Η ώρα είναι 05.20.   Μόλις επέστρεψα. Επέζησα κι απόψε. 

Για όποιον δεν το έχει ζήσει, οι φράσεις δεν λένε και πολλά. Για όποιον το γνωρίζει, οι φράσεις είναι περιττές. Οπότε, τί να λέμε τώρα....

 Ε, καλά, τί να λέμε....

Αλλοι ξεκινούν για δουλειά , και κουβαλούν μαζί τους το τελευταίο χαμόγελο τής ονειρικής συνάντησης που θα μπορούσε να γίνει , μα δεν έγινε, (Μαρία με τα κίτρινα), άλλοι θα ξυπνήσουν λίγο πιό μετά, για να στολίσουν τις πλεξούδες τής νέας μέρας, (μέχρι να ανακαλύψουν οτι τελικά ήταν καραφλή), και άλλοι, -όπως εγώ ,καλή ώρα- θα βάλουν άλλο ένα μαξιλάρι δίπλα τους, με την ελπίδα οτι ο πονοκέφαλός τους θα προτιμήσει να πλαγιάσει εκεί, και όχι καρφωτά μέσα στην κεφάλα τους....

Η ώρα είναι 05.39.

Ολα  υπάρχουν σε λάθος τόπο. Μακάριοι όσοι βιώνουν το αντίθετο.

Εγώ, πάντως, σχόλασα....

(Είναι αρκετά βασικό, άν το καλοπροσέξεις..)

Υ.Γ. Μόλις ξεκίνησε ο Αυτιάς. Και προφανώς όλοι οι υπόλοιποι. Αλάνθαστο σημείο, οτι είναι για να την κάνουμε, δειλά-δειλά...