Σε λίγο θα κλείσω τη μουσική και θα γράψω. Στο υπόσχομαι. ’σε με ακόμα μόνο λίγο.. Δε σ’ ακούω -με τόσο δυνατά τη μουσική- και ξεχνιέμαι. Ακούω τραγούδια που δεν ξέρω ακριβώς τι λένε. Επίτηδες το κάνω. Αλλιώς θα καταλάβαινα τι λένε και δε θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο από το να σκεφτώ. Τώρα γράφω. Μα σου εχω πει. Δε σκέφτομαι όταν γράφω. Συνεχίζεις να ρωτάς τα ίδια πράγματα και να έχεις τις ίδιες απορίες. Όχι. Δε σκέφτομαι όταν γράφω. Δε φαίνεται άλλωστε από τον τρόπο γραφής μου?

Τελειώνει το τραγούδι. Έρχεται η ώρα –μάλλον- να γράψω. Μήπως να σε αποχαιρετήσω κάπου εδώ? Μήπως λίγο πρόωρα? Όπως αποχαιρέτησα κι εσέ πριν φτάσει να μας φέρει κοντά το αυθόρμητό μου? Ή και το δικό σου.. Μπα, δεν το πιστέυω για σένα. Μόνο το ελπίζω. Σκοπεύω να την κλείσω τη μουσική, όχι να την χαμηλώσω ή να αλλάξω τραγούδι –όπως κάνω τώρα. Να την κλείσω. Να ακούω μόνο την δική σου μέσα μου. Κανενός άλλου. Ούτε καν τη δική μου.. Στο κάτω κάτω.. λίγο νομίζω διαφέρουν οι μουσικές μας.

Ζεις. Με περίεργο τρόπο μα ζεις. Σαν αυτούς τους ήρωες ηλίθιων –κυρίως- τηλεοπτικών σειρών που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν δουλεύουν ποτέ οι ήρωες της ιστορίας.. Δουλεύεις ποτέ? Πως γράφεις? Πως κάθεσαι στο γραφείο σου? Πως πηγαίνεις στα πάρτυ? Πως έχεις σπίτι? Γειτονιά? Καλημέρες και καληνύχτες? Δουλεύεις ποτέ?

Μήπως ζεις κι συ στο τρένο που μας παροτρύνεις ν’ ανεβούμε? Μήπως είσαι η οδηγός? Δεν ξέρω τι δουλειά κάνεις..πρέπει –πάντως- να είσαι όμορφη. Βασανιστικά όμορφη. Από τις ομορφιές που μου αρέσουν εμένα. Βασανιστικά όμορφη και η σκέψη σου. ’γρια. Τη φοβάμαι που και που αλλά συνεχίζω να διαβάζω, να υπάρχω μέσα της. Και μέσα σου καμιά φορά.. όχι ότι μου αρέσει. Γιατί? Γιατί δε θα σε προτιμούσα κοκτέιλ στα πάρτυ μου. Δε θα ήθελα με μια κίνηση απλή σχετικά –λύνοντας ένα κόμπο για παράδειγμα- να σε ξεγυμνώσω. Ούτε εσέ, ούτε την ψυχή σου. Δύσκολο βέβαια το δεύτερο, αφού αυτή την κρατάς –σωστά- κλειδωμένη στην ντουλάπα σου όποτε νοιώθεις ότι θα ξεγυμνώσεις το κορμί σου. Ή το ένα ή το άλλο, λες. Και τα δυο μαζί μάλλον δεν θα τα αντέξω, λες. Και ξέρεις τι? Μάλλον ούτε κι αυτοί. Μάλλον ούτε κι εγώ.. Μη φορέσεις το μαύρο σου φόρεμα φέτος λίγο πριν την Πρωτοχρονιά. Μη βαφτείς στις στάχτες.. Κάνε αυτό το Χριστουγεννιάτικο δώρο στον εαυτό σου φέτος.. Αυτό το ΜΗ..

Ξέρεις τι? Σε ξεγέλασα! Δεν την έκλεισα τη μουσική! Δε σε άκουσα! Μόνο σε φαντάστηκα. Και τώρα ακούω αυτό το τραγούδι, και χωρίς να σε αντέχω άλλο, ανοίγω την ένταση!! Έτσι. Να ξεχάσω τα πάντα σου. Όχι ότι τα έμαθα ποτέ. Όχι ότι σε έμαθα ποτέ.. Έτσι! Μπας και ακούσει κανένας στην πεθαμένη γειτονιά μου και ζωντανέψει μαζί μου. Ή χωρίς εμένα. Γιατί εγώ πεθαίνω εύκολα, ας ζήσει αυτός!

«Λαξεύονται απ’ το νερό.. μέρες και νύχτες… γνωρίζουν ακρωτηριασμό..»

Αλέξης Π.

Υ.Γ. τιμή μου ολες σου οι λέξεις, όλες σου οι σκέψεις! Αλήθεια, τιμή μου..!