Πέμπτη πρωί ,7και κάτι.

Ανοίγω τα ματιά μου,

«Θεέ μου τι δω-ακούσω πάλι σήμερα!!!»

Φτάνω στο γραφείο καθυστερημένη όπως πάντα !

(το κρεβάτι είναι γλυκό, ακόμα και όταν δεν το μοιράζομαι με κάποιον!!)

Ανοίγω τον υπολογιστή, και αισθάνομαι ότι αυτήν την φορά κεραυνοβολήθηκα από πληροφορίες που δεν τις ζήτησα.

"Ποιος γιορτάζει, τι ώρα είναι .τη μέρα είναι, θερμοκρασία εδώ ,εκεί ,πιο πέρα…"

Ανοίγω το ραδιόφωνα μου και πιάνω έναν σταθμό που έπαιζε χαλαρή μουσικούλα για τα υπέροχα αυτάκια μου!!!! "Τι καλά" λέω….. 

Μέχρι που αρχίζουν οι ειδήσεις οι η ηλίθιες διαφημίσεις με όλα τα «σχεδόν» άχρηστα για μένα !!!

Επιτελούς αφήστε το μυαλό μου ελεύθερο να σκεφτεί , να ονειρευτεί, να ταξιδέψει.

Τι πρέπει να κάνω, να φύγω? Να πάρω τα βουνά? (Εδώ που τα λεμέ δεν είναι καθόλου κακή επιλογή, άσε που εκεί σίγουρα δεν θα πρέπει να δεχτώ καμιά άχρηστη πληροφορία !)

Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά έρχεται στο γραφείο μια σουσουράδα να μου πει  κουτσομπολιά με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά

Ρε δεν θέλω σας λέω, αφήστε με στην ησυχία μου, δεν φτάνει που πρέπει να δουλεύω, πρέπει να λαμβάνω και όλα αυτά τα σκουπίδια?

Ποιός είναι αυτός ο ανώμαλος που εφεύρε την δουλειά, πες μου ποιος!!! Θα μπορούσα να κάνω τόσο όμορφα πράγματα όλες αυτές τις ώρες που σκλαβώνω στις δουλειά!!! Που να πάρει!!!

Βάζω και εγώ το cd του Λουδοβίκου και φεύγω για λίγο, ταξιδεύω παρέα με τα λόγια του Ερωτοκριτου ,έτσι για να κρατηθώ και εγώ στο σχοινάκι μου….  

«Σας παρακαλώ μην μου κρύβετε το φεγγάρι»