Είχα μία συζήτηση χτες(πιο πολύ μονόλογος ήταν...εγώ άκουγα!) που με έβαλε σε σκέψεις...

Γιατί κάποιοι άνθρωποι, ενώ φαινομενικά έχουν τα πάντα, συνεχίζουν να παραπονιούνται; Δεν μιλάω για υλικά αγαθά...αναφέρομαι σε ουσιαστικά πράγματα.

Ορισμένες φορές νιώθω τελείως ηλίθια όταν ακούω ανθρώπους να δημιουργούν προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν! Κάνουν τα εύκολα δύσκολα! Νιώθω ηλίθια επειδή σκέφτομαι ότι εγώ, που δεν έχω όσα έχουν εκείνοι, λογικά θα έπρεπε να έχω πέσει σε βαριάς μορφής κατάθλιψη!

Το ξέρω ότι δεν υπάρχει κακή πρόθεση αλλά όποτε συζητάμε γι'αυτά τα θέματα νιώθω ότι υπάρχει μία τάση αυτοπροβολής...και μετά, όταν μένω μόνη μου, σκέφτομαι όσα άκουσα και μονολογώ "Έλεος!"

Τελικά είναι στη φύση των ανθρώπων να μην είναι ικανοποιημένοι με τίποτα...σεβαστό...όμως ρε παιδιά, μην αραδιάζεται όσα σας ενοχλούν τόσο επιδεικτικά! Γιατί, παράλληλα αναφέρετε και όσα έχετε! Και μου σπάτε τα νεύρα! Παρατήστε με στη μιζέρια μου!

Και όλα αυτά τα γράφω τώρα που έχω ηρεμήσει...πρέπει να κάνω κάτι με τα νεύρα μου..και γρήγορα μάλιστα!