…φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις… έλεγε το μελό τραγουδάκι που το θυμήθηκα ξανά σήμερα σε ένα σεμινάριο, παρένθεση αυτή τη βδομάδα είμαι σε επιμορφωτικό σεμινάριο στην ΕΣΔΔ (καμία σχέση με την πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ).  

Όταν αναφέρομαι σε φίλο δεν εννοώ τα 2-3 άτομα που μπορεί ο καθένας να χαρακτηρίσει ως κολλητούς, ούτε και τα 5 με 10 άτομα που θεωρούνται φιλαράκια, αλλά τις γνωριμίες και σχέσεις που βγαίνουν από το σχολείο-φροντιστήριο-πρώην και νύν δουλειά-στρατό-σχολές κτλ. Και όπως φαίνεται αυτές είναι πολύ περισσότερες απ’ όσες αντιλαμβανόμαστε.  

Βλέπετε από μικρό μου έλεγαν να κάνω γνωριμίες, να είμαι κοινωνικός, να κάνω «κύκλο», μια έννοια της φιλίας που συνδέεται με το πατροπαράδοτο βύσμα και που τη χρησιμότητα της στην νεοελληνική κοινωνία εύστοχα αποτυπώνει ο Quino (δημιουργός της Μαφάλντας) στο παραπάνω σκιτσάκι.  

Ευτυχώς «κύκλο» γνωριμιών δεν έκανα ποτέ μου, τετράγωνο μπορεί, αλλά σε πολλά μέρη, γνώρισα πολλά άτομα και είχα πολλές επαφές. Επαφές που ξεθώριασαν, ξεχάστηκαν και που νασου ξεπετάγονται στα πιο πιθανά και απίθανα σημεία, από το φέρι για Ηγουμενίτσα, στο ΚΨΜ του ΚΕΒΔ και σε σεμινάριο της ΕΣΔΔ, - τι να πω μικρός που είναι ο κόσμος. 

Οι αντιδράσεις και οι συμπεριφορές ποικίλλουν ανάλογα με την περίσταση και τα άτομα και επειδή η ταξινόμηση και η ευρετηρίαση μου είναι πια τρόπος ζωής, έκανα την εξής κατηγοριοποίηση των παλιών «φίλων»: 

Ο Πρωθυπουργός, ή ο a pre mois le delise, χαρακτηριστικό σύμπτωμα της ελληνικής φυλής μην τυχόν και πάρουμε ένα γαλόνι, μια σαρδέλλα, μια θεσούλα και πάει το καλάμι καβαλήθηκε για τα καλά. Είμαι τώρα σε ένα μεγάλο δημόσιο φορέα για ένα συνέδριο και βλέπω την ας πούμε Μαριγούλα (συμφοιτήτρια από τη Σχολή): Μαριγούλα τι μου κάνεις κορίτσι μου πώς από εδώ; Συγνώμη κύριε ποιος είστε; Μαριγούλα εγώ ο Κώστας από το ΤΑΒ το έτος σου; Ααα ναι τι κάνεις; Εγώ μια χαρά εσύ; Εγώ (φούσκωμα από περηφάνεια) ω μα εγώ ξέρεις δουλεύω εδώ, ναι είμαι μόνιμη υπάλληλος… Μπράβο χαίρομαι… και ξέρεις έχω πολύ δουλειά και ευθύνες και πρέπει να φύγω, χάρηκα και να τα ξαναπούμε… Βέβαια τον Αύγουστο που θα χιονίσει… Πώς είπες; Τίποτα και εγώ χάρηκα, άντε πνίξου Μαριγούλα που μου’ γινες και άνθρωπος (και δυστυχώς δεν είναι η μοναδική πρωθυπουργίνα που έχω πετύχει). 

Η νοικοκυρούλα, θυμάστε το τραγουδάκι:

 Είδα τη Ρίτα νοικοκυρά

Αχ, Ρίτα, αχ μωρέ Ρίτα, βιάστηκες να μπεις σε μια σειρά

Είδα τη Ρίτα κι ήταν καλά

Αχ, Ρίτα, αχ μωρέ Ρίτα, από σένα εγώ περίμενα πολλά

Μα συ παντρεύτηκες, νοικοκυρεύτηκες

με λίγα λόγια, έγινες μαντάμ

Μα συ παντρεύτηκες, νοικοκυρεύτηκες

τώρα βολεύτηκες και κάνει μπαμ

Είδα τη Ρίτα νοικοκυρά

Αχ, Ρίτα, αχ μωρέ Ρίτα, ξέχασες ποια ήσουν μια φορά

Είδα τη Ρίτα κι ήταν καλά

Αχ, Ρίτα, αχ μωρέ Ρίτα, κάποτε μιλούσες για πολλά...

Έτυχε να δω ένα σπουδαίο κορίτσι, συμφοιτήτρια και αυτή, ωραία, χυμώδης και ντόμπρα όπως μια μακεδονίτισσα μπορεί να είναι, με πολλά σχέδια φιλοδοξίες και ζωντάνια και η οποία μεταμορφώθηκε σε μια τέλεια μανούλα όλο έννοια για τον κανακάρη της. Τώρα εγώ τι ζόρι τραβάω θα μου πείτε; Έλα μου ντε, από τη μια χαίρομαι δε λέω, αλλά από την άλλη όμως ένα κομμάτι μου λυπάται για μια νιότη που χάνεται και μπαίνει στην πεπατημένη των γονιών μας...αχ μωρε Ρίτα 

Ο γιάπης, κουστουμιά, γραβατιά, ύφος γαμάω, καφέ στο Da Capo, αρχηγός αδιαμφισβήτητος σε μια αγέλη παρόμοιων στελεχοειδών, με βλέπει-τον βλέπω, δε μου μιλάει-δε του μιλάω, συνεχίζει τον καφέ του-συνεχίζω τον δρόμο μου και οι δύο μας γίναμε φτωχότεροι από μια ανούσια καλησπέρα και από ένα τι κάνεις; Χάρηκα πολύ να τα ξαναπούμε… εκείνη τη μέρα και σας βεβαιώνω ότι κοιμόμαστε μια χαρά τα βράδια, άντε γεια Διονυσάκη, μίλα μας και μη μας αγαπάς 

Ο αιώνιος Ιόνιος, αραγμένος ή μήπως ναυαγισμένος στα Εξάρχεια, Ρε απίθανε τι κάνεις; Υπομονή και εντύπωση Κωστάκη μου, Τι έγινε τελείωσες με το πτυχίο ή ακόμη; Αμε στο τσάκα είμαι…  Για την πτυχιακή; Όχι για τα μαθήματα του πρώτου εξαμήνου… Τι λες ρε τι θα κάνεις στη ζωή σου ρε ρέμαλε; Μην αγχώνεσαι για μένα αγόρι μου ό,τι είναι να’ ρθει θέ να’ ρθεί και αν δεν έρθει μαγκιά του. Αστεία-αστεία το έπιασε το νόημα της ζωή ο τυπάς και να μη σας πω ότι τον ζηλεύω ενδόμυχα (εμείς τα μηρμηγκάκια πάντα θα ζηλεύουμε τα τζιτζικάκια και θα χαιρόμαστε κακέντρεχα όταν έρχεται ο χειμώνας, αλλά τουλάχιστον αυτά πέρασαν και ένα καλοκαίρι τραγουδώντας, κορόιδο μέρμηγκα). 

Φαντάζομαι πως και εσείς θα έχετε και άλλες τέτοιες περιπτώσεις, αυτές πάντως είναι οι δικές μου