Μου έλεγε η κακομοίρα η γιαγιά μου και πιστεύω ότι είχε μεγάλο δίκιο. Κάθε άνθρωπος όσο και φιλοσοφημένος, ψαγμένος ή έξυπνος (νομίζει ό,τι) είναι πάντα πέφτει στην αιώνια λούμπα, ο χρυσός γυαλίζει, άρα ό,τι γυαλίζει θα’ ναι χρυσός. Φτιάχνουμε όνειρα, χτίζουμε ελπίδες, δημιουργούμε προσδοκίες για να φτάσουμε τελικά και να δούμε ότι δεν θέλαμε στ’ αλήθεια αυτό που κυνηγήσαμε εξ’ αρχής, τα όνειρα ήταν κάλπικα, οι ελπίδες σαθρές και οι προσδοκίες ουτοπικές. 

Οι ευχές βλέπετε είναι κάτι το εύκολο, η πραγματοποίηση τους κάτι το δύσκολο, αλλά πραγματικά οδυνηρή είναι η απογοήτευση που προκαλούν στο τέλος. Καλά μας τα΄ λεγε ο Καβάφης στην Ιθάκη του, αλλά όταν το ταξίδι καθαυτό δεν έχει κανένα νόημα τότε τι γένεται, μήπως καλύτερα ο Οδυσσέας να μην ξεκούναγε καθόλου από το νησάκι του, πόσο μάλλον που στις μέρες μας πιο εύκολα βρίσκεις Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες παρά πιστές Πηνελόπες. 

Είναι αστείο αλλά η παραπάνω προβληματική μου προέκυψε από ένα ολίγον τι πεζό ζήτημα όπως είναι η εργασία και η αλλαγή που πρόκειται να επιφέρει στη ζωή μου. Πέτυχα αυτό που ήθελα, αλλά με ένα κόστος το οποίο μέλλεται να αποδειχθεί πόσο σημαντικό θα είναι για τα επόμενα χρόνια.

Και ρε παιδιά αναρωτιέμαι, αν όντως αξίζει τον κόπο να κάνεις ένα ταξίδι το οποίο στην τελική μπορεί και να μην επιθυμείς καθόλου, ίσως βέβαια και να είναι ο φόβος του καινούργιου, άλλωστε το ζην επικινδύνως είναι μια πρακτική που έχω εφαρμόσει μόνο στο θεωρητικό επίπεδο, δηλαδή καθόλου επί της ουσίας. 

Τέλος πάντων ίδωμεν, ελπίζω πάντως αυτό που ευχήθηκα και πραγματοποιήθηκε (έστω και με κόστος) να αξίζει τις αλλαγές στην ποιότητα ζωής και στην καθημερινότητα μου, που θα επιφέρει…  

Καληνύχτα σε όλους