Λοιπόν ας παραδεχτούμε κάτι όλοι, σε κανέναν πραγματικά δεν αρέσει η κριτική, πολλώ δε μάλλον όταν αυτή είναι αρνητική. Τα μπαρμπούτσαλα περί εποικοδομητικής κριτικής που σε κάνει λέει καλύτερο άνθρωπο, είναι καλά μόνο για σελέμπριτι περσόνες που βγαίνουν στο γυαλί με ύφος ατιμασμένης παρθένας και δηλώνουν ότι και βέβαια επιδοκιμάζουν και δέχονται την καλοπροαίρετη κριτική αλλά ο συγκεκριμένος/η είναι ένας κακοπροαίρετος, φθονερός και χαμερπής (υπ)άνθρωπος που ζηλεύει τη δόξα τους. Αυτό που ισχύει για Λαζόπουλο και Καρβέλλα στην τελική δε βρίσκω λόγο να μην ισχύει και για μένα, δε γουστάρω να μου τη λένε ρε αδερφέ, και τσούζει πολύ όταν κατά βάθος ξέρω ότι η κριτική αυτή έχει και βάση. Τουναντίον είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης να επιζητεί το παίνεμα, το καλόπιασμα, τον θαυμασμό, τη κολακεία και το θώπευμα των αυτιών και παρόλο που πίστευα ότι ήμουνα θιασώτης της (και καλά) εποικοδομητικής κριτικής, όταν τις προάλλες μου την είπαν (και με το δίκιο τους) στο επάγγελμα μου, στράβωσα, ξίνισα και τσαντίστηκα (αδίκως), βλέπετε μέχρι τότε είχα ακούσει μόνο καλά λόγια, αλλά η αλήθεια πονάει. 

Τώρα αφού με έτσουξε εμένα για ένα ήσσονης σημασία θέμα και από ένα άνθρωπο που ήξερε και 5 πράγματα παραπάνω, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι γίνεται στο χώρο του θεάματος και της μουσικής.

Οι φιγούρες των Statler και Waldorf από το αγαπημένο Mupptet Show, αποτελούν τις στερεοτυπικές φιγούρες των κριτικών. Το ζωντανό ωστόσο υπόδειγμα και κλασσική περίπτωση κριτικού ήταν η Hedda Hopper, αν υπήρχε Πανεπιστήμιο Κακέντρεχης Κριτικής, αυτή θα ήταν η ισόβια πρύτανης.

Καταρχάς η βασική αρχή ενός κριτικού είναι να είναι αποτυχημένος-κάτι, (η Hopper ήταν αποτυχημένη ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου) ώστε να έχει ικανή ποσότητα φθόνου έναντι όσων τολμήσουν και πετύχουν. Στη σκηνή λοιπόν ήταν ένα ξυλάγκουρο ολκής και εκεί που άρχισε να λέει το ψωμί ψωμάκι την τσιμπάει ένας ατσίδας συντάκτης και της δίνει την ευκαιρία να γράψει μια κουτσομπολίστικη στήλη σε μια εφημερίδα του Λος Άντζελες. Αυτό ήταν, η Hedda μας βρήκε τον προορισμό της στη ζωή και ανακάλυψε τη σαδιστική επιρροή του υπαινιγμού, τη καταστροφική επίδραση της διασποράς φημών και την συντριπτική δύναμη των λέξεων. Ναι η Hedda Hopper κέρδισε με το σπαθί της το παρατσούκλι ως το «κουνάβι του Χόλιγουντ». Άνθρωποι όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, τον οποίο κυριολεκτικά τον μισούσε, (να διακινδυνέψω τη μαντεψιά, επειδή ήταν πετυχημένος ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου ίσως;) ή ο Γκάρι Γκράντ ακούγανε το όνομα της και έβγαζαν φλύκταινες, γιατί βλέπετε η (πάντα) εποικοδομητική κριτική σε έναν καλλιτέχνη δεν εστίαζε στην καλλιτεχνική του δυναμική, αλλά στα προσωπικά του κουσούρια και με βάση αυτά προσπαθούσε να ακυρώσει ένα άνθρωπο συνολικά. Κατά τη γνώμη μου η χείριστη αλλά και αλίμονο η συνηθέστερη μορφή κριτικής, ας μη λέμε πια εποικοδομητικής γιατί δεν κάνει ούτε για αστείο. Άξια διάδοχος της ήταν και η διαβόητη Elsa Maxwell.

Το συμπέρασμα, don’t mess with critics!

Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις κατά τη γνώμη μου, είναι να διαβάσεις ή ακούσεις την κριτική και αφού λαμπαδιάσεις, να κρατήσεις τα σημεία που τυχόν είναι αληθινά και να κάνεις σιωπηρή υπόμνηση στον εαυτό σου να τα αποφύγεις στο μέλλον και να συνεχίσεις την ζωή σου σαν να μην τρέχει μια. Τι δεν πρέπει να κάνεις ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ, μα να ανοίξεις διάλογο και δη δημόσιο με έναν κριτικό.

Να μην κάνεις δηλαδή αυτό που έκανε ο κλασσικά ανιστόρητος αμερικάνος ηθοποιός Rob Schneider. Τον ξέρετε αλήθεια αυτόν τον ανεκδιήγητο κωμικό (λέμε τώρα) ηθοποιό και την αηδία το "European Gigolo"; Φαντάζομαι πώς όχι και όσοι κατά λάθος την είδατε (που δεν το πιστεύω) θα με καταλάβετε πλήρως.

Γίνεται που λέτε η ταινία-σταθμός στην ιστορία της 7ης Τέχνης και εκεί που ο  Schneider περίμενε να έρθουν σωρηδόν οι διθύραμβοι και στο βάθος έβλεπε τον θείο Όσκαρ να του κλείνει το μάτι, σβιιιιν του’ ρχεται η πρώτη κατραπακιά σβουριχτή από τον κύριο Patrick Goldstein των Los Angeles Times «…αναφορικά με τις φιλοδοξίες του κ. Schneider για τα Όσκαρ, ξέρετε δεν υπάρχει κατηγορία για τα Καλύτερα Βωμολοχικά Αστεία παιγμένα από έναν Τριτοκλασσάτο Κωμικό», ούπς! αυτό πρέπει να έτσουξε έτσι δεν είναι Rob; Αλλά ο δικός σου, αντί σαν σωστός Βωμολόχος Τριτοκλασσάτος Ηθοποιός που είναι, να κάνει την πάπια και να πει "κοίτα που έπιασε ψιχάλα" ήθελε και τα ρέστα απο πάνω και απάντησε μέσω του The Hollywood Reporter, λέγοντας ότι «…έκανα την έρευνα μου και ανακάλυψα ότι ο πολλά βαρύς κύριος Goldstein δεν έχει κερδίσει ποτέ το Pulitzer Prize (το Όσκαρ των δημοσιογράφων) γιατί δεν έχουν καθιερώσει  κατηγορία για τον Καλύτερο Τριτοκλασσάτο Ανιαρό και Πομπώδη Δημοσιογράφο Που Δεν Τον Ξέρει Ούτε η Μάνα του!».Τι το’ θελες έρμε Schneider και τα’ βαλες με τα τσακάλια όντας μπούφος, καθόσον δεν είχε στεγνώσει το μελάνι της απάντησης και ένας κυριούλης κριτικός ταινιών, ο Roger Ebert των Chicago Sun-Times γράφει το εξής «…εγώ είμαι δημοσιογράφος και κριτικός ταινιών και έχω κερδίσει το Pulitzer Prize και μιλώντας ως βραβευμένος δημοσιογράφος λέω ότι η ταινία σου κύριε Schneider είναι σκατά! [επί λέξει είπε: your movie sucks]». Τα’ θελε, τα’ παθε και τα άξιζε μέχρι κεραίας. 

Στην Ελλάδα πάλι το έχουμε ξεχειλώσει το θέμα της κριτικής, καθόσον είμαστε ένα έθνος παντογνωστών όντων και σύνθημα μας «αυτοί που λένε ό,τι τα ξέρουν όλα, εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε». Χόμπι μας η κριτική για άπαντα τα πάντα και άπαντες τους πάντες. Τώρα σε επίπεδο προσωπικό, παρέας και σχέσης έχει και την πλάκα του, στο επίπεδο όμως καλλιτεχνικής δραστηριότητας έχει την αηδία του. Βλέπεις οι πλείστοι όσοι αποτυχημένοι τραγουδιστές, μουσικοί, στιχουργοί, ηθοποιοί, σκηνοθέτες κτλ πώς τα καταφέρνουν και μπαίνουν σε επιτροπές, σε θέσεις και πόστα καίρια είναι θαύμα να το σκεφτείς. Πολλές οι καριέρες μουσικών, τραγουδιστών και ηθοποιών που θάφτηκαν αδικαιολόγητα, στερώντας μας από βιώματα και ακούσματα μοναδικά, γιατί ακριβώς δεν έκαναν τα γούστα των κριτικοπατέρων. Πολλές οι καριέρες μουσικών, τραγουδιστών και ηθοποιών που απογειώθηκαν αδικαιολόγητα ταλαιπωρόντας μας με βιώματα και ακούσματα μοναδικής κακογουστιάς, γιατί ακριβώς έκαναν τα γούστα των κριτικοπατέρων. 

Κλείνοντας θα παραθέσω ένα άρθρο εφημερίδας που "πιάνει" το θέμα πολύ πιο πετυχημένα απ’ όσο θα μπορούσα ποτέ να γράψω εγώ και πολύ πιο ωμά «…Θα σου δώσω μια συμβουλή. Τα έργα των φίλων σου πάντα, λίγο ή πολύ, να τα παινάς και τα έργα των εχθρών σου να τα βρίζεις. Αυτό είναι το πολιτικό μέρος της κριτικής. Ο φίλος που θα τον παινέσης με μεγαλύτερη όρεξη θα διατυμπανίζει το κριτικό σου ταλέντο. Έτσι φημίζει και τον εαυτό του, γιατί αποδείχνει πως τον παίνεσε καλός κριτικός. Ο εχθρός σου όμως είναι σίγουρο πως ήδη σ΄ έχει βρίσει, κατακρίνοντας τον λοιπόν και συ δείχνεις πως οι εναντίον σου βρισιές προέρχονται από κατώτερα όντα, που εσύ ούτε καν εκτιμάς και που γράφουν κακά έργα.»

to the point, που θα λέγαμε και σε καλά ελληνικά,

Καλημέρα σε όλους και όλες