Σήμερα θα αφιερωσω το κείμενο σε ενα μυαλουδάκι που τον τελευταιο καιρό ειναι λίγο μπερδέμενο... γιατι εχει παρει μια Αποφαση, για την οποία εχει κάποιες αμφιβολίες...

Μάθε λοιπόν αγαπητό μου μυαλουδάκι (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) πως σχεδόν σε όλες τις αποφάσεις της ζωής μας, πάντα θα υπάρχουν δυσκολίες... αλλοτε μεγαλύτερες, άλλοτε μικρότερες.

Εχουν πολλά αγκαθάκια αυτές οι διαδρομές...

Το σημαντικό ομως, και κατ'επέκταση το κριτηριο που παίζει ρόλο στην διαμορφωση της απόφασης αυτής, ειναι ενα:

Αξίζει να πάρω αυτό το δρόμο? Αξίζουν τοσο κόπο? Οι δυσκολίες που εχω να αντιμετωπίσω θα με λυγίσουν?? Και το πιο σημαντικο:

Τα θετικά πράγματα που αποκομίζω, ποια ειναι?

Θα εκπλαγείς από το πόση δύναμη κουβαλάει ο καθένας μας μέσα του... Αρα να μην σε φοβίζουν οι δυσκολίες... το μονο που πιθανά να πρέπει να σε απασχολεί, είναι το πόσο πολύ το θες να το κανεις αυτό το βήμα...

Και θα ακουστεί πολύ κλισέ, αλλά πάντοτε ημουν οπαδός της γνωστής εκφρασης:

"Καλύτερα να μετανιώσεις για κατι που εκανες, παρά για κατι που δεν εκανες"

Γιατι στην πρώτη περιπτωση σου εχει μείνει κατι απο το ταξίδι... στην δευτερη,δεν εχεις τίποτε!

Carpe Diem! Η Λατινική εκδοχή! (ελπίζω να το γραφω σωστά!)

Και στο κάτω κατω της γραφής, ο χρόνος συντομα θα σου δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα σου... καλύτερα να στις δώσει ο χρόνος, παρά να μην λάβεις ποτέ απάντηση... και να μεινεις με την αμφιβολία για το εαν εκανες καλά!

Σε κάθε περίπτωση, σου ευχομαι να εχεις καλά αποτελεσματα στην απόφαση σου!

Καλό μας απογευμα!

Υ.Γ. Η Απόφαση από αυτό το μυαλουδάκι δεν εχει καμία σχέση με εμένα...για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας! :-)

Υ.Γ.2 Sieze the Day!

Τον τελευταίο καιρό εχω παρατηρήσει πως εχω τάσεις φυγής...

Οχι, δεν με κυνηγάει κανείς... τουλάχιστον οχι τώρα...

Απλά εχω αρχίσει να νιωθω πως η Αθηνα δεν με χωράει... μπορεί να φταίει και το προηγούμενο ταξιδι των 10 ημερών, τι να πω...Νιωθω την αναγκη να βουτηξω το αυτοκινητο και να αρχισω να απομακρύνομαι απο εδώ... Και να φανταστείτε, εχω πλέον λόγους να μενω στην Αθηνα!

Μάλλον το καλοκαίρι εχει ερθει μέσα μου νωρίτερα απο το κανονικό.... δεν εξηγειται αλλιως....

Ισως ομως και αυτη η αναγκη εχει σχέση και με το γεγονός πως υπαρχουν μέσα στο μυαλό μου κάποιες μικρές εκκρεμότητες που πρέπει συντομα να ξεδιαλύνω... για να μπορέσω μεσά να προχωρήσω ακάθεκτος προς τα μπρος!

Καταλάβατε τιποτα? Εγώ πάντως όχι!

Μου φαίνεται πρέπει να αρχισω να οργανώνω το ταξίδι στην Ολλανδία...

Καλό μας απόγευμα!

Υ.Γ. Η φωτογραφία ψιλοάσχετη με το θέμα μας, περσυνή, αλλά καλή! ;-)))

 Καλημερίζω τα πλήθη!

Το σημερινό τραγούδι της εβδομάδας επιλεγεται... απλά επειδή ειναι πανέμορφο! :-) Επειδή ησύχασε η θάλασσα... επειδη..πολλά!

Ησύχασε η θάλασσα..... μέσα στα μάτια σου 

Το πλοίο φτάνει, μπαίνει μες στο λιμάνι
Τώρα που ησύχασε κι εμένα η καρδιά μου
Ο πόνος άλλο τώρα, πια δε μας φτάνει  

.....Μόνη ξανά δε θα σ’ αφήσω
......Να μη μ’ αφήσεις μόνο ποτέ
......Πέρασε η μπόρα, ........πέρασε 

Κανείς δε θα μπορέσει να σε πειράξει
Άγγελος φύλακας θα βάζει τάξη
Άγγελος θα ’μαι εγώ για σένα
Άνοιξε τα φτερά σου πάνω από μένα  

....Μόνη ξανά δε θα σ’ αφήσω
......Να μη μ’ αφήσεις μόνο ποτέ

Καλή μας εβδομάδα!

Μερικές φορές κάθομαι και αναρωτιέμαι:

Τι μπορεί να μας επιφυλάσσει η επόμενη μερα που ερχεται? Προφανώς το ερωτημα ειναι ρητορικό και δεν επιδέχεται καμία απάντηση.

Ο δρόμος της ζωής ειναι σπαρμένος με εκπλήξεις... και διχως καλή ορατότητα... ποτέ δεν μπορείς να δεις παραπέρα από την πρώτη στροφή! (Η φωτογραφία σχετική, καθώς ειχαμε χαθεί σε ενα δάσος στην Ναουσα... τελικά, για να μην σας φάει η περιεργεια, ο συγκεκριμένος δρόμος κατέληγε σε αδιεξοδο!)

Τις περισσότερες φορές νομίζω, πως εχουμε το μυαλό μας κολλημένο στον τελικό προορισμό μας... στην περιφημη Ιθακη. Και χάνουμε ετσι την αξία και την χαρά του ταξιδιού.

Τι συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε απο την σημερινή αρλουμπολογία μου?

Απολαύστε το ταξίδι!

Καλό τριημερο!

Εξακολουθεί να βρέχει!

Αλήθεια, εδώ και πόσες μέρες βρέχει? Εχω χάσει τον λογαριασμό! Κοντευουν να μου σπάσουν τα νευρα! Ο καιρός εχει τρελλαθεί για τα καλά...

Κοιταζοντας την βροχή, μου ερχονται διαφορες αναμνήσεις απο το παρελθόν στο μυαλό.

Άλλες ειναι ομορφες... αλλες ειναι δυσάρεστες...

Η ουσία ομως ειναι πως υπάρχουν αναμνήσεις! Και αυτό ειναι πολύ σημαντικό. Γιατι δείχνει πως ζήσαμε...και πως ειμαστε ακομα ζωντανοί. Μερικές φορές, πιστεύω πως ειναι καλύτερα να εχεις δυσάρεστες αναμνήσεις, παρά να μην εχεις καθόλου τίποτα να θυμηθείς...

"Να πιάσει Θεέ μου μια βροχη... μια καταιγίδα...."

Μερικές φορές μια καλή βροχούλα μπορεί να εχει και ευεργετικές επιπτώσεις και για τους εαυτούς μας... να την αφήσουμε να κυλήσει μέσα μας και να καθαρίσει την ψυχή μας...

Τι κάθομαι και γράφω πάλι μεσημεριάτικα???

Συνεχίζοντας τον εκπαιδευτικο χαρακτηρα του εν θέματι μπλογκ, σήμερα θα μιλήσουμε για ενα ακόμα σημείο που θα πρέπει να προσέχουμε στην ζωή μας. Τα κριτηρια αξιολόγησης των ανθρώπων που μας περιβάλλουν.

 Θα μπορούσα να κατσω να γραψω σελίδες επι σελίδων για το θέμα. Το ρεζουμέ ομως την ιστορίας είναι ένα:

Την ποιότητα των ανθρώπων δίπλα μας την καθορίζουν οχι τα λογια τα μεγάλα, αλλά οι Πράξεις τους. Αποκλειστικά οι Πράξεις τους!

Και για να γινω και λίγο πιο συγκεκριμένος, μεγαλύτερη αξία εχουν οι ανιδιοτελείς πράξεις τους. Γιατί εαν έχει κάποιο συμφέρον ή κάποιο λόγο για να κάνει κατι,δεν μετράει και τόσο πολύ στα ανωτέρω κριτήρια. Ή, οι πράξεις τους που περιλαμβάνουν κάποια θυσία,μικρή η μεγάλη , εκ μέρους τους.

Ας προσπαθήσω να δώσω ενα υποθετικό παράδειγμα. Για λόγους ευκολίας, θα ανασύρω από την ναφθαλίνη τον Τοτό και τον Μπόμπο (για περισσότερες πληροφορίες, παραπέμπω στο σχετικό post μηνός Νοεμβρίου).

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ο Τοτός και ο Μπόμπος είναι δύο φίλοι. Ας υποθέσουμε επίσης πως ο Τοτός δεν ειναι και στα πολύ καλά του ψυχολογικά (ας πούμε πως εχει φάει χυλόπιτα από την Αβροξυλάνθη!). Ο Τοτός εχει πέσει σε μια μαυρη μιζερια, δεν εχει ορεξη να κανει τίποτα και βρίσκεται κλεισμένος στο σπίτι του, κλαιγοντας την μοίρα του και πνίγοντας τον πόνο του στο ποτό και το counterstrike!

Και εδω ερχεται η ωρα να μελετήσουμε την συμπεριφορά του Μπόμπου. Ας εξετάσουμε τις εξής πιθανότητες:

1. Ο Μπόμπος γράφει στα παλια του υποδήματα τον Τοτό και δεν ασχολειται, καθώς εχει μπλέξει με την Τζουλια Αλεξανδράτου και εχει πει τον Δεσπότη Παναγιώτη... Προφανώς, σε αυτη τη περιπτωση τα πράγματα ειναι ξεκάθαρα.

2. Ο Μπόμπος τρέχει στο σπίτι του Τοτού και τον συντροφέυει στο counterstrike. Διακρίνουμε τις εξής υποπεριπτώσεις:

2α. Ο Μπόμπος παέι επειδη λατρευει το δικτυακο counterstrike

2β Ο Μπομπος πάει επειδή δεν εχει τιποτε αλλο να κανει, οποτε να "συμπαρασταθεί" στον Τοτό

2γ. Ο Μπομπος πάει επειδή ειναι τρελλά ερωτευμένος με τον Τοτό!

2δ. Ο Μπομπος παέι τρέχοντας, εχοντας αφήσει την Τζουλια με τα σεξυ εσώρουχα στο κρεββάτι να τον περιμένει, αναρωτόμενος τι κάνει και που παέι!

Από τις παραπάνω περιπτώσεις, τα 2α και 2β δεν λένε τιποτα. ΚΑι το 2γ,επίσης ουδέτερο ειναι. Ο αληθινός φίλος ειναι το 2δ! Πιθανά ο γυναικείος πληθυσμός να μην το αντιλαμβάνεται επακριβώς, αλλά οι αντρες σιγουρα με νιώσανε τι θέλω να πω!

Θα ηθελα να γραψω ακομα πολλά παραδειγματακια, αλλά πρώτον ξαφνικά έσκασε κόσμος εδώ και πρέπει να κάνω κατι δουλίτσες, και δευτερον διαβαζω τις αρλούμπες που γραφω πρωινιάτικα και μου ερχεται να βαλω τα γέλια! Μάλλον μου εχει στριψει λιγάκι, δεν εξηγειται αλλιώς....

Κλείνοντας ( και προσπαθώντας να γραψω και μια σοβαρή πρόταση σε αυτό τον χειμαρρο απο κοτσάνες):

ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΚΡΙΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΑΞΕΙΣ!

Καλή σας μέρα!

Υ.Γ. Ειδικά σήμερα, ειτε καταλάβατε, είτε οχι, κακά δεν θα κάνω!

;-)))))))))))))))))))))))))

Μερικές φορές χρειάζεται να προχωράμε μπροστά... να βαζουμε τα δυνατά μας και να σπάμε τα δεσμά τα οποία νιωθουμε να μας κρατάνε καθηλωμένους στην ζωή μας.

Μπορεί αυτό να φαίνεται δυσκολο... και στις περισσότερες φορές ειναι. Ποσο πιο ευκολο ομως θα ηταν,αμα γνωρίζαμε απο πριν ποσο ομορφα ειναι αυτά που πρόκειται να ερθουν.

Να το θυμάστε αυτό αγαπητοι/ες φανς του ζεφυρο-μπλογκακίου. Ο συγγραφέας αυτού του κειμένου ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν είχε μπλέξει σε παρόμοιες αδιέξοδες καταστάσεις, απο τις οποίες νόμιζε πως δεν θα καταφέρει να σηκωθεί ποτέ... κι όμως, τελικά η ανθρώπινη φύση ειναι περίεργο πράγμα... απο εκεί που νιώθεις τελείως ανίσχυρος, ξαφνικά αν το πάρεις απόφαση,ενα περιεργο πράγμα, ολα συνομωτουν μαζί σου για να τα καταφέρεις!

Αυτό λέει και μια περίφημη φράση απο εναν απο τους αγαπημένους μου συγγραφείς

"Οταν θέλουμε πολύ κατι, ολο το Συμπαν συνομωτεί για να το πετυχουμε"

Και καλά, θα μου πείτε, εμενα γιατί δεν γίνεται αυτο?

Ισως επειδή θα πρέπει να το επιδιωξετε με ολη σας την δυναμη και την ψυχή!

Ακομα και μερικές φαινομενικά δυσάρεστες καταστάσεις, αποδεικνύεται αργοτερα πως αποτέλεσαν ενα γρανάζι του σχεδίου για την επίτευξη του τελικού μας στόχου.

Λοιπόν αγαπητά μου παιδιά,το μαθατε το μαθημα σας?

(Οπως το εγραψα τωρα, θυμηθηκα ασχετα μια παλια διαφημιση που ενα μωρο ελεγε: Καταλάβατε, ή να κάνω και κακα? ;-) )

Θα εχει εξετάσεις την επομενη φορα! ;-)))))

Καλο μας απογευμα!

Καλημέρα σας! Παρότι το συγκεκριμένο Σ/Κ ο καιρός μας τα χάλασε (ηταν που ελεγα να παω για μπάνιο+επλυνα την Παρασκευή το αυτοκίνητο - πως να μην πιάσει κατακλυσμός?) κατά τα λοιπά η διαθεση μας είναι μια χαρά! Ακόμα και που από το πρωί με πήζουν ανελέητα! Αλλά δεν θα τους περάσει, σαν αντίδραση αντιπαραβάλω την θετική ψυχολογία!

Το τραγούδι της εβδομάδας σήμερα από τον αγαπημένο μου Λαυρεντη.

Αφιερωμένο!

Εισαι τόσο παιδί κατά βάθος
είσαι τόσο καλό κατά λάθος
κι είσαι τόσο αφελής που άμα θέλεις μπορείς
όσα χάνουν οι ξύπνιοι να βρεις
Είσαι τόσο αστείο μορτάκι
σου φιλάω και το δαχτυλάκι
που’ χει πάθει ζημιά, τι τον θες τον καυγά
τι τον θες αφού πιάνεις λαβράκι

Έλα ψυχούλα μου, έλα καρδούλα μου
ξέρω δεν είσαι ό,τι δείχνεις
άλλοι σε παίξανε, άλλοι σε μπλέξανε
κλάψε, γιατί όταν κλαις μικροδείχνεις
Δάγκωσ’ τα χείλη σου
είμαι μαντήλι σου
σβήνω τον πάγο απ’ το βλέμμα
έλα στραβάδι μου, πιάσου απ’ το χάδι μου
κράτα εδώ μην σε πάρει τα ρέμα

Μην ποζάρεις σα μούτρο σε μένα
δε σε παίζω με φύλλα κρυμμένα
βρίσκω αυτή τη ρωγμή, που η ζωή η ωμή
το χαμένο λατρεύει κορμί
Δεν υπάρχουν νερά του Ιορδάνη
κι όταν πιάνεις μωρό μου λιμάνι
μην την ψάχνεις πολύ, όλοι οι αμαρτωλοί
όλοι είναι απ’ το ίδιο χαρμάνι

Έλα ψυχούλα μου, έλα καρδούλα μου
ξέρω δεν είσαι ό,τι δείχνεις
άλλοι σε παίξανε, άλλοι σε μπλέξανε
κλάψε, γιατί όταν κλαις μικροδείχνεις
Δάγκωσ’ τα χείλη σου
είμαι μαντήλι σου
σβήνω τον πάγο απ’ το βλέμμα
έλα στραβάδι μου, πιάσου απ’ το χάδι μου
κράτα εδώ μην σε πάρει τα ρέμα.

Καλή μας εβδομάδα. Και να μην ξεχνιομαστε.....

Οχι... δεν κανω πλακα.... σοβαρα μιλάω....

 Ξερετε ποση ωρα μας πηρε για να πετυχουμε το παραπανω αποτελεσμα???

 Και 5 λεπτα σερβιρισμα μην σας πω.... εργαζομαστε σκληρα.....

Δεν παμε καλά... ευτυχως που ερχεται Σ/Κ...

Υ.Γ. Η φωτο αφιερωμενη στους απανταχου λατρεις του ανωτερου θεϊκου ποτού!

:-)

Καλο Σαββατοκυριακο!

Υ.Γ.: ΧΙΚ!

Για να γελάσουμε λιγακι.... :-)

Η αγελάδα . . .
---------------
Ηταν ενας φαρμερ που αγαπουσε πολυ τα ζωα του,αλλα ειχε τρομερη αδυναμία στην Μίτσι, μια αγελάδα που την είχε σαν παιδί του. Φαντάσου
λοιπόν τη στεναχώρια του, όταν ξύπνησε ένα πρωί, πήγε να ταΐσει τη Μίτσι
και τη βρήκε νεκρή.
Τον έπιασε τέτοια μαύρη απελπισία, σαν να λέμε ότι η ζωή του
δεν είχε πλέον νόημα. Tι να κάνει λοιπόν ο δικός σου, παίρνει τη καραμπίνα
και τινάζει τα μυαλά του στον αέρα.
Ξυπνάει μετά από ώρα η γυναίκα του, τι να δει: η αγελάδα νεκρή
και ο άντρας της με τα μυαλά σούπα. Μαύρη απελπισία κι' αυτή, παίρνει
ένα σκοινί και κρεμιέται από ένα δέντρο.
Σε λίγο βγαίνει ο μεγάλος ο γιος (18 χρονών) και ψάχνει το
πατέρα του γιατί είχαν κάτι δουλειές με τα ζώα, οπότε βλέπει κι αυτός την
αγελάδα ψόφια, τον πατέρα του πυροβολημένο και τη μάνα του
κρεμασμένη....Μια από τα ίδια και αυτός με τις μαύρες απελπισίες, οπότε πάει στη λίμνη
που ήταν εκεί κοντά, δένει μια πέτρα στο λαιμό του και ετοιμάζεται να
φουντάρει.
Ξαφνικά, παρουσιάζεται μια γοργόνα - γκομενάρα και γαμώ - και
του λέει: -Μην αυτοκτονήσεις, μπορώ να σε βοηθήσω. Αν με πηδήξεις 3
φορές σερί, έχω τη δύναμη να τους επαναφέρω και τους τρεις στη ζωή
όπως ήταν πρώτα. Αλλά πρόσεξε, αν με αφήσεις ανικανοποίητη, γιατί τότε θα
σε σκοτώσω. Δέχεσαι;
-Δέχομαι, λεει ο δικός σου.
Να την πρώτη φορά, να καπάκι τη δεύτερη, πάμε για την τρίτη, βρε
ντε...βρε ντε... πρόβλημα! Και η γοργόνα τον σκοτώνει.
Μετά από ώρα ξυπνάει και ο δεύτερος γιος (14 χρονών), ψάχνει τον
πατέρα του και βλέπει πάλι τα ίδια. Ξανά στη λίμνη, βλέπει και τον
αδερφό του νεκρό και ετοιμάζεται να φουντάρει.
Βγαίνει πάλι η γοργόνα και του λέει: -Αν με πηδήξεις 4 φορές
σερί, μπορώ να τους επαναφέρω και τους τέσσερις στη ζωή όπως πρώτα.
Το σκέφτεται για λίγο ο πιτσιρικάς και λεει στη γοργόνα: -Αν σε
πηδήξω 8 φορές σερί, μπορώ να ζητήσω και κάτι έξτρα;
-Αν με πηδήξεις 8 φορές σερί, μπορείς να μου ζητήσεις ότι
θέλεις.
-Εντάξει, θέλω να τους επαναφέρεις όλους στη ζωή και επιπλέον να
με κάνεις πάμπλουτο.
-Κανένα πρόβλημα, λεει η γοργόνα, θα γίνει αυτό που θέλεις.
-Εντάξει, της ξαναλέει ο πιτσιρικάς, αλλά θα κάνουμε ακόμα μια
συμφωνία.
-Τι συμφωνία;
-Δεν θα μου μείνεις ξερή στα χέρια, όπως η αγελάδα!

Καλημερα!

Ποτε πέρασε μια εβδομάδα..? Τωρα που σφίξαν οι ζέστες, μου φαίνεται πως οι μέρες κυλάνε πιο γρηγορα...

 Για αυτή τη βδομάδα, ενα υπέροχο τραγούδι από τον Οδυσσέα Τσάκαλο.

Φύγαμε...

Δεν πειραζει,δεν πειραζει
αν δε θες να μου μιλας
αν κρυφα μονο κοιταζεις
κι ολο μουτρα μου κρατας.

Μη σε νοιαζει, μη σε νοιαζει
δε θα σπασει το σχοινι
σαν παιχνιδι να μας μοιαζει
διχως τελος και αρχη

Γιατι τα ματια σου εγω εχω φιλησει
στην αγκαλια σου η καρδια μου εχει σβησει
κι οι δυο μας πηγαμε σε ονειρα με ταξη
μαζι σου αγαπη μου εγω εχω πεταξει

Δεν πειραζει, δεν πειραζει
οταν φτανω κι ειν' αργα
ουτε θελω να τρομαζεις
οταν ζουμε χωριστα

Μη σε νοιαζει, μη σε νοιαζει
αμα λειπει το φιλι
σαν παιχνιδι να μας μοιαζει
παμε παλι απ την αρχη

Γιατι τα ματια σου εγω εχω φιλησει
στην αγκαλια σου η καρδια μου εχει σβησει
κι οι δυο μας πηγαμε σε ονειρα με ταξη
μαζι σου αγαπη μου εγω εχω πεταξει.

Δεν αντεχω αλλο ελα,
ελα παρε με αγκαλια
να πεθανουμε στα γελια
να 'ναι παλι οπως παλια

Υ.Γ. Χαμογελάμεεεεε... ειναι μεταδοτικό! 

Καλημέρα σας!

 Απο χτες Δευτερα επέστρεψα στο γραφειο.

Τα ανεπάλληλα ταξίδια με κουρασαν λιγάκι, από την άλη πλευρα ομως χτές που μπήκα στο γραφείο ενιωσα τους τοιχους να με πλακώνουν! Τόσες μέρες είχα συνηθίσει στην εξοχή και στον καθαρό αέρα των βουνών, και με το που επέστρεψα στην Αθλια Αθήνα μας, κατάλαβα αμέσως την διαφορά!

Επίσης, με το που μπήκα στο γραφείο μετά από σχεδόν 10 μέρες, οι εκκρεμότητες ειχαν σχηματίσει μια χιονοστιβάδα, η οποία μοιραία επεσε πανω μου και με καταπλάκωσε!

Ας ξεκλέψω ομως λίγο χρόνο να πω 2-3 πραγματακια για το ταξιδάκι...

Ο χιλιομετρητης του Grand Vitara οταν το επεστρεψα στο γραφείο ενοικιάσεων ειχε γραψει περίπου 2.830 χιλιομετρα! Ο υπευθυνος εκει οταν το ειδε, απορησε.. μα καλα μου λέει, που στο διαολο πηγατε??? :-)

Ας τα πάρουμε ομως απο την αρχή...

Το ταξίδι ξεκίνησε την Παρασκευή 4/5 εαν θυμαμαι καλώς, με καθοδο στην περιοχή της Μεσσηνίας. Παρέα είχα εναν περίεργο τύπο, ορνιθολόγο στο επαγγελμα, τον οποίο θα τον πήγαινα σε κάποιες θέσεις που σχεδιαζονται αιολικά πάρκα για να κάνει παρατηρησεις για τα πτηνα της περιοχής! Κουλό δεν σας ακουγεται???? Ε, και εμενα το ιδιο... ειναι αυτό που λέμε πως σε αυτή τη δουλειά, θα σου προκύψει οτι πιο ακυρο μπορεί να φανταστεί κανείς!

Στην περιοχή της Μεσσηνίας καθίσαμε μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι... σε γενικές γραμμές το κομμάτι αυτό του ταξιδιού ηταν ανετο, καθώς δεν περιλάμβανε σχεδόν καθόλου πεζοπορία. Στα απόλυτα συν, παραθέτω τα παρακάτω:

1. Την βαρκάδα που καναμε λόγω της αναγκης περίπλου μιας βραχονησίδας, η οποία θεωρητικά φιλοξενούσε κάποια σπάνια ειδη πουλιών. Απιστευτη εμπειρία. Ειχα αφήσει τον τυπο να παρατηρεί με τα κυαλια του, και ειχα αράξει στην πλώρη από το βαρκάκι, να λιαζομαι επί 2 ωρες παρέα με τα σιγαρεττα μου, απολαμβανοντας την διωρη διαδρομή! Απλά απόλαυση! Ηταν η μοναδική στιγμή που ενιωσα πως χαλάρωσα!

2. Την ταβέρνα στην Κορώνη, με τις απιστευτες θαλασσινές ποικιλίες της, οπου εαν καθομουν καμιά βδομάδα επιπλεον, θα γυρνουσα στην Αθηνα με 10 κιλά παραπάνω!

3. Το ζαχαροπλαστείο "Λαμπος" εξω απο την Καλαμάτα, με τα απιστευτα γεμιστα συκαλάκια και τις διπλες! 1 κιλό πήρα, και τα εφαγα  ολα μονος μου!!!

4. Τον Σπιζαετό που ειδαμε το Σαββατο πρωί, ενα εντυπωσιακό και πανεμορφο πουλί! (Ε, τοσες μέρες με εναν πουλολόγο, μπήκα και εγω στο τρυπάκι!) :-)))

Κυριακή βράδυ διανυκτέρευσα στην Τρίπολη. Εδώ ξεκινάει το δευτερο κομματι του ταξιδιού. Βλέπετε, την Δευτερα το πρωί ειχα ραντεβού με αλλη ομάδα μηχανικών, για να δουμε κάποια εργα στην Αρκαδία. Εστι, ολη τη Δευτερα οργώναμε την ευρυτερη περιοχή με τα τζιπακια... αλλά επεσε και τρελό περπάτημα! Ωρες περπάτημα! Από εκεί βγήκε και το περίφημο ινδιανικο προσωνυμιο μου¨"Κόκκινος Περπατητης" (ξέρεις εσυ! ;-)) )... Γιατι εκτός απο το περπάτημα, αρπαξα λιγο και στο προσωπο και στα χέρια απο τον ηλιο (ουτε για μπάνιο να ειχα παέι!)

Την Τριτη επέστρεψα Αθηνα,πηρα τις απαραιτητες ανάσες,και Τεταρτη πρωί κατα τις 6 ξεκινήσαμε με εναν αλλον συνάδελφο απο την δουλειά να ανεβούμε προς Κοζάνη - Βεροια μεριά για το τριτο και τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας.

Αυτο το τελευταίο κομμάτι ηταν η αποθέωση της off-road οδηγησης... συνολικά τις 3 μέρες που ειμασταν εκεί, πρέπει να κάναμε περίπου 200 χιλιομετρα πάνω στα βουνά... με μονίμως τις αργές σχέσεις στο κιβώτιο του Vitara, και να σκαρφαλώνουμε σε πολλές περιπτώσεις δίχως δρόμους στις βουνοκορφές... ή αλλοτε να ειμαστε ετοιμοι να κολλήσυμε μεσα στις λάσπες... ή αλλοτε να χανόμαστε σε κάτι ημικατεστραμμένους δασικούς δρόμους μέσα σε απέραντα δάση... Πολύ γέλιο!

Η φωτογραφία ειναι από την κατακτηση μιας τετοιας κορυφής...

Τελικώς γυρίσαμε Αθήνα το Σαββατο το απογευμα, κατάκοποι μεν, φουλ στο οξυγονο δε. Τολμω να πω πως σαν εμπειρία ηταν αρκετα καλή...

Αυτά περιληπτικά. Δυστυχώς το καθηκον με καλεί, οποτε δεν ειχα χρόνο για περισσότερες λεπτομέριες. Ισως κάποια αλλη στιγμή...

Χαμογελάμεεεεεεεε!

Επιτέλους, αυτή η σειρά ταξιδιών φτάνει στο τέλος της!

Αυριο Σαββατο επιστρεφω Αθηνα.

Καταφερνω να γραψω 5 αραδες, καθώς το σημερινό ξενοδοχείο στην Κοζανη μας προεκυψε 5 αστερων, και μέσα στο δωμάτιο εχει μέχρι και laptop! Για να μην αναφερθω στο home-cinema που υπαρχει απεναντι μου, και το οποιο σκοπευω να τιμησω δεόντως.

Περισσότερα απο Δευτερα... αημερα ειμαι πολύ κουρασμένος... ισα ισα που εχω κουραγιο να κανωενα τηλεφωνο στην υποδοχή για να ρωτησω εαν το καταστημα διαθετει τζακουζι!!!

;-)

Καλό Σ/Κ σε ολους!

Καλησπέρα σας!

Τι, επειδη ειπα πως θα λειπω μεχρι το Σαββατο, νομίζατε πως δεν θα ανέβαζα το τραγουδι της εβδομαδας????? Ειστε γελασμένοι.. Επειδή τελείωσα νωρίτερα την ενοτητα Αρκαδία - Μεσσηνία, σήμερα βρέθηκα Αθηνα... θα ξαναφύγω αυριο για το υπολοιπο πακετακι...

Το σημερινό τραγούδι επιλέγεται λόγω των ταξιδιών των τελευταιων ημερών, οπου ηδη ο χιλιομετρητης του νοικιασμένου Grand Vitara εχει γραψει 1340 χιλιομετρα... και ειναι εν τραγουδι που παντα μου αρεσε να ακουω οταν ογηγούσα μονος στην Εθνική...

Ευτυχως απο αυριο θα εχω και συνοδηγο ενα συναδελφο απο την δουλεια, οποτε θα μοιραστουμε τα χιλιομετρα (η αληθεια ειναι πως νιωθω κουρασμενος για να κανω ολα τα υπολοιπα παλι μονος μου!)

Λεπτομεριες για τα ταξιδακια οταν γυρισω Αθηνα κανονικα!

Ετοιμοι λοιπόν? Φυγαμε!

ΤΑΞΙΔΙ - Νικος Πορτοκαλογλου

Μόνος
οδηγάω μόνος
ατέλειωτος ο δρόμος
ατέλειωτες στροφές.

Σκόνη,
μιά χώρα μές τη σκόνη
μα πάντα με πληγώνει
κι αρχίζω ανασκαφές.

Είδα
την άγνωστη πατρίδα
χαμένη Ατλαντίδα
στις χωματερές.

Τώρα,
περιμένει τώρα
με τα κρυφά της δώρα
τους εθελοντές.

Μην ψάχνεις πιά αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
Μην ψάχνεις πιά αλλού
εδώ είναι το ταξίδι.

Φώτα,
της πόλης μας τα φώτα
σάν τα βαρελότα
που ρίχναμε μικροί.

Φιλίες,
οι παιδικές φιλίες
χαμένες παραλίες
χαμένη διαδρομή.

Στάση,
κορίτσια πούχω χάσει
πληγές πούχω ξεχάσει
ανοίγουνε ξανά.

Βράδυα,
τα αφηβικά μου βράδυα
τα πιό πικρά μας χάδια
πατρίδα μας γλυκιά.

Μην ψάχνεις πιά αλλού
αφού το ξέρεις ήδη
Μην ψάχνεις πιά αλλού
εδώ είναι το ταξίδι.

Κρίμα
να μείνεις πάντα θύμα
πάλι το ίδιο ποίημα
γιά ξένες καλλονές.

Μόνος
οδηγάω μόνος
κι όλο με βγάζει ο δρόμος
στις ίδιες γειτονιές.

Καλή μας συνεχεια!

Αγαπητό μου Blog,

Μεθαυριο Παρασκευή πρωι-πρωι, αναχωρώ για ταξιδάκια ανά την Ελλάδα, που προεκυψαν μαζεμένα λόγω δουλείας.

Οι μέχρι στιγμής προορισμοί μας θα είναι οι Νομοί Μεσσηνίας, Αρκαδίας, Λαρίσσης, Κοζάνης και Ημαθιας... κοινώς  θα τριγυρίζω στην μισή Ελλάδα! Το χρονικό διάστημα απουσίας μας υπολογίζεται σε περίπου 10 μέρες... αν ολα πανε καλά, Σάββατο 12/5 θα πατάμε το πόδι μας πάλι στην Αθηνα.

Θα σε παραμελήσω λιγάκι, καθώς δεν θα εχω μαζί μου laptop-ακι για να καταγράφω τα παρελκόμενα αυτών των ταξιδιών... υποθέτω πως θα αντέξεις την απουσία μου! ;-).

Και επειδή αυριο Πεμπτη θα εχω τρεχαματα για να οργανωσω τα παντα για αυτα τα ταξίδια, σε αποχαιρετω απο σήμερα.

Παρακαλούνται οι φανατικοί αναγνώστες μου να κανουν λίγη υπομονή και να μην τρελλαθούν που θα χασουν τις αρλούμπες μου για τόσες μέρες! ;-P

Καλα να περάσουμε!!!

Επηρεασμένος από την γενικότερη καλοκαιρινή κατασταση που ερχεται, καθώς και από την πολύ καλή διαθεση που αποκομισα απο το (παρολίγον) τετραημερο, ομοογώ πως σήμερα σχεδόν δυσκολευτηκα να βρω ενα χαρουμενο τραγουδακι... βλέπεται, εχω συνηθίσει στις μαυρίλες! :-)))))

 Ευτυχως που υπάρχει και ο Φοιβος με αυτό το απιστευτα ομορφο και γλυκό τραγουδάκι... ετοιμοι? Φύγαμε!

 Στην κοσμάρα μου ως συνήθως κι άξαφνα τη βλέπω να περνάει
Με μια τσάντα «Ελευθερουδάκης» και να μου χαμογελάει
Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα
Ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα
Λεμονιές στην Κοραή, περικοκλάδες στου Ζώναρς
Θέλω να σε ξαναδώ κατά μόνας!

Αυτή που περνάει, αυτή που περνάει
Αυτή να ρωτήσουμε να δούμε που πάει
Αυτή να ρωτήσουμε τον προορισμό μας
Ο άγνωστος δρόμος της να βρει το δικό μας.

Τη ρωτάω «τι γίνεται» μου λέει «απλώς πηγαίνω στη σχολή μου»
Στη χοροεσπερίδα, στη συνέλευση, στη φιλοσοφική μου
Περιβόλια στη Μπενάκη, στη Σκουφά βοσκοτόποι
Ζουζουνίζουν γύρω απ΄ τ΄ άνθος σου οι ανθρώποι
Λουλακί παραθυράκια στα ταξί και στα τρόλεϊ
Αλληλοκαλημερίζονται όλοι

Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα
Ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα
Αν δεν έχεις τι να κάνεις σε παντρεύομαι τώρα
Και αρχίζει η ανοιξιάτικη ώρα

Υ.Γ. Μπηκε Ανοιξη και μου φαινεται πως το χασαμε... χα-χα-χα