Κατ’ αρχήν να απαντήσω «ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ, ΟΧΙ».

Ο λόγος είναι απλός. Σήμερα γιορτάζουν οι Μαρίες και οι Μάριοι (της Χριστιανικής πίστης), που (εκλεπτυσμένα) δεν έχουν νοιώσει τη χαρά της ηδονής ή ακόμα καλύτερα, τον ολοκληρωμένο έρωτα.

Σήμερα, δηλαδή, γιορτάζουν κάποιες μετρημένες στα δάχτυλα και ανήλικες… εννοείται, αφού ακόμα και ο Σούπερ Μάριο, στο τέλος του παιχνιδιού, χάνεται στο βάθος της οθόνης, αγκαλιά με την αγαπημένη του.

Και μην πει κανείς «κι εσύ που το ξέρεις ότι θα συνουσιαστούν?»…

Μια φορά να έχεις δει αυτόν τον μπρουτάλ νταβραντισμένο μουστακαλή, αρκεί για να καταλάβεις ότι δεν θα της χαριστεί της κυρίας…

Εγώ, λοιπόν, ΔΕΝ γιορτάζω, αφού δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Όμως, και όταν ήμουν μέλος αυτής της Κοινότητας, κάποιοι φρόντισαν να μου στερήσουν το δικαίωμα να γιορτάσω, έστω και μια χρονιά, 21 Νοεμβρίου…

Γεννήθηκα εξαμηνίτικο (δεν θέλω σχόλια), άγουρο και καταταλαιπορημένο. Έτσι, οι συγγενείς και οι νοσοκόμες που στέκονταν από πάνω μου, είχαν ένα βλέμμα… πώς να το πω τώρα… Το γεγονός πως δεν καταλάβαινα, δεν σήμαινε ότι δεν είχα και αντίληψη… έτσι, μου γ$%^σαν την ψυχολογία.

Στη συνέχεια και μέχρι να το ξεπεράσω, πήγα σχολείο. Εκεί, οι συμμαθητές μου, λόγω του ότι οι γονείς μου με κουρεύαν σαν αγριοκάτσικο, παρατήρησαν το πόσο εξείχαν τα αυτιά και η μύτη μου από το υπόλοιπο κεφάλι….

Μου κόλλησαν λοιπόν, διάφορα παρατσούκλια, επικρατέστερο των οποίων ήταν το Κύριος Πατάτας (από το συμπαθές παιχνίδι με τις φατσούλες, αν θυμούνται οι παλαιότεροι)… Με αυτόν τον τρόπο, όσο κι αν προσπάθησα, τελικά μου διακόρευσαν ανεπιστραφή την ψυχολογία.

Τη σκυτάλη πήραν οι δάσκαλοι, οι οποίοι, αφού ήξεραν ποιο είναι το «καλό μου», φρόντιζαν και γι’ αυτό. Πως? Απλά, ψήνοντας το μυαλό μου, με οποιαδήποτε ηθικοπλαστικό αντίληψη κατείχαν ή εισβάλοντας βιαίως στις δικές μου, τότε αξίες, προσπαθώντας να τις καταρρακώσουν και στη συνέχεια να επιβληθούν με το λιγότερο δυνατό κόπο, σερβίροντάς μου, τον εαυτό που «έπρεπε» να έχω, ώστε να αποτελώ λαμπρό παράδειγμα άξιου μέλους της κοινωνίας τους.

Έτσι, άρχισαν να ερωτοτροπούν ΚΑΙ πάνω στην αγνή οπτική που είχα για την κοινωνία που ήθελα…

Στο ενδιάμεσο, σειρά πήραν και τα αισθηματικά…

Εκεί ο βιασμός ήταν πιο βάναυσος κι από Χουντικά βασανιστήρια. Όσο έδινα, τόσο μου ζήταγαν. Κι όταν στέρευα, με χρέωναν την αποτυχία. Όσο περισσότερο αγαπούσα, τόσο λιγότερο ένοιωθα την ανταπόδοση. Κι όταν πίστεψα ότι τη βρήκα… τότε ήρθε ΤΟ χτύπημα κάτω από τη μέση. Τότε ένοιωσα στο μέγιστο βαθμό την διείσδυση μέσα μου και χωρίς «σάλιο»… Ήρθε ο κυρ-«Θεούλης» σας και φρόντισε να μου στερήσει τον μοναδικό, εξωοικογενειακά, άνθρωπο, που ανταπέδιδε τα συναισθήματά μου….

Έτσι, γ$%^καν και αυτά…

Τώρα πια, όμως, και έχοντας πάψει να είμαι παρθένος από κάθε άποψη, έμαθα. Έμαθα να αντέχω, να υπομένω, να αμύνομαι. Συνήθισα το τσούξιμο και έμαθα πως αποφεύγεις τον βιασμό… αλλά είναι αργά για να γιορτάσω.

Έλα κι εσύ να δοκιμάσεις. Θες να περάσεις κι εσύ από πάνω μου? Έχεις όρεξη να ξεσκίσεις ότι απέμεινε? Έλα… σε περιμένω και μάλιστα ΔΕΝ πληρώνομαι για τις υπηρεσίες μου.

Αλλά το νου σου!!! Φρόντισε να ξέρεις να το κάνεις σωστά, να είσαι σκληρό καρύδι. Αν έρθεις και σε πάρω χαμπάρι, θα «ερωτοτροπήσω» εγώ εις βάρος σου. Θα δεχτείς όλα μου τα αποθυμένα και θα πληρώσεις για όλους όσοι με κατάντησαν πόρνη επί πληρωμή, με αμοιβή ότι πιο ωραίο είχα στο μυαλό μου σαν σχέδιο ζωής. Θα σοδομήσω με τέτοια οργή πάνω σου, που όχι 21/11 δεν θα ξαναγιορτάσεις… ούτε των Αγίων Πάντων δεν σε βλέπω…

ΦΥΛΑΞΟΥ ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ ΚΙ ΕΓΩ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ!!!

Όχι, όχι… δεν μοιρολατρώ, δεν μου ταιριάζει άλλωστε. Ούτε μου αρέσει να Βασιλοκαϊλίζω… Θεωρώ πως οι περισσότεροι άνθρωποι, έχουν παρόμοια πορεία με εμένα. Άλλοι είναι πιο δυνατοί και αντιδρούν γρηγορότερα, άλλοι πιο ευκολόπιστοι και την πατάνε περισσότερο.

Το ερώτημα είναι: ΤΕΛΙΚΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ?

Κι αν ναι, μήπως πρέπει κάποιος να τον ΞΥΠΝΗΣΕΙ?

ΑΣΧΕΤΟ:

ΚΛΙΚ ΕΔΩ