Αφού μάζεψα τα κομμάτια μου (απ’ το γέλιο - Έχει όριο IQ η συμμετοχή στο παιγνίδι;), προέβηκα σε ένα μακρύ και βαθύ αναστεναγμό…  

Πραγματικά, δεν ξέρουν τι να κάνουν άλλο στη ζωή τους οι Ιάπωνες. Με τεχνολογία 2 έτη φωτός πιο μπροστά από τον υπόλοιπο πλανήτη, με ρομποτικά κατοικίδια, ρομποτικά σπίτια, ρομποτικές οικογένειες, νοικιασμένες οικογένειες*, μικροτσίπ, βελόνες και καλωδιώσεις για το κάθε τι, οι Ιάπωνες νιώθω πως διάγουν, εκτός από τους μακριοβιότερους, ίσως από τους δυστυχέστερους και πιο μοναχικούς βίους στον κόσμο. Γιατί το να γελάς μέχρι σκασμού με τις κωμικοτραγικές πτώσεις των άλλων σε λάσπες, πισίνες, ποτάμια, κροκόδειλους (αυτά από άλλο γιαπωνέζικο τηλεπαιχνίδι επιπέδου – search for Takeshi´s Castle on YouTube), δεν συνιστά ευτυχία. Η στροφή στα χωρίς νόημα και ηλίθια καταδεικνύει, για μένα, κατάθλιψη. Μάλλον, αγώνα για αποφυγή ή αντιμετώπισή της. 

*Rent-a-Family: Υπάρχει μια ιαπωνική εταιρεία που νοικιάζει κόρες, γιούς, νύφες, εγγόνια, κτλ. σε μοναχικούς, εγκαταλελειμένους και ανασφαλείς ηλικιωμένους – και όχι μόνο. Οι νοικιασμένοι συγγενείς είναι στην πραγματικότητα ηθοποιοί που, με περισσότερα από $1000 για τρεις ώρες, εμφανίζονται στην πόρτα σου και σε χαιρετούν ωσάν να έχει να σε δουν για χρόνια κι εσύ λες πω-πω πως μεγάλωσαν έτσι τα παιδιά και κάθεστε μετά όλοι μαζί και τρώτε και κουβεντιάζετε και περνάτε τέλεια.