Έτσι λέει ο πάνσοφος λαός με ηθικοπλαστική διάθεση για να τονίσει το πάθος του αλκοόλ και του τζόγου ινα να αποτρέψει ημάς από τον καταστροφικό τούτο δρόμο και να αποτύχει παταγωδώς, διότι όπως έλεγε και ένας θείος (και πότης και χαρτόμουτρο) ζωή χωρίς πάθη είναι σαν μακαρονάδα χωρίς τυρί (σας είπα πώς ήταν και λαίμαργος;), η κοσμοθεωρία μου επί του φόνου είναι … με ρέγουλα ρε αδερφέ, με μέτρο πώς το λένε, να το πίνουμε μη μας πίνει (εύκολα που είναι πάντως τα λόγια και οι τζάμπα συμβουλές)

Λοιπόν θα σας πω και ένα μυστικό που μου είπε ένα μεγάλο χαρτόμουτρο κρητικός που γνώρισα κάποτε, ο τζογαδόρος μαθές δεν παίζει για να κερδίσει αλλά για να χάσει έτσι, ώστε να έχει το κίνητρο να ξαναπαίξει και να ξαναπαίξει, τάχα μου για να ρεφάρει, τώρα δεν είχε και άδικο ο τύπος όπως διαπίστωσα και αργότερα στην πράξη και επειδή και τα γονίδια μου έχουν μια κληρονομική ροπή προς το τζόγο, το έχω πιέσει και το έχω υποβιβάσει σε χόμπι ή μάλλον μια έξοδο, η οποία συνίσταται σε ένα αραιό πέρασμα από καζίνο, μακριά από πόκες και τα συναφή τραπεζοπαίχνιδα γιατί το νιώθω αν αφεθώ με πήρε και με σήκωσε.

Το καζίνο πάλι έχει το χαβαλέ του, μόλις μπαίνεις μέσα, αφήνεις τα πάντα πίσω σου και εισχωρείς σε ένα λαμπερό και χλιδάτο στα όρια του κίτς περιβάλλον, αυτοί που τα φτιάχνουνε είναι γατόνια πρώτης, καταρχάς κανένα καζίνο δεν έχει παράθυρο, φυσικό φωτισμό, ούτε και ρολόι για να χάνεις παντελώς την αίσθηση του χρόνου, ο φωτισμός είναι αρκετός για να βλέπεις , αλλά όχι και εκτυφλωτικός για να σε κουράζει. Και απ΄ όλα τα αγαθά κομπλέ, φαί μέχρι αναισθησίας, ποτό άφθονο και δωρεάν, τσιγαράκι σε κάθε γωνιά και τι άλλο θέλει κανείς; Μα φυσικά το παιχνίδι, πάνω απ΄ όλα το παιχνίδι και ζήτω το παιχνίδι.

Εγώ λοιπόν έχω καθιερώσει την εξής διαδικασία, μπαίνω μέσα και χτυπάω ένα Johny πάγο έτσι για το καλώς όρισα, κόβω λίγο κίνηση και γραμμή για τον τζόγο των ηλιθίων, δηλαδή τα φρουτάκια, εκεί άμα καταφέρω να βρώ κανα ελεύθερο από τις γιαγιάδες και τις κυράτσες που τα πιάνουν δυο – δυο και με πιστωτικές κάρτες παρακαλώ ώστε να παίζουν ακατάπαυστα, πάω στον κλασσικό κουλοχέρη και παίζω κάτι ψιλά μπάς και χτυπήσω κανα τζακ ποτ – ποιος έχασε την τύχη του για να την βρώ εγώ - αλλά δε βαριέσαι όταν κατεβάζω το μοχλό φαντασιώνομαι ότι είμαι στο σαλούν του Νάτθινγκ Γκάλτς με τον Λούκυ Λούκ και την Καλαμίτυ Τζέην παρέα και αφού τα χάσω όλα χτυπάω ένα δεύτερο ουίσκιον και κατευθύνομαι πια στα άδυτα του καζίνου, στην πεμπτουσία και μαγεία του, δηλαδή στην ρουλέτα.

Οι ρουλέτες είναι τριών βασικών κατηγοριών με γνώμονα καθαρά ταξικά χαρακτηριστικά, έχουμε πρώτα την ρουλέτα του λαού (πώς λέγανε τα μπάνια του λαού;) των 5 Ευρώ η μάρκα δηλαδή, μετά αυτή των μεσοαστών των 10 Ευρώ και των μεγάλων πορτοφολιών με 20 ευρώ, για αληθινά ματσό υπάρχει και το πριβέ VIP με 50 και 100ευρώ μάρκες και για Κόκκαλη και πάνω κλείνουμε εντελώς ιδιωτικό τραπέζι όπου no limit όσο πάει και όσο αντέχει … Α! και τις καθημερινές μέχρι και το μεσημέρι υπάρχει η ρουλέτα της ξεφτίλας δηλαδή των 2,5 ευρώ, εκεί με ένα 50αρικο μπορείς να γεμίσεις μάρκες και να αισθανθείς my name is Bond, James Bomd στο καζίνο Royal.

Η ανθρωπογεωγραφία στα τραπέζια αυτά ακολουθεί την κοινωνική διαστρωμάτωση που ανέφερα (από εκεί καταλαβαίνει κανείς πόσο χαμένα πήγαν τα 75 σχεδόν χρόνια κομμουνισμού) και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν οι χαρακτηριστικά γραφικοί «επιστήμονες» κάτι τύποι που σημειώνουν  μανιωδώς τα νούμερα που φαίνονται στη ρουλέτα, κάνουν κάτι λογαριασμούς των μαθηματικών του παραλόγου ώστε να χτυπήσουν όταν υπολογίσουν σωστά και φυσικά ποτέ δεν πετυχαίνουν, η τύχη αμα σε θέλει έχει καλώς, άμα δε σε θέλει όμως ρούφα τ’ αυγό σου και δε πα να' σαι και ο Στίβεν Χόκινς.

Τώρα στη ρουλέτα άμα παίζω για να κερδίσω πάντα χάνω, ενώ άμα παίζω με τη μπακαλίστικη λογική του παίζω 100 κερδίζω 300 τα παίρνω και έφυγα, κερδίζω, αλλά καθότι εξυπνάκιας πάω για τη μεγάλη μπάζα και γυρνάω με το σώβρακο που λένε. Ένας φίλος που δουλεύει εκεί ντίλερ μου έχει πει πως όλοι και όλοι 3-4 παίκτες είναι οι «επαγγελματίες» που πάνε με σκοπό, πρόγραμμα και στρατηγική καλά μελετημένη, δηλαδή εμφανίζονται με κανα δυο χιλιάρικα παίζουν σίγουρα μαύρο –κόκκινο άντε και καμία τριάδα μαζεύουνε 4-5 χιλιάρικα και φεύγουνε.

Ακούγεται απλό αλλά αλίμονο δεν είναι, γιατί γλυκαίνεσαι και χάνεις την αίσθηση του χρήματος ξεκινάς με 50 ας πούμε σου κάθονται δυο τρία χρώματα, μια τριάδα και είσαι στα 500 στο άψε σβήσε, εκεί η λογική λέει μάγκα μου 450 ευρώπουλα κέρδος καθαρό, πάρτα και κάντα 450 σουβλάκια ή τρία μπουκάλια στο πεγκουλίνι ή ένα διαρκείας στο γαύρο, ή ό,τι άλλο θες μόνο φύγε, κοπάνα την, γιατί δε σε βλέπω καλά, αλλά απληστία γαρ και πάμε με 50 ευρώ να βγάλουμε 50.000 και βγάζουμε άντε να μην πω τι βγάζουμε, εμάς περίμενε το καζίνο για να χρεοκοπήσει κορόιδα ε κορόιδα…

Δίπλα από τις ρουλέτες είναι και τα τραπέζια του μπλάκ τζάκ, εκεί υπάρχει μια άλλη τάξη καθώς το παιχνίδι σε αντίθεση με τη ρουλέτα που είναι πιο σύντομα και οδυνηρό, εδώ μπορεί να κρατήσει πολύ ώρα, κάθε μπάσιμο ισοδυναμεί με χρώμα στη ρουλέτα 1 ποντάρεις 2 κερδίζεις, παίζει ρόλο και η στρατηγική και τα πράγματα είναι πιο παρειστικα και φωνακλάδικα, ουαί και αλίμονο αν είσαι νέος και παίζεις στα κουτουρού, σε φάγανε τα ρεμάλια. Και επειδή έχω πικρή εμπειρία αν θέλετε να παίξετε μπλακ τζακ παρακολουθήστε πρώτα πως γένεται και μετά μπείτε και κατά προτίμηση σε κανα ήσυχο τραπέζι γιατί θα σας φάνε λάχανο.

Υπάρχουν και άλλα παιχνίδια στο καζίνο, αλλά η ουσία είναι το τρίπτυχο φρουτάκια-ρουλέτα – μπλάκ τζακ, διαλέχτε και παίρνετε μόνο να θυμάστε παίξτε για το χαβαλέ, για τη διάθεση της στιγμής, για ένα λογικό κέρδος ή έστω για ένα μουρλό ποσό με λίγα λεφτά, αλλά μη σας κυριέψει το πάθος γιατί κλάφτα Χαράλαμπε,

Καλύτερα από μένα τα λέει ο παλιός καλός Τσιφόρος στα Παιδιά της Πιάτσας:

"…όλος ο κόσμος τον γνώρισε τον Τζών τον Αμερικάνο, από πάνου, τη γεωγραφική παράλληλο της Πετρούπολης, μέχρι το Λεόποντβίλ, από το Μεξικό μέχρι την Καλκούτα, από την Αθήνα μέχρι τα μεγάλα καζίνα της Κυανής Ακτής που τά’ ξερε πια σαν την τσέπη του και τα δούλευε σαν πιστός και αφιερωμένος θεράποντας. Ο Γιαννάκης ο Αμερικάνος που μια μέρα το τριανταπέντε – τριανταέξη, έσβησε, χάθηκε, πέθανε και ξεχάστηκε…μέχρι Αμερική που πήρε και τ’ όνομα, μέχρι Μεξικό που βρέθηκε να παίζει με κάτι καλόπαιδα και να τους κερδίζει. Το λοιπόν τα καλόπαιδα, σε ένα χωριό ήτανε, μεγαλοκτηματίες τσατιστήκανε και πετάξανε φόρα τις μπιστόλες.

-Να μαγαρίσω το γάλα της μάνας σου, κλέβεις εσύ.

-Νό σενόρ

-Έτσι και σε πιάσω θα σου τινάξω τα μυαλά

Τα χρειάστηκε ο Τζών, έκανε παιχνίδι καθαρό, αλλά άμα τους έβρισκε στον ύπνο αμόλαγε και τη λαδιά του. Τους τα πήρε λοιπόν κι’ οι άλλοι σπάγανε το κεφάλι με τη γκίνια και λέγανε μεταξύ τους μεξικάνικα:

-Θα τον καθαρίσουμε να τα πάρουμε πίσω.

Ο Τζών έκανε ότι δεν καταλάβαινε εκείνα που άκουσε και γέλασε.

-Αφού δεν έχετε λεφτά παίχτε σφαίρες.

-Πόσα;

-Πέντε πέσος η μία.

Σε καμμιάν ώρα τους έχει σηκώσει όλες τις σφαίρες και τους έχει αφήσει τα μπιστόλια αδειανά. Κάνει το λοιπόν ότι τον έπιασε πονόκοιλος.

-Παρντόν κύριοι, ένα λεφτάκι και έφτασα.

Με τα λεφτά στην τσέπη, πάει δήθεν στην τουαλέτα, πηδάει από το παραθυράκι και του δίνει. Βρίσκει έν’ αυτοκίνητο στην πιάτσα και το σκάει. Ώσπου να πάνε για σφαίρες να τον κυνηγήσουνε οι καμπαλέρος, έχει γίνει μπουχός ο Τζών. …Τζών δη Αμέρικαν, από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Χόνγκ Κόνγκ έτσι τον ξέρανε όλοι. Καλό ανθρωπάκι, φουκαριάρικο, που κουμαντάριζε την τύχη όπως ήθελε και που δεν τον ήθελε η τύχη άμα δεν την κουμαντάριζε. Λεφτά πολλά περάσανε από τα χέρια του και τα΄ φαγε όπως όλοι οι χαρτοπαίχτες με τον αέρα και με το κουτό… "

Βρίσκω πώς τα τελευταία λόγια του Τσιφόρου χαρακτηρίζουν και κάθε κολλημένο παίκτη.

Καλημέρα σε όλους