Οι Κινέζοι είπανε το γνωστό, μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, δεν μας είπαν όμως με πόσες λέξεις ισοδυναμούν οι εικόνες που περιέχουν και οι ίδιες λέξεις κοινώς οι γελοιογραφίες. Η παρακείμενη γελοιογραφία του κορυφαίου στο είδος Γιάννη Ιωάννου «πιάνει» το πνεύμα μοναδικά,

τι να κάνουμε όντως κάποια πράγματα αλλάζουν και κάποια πάλι μένουν ίδια.

Το Πολυτεχνείο αν ήταν δυνατόν να πάγωνε στο χρόνο θα έμενε ως μια κορυφαία στιγμή στην νεοελληνική ιστορία, στο σκηνικό μια αστείας και τραγικής χουντοκρατίας (η οποία δεν περιοριζόταν καθόλου στους 6-7 γνωστούς) το δυναμικότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας εξέφρασε το «δεν πάει άλλο», ως εκ τούτου σαν αυτούσια ιστορική στιγμή δεν είναι δυνατόν να χάσει την αξία της. Στην πραγματική ζωή όμως, αυτή που είναι έξω από τις σελίδες των βιβλίων και από τα άλμπουμ με φωτογραφίες, ο χρόνος κυλάει και τα πράγματα αλλάζουν. 

Πάντως είναι απολαυστικά αστεία η σύγχυση των ρόλων που δημιουργεί αυτή η αλλαγή στην νεοελληνική πραγματικότητα

Όμως οι άνθρωποι που το ΖΟΥΣΑΝΕ και το ΒΙΩΝΑΝΕ τότε, ήταν πάνω απ΄όλα ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ,

Αντίθετα και κάτι πολύ πιο διαφορετικό, το οποίο μοιραία συγχέεται με το Πολυτεχνείο είναι η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου». Βλέπετε η φθορά και σωματική και ψυχική, είναι ίδιον της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Έτσι μια ιδέα, ένα ρεύμα, μια επανάσταση ξεκινάει τη ζωή της ορμητικά, δυναμικά και ελπιδοφόρα και ξάφνου πετυχαίνει, νικάει αλλά στην επιτυχία αυτή ενυπάρχει το σπέρμα της ήττας καθώς πάντα αποτυχαίνει να διαχειριστεί τη νίκη της, καταντάει κατεστημένη δύναμη, φθείρεται και τελικά καταλήγει να ομοιάζει με αυτό που κάποτε πάλεψε και νίκησε.

Στην προκειμένη περίπτωση η ελληνική Αριστερά παίζει αυτό το ρόλο του νικητή που κάπου στην πορεία έχασε την ψυχή του

Άλλωστε είναι διαδεδομένη η αντίληψη, ότι η γενιά του Πολυτεχνείου πάλεψε, εναντιώθηκε, υπέφερε αλλά και εξαργύρωσε τον αγώνα της με λεφτά, οφίτσια, θέσεις και αν μιλάγαμε με μουσικούς όρους θα λέγαμε ότι από το σκληρό ροκ πήγαμε στη μουσική δωματίου και ο νοών νοείτω. Μην ξεχνάμε ότι αυτή η γενιά είναι που κάνει τα κουμάντα σήμερα.

Το φοβερό είναι και ότι οι μετέπειτα μπαμπάδες που τότε ήταν εκεί (σωματικά ή ψυχικά) ήταν οι πρώτοι που με τις πράξεις και τη συμπεριφορά τους το απαρνήθηκαν και το απαξίωσαν

Εμείς οι νεότεροι που ΔΕΝ ήμασταν εκεί (πώς λέμε ήμουν και εγώ στο κότερο;) το έχουμε συνδέσει με σχολικές γιορτές, επεισόδια και γενικά με ένα σκονισμένο μουσειακό έκθεμα όμορφο να το κοιτάς, αλλά με καμία επίδραση στην καθημερινή μας ζωή, για έναν πιτσιρικά σήμερα το Πολυτεχνείο και η Ναυμαχία στη Σαλαμίνα (αν φυσικά τα γνωρίζει) έχουν την ίδια αξία, είναι αρχαία ιστορία. Όσο για τα επεισόδια, μπορεί να εκφράζουν όπως και οι καταλήψεις μια αγωνία των νέων ουχί για το αύριο που μας λένε αλλά για το σήμερα, το τώρα πώς το λένε, ωστόσο η σύγκρουση για τη σύγκρουση εκφυλίζεται από κοινωνικός αγώνας σε χουλιγκανισμό γηπεδικό,

ακούς εκεί γνωστοί άγνωστοι...

Κλείνοντας ας κρατήσει ο καθένας ό,τι γουστάρει από το γεγονός του Πολυτεχνείου, ας το απορρίψει ή ας το θυμιατίσει, αδιάφορο, γιατί όταν κάτι γράφεται στο ατερμάτιστο κοντέρ της Ιστορίας πάει τελείωσε, θα υπάρχει εκεί για πάντα (όσο υπάρχουμε και εμείς τουλάχιστον) με τη βασική του ουσία αναλλοίωτη. Από εκεί και πέρα ανάλογα με την εποχή και τις καταστάσεις που επικρατούν, θα το κρίνουμε και θα το κατακρίνουμε, θα το θυμόμαστε και θα το ξεχνάμε, θα το μυθοποιούμε και θα το απομυθοποιούμε, θα το αξιώνουμε και θα το απαξιώνουμε, 

βλέπετε μάγκες αυτή είναι η ειμαρμένη του Πολυτεχνείου και του κάθε Πολυτεχνείου της Ιστορίας.

Με αυτό το τραγουδάκι γουστάρω να κλείσω σήμερα

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

Καλημέρα