Κάθε βράδυ εύχομαι, να ξυπνήσω απ' την κραυγή σου. Τότε που όλοι θα κοιμούνται και θα ονειρεύονται. Θέλω να σε χαιδέψω στο πρόσωπο,να με αφήσεις να σ'αγκαλιάσω έτσι όπως εγώ φαντάζομαι ότι θα σου αρέσει. Μα τα χέρια μου ακόμα είναι κοντά και 'κει που σε πλησιάζω, εσύ χάνεσαι στην ομίχλη..κάθε βράδυ το ίδιο γίνεται!...

   Κάποτε που λες, ένας φίλος μου με ρώτησε τι ζώο θα 'θελα να ήμουν. Και το τόνισε ο μπαγάσας..Μην βιαστείς να απαντήσεις!..σαν να το 'ξερε... Λύκος, είπα! Και έπεσα σαν ψάρι στην παγίδα και του λύκου και του φίλου μου,του Γιώργου...διαολεμένη ερώτηση...

  Μοναχική ζωή, άγρια, φονικό ένστικτο όπου χρειάζεται, ευγένεια, τρυφερότητα, μυστήριο...

  Σε περιμένω. Περιμένω τη στιγμή που θα έρθεις να με κοιτάξεις κατάματα και να μου πεις στ'αλήθεια επιτέλους τι στο καλό είσαι...κουράστηκα κάθε βράδυ να σε ψάχνω εγώ, να ακολουθώ τα χνάρια σου. Και εσύ...εσύ πάντα άφαντος. Μόνο όταν ουρλιάζεις ακούγεσαι. 

    Γιατί η μοναξιά σου φίλε μου, μερικές φορές, κρύες νύχτες, σου τσακίζει τα κόκαλα. Δεν την αντέχεις και σπαράζεις. Εγώ σ'ακούω αλλά ξέρω ότι ποτέ δεν θα μου φανερωθείς. Γιατί ξέρεις πως ούτε εσύ μ'αντέχεις, ούτε εγώ εσένα.

     Δεν θα σε ξανακαλέσω ποτέ. Ένα μόνο θέλω. Το ουρλιαχτό σου, η κραυγή σου που νεκρούς ξυπνά, αυτή η κραυγή.....να γίνει και δική μου.

   Καλό σου νυχτοπερπάτημα. Και πρόσεχε απ΄τα ίδια σου τα νύχια και τα δόντια. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. 

       "...Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια και έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαιδεύω..."