Γελάω με το Νοέμβρη. Και τον κοροϊδεύω. Γιατί νομίζει ότι είναι κάποιος. Γιατί αλλάζοντας μας κάθε τρεις και λίγο τον αδόξαστο, νομίζει ότι θα μας μείνει αξέχαστος. Αλλά είναι βαθιά νυχτωμένος…

Γιατί δεν είναι μόνος του σ’ αυτήν την κοινωνία. Γιατί ξεχνά ότι είναι κι άλλοι έντεκα μήνες, που με το που μας βλέπουν μας συμπεριφέρονται με το σεις και με το σας. Και γενικώς σπάζονται με το Νοέμβρη που έχει καβατζώσει όλες τις σκατομέρες και τις αμολάει όλες για πάρτη του…

Γιατί ζει το αιώνιο κόμπλεξ αυτών που δεν έχουν τίποτα να πουν. Γιατί ο Δεκέμβρης πχ είναι μάγκας. Έχει τα Χριστούγεννα κι όλο το νταβαντούρι των γιορτών. Ο Ιούλης κι ο Αύγουστος τις διακοπές, ο Απρίλης το Πάσχα…

Το μόνο που έμεινε για το Νοέμβρη είναι η 17 Νοεμβρίου, που δεν είναι αργία κι έχει σκάσει, και την αμφισβητούνε κι από πάνω αυτή τη μέρα σωρηδόν τα μεγαλύτερα παλτά της νεοελληνικής ιστορίας κι αυτό δεν καταπίνεται με τίποτα…

Μέχρι κι ο Φλεβάρης έχει αυτόν τον τζιτζιφιόγκο τον Άγιο- Βαλεντίνο. Τι κι αν του βγήκε ψιλοαδερφή? Είναι εθνική γιορτή και μάλιστα must, καθότι είναι η μόνη μέρα που τα παγκόσμια σαχλοκούδουνα τα μασάνε με νομοθετικό διάταγμα από τους επί γης μπούληδες…

Αλλά κι ο Μάιος που κι αυτός δεν έχει τίποτα, δε μας κάνει τη ζωή πατίνι. Αν και έτσι ψιλολουγκρίτσα που είναι καθώς φλερτάρει μια με την Άνοιξη και μια με το Καλοκαίρι, επινόησε τη Eurovision.

Αυτή την εθνική γιορτή  που όλα  τα ρεμάλια  μαζί με τις μέγαιρες-τηλεκριτικούς κάνουν το δικό τους πάρτυ με ούζα κάτω απ’ την ελληνική σημαία, , θέλοντας να μας δείξουν ότι δεν έχουν σημασία οι πράξεις και τι κάνεις κάτω απ’ τη σημαία, αρκεί απλά να έχεις ένα συμβολισμό να τις σκεπάζεις.

Κι όλοι εμείς νοιώθουμε εθνική υπερηφάνεια βλέποντας τους μετά την εθνική επιτυχία να ανεμίζουν την ελληνική σημαία και να κλαίνε πάνω της. Όπως νοιώθουν οι θεατές στα αισθησιακά σινεμά της Ομόνοιας βλέποντας τον πορνοστάρ να ανάβει το τσιγάρο του με αυταρέσκεια στο τέλος του έργου, φωνάζοντας όλοι με ευγνωμοσύνη «άξιος».

«Άξιος» φωνάζουν σ’ αυτά τα σινεμά. «άξιος» φωνάζουν στη Eurovision. «Άξιος» φωνάζουν και στην ενθρόνιση μητροπολιτών.

Αυτά βλέπει ο Νοέμβρης και τρελλαίνεται. Και καίει την ελληνική σημαία γιατί έτσι νομίζει ότι θα ξορκίσει το κακό. Αλλά και πάλι λάθος είναι. Γιατί μαγκιά δεν είναι να την κάψει, όταν μάλιστα ξέρει ότι αυτό περιμένουν από κείνον με ανυπομονησία όλοι, κανάλια και σύστημα.

Μαγκιά είναι να την αλλάξει. Να φτιάξει μια καινούργια σημαία όπως εκείνη την παλιά,  με μια μικρή παρεμβασούλα έτσι για να μη μας λένε κι ότι αντιγράφουμε. «Ελευθερία ή θάνατος (τους)» λοιπόν. Μου φαίνεται καλό.

Καλημέρα…