Απο μικρά τα κοριτσάκια έχουν αδυναμία στον μπαμπά τους και μεγαλώνοντας ψάχνουν να βρουν τον ιδανικό σύντροφο που να του μοιάζει.Απο την άλλη τα αγοράκια ερωτευμένα με την μανούλα τους γυρεύουν μια κοπέλα που να τους την θυμίζει(εξού και το γνωστό άσμα...)

Οι γονείς μας ανατρέφουν σύμφωνα με τα δικά τους ιδανίκα,πιστεύω,πρέπει και θέλω...κάνοντας μας μια τέτοια πλήση εγκεφάλου που τα νομίζουμε για δικά μας.

Υιοθετούμε τον τρόπο ζωής τους,τις συνηθειές τους,τον τρόπο συμπεριφορας τους...

Τις περισσότερες φορές ακολουθούμε και το επάγγελμα τους,σπουδάζοντας οτι και αυτοί ή δουλεύοντας στη οικογενειακή επιχείρηση.

Πιστεύουμε οτι η ζωή μας θα έχει την ίδια εξέλιξη και την ίδια κατάληξη με την δικία τους..που κατα ένα περίεργο τρόπο συνήθως συμβαίνει.

Έτσι προχωράμε στην ζωή μεταφέροντας την ίδια συμπεριφορά αργότερα και στα παιδιά μας..

Δηλαδή τι...?Είμαστε απλά αντίγραφα των γονιών μας...που είναι αντίγραφα των δικών τους γονιών και πάει λέγοντας..?

Δεν μπορεί κάποιος να χαράξει την δική του,ξεχωριστή πορεία..?

Να έχει μια ζωή τελείως διαφορετική απο αυτήν που ξέρει και έχει μάθει να εμπιστεύεται...?

Να πω την αλήθεια μέχρι τώρα ακολουθούσα το πρότυπο των γονιών μου...δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ οτι η ζωή μου μπορεί να πάρει διαφορετική τροπή απο την δικιά τους....μέχρι τώρα...

Με φοβίζει λίγο αυτή η προοπτική...

Μπορώ άραγε...?

(Φωτογραφία δικιά μου....ή μήπως τη μαμάς μου...?...)