Χτες στα Village πρόσθεσα μια ακόμη πατατο-ταινία στο ενεργητικό μου, το Beowulf. Δε φτάνει που μας βγήκαν τα μάτια με τα ψηφιακά γυαλιά της 3D version, ούτε την ατυχέστατη τεχνική μετατροπής των εφφέ σε καρτούν, σου έδινε την αίσθηση ότι έπαιζες το Warcraft, αλλά το σενάριο, η πλοκή και οι χαρακτήρες ήταν της πλάκας, ούτε η Τζολί το έσωσε αν και έδωσε το στίγμα της, αχ Αντζελινάκι μου εσύ…  

Μια παρένθεση, οι έξοδοι μου για σινεμά χωρίζονται σε 2 βασικές κατηγορίες, στις χολυγουντιανές και στις σινεφίλ. Στην πρώτη περίπτωση ο τόπος του εγκλήματος είναι πολυσινεμά τύπου Village, η σύνθεση της παρέας μεγάλη και το σινεμά αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα μιας βραδιάς που περιλαμβάνει ροφηματοποτά, ατελείωτα μπλαμπλα, ακατάσχετα κουτσομπολιά  και ενίοτε αμερικανιές τύπου bowling ή βόλτας στο Allou, ξέρω αμερικάνικος πολιτιστικός ιμπεριαλισμός αλλά αδύνατο να ξεφύγεις. Η ταινία που θα επιλεχτεί, είναι το τελευταίο χολυγουντιανό blockbuster. Η δεύτερη περίπτωση που μου σώζει τα προσχήματα ως άνθρωπο των βιβλίων (δουλεύω σε βιβλιοθήκη) περιλαμβάνει ολιγομελή παρέα από 1 ή 2 άτομα και επικεντρώνεται αποκλειστικά για ταινίες και σπέσιαλ φεστιβάλ, σε αίθουσες όπως το Τριανόν στα Πατήσια ή τον Μικρόκοσμο της Συγγρού. Αδύνατον όμως να ξεφύγεις από τις ταινίες-μούφες  και στις 2 περιπτώσεις. Παρακάτω επέλεξα τις 3 κορυφαίες στιγμές κινηματογραφικής μου εμπειρίας:

1η και καλύτερη μια και καλά κουλτουριάρικη στο Τριανόν. Η μοναδική γυναίκα που προσεγγίζει αυτό που λένε φίλη (δεν πιστεύω στη φιλία ανάμεσα στα 2 φύλα) και την ξέρω παιδιόθεν μου ρίχνει το εξής: Φύγαμε για το Τριανόν όπου γίνεται ειδικό αφιέρωμα στον ιταλικό νεορεαλισμό, Αμα είναι για ιταλικό νεορεαλισμό… ακόμη εδώ είμαστε; Θα δούμε την κορυφαία ταινία του Πάολο... Ποιού του Μαλντίνι; Όχι χαζέ του Παζολίνι και του κορυφαίου του έργου «Σάλο ή 120 μέρες στα Σόδομα» (Salò o le 120 giornate di Sodoma)... Ααα όπως έλεγε και η Νοταρά "Σόοοοδομα και Γόοοομορα" ένα πράγμα... Κρυάδες…Καλύτερα να ξαναέβλεπα την ταινία με την Νοταρά από εκείνο το διαστροφικό, αρρωστημένο, σαδιστικό, αιμοβόρικο και κοπρολαγνικό αριστούργημα του ιταλικού νεορεαλισμού. Αν είναι έτσι ο ιταλικός νεορεαλισμός να τον βράσω, την σινεφιλία μου μέσα...

2η είναι η ταινιάρα θρίλερ, μυστηρίου και αγωνίας ονόματι "Η Σπηλιά" (The Cave), μόνο που ούτε θρίλερ ήταν, ούτε μυστήριο είχε, ούτε και αγωνία έβγαζε. Το στόρι παραπλανητικά ενδιαφέρον, διάβαζες στο φυλλάδιο ότι μέσα σε ένα δάσος λέει, μια ομάδα επιστημόνων ανακαλύπτει τα ερείπια ενός μοναστηριού και ότι είναι χτισμένο πάνω από μια είσοδο που οδηγεί σε μια υπόγεια σπηλιά, το λοιπόν παίρνουν αγκαζέ και κάτι σπηλαιολόγους και βούρ για τα βαθιά. Διαβάζεις αυτό και λες, να και ένα χαβαλετζίδικο θριλεράκι, όμως αλίμονο όλη η ταινία το μόνο που δείχνει είναι τους σπηλαιολόγος να βουτάνε και να σκαρφαλώνουν, να ξαναβουτάνε και να ξανασκαρφαλώνουν, να ματαξαναβουτάνε και να ματαξανασκαρφαλώνουν και από το πουθενά κάτι ακαθόριστα τερατάκια να τους ψιλοκυνηγάνε. Στο τέλος χρειάστηκα δραμαμίνη από το πολύ ανέβα-κατέβα του έργου, αυτή η ταινία μου τα ζάλισε (τα μηλίγια) στην κυριολεξία όμως. 

3η αν και όχι τόσο πατάτα όσο κουραστική ήταν οι Δώδεκα Πίθηκοι (Twelve Monkeys), εντάξει αυτή η ταινία είναι πραγματικά καλή, αλλά με μια ιδιαιτερότητα, την απόλαυσα όταν την (ξανα)είδα σε DVD, αλλά όταν (πρωτο)πήγα στο σινεμά έπηξα. Από τη μια έχεις έναν μυστήριο (τον Bruce Willis) να πηγαινοέρχεται στον χώρο και στον χρόνο χωρίς λόγο και αφορμή, μια μυστήρια να προσπαθεί να τον καταλάβει (πώς λέμε Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια) και να σουλατσάρει μαζί του (Madeleine Stowe) και τον ωραίο της υπόθεσης (Brad Pitt) να είναι στα (και για) τα σίδερα. Δεν καταλαβαίνεις τι θέλει να πει ο ποιητής για όλα τα 129΄ που διαρκεί το πέρα-δώθε και μόλις 2΄ πριν το τέλος το πάζλ συμπληρώνεται και λες «τώρα το κατάλαβα». Δηλαδή ο σκηνοθέτης θέλει να σε βάλει σε γυμνάσια πρώτα, βρε ούστ!

Αυτά είναι ενδεικτικά και φαντάζομαι θα ακολουθήσουν και άλλα πολλά και είμαι σίγουρος ότι όλοι σας θα έχετε περάσει παρόμοιο κινηματογραφικό πήξιμο, πάντως η ταινία που έβαλα για φωτογραφία παραμένει μια από τις αγαπημένες μου και φυσικά και δεν ανήκει στον ιταλικό νεορεαλισμό (ευτυχώς)! 

Καλό ΣΚ σε όλους