[…] Σήμερα ξύπνησα σαν πηγάδι γεμάτο από κλάματα για σένα. Τ’όνομά σου. Τ’όνομά σου. Το δυνατό σου όνομα ανεβοκατέβαινε μες στο στήθος μου σα σχοινί που με αρδεύει και με γεμίζει.

Το δικό μου μαύρο σχοινί των προσευχών μου είπανε πως το είδανε τυλιγμένο στον καρπό σου. Το φορούσες μου είπανε… […]

Πέρασα πολλά, υπέφερα πολλά. Τις κακουχίες του συναισθηματισμού, τις δολοπλοκίες όσων προσποιούνται ευαισθησίες. Τους πειρασμούς της συγκίνησης και τα ολισθηρά παράπονα που σπάνε τα κόκαλά μου. Και αγωνία, αγωνία, αγωνία ατελεύτητη. […]

Πάθη πολλά έπαθα για να μάθω λίγα. Πάθη πολλά έπαθα. Αποφεύγω να στα εξιστορώ τώρα λεπτομερώς, γιατί η αυτολύπηση είναι εμένα ο ναρκισσισμός μου. Κι ύστερα, δεν είναι πια τα δικά μας τόσο κακά. Μπορεί σήμερα να ξύπνησα γεμάτη κλάματα, όμως κάτι έχει αρχίσει ν’αχνοφέγγει. Έφτασες στο σημείο μέσα μου να μην είσαι συγκρίσιμος. Έφτασα στο σημείο ν’αποδεχτώ πως δε φεύγεις. […]

Όμως εγώ είμαι τώρα πιο καλά, λίγο ακόμα και θα πω ότι τώρα μπορώ να σ’αγαπώ πετώντας με σαν ρούχο σε ανώνυμες απλωσιές, μακριά από πόθους. Να σ’αγαπώ και σαν άντρα και σα γιο. Σαν αδελφό και σαν πατέρα. Σαν άγιο και σαν ζητιάνο. Σαν ζωντανό και νεκρό με χώματα. Έτσι ζωντανό και νεκρό με χώματα απόψε σε ονειρεύτηκα. Δεν τρόμαξα, μόνο σε πονώ. Μέσα στη φλεγόμενη κολυμβήθρα της αγωνίας σου αρχίζω να ησυχάζω. Κι αγάπη είναι να με αποξεχνώ. Να σ’αγαπώ χωρίς να σε θέλω.

Κάθε τόσο μ’αρέσει ν’ ανακεφαλαιώνω τη δικιά μας συνάντηση. Να ανακαλώ όσα γίνανε. Όσα ειπώθηκαν κι όσα ανταλλάξαμε με σιωπές. Να στα γράφω και να στα ξαναγράφω και να σ’ακουμπώ. Πάλι και πάλι, ανάμνηση την ανάμνηση, σκαλίζω χρόνο, πιάνω από τις σκόνες υλικά αισθημάτων που αντέχουνε, χτίζω μνήμη και στερεώνω, τα βάζω σε μια τάξη, καταλαβαίνω κάποιες αιτίες, κάποιους προορισμούς, γαληνεύω σιγά-σιγά. Βρίσκω έτσι μια δικαιοσύνη αλλιώτικη που δεν είναι εύκολο να την εξηγήσω. Μόνο να την μοιράζεσαι γίνεται μια τέτοια δικαιοσύνη με άλλους κατάδικους κι άλλους αθωωμένους, δεν εξηγείται στους απ’ έξω ποτέ.

Κι ύστερα, είναι πολύ γλυκό να ζω και να ξαναζώ την ιστορία μας, απ’ την αρχή, ξανά, δίχως να ξέρω ποτέ το τέλος μας, έτσι όπως και στην αληθινή ζωή που πρέπει να το υπομένεις επιτέλους πως διαρκώς όλα παίζονται. Πως ανολοκλήρωτα μένουνε πάντοτε, πως και ο θάνατος ακόμα έχει προοπτικές.

Η συνήθεια δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωριστεί κανείς. Η συνήθεια είναι καμωμένη από επαναλήψεις και τίποτα πιο πολύ απ’ την επανάληψη δε σιχαίνεται η ζωντανή αλήθεια. Η ζωντανή ζωή, καλέ μου, πάει από καινούριο σε καινούριο. Ανακαινίζει κάθε λεπτό και το παλιό. Όσο καθαρίζομαι, τόσο πιο συχνά μένω έκπληκτη. Η εμπειρία, βλέπεις, είναι πάντοτε διαφορετική απ’ αυτή που από πριν υπέθετες κι εγώ έχω κάνει μεγάλο μόχθο για να σταματήσω τις συνηθισμένες μου προβλέψεις. Οι πιο πολλές με πρόδωσαν κι άλλες πάλι μου φαρμακώσανε ό,τι μπορούσε καλά να χωνευτεί μονάχα στο σωστό του χρόνου. Κάποιες βιαστικές κι αγχωμένες σκλάβωσαν το αποτέλεσμα και κάποιες άλλες σκλάβωσαν εμένα.

Δεν πρόλαβα βέβαια να σε συνηθίσω. Στην αρχή αρχή είπα «Θα ‘μαστε μαζί, δε γίνεται αλλιώς!». Ύστερα και την πιο σκληρή εποχή, είπα : «Τον έχασα…» Και τώρα, πολύ μετά το βλέπω «Είμαστε μαζί, δε γίνεται αλλιώς». Δε γλιτώνεις με τίποτα από το αληθινό. Έτσι ή αλλιώς, κατά κάποιο τρόπο σαφή ή ακατανόητο, τρόπο φανερό ή μυστικό, από το αληθινό δε γλιτώνεις. Το αληθινό είναι σαράκι. […]

Μ’ αναζήτησες πρώτος εσύ, όταν εγώ ούτε που γνώριζα πως υπάρχεις. Δε γνώριζα πως το γνώριζα δηλαδή, γιατί σύντομα φανερώθηκε, από την πρώτη μας ματιά του ενός πάνω στον άλλον, πως κανείς, κανείς, κανείς δεν υπήρξε πιο δικός μου από εσένα. Από πάντοτε δικός μου εννοώ.

Με είχαν προειδοποιήσει πως είσαι καλός.

Καλός! Πριν σε αντικρίσω, ούτε που μπορούσα να φανταστώ πως έχει τέτοια σκληρή ισχύ μια τόσο τετριμμένη λέξη. Τέτοια συγκεκριμένη εξήγηση μια τόσο παρεξηγημένη λέξη. Αφού αναγκάστηκα να γίνω κι εγώ λιγάκι καλή για να επικοινωνώ μαζί σου. Αλλιώς η καλοσύνη σου θα με κατέστρεφε.

M.B.

Η Playlist μου έχει το καινούριο της Siouxsie, κάτι από Bowie, Morissey, Current και Walkabouts & Tindersticks...