Τελευταία όποιον δρόμο και να πάρω, καταλήγω στο ίδιο σημείο.

Νοιώθω σαν ποδοσφαιριστής που ξαφνικά, βρίσκεται σε λάθος αγώνισμα...

Πετάω τη στολή και τρέχω στο μουσείο.

Εκεί που έχω φυλάξει παλιές μου δόξες...

Παρκάρω όπως όπως και κατηφορίζω προς την παραλία

Βρίσκω μια παρέα και κερνάω ρακές.

-Στην υγειά μας ρε παιδιά. Να πάνε κάτω τα φαρμάκια

Και βάζε και πίνε... και ξαναματαβάζε και πίνε... έρχεται κι η ανάγκηηηη.

- Ρε παίδες, που είναι τα αποχωρητήρια?

- Μπαίνοντας δεξιά, δεύτερη πόρτα

Όχι... εγώ θέλω κάτι γρήγορο...

Προχωρώ στο βάθος της αίθουσας και βλέπω (προς μεγάλη μου έκπληξη) ανακοίνωση:

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!

- Το βράδυ εδώ θα έρθουμε, γιατί στα υπόλοιπα μαγαζια, παίζουν "πεθαμένοι"...(απορία... τους μουσικούς εδώ, τους ακούν ή τους τρώνε?)

Βρίσκω μια πόρτα και χαμογελάω με την επιγραφή,

νομίζοντας πως είναι χιούμορ...

Ανοίγω την πόρτα και βρίσκομαι στην τουαλέτα...

ΩΡΑΙΑ!!! Εδώ θα ξαλαφρώσω που έχει και θέα τη θάλασσα!

Με τα πολλά, αφού έχουμε πιει τα καραφάκια μας, κόβει λόρδα.

- Τι θα φάμε ρε μάγκες?

- Στάκα, Πάνο, θα παραγγείλουμε κάτι γρήγορο.

Έλα που δεν έχει σήμα το κινητούλι...

Οπότε τραβάει ο ένας της παρέας να πάρει τηλέφωνο...

Το ταβερνάκι λίγο πιο πάνω...

αλλά αμφίβολο αν τελικά θα φάμε κόκορα κρασάτο

- Εδώ που ήρθαμε ρε μάγκες... δόντια δεινόσαυρου

πρέπει να έχουμε για να μασήσουμε το κρέας...
- Και τι σκάς...? Μισό λεπτό... έχει προσφορά το κατάστημα!

Το απογευματάκι... πια λέμε: Δεν πάμε μια βόλτα να πάει κάτω ο Κοκορόσαυρος?

Και τσουλάμε προς τον λόφο, όπου αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι και η καλύτερη ιδέα...

Κι αφού:

Παίρνω τα φιλαράκια μου, φορτώνω το τουτού με ότι σκουπιδαριό

είχαμε μαζέψει στην παραλία (όντας οικολόγοι)...

... και τραβάμε για τις Μεγάλες Πίστες, να πιούμε τα Σκάτς μας,

ακούγοντας πιότης (ποιότητα α λα τσιφτετελού χανούμ)

ΑΝΤΕ ΒΡΕ...Κι όπως λέει κι ο λαός:

(αυτό το τελευταίο... γιατί νομίζω πως ξέρω ποιος το κρατάει...?)

ΑΣΧΕΤΟ: Αλλά εντελώς μιλάμε...

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΕΣ!!!