Κλείνεις τα μάτια. Ονειρεύεσαι. Ε και? Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα σε ξυπνήσει.

-         Ξύπνα!!! Ξημέρωσε!!!

-         Και τι φταίω γω? Εγώ δεν έκανα τίποτα, μόνο του ξημέρωσε…

-         Άλλα παιδιά στην ηλικία σου παίρνουνε την πέτρα και τη στύβουνε!!!

-         Πόσο νορμάλ σου φαίνεται να παίρνω πέτρες και να τις στύβω?

-         Άλλα παιδιά κυνηγάνε τη ζωή γι’ αυτό και κερδίζουν!

-         Γι’ αυτό κι αδυνατίζουν! Το να κυνηγάς κάτι πάντα περιείχε μια δόση σκλαβιάς. Σε κατευθύνει ο μπροστά. Προτιμώ να με κυνηγούν και να πηγαίνω όπου θέλω…αυτό σημαίνει ελευθερία.

-         Αυτό σημαίνει ασυδοσία! Ειδικά όταν δε ξέρεις που πηγαίνεις!

-         Μπορεί να ξέρεις και να μη θες να το μαρτυρήσεις! Εξάλλου αν το πεις, δεν έχει νόημα, θα στην έχουν στημένη από μπροστά…

-         Δεν έχεις ελπίδα ούτως ή άλλως, όπου και να πας θα σε βρούνε κάποια στιγμή, γιατί οι πίσω να ξέρεις είναι πάντα περισσότεροι ή δυνατότεροι απ’ τους μπροστά! Κι αυτό είναι νόμος!

-         Γιατί είναι νόμος?

-         Γιατί αν οι πίσω ήταν λιγότεροι ή πιο αδύναμοι, απλά θα τους κυνηγούσαν οι μπροστά…

Δύσκολη απόφαση. Τι είναι λιγότερο χειρότερο…

Να ζεις μέσα στ’ όνειρο και να σε συλλαμβάνει ένας ήχος όμοιος μ’ εκείνον που βαρά στα συσσίτια της φυλακής? Ή να κυνηγάς το όνειρο του άλλου, «ανοίγοντας» τα μάτια του, μεταμορφωμένος σε φιλόσοφο του ρεαλισμού ή πιο απλά σε ξυπνητήρι?