Φτιάξε τα τραγούδια σε μια τυχαία σειρά… Πόσα να ‘ναι;  Όσα τραβάει η ψυχή σου… Κάτσε κι άκου, και ταξίδεψε μαζί τους….     

       Θα δεις ότι θα σε πάρουν, και θα σε βγάλουν όπου θέλουν εκείνα, ΑΝ ΤΟΥΣ ΑΦΕΘΕΙΣ…

Από τη στιγμή που θα τους παραδοθείς, εκείνα είναι που θα αποφασίσουν πού θα σε οδηγήσουν… Αρκεί να είσαι ανοιχτός… Είναι κι αυτό , ξέρεις, Art of dying… το να παραδίνεσαι σε κάτι που αγαπάς, και να το αφήνεις να σε ταξιδεύει μαυλιστικά, ένας τρελός οδηγός που πηδάει στον  ουρανό μαζί σου… Να αποχαιρετάς και να καλοδέχεσαι ταυτόχρονα…

Σαν εφηβικό τζαμάρισμα για τα μάτια εκείνης που δεν γνωρίζεις ακόμα… να ιδρώνουν και να χτυπιούνται οι μουσικοί, να σολάρουν ανελέητα, να παραδίνονται στο μέγεθος μιας ασχημάτιστης αγάπης, στα πόδια μιας ανάγκης δίχως όνομα, σε ένα τυχαίο σύννεφο που όμως για εκείνους , ναι, έχει ταυτότητα…. Και όχι μόνο έχει ταυτότητα, αλλά σαν τρελός οδηγός και συνεπιβάτης, τους πάει πιο πέρα από τα μέρη που απεικονίζουν οι χάρτες….  

  Fisherman’s Blues… όλος  ο σεβασμός μου, ακέραιος και ανόθευτος, κατατέθηκε  στην μικρή κραυγή, στον λαρυγγισμό τής ρομαντικής αλητόφατσας που κραύγασε  ένα απλό, βραχνό  «ΟΥ»  …

Shape of my heart…. Your latest trick… Street spirit…. Whiter shade of pale…   Έφτιαξα κι εγώ την μικρή μου λίστα για να ακούσω απόψε. Κι ακούω τώρα ένα δειλό σαξόφωνο, να ανάβει σαν μικρός φακός σε πεδίο βολής.Και με πάει όπου θέλει , και δεν ξέρω αν θέλω να με ξαναφέρει… 

Εξ άλλου, τι απαίτηση μπορείς να έχεις από έναν τρελό οδηγό, που τόσες ζωές τώρα τον ακολουθείς χωρίς αντίσταση…   Και με μία προθυμία σχεδόν αυτοκτονική….μια βάναυση προθυμία… 

Αλήθεια, έχεις κάτσει ποτέ να σκεφτείς, αν μπορεί ποτέ μια  απέραντη αγάπη για κάτι,  να κλείνει μέσα της τα σπόρια της καταστροφής της;;;; 

Μια ερώτηση έκανα… θα το ξανασυζητήσουμε… 

Προς το παρόν , παραγγέλνω ποτό, αν και ήμουν για να φύγω. Ο Νικολάκης έβαλε το « WHO  THE  FUCK  IS  ALICE”……..