Η  λευκότερη  απόχρωση του χλωμού, είναι ένα ασθμαίνον συνονθύλευμα με δέκα χιλιάδες δόντια και νύχια…

 Η πιο τρυφερή νότα, μπορεί να σε ξεγυμνώσει….

 Τα τραγούδια που λατρεύω, έχουν αποσυρθεί. Πάμε για καινούργια σουξά !!!!!

 Δεν θα έρθει κανείς να εναποθέσει πάνω  στις αποσυνθέσεις μου πέντε σταγόνες χαμόγελο. Δεν είναι και υποχρεωμένος, άλλωστε…. Το μικρό καφενείο του απίστευτα μαλάκα Στέφανου, έχει κλείσει από νωρίς. Τα φώτα έχουν σβήσει, και είναι ο καιρός να σου δείξω πόσο πολύ παλιοχαρακτήρας είμαι…

Αλήθεια σου λέω, είμαι εντελώς καργιόλης…  είχες απόλυτο δίκιο για μένα…

 Μπορείς να εισπράξεις σαν επιβεβαίωσή σου, και αυτό το μικρό στιχάκι… Πάρε το σαν ένα μικρό δείγμα μανόν για τα νύχια . Είναι φοβερό χρωματάκι…. Η λευκότερη απόχρωση του χλωμού… Κι αν χάνω στην ρωσική ρουλέτα στο μικρό καμαρίνι του χαμόγελου που δεν ήρθε, θα συνεχίσει άλλος σολίστας… Α, ναι…

Το στιχάκι που σου έλεγα….

…Το  ασημένιο σου,

το κοραλλένιο  σου…

το μεθυσμένο σου  το μενταγιόν,

πήγα τ’ αγόρασα,

και σου το φόρεσα

να φυλάει τον άσπρο σου λαιμό…… 

  Και η πέτρα σαν κόκκινο φιλί…

σαν κι εκείνο που το πόθησα πολύ… 

  Το ασημένιο σου,

 το κοραλλένιο σου,

το μεθυσμένο σου το μενταγιόν,

σαν χαμόγελο

σου το χάρισα

να φυλάει τον  άσπρο σου λαιμό……. 

  Μέρες διαβήκανε

που μ’ αρνηθήκανε

πόσος καιρός που έχω να σε δω… 

νότες που στάξανε

γυαλιά που σπάσανε

κι ήρθε και ξεθώριασε κι αυτό…

  …Και η πέτρα του σαν ψεύτικο φιλί…

Σαν κι εκείνο που με γέλασε πολύ….

  Ήθελα να’ ξερα,

ήθελα να ‘ βλεπα,

ήθελα , φως μου, κάτι να σου πω, 

πες μου , πως μπόρεσες

και δεν το φόρεσες

λίγο στ΄ όνειρό μου να σε δω……

Υ.Γ.   Δεν είμαι ένας μικρός μάγος, όπως λέει ο Νίκος. Μακάρι να ήμουν.

Υ.Γ.   Μετά απο πολλούς μήνες, βρήκα μέσα σε μια παλιά τσάντα, μια τελευταία χάντρα απο το μενταγιόν, και το ένα σου χείλι. Χαμογελούσε.

Μόνο του.

 Αλλού....