσες, μικρά και μεγάλα, με όλων των λογιών τα χρώματα, ακόμα κι από άλλα μέρη μακρινά, που έβγαιναν από το στόμα του σοφού δασκάλου. Ο κακόμοιρος ο άνθρωπος κόντεψε να χάσει τα λογικά του. Έφυγε μακριά τρέχοντας και πήγε και κρύφτηκε για κάμποσες μέρες σε ένα δάσος, ώσπου οι φήμες σταμάτησαν για τα καλά, η ιστορία ξεθώριασε κι άρχισαν να γεννιούνται καινούριες φήμες για κάτι άλλο στο χωριό….

(Ινδία)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Β.ΠΡΟΥΣΑΛΗΣ, Παραμύθια των παραμυθάδων. εκδόσεις Απόπειρα

Υσ:μου χει ξεφύγει ένα -1 χωρίς να το καταλάβω... :) Sorry...