Από μικρός φοβόμουν.

Φοβομουν για πολλά πραγματα,υπαρκτά και μη
Μα καθώς μεγάλωνα κατέληξα στο να φοβάμαι για αυτούς που αγαπώ.

Κάποτε συνηδητοποιησα ότι

ο φόβος αυτός δεν προέρχεται από ατόφια αγάπη για τους αγαπημένους μου αλλά από τον εγωισμό μου
Πώς θα ζήσω μετά αμα τους χάσω? Αναρωτιόμουν.

Τι αξιοθρηνητο...
Ακόμα και στα χειρότερα σενάρια των αγαπημένων μου ανθρώπων σκεφτόμουν τον εαυτό μου.

Και όσο ο καιρός περνάει κάτι με τιμωρεί που σκεφτόμουν μονάχα τον εαυτό μου

Έχω μείνει μόνος μου
Και η μοναξια,καταραμένη να ναι,είναι η χειρότερη συντροφιά στον πλανήτη αυτό.

Θέλω να μιλήσω αλλά δεν έχω με ποιον,θέλω να γελάσω μα δεν έχω κάποιον να μου πει κάτι αστείο,κάποιες άλλες φορές κλαίω και κανείς δεν με ρωτάει γιατί.
Και οι μέρες περνάνε και η μοναξιά μέσα μου μεγαλώνει όλο και περισσότερο...
Γιατί το νιώθω ότι τώρα πια έχει γίνει κομμάτι του εαυτού μου.

Από τα πιο σωστά πράγματα που έχω

 ακούσει στην ζωή μου είναι είναι η φράση 

"Ζείς μόνο μια φορά".

Και αυτό,τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό,

μοιάζει δεδομένο ότι, ισχύει για όλους μας.

Και όλο αυτό με κάνει να σκέφτομαι διάφορα 

αλλά και να αγχώνομαι για πολλά και αυτό γιατί

θέλω να ζήσω την ζωή μου έτσι όπως την ονειρέυομαι 

αλλά τα ονειρά μου για αυτήν ζωή είναι τοσα πολλά....

Αναρίθμητα όνειρα που δυσκολεύομαι πραγματικά,

όχι για το πιο να διαλέξω πρώτο αλλά για το αν θα καταφέρω

να κάνω έστω ένα από αυτά πραγματικότητα.

Αυτή η κατάσταση με κάνει νιώθω άγχος 

μα και φόβο ταυτόχρονα,γιατί η μια και

μοναδική ζωή που θα ζήσω ποτέ μου

περνάει όλο και περισσότερο,κάθε μέρα

όλο και πιο πολύ φτάνει προς το τέλος της

χωρίς σταματημό και περνά ανεκμετάλευτη.

Και εγώ βρίσκομαι κάπου καταγής,

κάνωντας ένα τσιγάρο και σκεπτόμενος τις

άσκοπες μέρες που πέρασαν,μόνος,αγχωμένος,

μπερδεμένος,φοβισμένος.....