Σου στελνω αυτο το γραμμα βγαλμενο
απο τα πιο σκοτεινα υλικα του θανατου της ψυχης μου.
Το σωμα μου ενα κοχυλι που καποτε πλαγιαζες
αργει τωρα, κατω απο βρωμικα σεντονια
αποζητωντας τα μελη του στ'απομειναρια μιας θυσιας..

Οι μερες εδω κυλουν σα μικρα πεπρωμενα του τιποτα
που κατεργαζονται την εκμηδενιση μου.
Θρυμματιζουν ολα μου τα αστρα
και μ'αποδιδουν ξανα στο κενο διαστημα,
στα ερωτηματικα και τους τρομους..

Στα γραφω ολα αυτα,αυτη τη νυχτα
καθως πινω το τελευταιο μου ποτο με το διαβολο
και φυσαει μια αργοσυρτη βροχη,
φορτωμενη με αναμνησεις και αποχαιρετισμους..
και την ανια της ζωης χωρις εσενα..

Τωρα ξερεις γιατι δεν απαντω
ξερεις το τιμημα που πληρωνω

            Διαφανα Κρινα...