Η κριτική ταινιών δεν ήτανε ποτέ το δυνατό μου σημείο. Αλλά όταν μετά το τέλος της ταινίας, έχω φάει ήδη κατάμουτρα και αεροδυναμικά από κάτω προς τα πάνω την ήττα της ζωής μου, θα τα πω! Αλλιώς θα σκάσω!

Χτες ήταν μια νύχτα για σινεμά, γιατί βασικά ήταν μια κρύα νύχτα. Όχι τόσο όμως ώστε χρειαζότανε να παγώσουμε κι άλλο! «Τριάντα μέρες…νύχτα!» Το στόρι εξελισσόταν στην Αλάσκα με το χιόνι και το άσπρο φόντο να κυριαρχούν όπου κι αν γυρίσεις να κοιτάξεις, σαν τις αυθαίρετες μεζονέτες της Ανατολικής Αττικής…

Ο ήρωας του έργου ένας πιτσιρικάς σερίφης της πόλης που τον έσερνε απ’ τη μύτη μια γκόμενα με δόντια σαν της Αλιμπέρτη, με μάτια σαν της Βάσως Παπανδρέου, και με ενδυματολογικές επιλογές σαν του εθνικού σταρ Ευαγγελόπουλου.

Επειδή ήτανε σύνορα Αλάσκα, η νύχτα κρατούσε τριάντα μέρες. Εκεί λοιπόν που είχε πέσει η νύχτα κι όλοι κάνανε τραμπάλα γύρω απ’ το τζάκι, τσουπ! Σκοτώνεται ένας! Μέσα στο σπίτι εκεί που ο άλλος διάβαζε στο σαλόνι τη μικρή Λουλού, στην κουζίνα βγαίνει ένα χέρι και αρπάζει τη σύζυγο που έπλενε τα πιάτα, την αρχίζει σβούρες και παφ! την κάνει σαν προφιτερόλ!

Και μετά σκοτώνονται και καμιά κατοσταριά ακόμα, με χέρια να πετάγονται, κεφάλια ανθρώπων να κόβονται από άγριες μουσούδες με στόματα σαν παντόφλες, να πετάγονται αίματα, να μαζεύομαι εγώ μη μου πιτσιλίσουν το πουκάμισο, και γενικά ένας χαμός στο ίσωμα σ’ αυτήν την κατά τ’ άλλα ήσυχη και ειρηνική πόλη…

Ο σερίφης άρχισε να τη ψιλιάζεται τη δουλειά κι αυτό φάνηκε σε μια ομιλία του στην πόλη με τους εναπομείναντες…

- κάτι τρέχει νομίζω…αυτοί οι 1.256 συνάνθρωποί μας μάλλον, δεν πεθάνανε τυχαία…

- διάολος είσαι! (του φωνάζει ένας) Κι εγώ νόμιζα ότι πεθάνανε από εντερικά!

Ο Σερίφης, όπως σ’ όλα τα αμερικάνικα έργα, παίρνει πια το νόμο στα χέρια του ή μάλλον στα πόδια του. Παίρνει την γκόμενά του, το χαζό αδερφάκι του και κανα-δυο άλλους και κρύβονται σε μια σοφίτα αφήνοντας τους άλλους να παίζουν με τους λυκάνθρωπους τη Τζιγκολελέτα στην κεντρική πλατεία.

Όταν πια όλοι φαγώθηκαν,  εκείνοι ακόμα κρύβονταν αραχτοί στη σοφίτα, λεβέντες όλοι τους, παίζοντας «πουν’ το πούν’ το, το λυκανθρωπάκι, ψάχνει ψάχνει δε θα μας βρει!». 

Σε μια στιγμή ο σερίφης πετάγεται, έτοιμος ξανά να πάρει το νόμο στα χέρια του, ενώ οι λυκάνθρωποι κόβανε βόλτες κάτω στο δρόμο και μέχρι να περάσει κανένας άλλος άνθρωπος να τον κάνουν σαλαμοειδές, πλένανε τζάμια. Η γκόμενα, το χαζό αδερφάκι που απ’ το πολύ play station τα μάτια του πήγαιναν σαν ρουλέτα, και οι κανά δυο άλλοι κρεμόντουσαν απ΄ τα χείλη του σερίφη…

-         πρέπει να βγούμε από δω! (Λέει ο σερίφης με σιγουριά…)

-         καλά είσαι τελείως μπούας? (Του απαντά η γκόμενα με νεύρα) Δε βλέπεις ότι οι λυκάνθρωποι μας ψάχνουνε για να μας κάνουν προεκλογικό υλικό?

-         Πρέπει να συνεχιστεί το έργο! Δε βλέπεις ότι οι λυκάνθρωποι έχουν βαρεθεί τη ζωή τους? Αν κάτσουμε άλλο ένα τέταρτο στη σοφίτα, θ’ αρχίσουν να ψήνουνε από κάτω κάστανα και μαλλί της γριάς, κι από θρίλερ τρόμου «τριάντα μέρες νύχτα», η ταινία θα μετονομαστεί  «το κορίτσι του Λούνα παρκ»!

Έτσι υπάκουσαν και κατέβηκαν κάτω για την τελειωτική μάχη! Η σκηνή ήταν πραγματικά συγκλονιστική!

Ο σερίφης ξεκινά με έναν ανατριχιαστικό μονόλογο «πετώντας το γάντι» στους λυκάνθρωπους…

    -     Τσα!

Οι λυκάνθρωποι κάνανε το σταυρό τους. «Σε τόσες αμερικάνικες ταινίες έχουμε παίξει…ποιο μπαγλαμά σερίφη δεν έχουμε ξαναδεί…»

-         Ρε μάγκα δε γίνεσαι λυκάνθρωπος για να περνάμε την ώρα μας?  Παράτα τη γκόμενα κι έλα μαζί μας και θα χεις όσες σαύρες θέλεις!

Μάχη δεν έγινε. Οι άνθρωποι πήγαν στα σπίτια τους. Οι λυκάνθρωποι την κάνανε αλά γαλλικά κάνοντας και το σερίφη λυκάνθρωπο, ο οποίος όμως έβαλε όρο! Να μην αλλάξει σαύρα!

Και έτσι το έργο τελειώνει…

Αυτή ήτανε η νύχτα μου στο σινεμά. Τελικά είχε πολλή πλάκα. Οι λυκάνθρωποι με κάνανε και γέλασα. Σκιάχτηκα λίγο με το σερίφη να πω την αλήθεια! Τώρα δε ξέρω αν είναι αυτό το αποτέλεσμα που ήθελαν να πετύχουν οι υπευθυνοι της ταινίας…

Αφού έτσι μου ‘ρχεται να καλέσουμε τους λυκάνθρωπους για οντισιόν στη «Ζάχαρη άχνη». Ούτε τα προσχήματα δηλαδή…