Να μουν του στάβλου έν΄ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι

την ώρα π΄άνοιγε ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,

το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.

Να λάμψω απ΄τη λάμψη του κι εγώ σαν διαμαντάκι

κι από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.

Να μοσκοβοληθώ κι εγώ από την ευωδία

που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.

Να μουν του στάβλου έν΄άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι

την ώρα π΄ άνοιγε ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ :)

Για τον Ευγένιο Τριβιζά τι να πρωτογράψω; Δεν έχω λόγια…Τον λατρεύω! Γι΄ αυτό η σημερινή μου πρόταση –και εν όψει γιορτών-είναι ένα δικό του βιβλιαράκι!

Η υπόθεση του βιβλίου:

«Ήτανε κάποτε μια μάγισσα που τη λέγανε Φρικαντέλα Ζαρζουέλα Σαλμονέλα Στρυφνίνη. Η Φρικαντέλα ήταν κακιά. Πολύ κακιά. Πάρα πολύ κακιά. Τόσο κακιά ήταν που μισούσε αφάνταστα όλα τα καλά. Ακόμα και τις λέξεις που είχανε τις συλλαβές «καλα» κι αυτές τις μισούσε. Για να σας δώσω να καταλάβετε, η μάγισσα Φρικαντέλα δεν έτρωγε ποτέ καλαμαράκια. Έτρωγε μόνο κακαμαράκια…Και στο σπίτι της δεν είχε ούτε καλάθια ούτε μπουκαλάκια. Είχε μόνο κακάθια και μπουκακάκια…Και δεν πήγαινε ποτέ για εκδρομή στα Καλάβρυτα. Πήγαινε κάθε χρόνο στα Κακάβρυτα…[…]Αλλά πιο πολύ απ΄ όλα η μάγισσα Φρικαντέλα μισούσε τα κάλντα. Μάλιστα! Δεν ήθελε να ακούει καθόλου κάλαντα. Ήθελε να ακούει μόνο κάκαντα. Μια μέρα λοιπόν, παραμονή Πρωτοχρονιάς ήταν…»

Απολαυστικό παραμύθι! Το πιο υπέροχο δώρο που έκανα στον εαυτό μου για τις γιορτές...!

Το βιογραφικό του συγγραφέα:

O Eυγένιος Τριβιζάς είναι εξερευνητής, εφευρέτης και ζογκλέρ μελάτων αυγών. Έχει ανακαλύψει το Nησί των Πυροτεχνημάτων, τη Φρουτοπία, το Πιπερού, το Κουτσουλιστάν, την Κουμασιλάνδη, τη Xώρα των Xαμένων Xαρταετών και την Πολιτεία με Όλα τα Xρώματα εκτός από το Pοζ. Οι γνωστότερες εφευρέσεις του Ευγένιου είναι: ο γαργαλιός (ένα μηχάνημα που σε γαργαλάει όταν είσαι λυπημένος), το ηλεκτρικό ρουφοσκόπιο (ένας συνδυασμός τηλεσκόπιου και ηλεκτρικής σκούπας, με το οποίο όχι μόνο βλέπει κανείς τα αστέρια αλλά άμα θέλει τα ρουφάει και τα κάνει γιρλάντες), ο φαγώσιμος χαρτοπόλεμος, η μπανιέρα με τις δώδεκα τρύπες, ο ιπτάμενος ανεμόμυλος, η τσουλήθρα με τα σκαλοπάτια, η μελωδική ομπρέλα, το παπιγιόν για νάνους και ο αναδρομικός καθρέφτης (που σε δείχνει όπως ήσουνα πριν από δέκα χρόνια). Ο Ευγένιος ζει στο Nησί των Πυροτεχνημάτων με τον παπαγάλο του, τη Σύνθια, τον άσπρο του ελέφαντα, τον Πουκιπόν, τη Λιλή, την παρδαλή λεοπάρδαλη, τον Οράτιο Αοράτιο, το αόρατο πράσινο καγκουρό, και άλλους πολλούς γνωστούς και φίλους. Ο Ευγένιος έχει μία μοναδική συλλογή από κομμάτια παλιών παραμυθιών. Η σπάνια συλλογή του περιλαμβάνει: ένα πούπουλο από το μαξιλάρι που κοιμόταν η Πεντάμορφη, το κορδόνι από το δεξί παπούτσι του Παπουτσωμένου Γάτου, ένα τούβλο απ' το σπίτι που είχαν χτίσει τα τρία γουρουνάκια, τα γυαλιά της γιαγιάς της Kοκκινοσκουφίτσας και το φιτίλι από το λυχνάρι του Αλαντίν.

Σημ: Ο Ευγένιος Τριβιζάς διδάσκει εγκληματολογία σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας!

Το βιβλίο συνοδεύεται από ένα τριγωνάκι για τα κάλαντα!

(διασκευή Α. Μαργαριτοπούλου)

Τούτο είναι το τραγούδι του Θανάση Πολυδάκρη

που της μύτης του κοιτούσε ώρες ατελείωτες την άκρη.

Δε σκεφτότανε ποτέ μπρος στη μύτη του κανένα,

της είχε ομπρέλα για βροχή και βεντάλια για αέρα.

Αν πετούσε μία μύγα στη μυτούλα του κοντά απειλούσε:

Πάρε δρόμο, πριν σου βγάλω τα φτερά!

Εκεί που τελείωνε η μύτη, τέλειωνε γι΄ αυτόν ο κόσμος,

δε κοιτούσε παραπέρα, κι ούτε το σκεφτόταν όμως.

Μια φορά που αφηρημένος τη χαϊδολογούσε πάλι,

του γκρεμίζεται  το σπίτι και του πέφτει στο κεφάλι.

Από την κορφή ως τα νύχια τον φασκιώσαν με τσιρότα

και τον άκουσαν να κλαίει μέχρι και στη Μινεζότα.

Για το γκρεμισμένο σπίτι δεν του χύθηκε ούτε δάκρυ,

μα έκλαιγε που δε φαινόταν της μυτούλας του η άκρη…

Καλημέρα και καλή εβδομάδα :)

Σήμερα είπαμε να ετοιμάσουμε στο σχολείο το γράμμα μας για τον Άγιο Βασίλη! Οι μπόμπιρες στην αρχή έδειξαν έναν ενθουσιασμό και μετά πάλι…. τα δικά τους! Τίποτα δεν τους ενδιαφέρει τελευταία…Μόνο φασαρία, μαλλιοτραβήγματα, γκρίνια κι άγιος ο Θεός! «Όχι εγώ θέλω babrie (ναι, babrie, καλά διαβάσατε!). Μόνο σε μένα θα φέρει ο Άγιος Βασίλης», «Εγώ θα πάλω όλα τα καιπίδια (!) και δε θα δώσω τίποτα σε κανέναν» και τέτοια πράγματα! Τελικά όμως καταφέραμε και το γράψαμε το γράμμα! Ζητήσαμε αυτά που θέλαμε, είπαμε και στον Άγιο Βασίλη πόσο πολύ τον αγαπάμε, ετοιμάσαμε ένα μεγάλο πορτοκαλί φάκελο από κάνσον, τον στολίσαμε με χρυσόσκονη και αυτοκόλλητα και  τα αφήσαμε κάτω από το δέντρο! Να δούμε θα το πάρει ο Άγιος Βασίλης ή όχι;

Εγώ ζήτησα να μου φέρει όλα τα παραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά και  τα βιβλία του Gianni Rodari [κι άλλα ζήτησα, θα τα πούμε όμως άλλη φορά αυτά ;)].Εσείς ζητήσατε το δώρο σας;

Υ. Γ. : Σήμερα έμεινε πάλι τελευταία στο σχολείο η Μαρία, η Αλαπού! Παίρνει έναν πλαστικό Άγιο Βασίλη που έχουμε και ακολουθούν τα εξής: «Βασίλη μου, α με φέρεις μία κουκίτσα;», ρωτάει. Και ο Άγιος Βασίλης απαντάει με τη φωνή της Μαρίας (!): «Ήσουν καλό παιδάκι;». «Εν ήμουν, γιατί είμαι άρρωστη και α βάλω ανέσα. Άβιο α είμαι το καλύτερρρρο κορίτσι!». «Εντάξει τότε. Α σε φέρω πολλές κουκίτσες». «Τις φίλες μου α μη τις φέρεις τίποτα, γιατί εν ήταν καλά κορρρίτσια». «Εντάξει. Ε α τις φέρω τίποτα! Μόνο σε σένα όooooooλα τα δώρα».

Ωραίος διάλογος ανάμεσα στην Μαρία και στην Μαρία-Αι Βασίλη, δεν μπορώ να πω!!

Τι πιο αγαπημένο στα παιδιά από τις καραμέλες; Γι΄ αυτό και γω σήμερα, που είναι η Παγκόσμια ημέρα των δικαιωμάτων τους, θα τους χαρίσω ένα ποιηματάκι του Γ. Μ. Μαρίνου, όλο γλύκα!

Σε μια καραμελοχώρα,

καλή ώρα σαν και τώρα,

καραμέλες είναι όλα,

το φαΐ κι η κατσαρόλα.

Καραμέλα κάθε σπίτι,

καραμέλα κάθε μύτη,

καραμέλα ο υπουργός,

καραμέλα ο στρατηγός.

Σε μια καραμελοχώρα,

καλή ώρα σαν και τώρα,

καραμέλες είναι όλα,

το φαΐ κι η κατσαρόλα.

Καραμέλες και τα βόλια,

καραμέλες τα περβόλια,

μόνο ο βασιλιάς σε μας

είναι ένας λουκουμάς!

Μπερδεύεται η Δευτέρα με την Τρίτη

κι η βδομάδα με το χρόνο:

είναι αδύνατο να κοπεί ο καιρός

με τα χαλασμένα σου ψαλίδια

κι όλα τα ονόματα της μέρας

τα σβήνει της νύχτας το νερό.

Δε μπορεί κάποιος να ονομάσει Πέντρο,

καμιά δεν είναι Ρόζα ή Μαρία,

όλοι μας είμαστε σκόνη ή άμμος,

όλοι μας είμαστε βροχή μέσα στη βροχή.

Κάποτε μου μίλησαν για Βενεζουέλες,

για Παραγουάες και για Χιλές,

δε ξέρω για τι μιλάτε

γνωρίζω το πετσί της γης

και ξέρω πως επώνυμο δεν έχει.

Όταν ζούσα με τις ρίζες

αυτές μ΄ αρέσαν πιο πολύ κι απ΄ τα λουλούδια,

κι όταν μιλούσα με μια πέτρα

αντηχούσε σαν καμπάνα.

Είναι τόσο μεγάλη η Άνοιξη

που κρατάει όλο το χειμώνα:

ο Χρόνος έχει χάσει τα παπούτσια του:

ένας χρόνος έχει τέσσερις αιώνες.

Τα βράδια όλα όταν κοιμάμαι,

πως με λένε ή πως δε με λένε;

Κι όταν ξυπνάω ποιος είμαι

αν, όταν κοιμόμουν, δεν ήμουν εγώ;

Αυτό θέλει να πει

ότι μόλις έρθομε στη ζωή,

ότι μόλις γεννηθούμε,

να μη γεμίζομε το στόμα μας

με τόσα αβέβαια ονόματα,

με τόσες θλιβερές ετικέτες,

με τόσα χτυπητά γράμματα

με τόσα δικά μου και  δικά σου

με τόσες υπογραφές πάνω στα χαρτιά.

Σκέφτομαι να μπερδέψω τα πράγματα,

να τα ενώσω και να τα φρεσκογεννήσω,

να τα μπερδέψω, να τα γδύσω,

μέχρι, που το φως του κόσμου

να χει την ενότητα του ωκεανού,

μια πραγματική ακεραιότητα

ένα μύρο με λαλιά.

ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ :)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια καρυδιά κοντούλα σα νάνος. Οι καρποί της δεν προλάβαιναν ποτέ να ωριμάσουν, γιατί όποιος περνούσε άπλωνε το χέρι και τους έκοβε. «Επιτέλους, αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει!», παραπονέθηκε το δέντρο στο Δία. «Γιατί δε με βοηθάς να μεγαλώσω; Έτσι οι καρποί μου θα μπορούν να ωριμάσουν πριν να μου τους αρπάξουν!».

Ο Δίας πραγματοποίησε την επιθυμία της. Mια ωραία μέρα η καρυδιά ξύπνησε και ήταν πολύ ψηλή. Οι άνθρωποι την κοιτούσαν με θαυμασμό και το δέντρο κουνούσε περήφανα τα κλαδιά του λέγοντας: «Τώρα δε με φτάνει κανείς».

Ήρθε το φθινόπωρο και οι καρποί της καρυδιάς ωρίμασαν, αλλά αλίμονο! Πήγαν οι άνθρωποι και προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν στον κορμό της, για να φτάσουν τα καρύδια. Της πετούσαν πέτρες, τη χτυπούσαν με μεγάλα ραβδιά. «Τελικά και το ύψος είναι συμφορά», σκέφτηκε με πίκρα η καρυδιά. «Αν είσαι μικρός όλοι σε κλέβουν κι αν είσαι μεγάλος σε χτυπούν δίχως οίκτο…».

(Ένα παραμύθι για κάθε μέρα, Εκδόσεις Π. Τραυλος)

Ο Θοδωρής Βοριάς γεννήθηκε το 1970 στην Θεσσαλονίκη , όπου ζει με την σύζυγο και τα δυο παιδιά τους .Κατά το 1995 ανακάλυψε στην ποίηση τη διέξοδο έκφρασης για τις συχνότατες αποδράσεις του.Ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Ενδοχώρα και στο διαδίκτυο, στις λογοτεχνικές ιστοσελίδες Λέξημα , Περί-γραφής , Ανεμολόγιο , Ίστρος κλπ.Το Τρύπιο ταβάνι αποτελεί την πρώτη ποιητική συλλογή που δημοσιεύει.

Η ποιητική συλλογή με τίτλο «Το τρύπιο ταβάνι» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ερωδιός. Σε 56 σελίδες, 37 ποιήματα σκιαγραφούν τα συναισθήματα του Θοδωρή Βοριά για τους δρόμους της ζωής στη Θεσσαλονίκη.  Μέσα στους στίχους επαναφέρει ίχνη του από τα χρόνια της  εφηβείας  κι αφουγκράζεται  τα βιώματά του στους τοίχους. Στέκεται απέναντι στη μόδα των ασύνειδων περαστικών και πασχίζει ώστε να επιζήσουν γύρω του κομμάτια τρόπων σκέψης και ζωής που μετατράπηκαν άδοξα και πρόωρα σε αναμνήσεις. (http://www.anemologio.com/product_info.php?products_id=84)

.................................................................................................................

Εδώ και καιρό το προγραμματίζω αυτό το «ταξίδι» στους στίχους του Θοδωρή… Τον διαβάζω στο Ανεμολόγιο (http://www.anemologio.gr/modules.php?name=Your_Account&op=userinfo&username=vorias), στο μπλογκ του (λινκ κάτω δεξιά), πάει ένας μήνας που έχω στη βιβλιοθήκη μου και «Το τρύπιο ταβάνι» του, που διαβάζω και ξαναδιαβάζω. Μου αρέσει και με εκφράζει τόσο ο τρόπος που γράφει…Ξεκάθαρος, εύστοχος και πάντα τόσο ανθρώπινος…Ποιήματα που πηγάζουν κατευθείαν μέσα από την ψυχή του με εμφανή πρόθεση να εκφραστεί. Να μοιραστεί σκέψεις και συναισθήματα. Να επικοινωνήσει με τον αναγνώστη. Και όχι να υψώσει τοίχους χρησιμοποιώντας λέξεις δυσνόητες και νοήματα ακαταλαβίστικα, μπερδεμένα.

Φοβάμαι όμως ότι όσα γράφω είναι πολύ "φτωχά" πλάι στα συναισθήματα που μου δημιουργούν τα λόγια του Θοδωρή…Γι΄ αυτό κάπου εδώ σκέφτομαι να σωπάσω…Και ας μιλήσουν για μένα δύο από τα αγαπημένα ποιήματα της συλλογής του….

ΜΙΑ ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ

Μια ηλιαχτίδα τον τοίχο να εμβολίσει,

να διαπεράσει και τη μοίρα μας

που ξεχάστηκε στον πίνακα ανακοινώσεων.

Πόρτες και διάδρομοι είναι το τηλέφωνο.

Στοίχειωσε το κουδούνισμά του.

…Μια ηλιαχτίδα να ελευθερωθούμε.

Μονάχα να περάσει μέσα μας,

να μας πυρώσει,

να λιώσει το δεσμοφύλακα,

τη νοοτροπία μας.

ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Ποιος εξαφάνισε τους ανθρώπους

απ΄το δρόμο;

Στα πεζοδρόμια απόμειναν

παπούτσια.

Από συνήθεια αντιγράφουν

την κίνηση, περπατάνε.

Οδηγούνται στις διαβάσεις,

σταματούν στο φανάρι

κι ύστερα συνεχίζουν…

Ολόκληρη πόλη χραπ-χρουπ,

χραπ-χρουπ…

κατάπιε τη γλώσσα της βουής.

Κανείς δεν είχε τίποτε

να πει προηγουμένως.

Την συλλογή μπορείτε να προμηθευτείτε από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο του Ανεμολόγιου(http://www.anemologio.com/product_info.php?products_id=84).

Καλά ταξίδια στα μονοπάτια της ποίησης αγαπητέ Θοδωρή! Να είσαι καλά και πάντα να μας χαρίζεις τόσο όμορφα π ο ι ή μ α τ α….

Ετοιμάζεται σιγά σιγά η γιορτή μας…Οι μπόμπιρες τα έμαθαν κιόλας τα ποιηματάκια τους! Τώρα μαθαίνουμε τραγούδια. Δεν ξέρω ακόμα πόσα και πως θα τα ενσωματώσουμε στη γιορτούλα. Είχα κάτι σκέψεις το κάθε παιδί να παίζει και από ένα μουσικό όργανο(κουδουνάκια, τρίγωνο, μαράκες, μεταλλόφωνο, ταμπουρίνο κλπ.) τουλάχιστον στα ισχυρά μέρη του τραγουδιού ή να βγει μια μικρή ηχοιστορία, μια δραματοποίηση, αλλά κομματάκι δύσκολο το βλέπω να συντονιστούμε εκείνη τη μέρα...Ακόμη κι αν στις πρόβες τα πάμε τέλεια, την ημέρα της γιορτής οι μπόμπιρες αγχώνονται μπροστά σε τόσο κόσμο….

Τα ποιήματα που τους έδωσα είναι τα εξής:

1. Βλαδιμηρούλης(θα ντυθεί μάγος):Είμαι ένα αστέρι/ τόσο δα μικρό/ είμαι ένα αστέρι,/ λάμπω χαρωπό. /Μέσα στην καρδιά μου /λάμπει ο Χριστός,/ ήρθε και μου άφησε/ τ’ αστεριού το φως!

2.Δημήτρης(θα ντυθεί μάγος): Μη λέτε πως δεν ξέρω/ κι εγώ που’ μαι μικρός/ πως μια γαλάζια νύχτα/ γεννήθηκε ο Χριστός. /Μη λέτε πως δεν ξέρω /πως μ’ αγαπά πολύ /γι’ αυτό κι εγώ του στέλνω /ένα γλυκό φιλί!

3.Αντονίνο(θα ντυθεί μάγος): Σ’ αγαπώ Άγιε Βασίλη/ με χαρά σε περιμένω/ και κρυφά στο κρεβατάκι/ νύχτες ξάγρυπνο θα μένω.

4. Μπισκοτάκι(θα είναι ο Ιωσήφ μας!): Ήρθαν τα Χριστούγεννα/ κι όλα τα παιδάκια/ τρέχουνε στις γειτονιές/ και λένε τραγουδάκια.

5.Μαρουλάκι(θα είναι η Παναγίτσα μας!): Μες στη φάτνη ο Χριστούλης/ εγεννήθηκε παιδιά,/ στ’ αχυρένιο στρωματάκι/ με τ’ αρνάκια συντροφιά../ Έξω όλα είναι σκοτάδι/ μα στη φάτνη είναι καλά,/ γιατί όλα τα ομορφαίνει/ του Χριστούλη η ματιά.

6.Βαγγελίτσα(αγγελουδάκι): Χριστουγεννιάτικο εσύ δεντράκι, /με τα φωτάκια σου τα πολλά/  τι θα μου φέρεις για παιχνιδάκι/ απ΄ τα πολλά σου τα καλά;/ Μικρό δεντράκι αγαπημένο,/ τέτοια ομορφιά έχει κανείς; /Με τι λαχτάρα σε περιμένω/ κάθε χρονιά για να φανείς!

7.Ζωούλα(αγγελουδάκι): Είμαι ένα αγγελούδι/ που’ ρθε  από ψηλά/ να σας πει απόψε/ όλα τα καλά. /Σαν απόψε βράδυ /ήρθε ο Χριστός/ κι άστραψε ο κόσμος/ κι έγινε ένα φως.

8. Αλεπού(κι άλλο αγγελουδάκι, αν και κάτι μου λέει ότι θα αλλάξει χίλιες γνώμες ως το τέλος!): Χριστούλη, που γεννήθηκες /σε μια φτωχούλα φάτνη,/ η παιδική μας η καρδιά/ θέλει να σε ζεστάνει./ Και εγώ και όλα τα παιδιά/ θέλουμε να σου πούμε,/ γονατιστοί στη φάτνη Σου/ πόσο Σε αγαπούμε.

9.Κρυσταλλία(εγώ την…προόριζα για Άγιο Βασίλη, εκείνη όμως θέλει να γίνει αγγελουδάκι!): Καλώς όρισες ξανά Άγιε μας Βασίλη,/ με τα δώρα τα πολλά,/ τα παιχνίδια τα καλά,/ που η μεγάλη σου η καρδιά/ σ’ όλους μας θα στείλει!

10.Μπουμπού(την… προόριζα για αγγελουδάκι, θέλει να γίνει Άγιος Βασίλης. Ελπίζω να της χωράει η στολή, γιατί αλλιώς αλίμονο μας!): Άγιος Βασίλης έφτασε/ από την Καισαρεία,/ μεγάλο δρόμο πέρασε,/ χιόνια πολλά και κρύα./ Άγιος Βασίλης έφτασε/ μ’ ένα  ραβδί στο χέρι,/ μ’ ένα σακί στον ώμο του/ και τι δεν έχει φέρει!

Από τραγούδια σκέφτομαι να πούμε, με τον δικό μας πάντα ιδιαίτερο τρόπο, τα: «Ρούντολφ, το ελαφάκι», Κάλαντα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς και «Το δέντρο των Χριστουγέννων».

Τι περίπου συμβαίνει την ημέρα της γιορτής:

1.       Τα παιδιά έρχονται μαζί με τους γονείς τους.

2.       Μαζεύονται όλα μέσα σε μία αίθουσα. Οι καλεσμένοι κάθονται στην στολισμένη τραπεζαρία υπό τους ήχους χριστουγεννιάτικης μουσικής, τρώνε τα γλυκά τους, πίνουν τα αναψυκτικά τους και περιμένουν.

3.       Εμείς ντύνουμε τα (παραζαλισμένα)  παιδιά με τις στολές τους.

4.       Ερχόμαστε στην τραπεζαρία (πέρυσι είχε μαζευτεί τόσος κόσμος, που και γω αγχώθηκα μόλις το συνειδητοποίησα…)

5.       Μιλάει λίγο η διευθύντρια.

6.       Τα παιδιά αρχίζουν να λένε (;) τα ποιήματα και τα τραγούδια, με σειρά που έχουμε ορίσει από μέρες (πέρυσι τα μισά έκλαιγαν, τα άλλα μισά έτρεχαν εδώ κι εκεί κι εγώ τραγουδούσα μόνη μου!)

7.       Τους δίνουμε τα δώρα τους (δεν ξέρω αν συμβαίνει σε άλλους παιδικούς σταθμούς. Σε μας είναι παράδοση κάθε χρόνο τα παιδιά να παίρνουν ένα μεγάλο παιχνίδι και μια σακούλα με σοκολάτες, καραμέλες, διάφορα γλυκάκια κλπ.)

8.       Βγαίνουμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες, αποχαιρετιζόμαστε, αφήνουμε το σχολείο όπως είναι (Πόσο το λυπάμαι που αδειάζει….Άραγε πόση μοναξιά να νιώθει χωρίς τους μπόμπιρες….) και φεύγουμε!

Περιττό να πω ότι αυτές τις μέρες επικρατεί ένας πανικός στο σχολείο! Καθαριότητα, στολίσματα, προετοιμασίες…Χαμός! Ένα σωρό δουλειές μας περιμένουν μέχρι τη γιορτή! Το καλό όμως  είναι ότι το ευχαριστιούνται τα παιδιά όλο αυτό το κλίμα! Βρίσκουν και την ευκαιρία να κάνουν και κανα δυο ζημιές παραπάνω, που…συγχωρούνται λόγω των ημερών! Κι έχουμε όλοι μια απίστευτη διάθεση! Ειδικά σήμερα συγκινήθηκα έτσι ανάμεσα στους μπόμπιρες, στο μισοστολισμένο σχολείο που έτρεχα από δω κι από κει και τα κάλαντα έπαιζαν στην διαπασών….Θεωρώ τα Χριστούγεννα γιορτή των παιδιών. Πιστεύω ότι δεν την ζεις αν δεν βρίσκεσαι ανάμεσα τους! Πέρυσι και φέτος κατάλαβα τι θα πει γιορτές, που τις είδα μέσα από τα όμορφα παιδικά ματάκια! Είχα χρόνια να νιώσω έτσι. Ίσως απ΄ όταν ήμουν κι εγώ παιδί… Γι΄ αυτό θέλω να κάνουμε πολλά πράγματα φέτος στο σχολείο! Να φτιάξουμε μαζί με τα παιδιά μπισκότα για τον Αι Βασίλη, να του γράψουμε ένα μεγάλο γράμμα και να υπογράψουμε με δακτυλομπογιές,  να πειραματιστούμε με κουκουνάρια και τέμπερες, να βάψουμε φύλλα από πλάτανο και καρύδια, να δοκιμάσουμε μελομακάρονα και κουραμπιέδες, να διαβάσουμε πολλά πολλά χριστουγεννιάτικα παραμύθια, να ακούγεται όλη μέρα χριστουγεννιάτικη μουσική…Να χαμογελάμε περισσότερο….Να γίνουμε μια μεγάλη αγκαλιά γεμάτη α γ ά π η…………

Α! Με το ένα και το άλλο όμως κόντεψα να το ξεχάσω! Η πρόσκλησή σας για την γιορτή μας:

Σας καλούμε με μεγάλη μας χαρά,

εμείς τα μικρά

-του παιδικού σταθμού Λεβαίας-

τα παιδιά,

στων Χριστουγέννων τη γιορτή

μην τη χάσετε, να είστε όλοι εκεί ...

Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου και ώρα (μάλλον) 9:30 π. μ. !!!

Ποτέ στ΄ αλήθεια δεν το ‘μαθα

τι είναι τα ποιήματα.

Είναι πληγώματα

είν΄ ομοιώματα

φρενάκη

φρεναπάτη;

φρενάρισμα ίσως;

ταραχώδη κύματα;

τι είναι τα ποιήματα;

Είν΄ εκδορές απλά γδαρσίματα;

είναι σκαψίματα;

είναι ιώδιο; είναι φάρμακα;

είναι γάζες επίδεσμοι

παρηγόρια ή διαλείμματα;

Πολλοί τα βαλσαμώνουν

ως μηνύματα.

Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.

Ν. ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Καλημέρα και καλή εβδομάδα :)