…Λοιπόν, η βραδιά κύλησε σχετικά ήρεμα… Υπήρχε μια σχετική κίνηση στο μαγαζί, κυρίως από ανθρώπους που μας είχαν συνδέσει εντελώς, και την είχαν δει να ασχοληθούν με τα δικά τους μεράκια. Χρήμα και συνολάκια… Πήρα  από νωρίς χαμπάρι το όλο θέμα, και έκανα μια πλήρη στροφή σε  σύννεφα μπαγκατέλας, παρακαλώντας να περάσει πιο γρήγορα η ώρα…

Η ώρα πέρασε στην ώρα της, -όπως πάντα-, και κατά τις 2.30 πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Ανυπομονούσα να γυρίσω στα ζεστά μου, με παντοφλάκια και όλα τα υπόλοιπα αξεσουάρ που φοράνε οι σούπερ-ήρωες όταν κλείσεις το κόμικ…

Θα ήταν περίπου τρεις η ώρα, όταν έβαλα το κλειδί στην εξώπορτα.Το έστριψα δεξιά. Ξερός κρότος. Το δοκίμασα προς τα αριστερά. Πάλι ξερός κρότος. Η πόρτα παρέμενε αμετακίνητη στις απόψεις της.

 Πέσανε τα πρώτα μπινελίκια. Ξαναδοκίμασα. Πάλι και δεξιά και αριστερά, σπρώχνοντας και τραβώντας εναλλάξ. Παγερή αδιαφορία… Η πόρτα φερόταν σαν γκόμενα που με έχει απορρίψει προ πολλού… (και στο έλεγα, μαλάκα, να φέρεσαι πιο σκληρά, )… Δεύτερος γύρος από μπινελίκια, διανθισμένος με τα πρώτα δειλά καντήλια…

Δέκα λεπτά και αρκετά βρωμόλογα αργότερα, αναγκάστηκα να αποδεχτώ την ήττα μου, και να στραφώ για βοήθεια στους υπόλοιπους ενοίκους της πολυκατοικίας… Τους ξύπνησα όλους (δεν είναι και πολλοί), και εξέθεσα εμπεριστατωμένα το πρόβλημά μου…

-Κλειδώθηκα απ’ έξω!!!

-Κάνε κουράγιο, η εξώπορτα έχει χαλάσει .Έχουμε καλέσει κλειδαρά!!!

 Μιά κουβέντα ήταν αυτή… Ακολούθησε ένας μάλλον όχι πρωτότυπος μονόλογος, στολισμένος με λέξεις όπως «κρυώνω», (σερβίρεται με τρέμουλο,)   «κατουργιέμαι, γαμώτο» (σερβίρεται με ελαφρύ χορευτικό με ενωμένα τα πόδια),  «το έχω δαγκώσει» ( αυτό σερβίρεται χωρίς διευκρινήσεις) και « που είναι ο μ&*%#$ ο κλειδαράς…….»

Τρία τέταρτα, οχτώ χορευτικά και δεκαπέντε σολαρίσματα  ακατάσχετης υβρεολογίας αργότερα, ο κλειδαράς ήρθε.Η ώρα, τέσσερεις.

-Μην ανησυχείτε, θα την ανοίξουμε …

Πλακώθηκε στην δουλειά και την ηρωική προσπάθεια, αλλά η πόρτα επέμενε να μην ανοίγει… Εγώ χόρευα τον ινδιάνικο χορό της χαμένης τουαλέτας , και βρίζαμε και οι δύο ταυτόχρονα. Ο κλειδαράς είχε την απόλυτα φαεινή έμπνευση…

-Να σκαρφαλώσουμε στον πρώτο όροφο!!!!

-………(πολύ δυνατή σιωπή από μέρους μου)…

Μας κατέβασαν μια σκάλα απο κείνες που ανεβαίνεις για να φτάσεις να αλλάξεις τη λάμπα, και ο κλειδαράς κατάφερε να σαλτάρει στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου…

-Ανεβείτε και σεις, εύκολο είναι!!!

-..........(Εύκολο είναι;)

Από τις φωνές και τα καντήλια, διάφορα κεφάλια είχαν σκάσει μύτη στα γύρω μπαλκόνια, σαν κουκούτσια από μαραγκιασμένα φρούτα, και παρακολουθούσαν με έκδηλο ενδιαφέρον την οντισιόν μου για τον πρώτο ρόλο της ταινίας «Ο Σπάιντερμαν αντεπιτίθεται»…

Τα πρώτα σκαλάκια ήταν εύκολα… Στα πιο πάνω, η σκάλα άρχισε να τρέμει. Στα δύο τελευταία, έτρεμα κι εγώ και η σκάλα. Έκανα την ανάγκη φιλότιμο, και τσεκάρισα την απόσταση μέχρι τον τοίχο του γείτονα. Έπρεπε να κάνω ένα ψιλοαλματάκι , αλλά…

…αλλά είμαι γνωστός υψοφοβικός… Παρ’ όλη την υψοφοβία μου όμως, άντλησα θάρρος και δύναμη από τις παροτρύνσεις των γειτόνων…

-’ντε, κουράγιο, εύκολο είναι!!!

-Μην κωλώσεις τώρα!!!

-Τέλειωνε, θέλουμε να κοιμηθούμε!!!

 Τσεκάρισα τους πανίσχυρους μυώνες μου…δικέφαλοι, τρικέφαλοι, τετρακέφαλοι, ήταν πανέτοιμοι, και διψούσαν για δράση…  Έριξα μια δειλή  και νοσταλγική ματιά στο στέρεο έδαφος δυόμιση μέτρα πιο κάτω, έβρισα νοερά τον faltsoo,(ξέρω εγώ γιατί το λέω….) ,  και έκανα το χαριτωμένο πηδηματάκι μου, προς άφατη τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού..

-Μπράβο!!!

-Αυτό ήτανε!!!!

-Είσαι μεγάλος!!!! 

Ωραία.. τώρα τι κάνουμε ;;;; Το πάτημα στην μεσοτοιχία είχε πλάτος περίπου 30 πόντους, το μπαλκόνι ήταν ενάμιση μέτρο πιο πάνω, το έδαφος δυο απελπισίες πιο κάτω, ο κλειδαράς πώς σκατά ανέβηκε;

-Δεν πάω πουθενά. Εδώ θα ξημερώσω…

Πέντε αιωνιότητες αργότερα, γύρω στις πέντε παρά, με βοήθησε ένας πονόψυχος σουρωμένος που πέρναγε, να κατέβω αρτιμελής. Ο κλειδαράς από μέσα, έχανε διαδοχικές μάχες στην πάλη του με την κλειδαριά, και εγώ κατέφυγα στο τελευταίο ανοιχτό μπαράκι, στην πλατεία.

Εφαγα στην μάπα 5-6 τελειωμένα σκυλάδικα (παραθέτω ρεφραίν:  «ΚΟΥΤΣΙ-ΚΟΥΤΣΙ-ΚΟΥΤΣΙ-ΚΟΥΤΣΙ-ΝΕ, ΠΕΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΤΟ ΝΑΙ»), απηύδησα , και πήγα να φύγω, αλλά  20  μέτρα πιο πέρα, τα  αδέσποτα της πλατείας, (καμιά δεκαριά ήτανε) μου την έπεσαν με πάθος, και με ανάγκασαν σε άτακτη οπισθοχώρηση , πίσω στο κωλόμπαρο, για να ακούσω και τα υπόλοιπα…

Κατά τις έξι και κάτι ψηλά, αφού κατάφερα να γυρίσω πίσω, ο κλειδαράς κατάφερε να ανοίξει την πόρτα…

-Ορίστε, είδατε που σας είπα θα την φτιάξουμε;  Μα εσείς είστε μπλε!!!   Γιατί είστε μπλε;;;;

 Δεν του έλυσα την απορία … τον άφησα και πήγα να ξεραθώ…Η ώρα είχε πάει πιά εφτά παρά, και ο spiderman έχει κι αυτός, ξέρετε ανάγκη από ξεκούραση… 

Δεν ξέρω αν πάρω τελικά τον ρόλο. Σίγουρα όμως, έκανα το καλύτερό μου, και χαλάλι και τα σκυλάδικα που έφαγα στη μάπα, και το ξηλωμένο παντελόνι, και η ψυξούλα που κονόμησα.

 Έτσι είμαστε εμείς οι ήρωες του καλού… Δεν κωλώνουμε…