Σκεφτομαι  ποσα λαθη  εχω  κανει  και  δεν μιλαω  παρα μονο  για  την προσωπικη  μου ζωη.Δεν  ξερω   τι  ισως  να θελω πια.Πιανω πολλες φορες  τον  εαυτο μου  να  τον  ικανοποιει  η  μοναξια  του ,ισως  να  μπορεσα  να  ξεπερασω   προσωπικες  ανασφαλειες μεσα  μου ,ισως  να  μην  μπορω  να  βρω   αυτο που θελω  η  να μην το βλεπω  μπροστα  μου.Αν  ανατρεξω  σε  παλιοτερα  κοντινα  μου  χρονια  θυμαμαι   οτι  παντα  ειχα  καποιον  ανθρωπο  διπλα  μου , ειτε  για  συντομο , ειτε  για πολυ μεγαλο  χρονικο  διαστημα.Ρωταω  τον  εαυτο μου  αν  κουραστηκε  να  ψαχνει  ,αν  απελπιστηκε  πια!!Δεν παιρνω  απαντηση  καμια.Ουτε  και  αυτος  δε  γουσταρει  να  μου  μιλησει  με  οσα  του χω  κανει  .Λενε  οτι  για  καποια  συναισθηματα  ο  οργανισμος   μας  εκκρινει  καποιες  ορμονες.Αν  και  εφοσον  ισχυει ,  σε  μενα  η ουσια  του πονου  μαλλον  στερεψε.Συγκρινω  γεγονοτα  που  παλιοτερα  με  συγκινουσαν  και  με  ευαισθητοποιουσαν   με  γεγονοτα  του  σημερα .Τιποτα ,παγωμαρα  !!Λες  και  ηρθαν  τα  πετρινα  χρονια  της   ψυχης  μου.Καποια  στιγμη  που  με  ειχε  παρει  απο κατω , θυμαμαι  οτι  ειχα  απαγορευσει στο  εαυτο  μου  να  αισθανθει  ξανα  ετσι.Δεν  περιμενα  οτι  αυτη  η  ουσιαστικα   διαταγη  στην  ψυχη μου  θα  την  τηρουσα  τοσο αυστηρα.Ειναι  παρα πολυ λιγα  τα  πραγματα  τα  οποια  με  κανουν  να  δακρυσω πλεον.Ισως  να  το  χω  αναγκη  σαν  καθαρση  αλλα  ακομα  δε εχω  ανακαλυψει το ποσο!.'Κρατας  την λυπη  σου  μακρια  δεν  νιωθεις  τιποτα''  καποιοι  στιχοι  απο  τους  πυξ λαξ  ερχονται  να  συμπληρωσουν  της σκεψεις  μου!Ζω  και  παρατηρω  εντονα  τα  παντα.Ξερω  οτι  εχω  αλλαξει κατα  πολυ  ,δεν  ξερω  βεβαια  αν  ακομα  η ζωη  με  θελει  αλλιως!!Οι  ανθρωποι  που  σταθηκαν  διπλα  μου,τα γεγονοτα   που ετυχαν   στην  ζωη μου  ,οι  αγαπες ,οι ελπιδες,τα  ονειρα  ,τα  λογια  ,οι  σκεψεις  ολα  αυτα  συντελεσαν  να  ερθει   βαρυς  χειμωνας  μεσα μου  .Δεν  ριχνω  σε  κανεναν  το   φταιξιμο  παρα  μονο  σε  μενα .Ουσιαστικα  δεν  εχω  μετανιωσει  ουτε  μια  στιγμη  για  οσα  λαθη  εκανα ,ακομα  και  για  ενα  που αν  μπορουσα  ελεγα  καποτε  θα  το  αλλαζα   ,τωρα   αρχιζω  να  το  αναιρω και  αυτο.Σκληρυνα  πολυ και  ενα  γεγονος  προσφατο  μου εδειξε  ξεκαθαρα  το  ποσο .Αντιμετωπισα  οτι  φοβομουν να  αντικρυσω  πιο  πολυ  απο  καταματα.Ισως  τελικα  να  μεγαλωσα  και  να  μην  ειναι  μια  φαση  της  ζωης  μου  η ισως  να  στερεψα  απο  συναισθηματα.Μπορει ετσι να  ειμαι  και  απλα  πρεπει να  με  αποδεχτω ,απλα ακομα  δεν ξερω  την  ακριβη  αιτια   .Τελικα   για  ενα  πραγμα  ειμαι σιγουρος  για  μενα  ,οτι  ειμαι  ανθρωπος  των  ακρων  .Δεν  ξερω  γιατι  αλλα  κατα βαθος  μαρεσει  αυτο που  δεν ανηκω καπου  στην  μεση.Μαλλον πρεπει  να  μη   σκοτιζομαι  και  πολυ  και απλα  να  προχωρησω  για  να  δω  τι  συμβαινει πραγματικα.